Ik ben overigens ook niet van de oppas. Hebben wij ook niet. Oma kan niet op 3 kinderen tegelijk passen en al helemaal niet tot laat bij ons zitten daar is ze te oud voor. dus herken TS hierin wel. Het zijn ONZE kinderen en daar kiezen we zelf voor. Zolang het leuk is voor oma is ze vrij om op te passen en soms vragen we het ook wel maar meestal wachten we tot oma er zelf om vraagt en plannen we die dag meteen iets met zn 2e in. Vaak heeft oma dan 1 kind mee of hooguit 2 maar zeker niet alle 3. Dus echt met zijn 2tjes zijn we nooit geweest. Zelfs met ons huwelijks jubileum zaten we aan tafel samen met onze jongste naast ons. Oma paste alleen op de oudste 2.
Nou huppakee, afspraken maken dan. Maak maar een schema waarin staat dat jullie samen tijd gaan door brengen. Als het op een andere manier niet werkt, dan maar zo. En wat je in die tijd gaat doen samen, dat is geheel aan jullie. Zo is het voor jullie beide makkelijk en weet je waar je aan toe bent. En geen smoesjes accepteren van je man.
Nou dan vind hij dat blijkbaar belangrijker dan zijn 'eigen' gezin. Weet je meteen waar je aan toe bent en wat je kan verwachten van hem.. Niks dus.
Vast wel, maar hij zal hetzelfde "syndroom" als mij hebben. Ik vind altijd wel werk en het is nooit af. Dus ik zou zo de hele week kunnen werken zonder te slapen als ik het zou trekken, werk zat... Soms moet je dan echt even iemand een reality-slap in de face geven voor hij/zij achter de pc vandaan komt... Wij hebben er dan ook echt regels voor als hij het nodig heeft of het gaat tussen ons even wat stroever krijg ik een kookwekker voor mn neus waar een kwartier op staat en dan weet ik genoeg. Afronden en tijd voor zn 2 maken dus.
Tsja het is niet anders, ik zie het ook echt niet. Ik ga zo op in de dingen die nog te doen zijn dat ik de tijd vergeet. voor ik er erg in heb zijn er 3 uur voorbij. Ik heb ook echt lol in wat ik doe vind het leuk en ben altijd heel enthousiast bezig waardoor ik gewoon de tijd vergeet. Als mijn man zegt, kom je zo gezellig bij me zitten ik ga een Grimm opzetten? Zeg ik ja met de intentie af te ronden en voor ik het weet ben ik nog even bezig met dit nog heel even met dat en zijn er weer een paar uur voorbij en sluit hij teleurgesteld af. doe ik echt niet expres en ik vind mijn werk zeker niet belangrijker dan mijn gezin dus heb zelf die regel met hem afgesproken. Zodra ik de kookwekker voor mn neus krijg heb ik een houvast en word er ook werkelijk afgesloten. Misschien in jou ogen zielig maar echt heel nodig.
Waarom is dat niet makkelijk? Als jullie niet aan tijd samen toekomen, dan moet je het echt gaan plannen. Samen aan tafel en een schema maken, of gewoon agenda's trekken en tijd inplannen. De rest van de tijd kunnen jullie zelf besteden, maar die tijd is "samen tijd". Je zal er toch BEIDE iets van moeten maken, want een relatie waarbij je uit elkaar groeit wil je ook niet.
hij ervaart dat als plichten en baalt er ook weleens van, heeft niks te maken met geen liefde oid voor zn gezin.
ben ik dus te slap. Maar ben t ook gewoon moe om daar steeds over te zeuren als het toch zo blijft. Ik ga nu maar gewoon naar bed om 21.30 want ben altijd moe met die nachtbraker van ons.
Jij wil niks, hij doet niks. Perfecte match! Crisis zeg, als je ECHT iets wil, dan zorg je dat hij tijd vrij heeft ( of maakt ) en desnoods laat je afhaal komen, dek je de tafel, kaarsje er bij. Hatsaflatsa, hartstikke gezellig.
2Jees ik heb je net verteld hoe het ook kan maar daar reageer je dus niet op... Wil je het wel oplossen eigenlijk? Of wil je gewoon alleen even je ei kwijt hier... Mag natuurlijk ook altijd maar dan ga ik niet meedenken naar een oplossing natuurlijk... Sterkte in iedergeval! Dank je wel, ergens vind ik het heel stom dat het zo moet maar het is schijnbaar echt nodig, ik vergeet echt de tijd en als ik met dan realiseer dat ik weer eens te lang doorgegaan ben voel ik me zo schuldig en kan ik er niets aan doen want dan is het al heel laat... Dan maar zo
sorry ik vind het allemaal smoesjes misschien moet hij jou ook als een plicht gaan zien ik zou niet kunnen leven met iemand die 24/7 met andere dingen bezig is en 1 avondje met zijn 2en verandert daar echt niks aan hoor
Ik denk serieus dat hierdoor zoveel scheidingen zijn. We zijn allemaal zo bezig met onszelf of met de kinderen dat we elkaar helemaal vergeten. Tijd voor elkaar is zo belangrijk! Geen oppas? Dat geloof ik niet er is echt wel oppas te vinden als je je best doet. Hier een man die onregelmatig werkt dus vaak sta ik er alleen voor met de kids. Hij werkt om het weekend en dat is best pittig. Wij gaan ongeveer 1 keer per maand echt iets samen doen. Dus echt even zonder de kinderen, die gaan dan lekker logeren bij opa en oma. Vorige maand hebben we bijvoorbeeld een hotelletje geboekt, even helemaal samen tot rust komen. Ook gaan we vaak uit eten met een groep vrienden. Dit heb je echt nodig. Ik tenminste wel Echt trek aan de bel en plan gewoon wat in. Oppas moet gewoon te regelen zijn. Vaak zie ik ook dat de moeder de kindjes niet wegbrengt. Waarom niet? De kinderen vinden het vaak heel leuk om bijvoorbeeld naar opa en oma te gaan en opa en oma zijn ook helemaal blij.
happyglow, nee dank voor je verhaal, maar had geen tijd er zo diep op in te gaan, doet echt welwat met me hoor!! Misschien een tip maar tja.. Zucht. Vanavond maar eens kijken en wat harder worden dan..
Hier 5 kinderen, oudste 15, is niet voor 21.30 uur boven, beide bijna fulltime eigen bedrijf, hobby's, vrienden enz. Maar....mijn man en ik kiezen er absoluut voor om regelmatig avondje samen te zijn. Ik heb ook sterk het gevoel dat je wel wil, maar eigenlijk wel verwacht dat er vanzelf een oplossing komt. Nou die gaat er niet komen...je zult echt zelf iets moeten gaan plannen! Wij zijn ook christelijk en volgens mij is het nog altijd zo dat de man zijn eerste verantwoordelijkheid ligt bij zijn vrouw en zijn gezin en niet bij kerkwerk of andere familieleden. Geld overigens ook voor de vrouw natuurlijk, ook zij moet goed voor haar man en gezin zorgen, je bent samen een verbintenis aangegaan en zal je daar ook samen voor moeten inzetten! Het is een gezamelijke verantwoordelijkheid, zou daar toch eens een gesprek over hebben met hem. Verder zal er in de kerk toch ook wel een tiener zijn of jonge meiden die wel eens willen oppassen voor een zakcentje? Dan zijn het geen vreemden in iedergeval en die meiden kunnen toch eerst eens een paar keer op visite komen op zondagmiddag ofzo om de kinderen te leren kennen en hun gewoontes, voordat je ze laat oppassen... misschien ontstaat daar zelfs nog wel een leuke vriendschap uit. Kom op meid, waar een wil is, is een weg... en soms moet je die weg echt even zoeken, maar hij is er wel!!
Ik heb een tijd geleden mijn man een prioriteitenlijstje laten maken. Ik bungelde rond plaats 5, net onder zijn werk Toen hebben we even een serieus gesprek gehad Hij moest even weer bedenken dat hij mij ook lief heeft en niet altijd maar vor vanzelfsprekend aan hoeft te nemen.