Sinds een paar weken zijn we bij onze zoon van 3,5 gestopt met zijn middagdutje. Hij gaat nu twee keer per week 's middags naar de peuterspeelzaal, dus op die dagen kam hij sowieso niet slapen. We zijn dus begonnen met eerst op di - do en een dag in het weekend dat dutje weg te laten. En nu een paar weken verder hoeft hij helemaal niet meer te slapen 's middags, alleen af en toe (1 of heel soms 2 keer per week) leg ik hem toch nog even op bed omdat hij dan echt te moe is. En hij is vaak moe. Hij huilt echt om het minste geringste. Elke ochtend begint het al. Hij komt bij ons in bed liggen. Dan ligt hij eerst te woelen en te wroeten want hij wil altijd anders liggen. Soms werk ik mee, maar dam is het juist niet naar zijn zin en lijkt hij iets te verzinnen waarvan hij bij voorbaat weet dat ik er niet mee akkoord zal gaan. (bovenop mij met zijn kin keihard in mijn slaap gedrukt, bijvoorbeeld.) En dan gaat hij dus huilen omdat hij dat niet wil. Vervolgens gaat hij huilen omdat hij wil ontbijten. Zodra man man zijn bed uit komt om met zoon te gaan ontbijten, gaat hij huilen omdat hij met mij wil ontbijten. Of andersom. En als we van te voren vragen met wie hij wil ontbijten, gaat hij huilen dat hij helemaal niet wil ontbijten. Enzovoorts. En zo gaat het voor mijn gevoel de hele dag door. Dat is niet helemaal waar hoor, er zijn gelukkig ook momenten dat het goed gaat. Maar we hebben zeker twee, drie, soms vier keer op een dag momenten dat niks deugt en hij overal om huilt. En hij verzint dan ook echt dingen. "Ik wil buiten spelen." "Oké, ik ben even aan het stofzuigen maar we gaan zo naar buiten." -> huilen... Want "Ik wil NU naar buiten!" Even later ben ik klaar en kunnen we naar buiten. Nee hoor: nu wil hij binnen blijven. Ook prima, blijven we binnen. Weer gej@nk, want hij wil toch naar buiten. (En dat is dan meestal het moment dat ik ook even mijn geduld verlies. ) Geef me moed. Vertel me dat het weer een fase is. Verzeker me alsjeblieft dat het voorbij gaat en ik gewoon mijn eigen kind terugkrijg en niet met zo'n huilerd opgescheept blijf zitten. Want ik word er af en toe knettergek van! Oh ja: tips zijn ook welkom. Meestal negeer ik nu dat 'met opzet gehuil om niks' (Bij vallen en oprecht verdriet troost ik natuurlijk wel.) Hoe gaan jullie met dit soort buien om?
Is hij niet gewoon enorm jullie grenzen aan het opzoeken? Zo 'klinkt' het wel vind ik. Kan me ook wel voorstellen dat hij ook moet wennen aan het niet slapen tussen de middag. Slaapt hij wel langer in de nachten nu hij overdag niet slaapt. Zie nu dat jullie ook nog een kleintje van 3 maanden hebben. Dat zal voor hem wellicht ook een overgang zijn waaraan hij moet wennen. Misschien is het ook een vorm van aandacht vragen. Ik herken het deels wel van onze dochter, die heeft ook echt zo'n fase gehad en af en toe valt ze daar nog even in terug. Geduld is het sleutelwoord, maar wel zó ontzettend moeilijk... Het loopt toch altijd in huilen uit, want inderdaad. Ze wil dat en als ze dat dan mag wil ze toch weer iets anders. Ik probeer nu gewoon direct grenzen aan te geven. Ze krijgt van mij één kans en dan zet ik door. Het wordt er niet gezelliger op, maar ik geef hiermee wel een grens aan en ik denk dat ze daar juist behoefte aan heeft.
Dit kan ik mij ook meer voorstellen eigenlijk. Sowieso omdat het 's morgens al begint. Hoe lang heeft hij dan geslapen? En is het ook geen verveling? Toe aan school?
Voorheen ging hij om 8 uur naar bed, nu om 7 uur. Soms zelfs iets eerder. Overdag sliep hij tussen de 2 en 3 uur. Maar dan werd hij ook vaak heel brak en huilend wakker. Dus dat slapen was ook al niet echt een succes meer. Grenzen opzoeken zal ook een rol spelen. Alleen zijn mijn man en ik echt enorm consequent, dus dat zorgt ook weer voor gehuil want hij krijgt zijn toch niet.
Als hij voor je gevoel echt zo moe is, waarom laat je hem dan niet gewoon nog in de middag slapen? Misschien heeft hij het gewoon nog nodig? Aan de andere kant, bij het weglaten van het middagdutje moeten ze even in een ander ritme komen. Meestal gaat hier wel een aantal weken overheen, dus misschien is het nog even wennen aan het nieuwe ritme? Ik heb de jongste hier een paar weken om 16:00 op de bank voor de tv gezet, anders was hij gewoon te moe om te eten. Ik liet de kinderen dan om 17:00 uur eten zodat zoontje op tijd naar bed kon. Met 2 weken was hij gewend en ook niet meer zo moe/hangerig/huilerig. En tsja dat huilen is hier ook aan de orde van de dag. Hij huilt om alles, als hij zijn zin niet krijgt, frustratie, bang dat hij tekort gedaan wordt, eigenlijk om alles dus.... Ik was het spuugzat en heb hem van de week uitgelegd dat als hij steeds zo gaat huilen om niets dat ik dan gewoon niet naar hem luister en dat ik hem ook niet begrijp als hij meteen zo gaat brullen. Hij lijkt het te begrijpen.... Steeds als hij toch begint te brullen zeg ik tegen hem dat ik niet naar hem luister, dat hij ook gewoon kan praten en ik ga door met waar ik mee bezig was. Enne, misschien is hij ook gewoon toe aan school?
Hier wel een stukje jonger, maar sinds kort ook naar psz. Dochte sliep al niet meer overdag maar sinds de psz wel. ,maar ze lijkt wel overprikkeld ofzo. Huilt om werkelijk waar alles. Ze is ook de hele dag moe. Ik denk dat dit echt even wennen aan een nieuw ritme is. Helaas kan dat wel even duren
Waarom slaapje afbouwen als hij nog gewoon kan/wil slapen? Heerlijk toch? Verder..zal het vast een fase zijn
Het kan aan allerlei dingen liggen, zoals toch nog moeite hebben om de dsg zonder slaapje door te komen. Dan kan een uurtje op de bank voor de tv of met mama boekjes lezen misschien een oplossing zijn. aandacht vragen omdat hij niet meer de enige is, dus toch wat moeite met broertje dat hij op jullie afreageert. Maar ik herken het ook wel in de leeftijdsfase. Mijn dochter heeft toen ook in het extreme grenzen opgezocht en was ook verveeld thuis en op het kdv. Was enorm toe aan school. Zij was alleen blij als ze met vriendjes of vriendinnetjes kon spelen. Wat gelukki3g vaak kon. sterkte
Ik wil het dutje liever niet terug invoeren, want ik denk ook dat hij gewoon aan het nieuwe ritme moet wennen. En ik vond ook wel dat het op deze leeftijd moet kunnen. Ieder kind is anders en het ene kind heeft het langer nodig dan de ander, maar met 3,5 zijn we niet echt vroeg ermee. Als hij echt doodop is of als ik weet dat hij 's avond op moet / wil blijven dan leg ik hem nog wel gewoon op bed. Op de psz gaat het erg goed. Hij heeft niet hoeven wennen en draaide echt gelijk met de groep mee. Het stukje 'toe zijn aan school' zal dus ook wel meespelen. En dan nog sinds een paar maanden een nieuw broertje erbij. (Die trouwens minder huilt dan zijn grote broer. Dat jochie is zo ontzettend vrolijk en makkelijk, dat scheelt dat ik zelden twee huilende kinderen heb.) Buitenshuis speelt het trouwens veel minder. Dan weet hij zich op de één of andere manier wel voor op te peppen. Het liefst zou ik dus constant 'ergens' heen gaan omdat hij dan wel te genieten is. Maar ja, daar wordt hij natuurlijk ook weer moe van. Beetje een balans zoeken dus. Tv kijken doen we trouwens altijd voor het eten (als er gekookt wordt). Dus dat rustmoment heeft hij. En boeken lezen doen we ook veel. Vaak ook lekker op bed tegen elkaar aan terwijl ik de jongste voed. Dus dat soort rustmomenten pakken we wel verspreid over de dag.
Mwah, mijn dochter heeft een tijd niet geslapen in de middag en dat ging prima. Maar ineens was ze toch wel weer erg moe, veel huilen, snel boos, gewoon niet te pruimen en nu gaat ze eigenlijk elke middag wel weer even naar bed. Ik weet dat mijn zusje zelfs toen ze 4 was nog met regelmaat sliep 's middags. Sommige kinderen hebben gewoon meer/veel slaap nodig. Dus ik denk niet dat je zo kunt zeggen dat het op deze leeftijd moet kunnen.
Hm, denk niet dat het met slapen te maken heeft eigenlijk. Zoon hier is nu 3j2m, maar al een maandje of 3-4 van zijn slaapje af (inderdaad uitzonderingen daargelaten zoals bij ziek zijn, erg drukke (verjaar)dag of soms even in de auto slapen). Maar hier begint langzaam ook het gedrag wat jij benoemt. En dat heeft denk ik meer met de leeftijd/grenzen etc te maken, bij jou versterkt door komst broertje, dan door moeheid. Ik snap dat jij en je man vinden dat jullie erg consequent zijn, maar vind je zoon dat ook? Dit is niet aanvallend bedoeld, maar consequent zijn betekent niet alleen maar niet toegeven als meneer zijn zin doordramt, maar ook doen wat je zegt/steeds hetzelfde doen. Dus als papa op zaterdag met hem gaat ontbijten zodat mama kan blijven liggen en op zondag andersom, dan dus ook zo doen. Niet jullie gedrag van te voren al aan gaan passen om erger te voorkomen. Dus niet gaan vragen met wie hij wil ontbijten. Niet soms wel, soms niet toegeven aan het in bed komen woelen. Maar ook wanneer je hebt gezegd na het stofzuigen naar buiten te gaan, dan ook echt gaan, ook al wil hij niet meer. Waar ik vaak op moet letten is dat ik niet nog "snel even iets anders tussendoor" ga doen. Voorbeeld: als we naar boven gaa voor de pyjama, wat we altijd op een leuke manier op het grote bed doen, rennen de kinderen eenmaal boven al naar het bed en gaan erop springen. Dan denk ik vaak: oh nog ff snel de was in de droger doen. Dat is hier best funest Immers, als ik niet doe wat ik heb gezegd ("we gaan nu naar boven en de pyjama aan doen"), waarom zou hij het dan wel doen? Hopelijk heb je hier iets aan...
Misschien verveelt ie zich gewoon (/toe zijn aan school). Mijn dochter heeft altijd erg veel aandacht gevraagd en ik moest echt wel iedere dag wat buiten de deur doen, anders werd ik gek. Maar vanaf 4 jaar (iets daarvoor) kon ze zich opeens stukken beter vermaken. Maar op zich herken ik het niet zo zeer rond die leeftijd, ze heeft t altijd wel gehad (tot bijna 4 jaar dus).
3,5 is ook gewoon best een lastige leeftijd. Ze vallen overal net een beetje tussen in. Nog niet naar school maar wel de oudste op de PSZ Dutje is (vaak) niet meer nodig maar op sommige dagen mwahhh....een uurtje even rusten toch wel lekker. Toe aan een nieuwe uitdaging, speelgoed is niet leuk meer Ik maakte altijd een keuze: of we gingen rond een uur of 4 nog even een wandelingetje maken en dan daarna snel avondeten (kind even voor de tv), of ze deden nog een tukje. Ik heb in die periode ook wat speelgoed geleend van vrienden, of wat extra gehaald bij de de Speelotheek. Zodat er wel genoeg te doen was. Als het moment daar was qua beginnen op de basisschool, was ik wel altijd blij. Dan zijn ze er zo aan toe! Maar aan de andere kant, het was wel gezellig toen ze nog thuis waren...
@Nyn: "Zeg wat je doet en doe wat je zegt" staat hier hoog in het vaandel. Ontbijten gaat hier eigenlijk op vaste dagen met wie hij naar beneden gaat. Alleen in vakanties is het anders. We zeggen altijd de avond ervoor al met wie hij gaat ontbijten. Dat heeft bij een eerdere fase ook al de nodige drama's opgeleverd, daar hebben we van geleerd. ALS we daar van afwijken, leggen we ook uit waarom. Maar dat komt zelden voor. Wat je zegt van 'even iets anders tussendoor' dat herken ik ook. Als ADHD-er heb ik sowieso de neiging om 50 dingen tegelijk te doen en dan nog iets anders erbij te verzinnen. Maar op het moment heb ik dat vrij goed onder controle. Het helpt dat ik nu heel lang verlof heb, dus wat dat betreft rust omdat ik maar een 'front' heb even. @speelgoed: Daar klaagt hij ook wel over. Hij wil ook steeds bij andere thuis spelen (want dat is natuurlijk nieuw) Ik zal binnenkort weer eens naar de speeel-o-theek gaan.
Hier is het gedrag ook wel voor een groot deel herkenbaar, maar onze dochter doet al bijna 2 jaar geen middagslaapje meer (helaas). Dus daar heeft 't hier niks mee te maken. Hier zijn ook veel dingen niet goed, en huilen om niks (drinken in een plastic beker ipv hello kitty glas enzo).
@Saz667; oh ja, herkenbaar. En wat dat soort dingen betreft ga ik meestal de strijd niet aan: ik vraag gewoon uit welke beker hij wil drinken om het voor te zijn. Meestal gaat dat prima. Ik kondig al aan welke beker om de vaatwasser staat en waar hij dan nog wel uit kan kiezen, anders krijg je dat weer. Maar laatst hebben we nog een hele rel gehad omdat hij per se uit m'n glazen waterkan wilde drinken. Zucht. Weet je, ik ben echt best wel geduldig en ik kan dit soort dingen heel lang hebben. Rustig blijven, negeren en even bespreken als het over is. Maar ik zit nu fulltime thuis. Op zich heel fijn natuurlijk, maar ik begin nu wel te merken dat mijn lontje (ook) wat korter wordt. Adem in adem uit werkt niet altijd meer. Ik ga tegenwoordig wel eens even naar de wc met de deur op slot. Het gaat me nu echt storen en ik wil het wel graag doorbreken of ik hoop dat het snel vanzelf over gaat. Vandaag hebben we wel een redelijke dag gehad. Vanochtend heb ik even gespiegeld. Ik ben toen we zaten te spelen en ik niet het autootje mocht waar ik om vroeg heel overdreven gaan nephuilen. Hij weet dat het dan niet echt is, trouwens. In het begin vond hij het wel grappig en probeerde hij met me te stoeien en te kietelen. Daar heb ik even een heerlijk peuter-puberaal "Dat wil ik niet, kietelen is stom." tegenaan gegooid. Na een minuut of vijf was hij het zat. 't Kind heeft blijkbaar minder geduld dan ik. Zodra hij een huil ging inzetten, ben ik gestopt. Even gevraagd of hij het leuk vond dat ik zo om niks huilde en boos deed. (Nee) Snap je waarom ik dit doe (Ja). Ik heb vandaag twee keer gezegd "Als jij gaat huilen, doe ik dat ook." Dat hielp. Maar hij heeft vanmiddag ook even geslapen in de auto, dus hij was ook wat meer uitgerust. Ben benieuwd hoe het morgen gaat.
Ja, dat drama hadden we laatst ook al toen wij bij een vriendje bleven eten. Alleen was toen het andere kind de huiler. Onze zoon ligt nu heerlijk bij mij op schoot te slapen. Alleen is het eten bijna klaar en moet ik hem zo wakker maken... Ben benieuwd.
Het is weer een fase. Ik verzeker je dat het voorbij gaat en dat je je eigen kind gewoon terug krijgt en niet met zo'n huilerd opgescheept blijft zitten! Zonder gekheid: Ik lees dat je het slaapje niet meer wil invoeren. Waarom wil je zo graag dat hij 's middags niet meer slaapt? Er zijn toch zat kindjes die nog een stuk ouder zijn dan hij, die ook nog regelmatig een slaapje doen 's middags? Natuurlijk zijn jullie er niet vroeg mee op deze leeftijd, daar heb je gelijk in, maar het is ook zeker niet uitzonderlijk. Je zou ook kunnen beginnen door zijn slaapje in te korten, bijv. maximaal 1.5 tot 2 uur en hem dan wel gewoon om 7 uur naar bed te brengen. Overigens slaapt mijn dochter op het kdv ook lang niet altijd, evenals wanneer we ergens naartoe gaan. Thuis slaapt ze echter bijna altijd wel, en soms zelfs 3 uur! En gelukkig maar, want als ze niet geslapen heeft is ze aan het einde van de dag echt niet te genieten. Bovendien heb ik dan mijn rust niet gehad, dus kan ik haar buien veel minder goed hebben. Wanneer ze geslapen heeft, gaat ze toch zonder problemen om 7 uur naar bed. Ze ligt dan soms wel even wat langer wakker, maar dan ligt ze gewoon lekker te keuvelen, te zingen en/of te spelen met haar knuffeltje. Ik weet niet of je hier iets aan hebt hoor, want het gaat in tegen de strategie die jullie nu genomen hebben, maar ik dacht, ik schrijf het toch maar op. Andere tips kan ik echt nog niet geven, want ik heb er geen ervaring mee, aangezien mijn dochter een stuk jonger is dan jouw oudste zoon.