Hallo allemaal, Ik heb een probleem, namelijk dat ik altijd al niet zo'n lekker contact heb gehad met mijn schoonmoeder. Ze is alleen en haar kinderen zijn alles voor haar. Nu ben ik (niet gepland) zwanger. Toen we dit aan haar vertelden kreeg ik een hele stortvloed aan verwijten en kwetsende opmerkingen over me heen. Nu ben ik niet iemand die over zich heen laat lopen, dus het gevolg; een enorme ruzie. Sindsdien zijn de spanningen om te snijden. Ook tussen mij en mijn vriend loopt het niet lekker; ik vind dat hij me te weinig steunt door te zeggen van, het is iets tussen jou en mijn moeder. En hij vind het heel vervelend om tussen ons in te staan. Ook ervaar ik zijn moeder als enorm betutteld en bemoeizuchtig, terwijl hij het ziet als meedenken en behulpzaam. Kortom, ik zie het allemaal even niet meer zitten en ik weet echt niet wat ik nu moet doen. Afstand nemen van hem en zijn moeder, of proberen een knop om te zetten in mijn hoofd en te proberen het me niet teveel aan te trekken? Of heeft iemand anders dezelfde ervaringen en tips voor mij? Alvast bedankt! Trek het echt niet meer
Hm moeilijk hoor. Ik heb met mijn man altijd gezegd dat ons leven/gezin voorop staat. Wij moeten verder met elkaar en niet met onze ouders. Dat wil dus zeggen dat we voor elkaar opkomen mits dat terecht is en we ieders onze ouders aanspreken op gedrag. Ik kan gelukkig wel goed met mijn schoonmoeder, maar mijn man en mijn moeder liggen elkaar ook niet echt. Geen ruzies ofzo maar andere denkwijzen, en dat botst wel eens. Mijn schoonmoeder kan ook wel bemoeizuchtig zijn in de zin dat ze haar ideeën en mening graag door wil drukken. Ik zeg dan altijd dat ik erover zal nadenken en kom er vervolgens gewoon niet op terug. Het is dus heel jammer dat jou vriend niet achter jou staat en zijn moeder tot de orde roept. Tuurlijk is zijn moeder belangrijk maar hij moet met jou verder en krijgt met jou een kindje. Vind het overigens wel apart dat jij de wind van voren krijgt terwijl haar zoon jou heeft zwanger gemaakt...
In haar ogen kan haar zoon niets fout doen. Het feit dat ik uiteindelijk de keuze heb gemaakt het kindje te houden, maakt dat zij alleen maar bozer werd op mij omdat ze weet dat haar zoon dit nog niet wilde. Extra jammer is dat hij bijna 27 is. Ik voel me in deze situatie gewoon de boeman...
huh?! Lees met mijn mond open... met alle respect maar behalve je vriend heeft niemand hier iets over te vinden.. Kijk mijn schoonouders en ik hebben ook verschillen en begrijpen elkaar ook niet altijd maar we accepteren van elkaar dat we verschillend zijn en gaan er uiteindelijk respectvol mee om. blijft schoonfamilie... maar goed als je de situatie en de hormonen en het vriendje wat geen standpunt kan innemen optelt is het voor jou inderdaad geen prettige situatie. Ik zou zeggen meid geniet gewoon van je zwangerschap (want dat is o zo bijzonder!) en heb lak aan de rest tenzij ze leuk met je meedoen, zonde van je energie!
Tsja, ik snap je gevoel maar ik snap je vriend ook: hij zit in een loyaliteitsconflict tussen jou en je moeder, is en blijft toch zijn moeder. Hier kan ik ook wel eens schelden hoor op mijn schoonmoeder en dat mag tot op n bepaalde hoogte van vriendlief maar op een gegeven moment zegt hij wel dat het genoeg is en dat mag ook.
Even voor de beeldvorming en de oplossing: woont je vriend nog thuis of wonen jullie samen? Verder denk ik dat het goed is om onderscheid te maken tussen "mein und dein". Ofwel jij hebt jouw leven met jouw vriend en jullie kindje. En zij heeft haar leven met haar zoon en haar kleinkind. Helaas ( want conflict) overlapt dat deels, maar dat hoeft niet tot ernstige escalaties te leiden als je dat niet laat gebeuren. Trek een duidelijke grens in wat voor jou acceptabel is, en laat haar totdat die grens bereikt is toe. Dit omwille van de goede orde, de relatie met je vriend, en de relatie tussen jouw kind en zijn/haar oma ( en tuurlijk, ik snap ook wel dat je haar liever af zou schieten hoor!) Gaat ze erover heen, zeg het dan vriendelijk, en trek je muur op als ze er nog een keer overheen gaat. Is het mogelijk om het van je af te laten glijden? Doe dat. Is dat niet mogelijk, onderneem dan actie. Blijkbaar is je vriend deze omgang met zijn moeder ook zo gewend en komt hij niet voor je op. Of althans, zo voel jij dat. Trek dan ook duidelijk grenzen naar je vriend en ben helder in wat je allemaal wel en niet wil. Voorbeeld: komt schoonmoeder op bezoek? Prima. Maar wil je dat niet de hele dag? Geef dat aan, ook bij je vriend. Dingen als "je komt niet voor me op"zijn vaak voor mannen weinig concreet, dus maak het concreet door je verwachtingen uit te spreken. Zo kan hij er ook wat mee richting zijn moeder. Succes!
Zonder je aan te willen vallen heb ik even het probleem proberen te concretiseren en er wat vragen bij gezet. Ze zijn niet om op te antwoorden of je te moeten verantwoorden, maar slechts bedoeld als hulpmiddel bij je probleem. Denk er eens over na in hoeverre je hier iets mee kunt!
Dank jullie wel voor jullie reacties! @Zouzograag: we wonen sinds kort samen De opmerkingen die ik kreeg waren; ik ben zwak, naief, niet wetende wat me te wachten staat (ik heb in de kraamzorg gewerkt, dus weet heel goed dat het allemaal geen roze wolk is en heel hard aanpoten). Ze heeft me een snotneus genoemd. Gezegd dat ik het leven van haar zoon verpest en dat hij nog zoveel dromen had die hij nu allemaal niet kan waarmaken. Ook werd me verweten dat ik kies voor 3 dagen kinderopvang ivm mijn studie. Ze vind dat belachelijk aangezien zij alles van haar kinderen iedere dag wilde meemaken, niks wilde missen en het egoistisch vind dat ik voor opvang zou gaan. (ook gepland zou ik geen keuze hebben, mijn vriend is militair en ik heb ook ambities). En nog veel meer... Ik vind het heel lastig om concreet te zijn over wat ik precies van mijn vriend wil. Ik wil me begrepen en gesteund voelen, niet het gevoel hebben dat ik loop te zeuren als ik zeg dat ik het benauwd krijg van de bemoeienis van zijn moeder. Mijn ouders hebben mijns inziens een goede balans gevonden tussen betrokken zijn en respecteren dat iemand volwassen wordt en zijn/haar eigen keuzes moet maken. Ook met de daarbij behorende consequenties. Ik weet dat ik altijd bij ze terecht kan, maar ze gaan me niet dagelijks of wekelijks bellen met allemaal tips en adviezen. Dit doet zijn moeder wel. Voorbeeldje: Ik wil graag thuis bevallen, altijd al een droom geweest. Dan zegt zij doodleuk: ja, kan wel zijn, maar het gaat niet om jou. Hij moet zich er ook prettig bij voelen (het maakt hem niets uit, maar op dat moment houdt ie gewoon zijn mond). Frustrerend!
Pff ik zou gek worden van zo'n schoonmoeder! Verder ben ik het helemaal met 'Maagd' eens. En ik vind, jij schenkt haar straks wel een kleinkind dus waar is de trots en blijdschap gebleven?! Na alles wat ze heeft gezegd had ik haar allang de deur gewezen... Probeer wel een beetje te genieten meid, zet jezelf en je kleintje maar gewoon op nr 1!
Toen wij aan mijn schoonmoeder gingen vertellen dat ik zwanger was kregen we als antwoord; ik weet niet of ik blij moet zijn voor jullie. Dit omdat ons leventje een lekker tempo heeft (binnen 3 jaar samenwonen, daarna huis gekocht, gaan we trouwen en nu dus zwanger). Ik heb het haar een hele tijd verweten, zoiets zeg je niet. Terugkomend op jouw verhaal: ik zou je schoonmoeder op een andere manier benaderen en wellicht op een zekere manier betrekken bij de zwangerschap. Zou toch leuk zijn als ze bijdraait toch Succes!
Ach, hier ook zo'n schoonmonster. Heeft ook jaren geduurd voordat man inzag dat hij niet oud moet worden met zijn moeder maar met een partner, ik dus. Ik zou toch proberen een gesprekje met je vriend aan te gaan. Anderzijds, hoe dom het ook klinkt, hij is nog maar net bij zijn moeder weg en dat kost ook tijd! Oh en die schoonmonster van je gaat echt iet voor jou bepalen waar jij gaat bevallen! Jij moet het kindje op de wereld zetten en hoewel het voor de man ook een bijzonder moment is, hij ligt niet met zijn benen wijd helse pijnen te doorstaan. Succes!
Tja, schoonmoeders... Ik ervaar mijn schoonmoeder ook wel eens al te, maar als ik dan even afstand neem, even alles op een rijtje zet en rustig blijf, waait het vaak wel over. Soms zegt mijn man iets waardoor ik haar beter begrijp. Maar ze zou absoluut niet bepalen waar ik zou gaan bevallen
Na er eens goed over nagedacht te hebben en jullie reacties gelezen te hebben, ben ik tot de volgende conclusies gekomen; Allereerst heb ik ontzettend last van mijn hormonen, merk dat ik een heel kort lontje heb en alles 10maal zo erg ervaar als normaal. Als ik niet zwanger was geweest had ik dit waarschijnlijk afgedaan als, wat een ontzettend vervelend mens, gelukkig hoef ik haar niet wekelijks te zien. Ook moet ik inderdaad gewoon heel goed blijven communiceren met mijn vriend. Proberen om voor elkaar te krijgen dat we alles rondom deze zwangerschap en bevalling niet met zijn ouders bespreken. Althans; niet waar ik bij ben, dan heb ik er verder ook geen last van . En als laatste vind ik de gezondheid van mijn kindje gewoon het allerbelangrijkste. Dus om stress en ruzie te vermijden, wil ik mijn schoonmoeder ook gewoon zo min mogelijk zien.
Ooooooh zo herkenbaar. Wij of nou ja ik heb besloten dat als hij na zijn ouders wil gaan dan moet hij dat zeker blijven doen! Blijven zijn ouders.. Maar ik hou me er vanaf. Ik ben ook echt niet op m'n mondje gevallen , maar werd heel onzeker door heen. Kan niets, zit achter z'n geld aan en onze manier van leven is niet goed en blablablabla .. Kortom kies voor je zelf, zo'n zwangerschap is niet niets.. Maar kies zeker niet voor hem... Gun hem het beide.. Hoe moeilijk dat ook ks