Hoi lieve lentebloempjes.. Aangezien ik van natuurlijke aard nogal nieuwsgierig ben aangelegd en ik aan het denken was over het leven ben erg benieuwd hoe jullie (terug)kijken op jullie leven.. Is jouw leven zoals je je altijd hebt voorgesteld? Wat wilde je vroeger worden? Welke studie heb je gevolgd? Ben je daar werkzaam in? Bevalt het? Of ben je nooit naar school geweest maar heb je je binnen een bedrijf omhoog kunnen werken? Heb je je droom man gevonden? Of juist niet.. Kortom een blik terug op jouw leven Je mag je ook uiten over dingen waar je verdrietig van bent geworden ( hoeft uiteraard niet!!) Of dingen wat je anders ziet.. Ik zelf: Ben redelijk tevreden, over 2 maanden ben ik werkeloos, heb alleen mbo 2 diploma. Zat vroeger op de havo maar door gescheiden ouders een hele andere prioriteit gekregen. Hopelijk mag ik in augustus beginnen met mbo 4 zodat ik alsnog ooit naar het hbo kan. Ik had nooit gedacht dat ik zou trouwen met mijn jeugdliefde we waren beide 12 en daarna is het uit gegaan Financieel hebben we het nu goed, we willen alleen gaan verhuizen naar een 1 gezinswoning maar dat zit er nu even niet in door mijn ontslag, financieel gaan we dan ook flink achteruit.. Mensen zeiden altijd dat ik het nooit zou maken in het leven, ben best trots dat ik dat allemaal alleen heb kunnen bereiken zonder ouders etc.. Ik sta niet bovenaan, maar ik sta in het midden en durf trots op mezelf en gezin te zijn. De mensen die me altijd omlaag haalde achter me rug om, staan nu op de juiste plaats om, juist jaa Nu jullie..
Ik ben heel tevreden. Alleen mijn studie beëindigd in het laatste jaar, wel werk ik gewoon in dat beroep. Maar ik wil een andere opleiding gaan doen heb mijn echte passie gevonden : koken. Daar wil ik mijn beroep van gaan maken. Verder heb ik 2 geweldige kinderen en ben ik helemaal gelukkig met mijn man. We hebben allebei een leuk huis, een goed inkomen en weinig te klagen. Leuke vrienden en een lieve familie. Helaas zijn er natuurlijk ook minder leuke dingen, zo had ik heel graag gehad dat mijn moeder de kinderen had kunnen zien opgroeien en dat is afgelopen jaar helaas mis gegaan.
Wat een vreselijk gevoel moet dan zijn penf Ook al heb je het in de ogen van anderen altijd goed voor elkaar, iedereen krijgt helaas weleens met dit verlies te maken. Ik wil je veel sterkte wensen en hoop voor je dat je het in de toekomst een plaatsje kunt geven.
Ja en nee. Ik zat vroeger op havo-atheneum tweetalig, vond de school stom dus ben uiteindelijk geslaagd op kader. Deed daarna de opleiding onderwijsassistent, maar vond het teveel huiswerk dus ben ermee gestopt. Heb toen eerste verkoper gedaan vanwege een gratis laptop en heb deze opleiding 2 jaar te laat afgemaakt. Werd door de pil zwanger, ben een maand voor mijn bevalling verhuisd en woon hier nu 2 jaar. Over 1,5 maand staan we op straat. We kunnen niet naar familie, voor een huurwoning bij de woningbouw verdienen we teveel en het huis dat we onder voobehoud hebben gekocht gaat voor 99% niet meer door. Mijn vriend is over 2 maand zijn baan kwijt als hij zijn examen volgende week niet haalt (inmiddels 4x gezakt met al zijn collega's) en dan is een particuliere woning oid niet meer te betalen. Momenteel baal ik dus als een stekker en zie geen uitweg meer. Het lijkt of niemand ons wil en kan helpen. Wij moeten et huis uit maar ze laten vervolgens allemaal drugs verslaafden de flat binnen. (Word nu anti kraak). Ik hoop dat we een woning kunnen vinden en hij zijn baan weet te behouden óf een nieuwe weet te vinden. Ondanks dat alles ben ik voor de rest tevreden met mijn lieve gezin en heb ik geen spijt van mijn rebelse jeugd.
Obstakels die ik heb moeten doorlopen hebben mij gemaakt en gebracht waar ik nu ben. En daar ben ik meer dan tevreden mee.
Wat vroeger niet de juiste keuzes leken, bleken uiteindelijk wel de juiste. Ik ben precies waar ik nu zou willen zijn.
Mijn ups is absoluut dat ik nu tevreden met mijn gezin ben en hoe wij samen in het leven staan. Onze relatie is nog nooit zo goed geweest als dit moment. Maar daar hebben we heel wat voor moeten doorstaan. ouders die het niet eens waren met relaties, ikzelf een ellendige jeugd. Ik betreur het dat mijn ouders buiten alle ellende me nooit gepushed hebben tot het uitzoeken wat ik kan. Pas nu kom ik er achter waar mijn passie en mijn talent ligt. Ik ben opnieuw werkeloos al enige tijd en heb al het gevoel dat ik daarin zo faal tegenover mijn gezin. Nu kom ik er achter wat ik zou willen maar ik de enige ervaring daarin is , is wat ik zelf ondernomen heb. Geen officiële werkervaring en geen opleiding. dus weinig kans dat ik daarin aan de bak kom. Ik had ook een prachtig concept liggen voor een eigen bedrijf maar dan zou ik starten vanuit de ww en daarin wordt ik tegengehouden door allerlei regeltjes en bureaucratie. Het plan staat nu in de ijskast dus weer terug naar plan a , uit de ww komen en dan opnieuw beginnen. ik kom er wel daar ben ik van overtuigt juist omdat ik de steun van mijn mn heb met het volgen van mijn dromen, maar baal wel dat het altijd het uiterste vraagt.
Zo heftig hoor! Ik weet niet in welke regio je woont.. Maar is het misschien een idee om tijdelijk op een vakantiepark of camping te gaan wonen
melaniie: heftig hoor, lees je verhaal met tranen, dat je ondanks dat toch nog zo positief kunt blijven heb ik echt respect voor.! Lovely83: Mooi gezegd! Mams136: Wat fijn dat je bent waar je wilt zijn. tricie83: Ben blij dat jullie het allemaal hebben doorstaan, wel jammer dat je ouders je niet hebben ' geholpen' naar het zoeken van je passie. Wel goed dat je daar nu achter bent. Kun je niet nu nog een opleiding gaan volgen?
Mijn leven is niets in hoe ik het mij had voorgesteld Ik wou heel graag verpleegkundige worden, dit heb ik voor de helft kunnen doen en toen kon ik opeens niets meer niet meer bewegen ik had hulp nodig met douchen afdrogen aankleden naar de wc gaan Dit heeft dik 2 jaar geduurd ik bleek reuma sle en chostrocondrites te hebben In 2008 bleek ik zwanger van een prachtig ventje in 2009 van een geweldig mooi meisje en in 2013 van nog een prachtige meid Met dagelijks flink wat medicatie en elke dag proberen voldoende slaap te krijgen ( mijn man werkt maar 28 uur per week) gaat het vaak heel goed Soms een dagje of 2 niet maar dan heb ik een geweldige lieve man die voor de kinderen zorgt en voor mij maar gelukkig komt dit door de medicatie niet meer veel voor, Mijn leven had ik mezelf heel anders voorgesteld nu was ik met 19 al mama en met amper 24 heb ik er drie haha Mijn leven is dus heel anders dan ik 10 jaar geleden gedacht zou hebben, het is zoveel beter ! Ik heb drie mooie gezonde prachtige lieve kinderen die mij zo vaak laten zien wat genieten is, een man die zich keer op keer bewijst dat hij niet wegloopt in moeilijke tijden en de grond voor mijn voeten kust, die elke dag opnieuw laat zien hoeveel zijn gezin voor hem betekend Ooit op tv eens gehoord, wanneer je een vakantie naar Amsterdam boekt en je komt uit in Rome is dat niet de planning en zeker niet verwacht en je mag teleurgesteld dat je Amsterdam niet zult zien.. Nog niet... Maar dan kun je twee dingen doen, boos worden boos blijven de hele rit lang wat het ook niet leuker maakt, of je probeert te genieten van Rome en de mooie dingen aan Rome te waarderen En dat is wat ik heb gedaan ik ben gestopt met boos zijn op mijn lichaam en het geen te waarderen wat ik heb en wat ik kan Ik ben zeer gelukkig met mijn leven tuurlijk ik heb ook zo mijn ups en downs maar als je de downs niet kent weet je de ups niet te waarderen ( heb het niet puur over ziek zijn maar over alles voor iedereen maar een ongelukkig moment is... Dan weet je de gelukkige momenten weer te waarderen )
Ik ben ook tevreden over mijn leven zoals hij nu loopt. Ik heb de pabo gedaan maar na 3 jaar invalwerk hiermee gestopt omdat ik een kind kreeg. Wel werkzaam gebleven op kantoor bij mijn vader. Ik heb afgelopen jaar mijn eigen huis gebouwd met mijn vriend en daar ben ik erg trots op. Wel veel verdriet in mij, mijn moeder is vlak voor mijn zwangerschap overleden en dit geeft af en toe nog veel verdriet! Nooit erover nagedacht zo jong mijn moeder te moeten missen...
Ja makkelijk is het niet. Heb idd gekeken naar campings. Woon in drenthe dus campings genoeg, maar niet te betalen.. Moeten in het hoogseizoen de flat uit en voor 3 weken camping betaal je als je een eigen caravan hebt al 400 euro. Het duurt gelukkig nog even, misschien komt er een mooie tussen oplossing in tussen tijd. Ganesh; dankje haha. Ik voel me niet positief maar probeer het natuurlijk wel voor mijn dochter en vriend. Het zal allemaal wel een reden hebben denk ik dan. Hoop dat we er goed uitkomen zoals we tot nu toe altijd hebben gedaan.
@Ganesh, ik heb er inderdaad 1 op het oog. Alleen hebben we het al behoorlijk krap . dus kosten voor een opleiding zitten er nu even niet in.
Mijn leven is eigenlijk wel heerlijk . Ik heb vwo gedaan en daarna Nederlands recht gestudeerd. Na wat omzwervingen in juridische functies die me in de praktijk niet zo bevielen uiteindelijk terecht gekomen bij een gemeente als coördinator WOZ en belastingen. Ik ben hier echt ingerold, maar heb het erg naar mijn zin. Op mijn 20e heb ik mijn man leren kennen, bijna 15 jaar geleden inmiddels, en wij zijn nu 2 prachtige zoons verder en nog altijd dol op elkaar. Ik heb een mooi huis en een lieve familie die er altijd voor mij is. Al met al geen reden tot klagen! Natuurlijk is niet alles rozengeur en maneschijn, ook ik heb het nodige voor mijn kiezen gehad in mijn leven. Maar ik laat narigheid liever achter me zodra dat kan, steeds oprakelen heeft voor mij geen nut. Conclusie: ik ben erg gelukkig en tevreden met mijn leven en hoop nog heel lang op deze voet door te mogen gaan.
Mijn leven is heel anders dan ik mij voorgesteld had. Hele leuke jeugd gehad, daarna doorgegaan naar het gymnasium. Toen kwam ik in aanraking met feestjes en drank en drugs. Ben volledig 'losgeslagen' en was elk weekend aan het feesten. Had een vriendje die op dat moment geweldig was, maar achteraf een hele verkeerde jongen bleek te zijn. Maar in het algemeen wel een top tijd gehad. Gymnasium afgerond en er een jaar tussenuit geweest en gewerkt in London als aupair. Daar mijn vriend leren kennen. Vervolgens begonnen aan het studie en mij aangesloten bij een studentenvereniging. Dit was allemaal lang leven de lol natuurlijk. In het eerste jaar van m'n studie besloten met mijn vriend samen te gaan wonen. Toen raakte ik zwanger van N. hartstikke blij en gelukkig, maar wat stond mijn leven op zijn kop. Alles veranderde en heb heel veel op moeten geven, maar met liefde gedaan natuurlijk. Na de geboorte van N. bleek ik al heel snel weer zwanger te zijn. Nu toch de moeilijke keuze gemaakt om vanaf de zomer tijdelijk te stoppen met mijn studie zodat ik voldoende aandacht voor mijn gezin heb. Vind het erg lastig, want wil mijn studie wel graag afmaken zodat ik kans heb op een goede baan en mijn kindjes een goede toekomst kan bieden. Het is allemaal heel anders gelopen dan ik 'gepland' had, maar ik zou het voor geen goud willen missen. Ik heb een geweldig lieve vriend die ondanks dat hij zich scheel werkt altijd tijd voor me weet vrij te maken. Ik geniet het meest als hij en N. lekker samen liggen te kroelen op de bank, dat vind ik het mooist om te zien. Ik heb een hele grote, ontzettend lieve vriendengroep die altijd voor me klaarstaat, ook nu het allemaal wat minder 'leuk en feesten' is in mijn leven, waar ik hen ontzettend dankbaar voor ben. We hebbene en mooi huis en gelukkig geen moeilijkheden met financiën. Dus over het algemeen ben ik heel erg tevreden met hoe mijn leven eruit ziet.
Ja en nee. Tevreden met alles wast ik heb, alleen jammer dat je al het verdriet de rest van je leven moet mee dragen. Daar kan geen geld, opleiding, leuke vriend, mooi huis tegen op.
Ik ben heel tevreden. Fijne jeugd gehad, heerlijk gestudeerd en daar echt min wilde haren kwijtgeraakt. Een tijdje in het buitenland gewoond. Heel veel gereisd. En toen mijn man tegengekomen en nu hebben we 3 prachtige kinderen, allebei een baan waar we van houden, financieel geen zorgen, een prachtig huis, familie is gezond. Maar het is natuurlijk nooit alleen maar zo mooi als hierboven beschreven staat. Heel erg gepest vroeger op school, een pester geworden, meerdere malen bijna geschorst op het gymnasium, mijn zus bijna overleden door hellp en haar dochtertje (mijn nichtje) is overleden door hellp. Twee dikke depressies met angststoornissen. Ikzelf bijna overleden door hellp. 2 miskramen met nasleep. Pre-eclampsie. Schoonfamilie met alcoholproblemen. Dochter met schisis. Zoon met heupdysplasie. Ik kies er alleen voor om de zonnige kant van alles te zien. Tegenslagen bepalen je leven niet. Hoe je er mee omgaat wel.
Ik heb niet mijn droomman, niet mijn droomopleiding, niet mijn droombaan. Maar dat zijn wel keuzes die ik heb gemaakt en mijn eigen inzet en gebrek aan doorzettingsvermogen. Ik heb wel een leuke baan in een leuk bedrijf, een man die me past en waar ik 100 mee wil worden en een prachtige zoon en de 2e onderweg. Het waren niet mijn dromen maar ik zou niks willen missen in mijn huidige leven en ik had nooit verwacht dat geluk zo mooi kon zijn.
Toen ik in groep 8 en op de middelbaar het eerste en tweede jaar zei ik altijd dat ik dierenarts wilde worden, ik wilde nog zeker voor mij 25e geen kinderen en ik wilde rond mijn 23e wel op mijzelf wonen. Ik wilde mijn ouders gelukkig maken en trots maken zag al helemaal voor me hoe ze later met hun eigen kleinkinderen zouden zitten en op ze zouden passen. Zoals ik toen altijd mijn leven voor me zag zo is het echt niet aan het worden. Mijn moeder is op mijn 14e overleden nadat ze 6 maanden ziek was geweest en een paar maanden nadat mijn moeder was overleden werd mijn vader ernstig ziek dus toen heb ik mijn hele opleiding laten vallen om voor mijn vader en het huishouden te zorgen aangezien we nergens recht op hadden. Later heb ik wel een MBO opleiding af kunnen maken maar geen werk in gezocht en nu werk ik fulltime bij een supermarkt. Maar eigenlijk vond ik dat wel fijn omdat ik zo altijd bij mijn vader kon zijn wanneer nodig. Nu ben ik 20 en is 6 maanden geleden mijn vader overleden nadat hij 6! jaar lang ziek is geweest en 4 keer kanker heeft gehad en heeft hij nooit zijn kleinzoon kunnen zien terwijl hij dat zo graag wilde en hij juist daarvoor aan het vechten was. Tussendoor heb ik het een tijd lang niet zien zitten omdat ik niet meer wist hoe het leven zonder ziekte was. Wel heb ik mijn hele lieve en leuke vriend leren kennen en heeft die me gelukkig bij alles goed geholpen! Nu komt over 5 weken onze kleine ter wereld en hopen we dat we op die manier wel weer aan een andere toekomst kunnen werken! zodat het misschien toch nog een heel klein beetje wordt zoals ik in gedachte had.
Mooi gezegd, zo denk ik er ook over Vroeger wilde ik dierenarts worden, daarna architect, maar ben uiteindelijk de ICT in gegaan. Was gezakt voor mijn VWO, heb toen MBO gedaan en HAVO volwassenenonderwijs ernaast. Diploma's gehaald en daarna HBO gedaan. Maar ja, ik had vroeger nooit gedacht dat ik uiteindelijk een alleenstaande moeder zou worden in een vreemd land. Mijn ouders hebben me overal in gesteund, en dat doen ze nog steeds.