haha, moet hier een beetje om lachen (niet lullig bedoelt hoor!). iemand die gelooft, weet nl zeker dat het wél bestaat. anders zou je er niet in geloven. of je gelooft het niet en bent er van overtuigt dat het niet bestaat. verder sluit ik me aan bij de mening van mamabri en nanette77. als christen zou ik er de grootste moeite mee hebben als mijn zoon homoseksueel zou zijn. natuurlijk wordt je als homofiel geboren, daar kun je niks aan doen. of je ook daadwerkelijk een homoseksuele relatie aangaat, is wel een keuze die je (niet) maakt. niets zou er voor kunnen zorgen dat de liefde voor mijn zoon minder zou zijn en vanuit die liefde zou ik het ook accepteren, maar het zou voor mij echt een (geloofs)strijd zijn!
Ik zal er geen nacht minder om slapen, kan mij het nou schelen op welk geslacht ze vallen het belangrijkste voor mij is dat mijn kinderen gelukkig worden. De kans is er toch altijd, waarom zou je aan kinderen beginnen als je weet dat je zijn/haar eventuele geaardheid niet zou accepteren.
Ik zou trots zijn dat ze zich vrij genoeg voelen om het met mij te communiceren, trots op hun omdat ze het zeggen en trots op mezelf omdat dat betekent dat ik ze mijn onvoorwaardelijke liefde heb kunnen overbrengen.
Ja dat is wat ik erover denk Maar wat ik dan weer denk....als je zo overtuigd bent van je geloof kun je het ook niet accepteren .... Dan geloof je niet juist....of hoe zeg je dat
Alsof dat wel een echte keuze is... stel je maar eens voor dat je je hele leven geen liefdesrelatie aangaat, nooit zo'n intieme relatie zou hebben als die tussen geliefden bestaat (en dan bedoel ik niet alleen s.ks). Zou jij dat kunnen?
En dat is wat ik bedoelde dat dat dus een zaak tussen mijn kind en God is. Ik accepteer het wel, maar sta er in principe niet achter. Toch ga ik niet oordelen, ik ben zelf ook niet zonder zonde, en daarom geef het dus uit handen aan God.
Ja, ik zou dat accepteren en mijn man ook. Ik zou er wel moeite mee hebben, maar meer omdat ik de homohaat echt schrikbarend vind en ik gewoon weet dat het moeilijker kan worden voor hem/haar. Maar ik zou dus alles doen om mijn kind te steunen.
Geen, maar dan ook echt totaal geen, problemen mee. Nu ik het natuurlijk nog niet zover, allicht is het dan toch even schakelen, maar nee, kan me niet voorstellen dat ik er moeite mee zou hebben.
Ik heb de tekst iets aangepast. Waarom niet dan? Zoals uitgelegd was is geen enkel mens zonder zonde, daarom is Jezus voor ons aan het kruis gestorven en heeft allen die in Hem geloven vrijgekocht. Hij heeft al geboet voor onze zonden. Nou is het dan niet de bedoeling dat je daarom "je gang mag gaan", zo is het ook niet, maar in pricipe is elke Christen in de ogen van God zondeloos (even makkelijk uitgelegd)
Voor degenen die er qua geloof een probleem mee hebben: zou het voor jullie dan schelen als je zoon of dochter eh.. niet praktiserend is, zeg maar? Dus wel homofiel (bleh naar woord vind ik altijd) geboren, maar geen seks? Ik zou er zelf namelijk veel meer moeite mee hebben als mijn kind zichzelf zoiets moois en fijns zou ontzeggen. Snap je? Seks met een geliefde is toch eigenlijk wel een soort levensbehoefte denk ik, al is het alleen maar om de intimiteit. Zouden jullie dan liever hebben dat hij/zij dat nooit zou beleven? Verder lijkt het me duidelijk dat ik (als polyamoreuze biseksueel haha) er geen moeite mee zou hebben.
Dat is wel een extreme reactie, en dan moet je toch ook wel andere beweegredenen hebben dan alleen maar homoseksuele gevoelens. Ik neem aan dat een klooster je niet aanneemt alleen omdat je homo bent.
Ik zou er eerst zeker even van schrikken. Ik heb namelijk een heel ander toekomst beeld voor mijn zoon dan samen zijn met een man. Maar, ik zou het wel accepteren en mijn zoon steunen in zijn keuzes.
Hoe kan het dan toch zo zijn dat als god de mensen creëert Hij er toch zelf een homo/lesbie maakt? Hoe kun je het belang van wat jij denkt wat goed is volgens het geloof boven het geluk van je kind gaat, het godsgeschenk....je alles....Dat dit nog eem issue moet zijn...
Nee joh, das satan die dat maakt. Wel zo makkelijk. Man en ik hebben er allebei 0,0 problemen mee. Mijn ouders ook niet, schoonouders ook niet. Vriendin kwam onlangs aan dat ze iets moest vertellen. Ze had een vriendin. Nou prima toch? Vond het erg jammer dat ze het nodig vond om het zo duidelijk te vermelden. Ik had niet anders verwacht, haha