Dank je. Die voelsprieten mist mijn man zeker ja! Ik zal er vanavond proberen.over te praten. Als hij de kleine rustig had kunnen maken dan was had dat al zeker geholpen. Maar gek genoeg komt het niet in hem op.
Ze is ook heel lief! Ik voel me ook wel schuldig.. Heb haar zeker nog 10 minuten laten huilen omdat ik echt even weer, tot zover mogelijk, tot rust moest komen. Nu weet ik in ieder geval wel dat ik het red als ik alleen met dochter ben. Maar vond het wel moeilijk. Ik voel het dan ook de rest van de dag, somber, sip. Net wel een stukje gewandeld met dochterlief, frisse neus is altijd fijn.
Omgekeerde wereld ja Ik zou ook liever niet willen dat ze me ziet huilen maar vandaag ontkwam ik er niet aan. Ik huilde ook niet luid hoor, maar stilletjes wat traantjes, naweeën zeg maar. Of ik extra hulp nodig heb weet ik niet. Het gaat juist al wat beter met me, had vandaag alleen een terugval.
Fijn dat het al beter gaat. Hoe vaak heb je zo'n aanval? Misschien kun je een stappenplan op papier zetten dat je erbij kunt pakken wanneer het je overkomt. Rationeel nadenken is dan misschien moeilijk en wie weet heb je houvast aan wat punten op papier? Denk na wat jou ontspant, misschien bepaalde muziek, douche, foto's? Dan kun je dat op je lijstje zetten, wellicht haalt het je eerder uit de aanval. Ik vind het echt heel naar dat je zulke angsten hebt gehad, snap dat je daar niet zo 1 2 3 overheen bent.
ik vind dat je jezelf dan moet zien te herpakken... ook jij hebt verantwoordelijkheid en niet alles hoort van je man af te hangen... wat nou als het was gebeurd als je man al weg was? zou je hem dan gaan bellen dat hij thuis moet komen? get a grib zou ik zeggen!!
Sommige reacties hier zijn wel erg bot... Ik snap dat je je op dat moment in de steek gelaten voelde maar waarschijnlijk had je dat vanwege de 'aanval' waarin je zat ook daarna gevoeld hebben. Want ik kan me voorstellen dat op zo'n moment niet kunt relativeren en positief kunt denken. Maar toen ik de reactie van je man las dacht ik gelijk 'paniekreactie'. Vrouwen doen het niet vaak, mannen wel. Weglopen als het niet lukt. Zijn berichtje later laat dit ook wel zien. Dus ik denk dat je het beste probeert om de negatieve gevoelens te verminderen en kun je vanavond praten. Niet perse over wat er gebeurd is, maar over wat jullie van elkaar mogen/kunnen verwachten als het nogmaals gebeurt.
Mijn vriend zou wel naar z'n werk gaan en als het echtechtecht niet gaat komt ie eerder terug. (Vorige week na uren erin te hebben gezeten vriendlief huilend opgebeld..) Maar ik ben alleen dus is het een veel minder problematische situatie en als het heel sterk wordt, liggen er voorgeschreven pilletjes klaar. Hoe het zou zijn met een kindje erbij, geen idee.. Maar op prijs stellen zou ik het zeker niet!
Eens. En ik onderschat de ernst van een depressie niet, weet er helaas alles van. Maar als er één iemand in een gezin klinisch depressief is lijdt het hele gezin mee, kinderen pikken alles feiloos op hoe klein ze ook zijn. Dus ik zou idd proberen zsm weer beter te worden zodat je weer normaal kunt functioneren. Happy mom....happy kids. Heel veel sterkte, het is een rot ziekte.
'Get a grib'(moet trouwens 'grip' zijn )....zou je dat ook zeggen tegen iemand die kanker heeft of een andere ernstige lichamelijke ziekte? Geeft maar weer aan hoe veel onwetendheid en onbegrip er nog steeds is voor psychische ziektes.
Dit vind ik echt zo'n reactie waar iemand met depressieve gevoelens dus helemaal niks mee kan... get a grip?? Het is wel duidelijk dat jij (gelukkig voor je!) nooit met een depressie in aanraking bent gekomen, maar je had dit echt niet neer hoeven zetten. Verder ben ik het eens met Carino en Nikki88, meer hulp is denk ik wel aangeraden om je buien onder controle te krijgen. En je hebt een zorgplicht naar elkaar, je man is dus evengoed verantwoordelijk voor het welzijn van jullie als gezin, maar aan je depressieve gevoelens moet je ook echt zelf werken. Voor je kindje, voor je man, voor jullie gezin, maar ook zeker voor jezelf! Veel succes!
Precies dit! Alsof je er zelf voor 'kiest' en je gewoon een schop onder je kont nodig hebt als je een depressie hebt. Wat moet het heerlijk makkelijk zijn om zo onwetend door het leven te gaan...
Bedankt meiden. Ik zal het eens met mijn psycholoog bespreken, misschien is extra hulp niet zo'n gek idee. En 'get a griP' is makkelijker gezegd dan gedaan. Onwetendheid en onbegrip zal het inderdaad zijn.
Volgens mij zorgt haar man goed voor het gezin. Hij moet toch ook werken, zorgen dat er geld binnenkomt. Of moet hij altijd bellen als je een aanval hebt om te zeggen dat hij later komt? 1 tot 3 keer zou een werknemer nog begrijpen maar als het een gewoonte word vliegt hij buiten. Het is goed dat hij weg ging. Je hebt het zelf kunnen oplossen en dit helpt je uiteindelijk ook
Ik heb toch al een paar keer in dit topic gezegd dat ik een terugval had en moge daarmee duidelijk zijn dat dit geen gewoonte is.
Poeh lastig, ik heb zelf ook te kampen met pnd (is inmiddels bijna een jaar na de geboorte) heb gelukkig goede antidepressiva dus heb nu bijna nooit meer een terugval... maar heel soms trek ik het gewoon echt ff niet meestal aan het eind van de week... nu werkt mijn man vrijdags thuis maar hij neemt regelmatig even een uurtje dat hij helpt als het niet zo lekker loopt... 's ochtends slapen we gelukkig allemaal nog, maar als het een keer zo is dat het niet goed gaat aan het eind van de dag komt mijn man gewoon eerder naar huis... nu heeft hij ook wel heel relaxed werk hoor
Dit heeft iemand letterlijk tegen mijn vriend gezegd toen ik na de geboorte van mijn zoon in een depressie terecht kwam. Geef ze een schop onder de kont! Zo werkt het dus echt niet. Ik ben toen ook opgenomen geweest en daarna met hulp thuis kwam ik er weer boven op. Een depressie is een ziekte. Daar kom je niet zo overheen.