Mijn vriend heeft een dochter van 14 uit een vorige relatie en haar moeder heeft in principe het hoederecht en ze komt elk weekend naar ons. Op zich niet zo heel bijzonder. Maar.... na school in de week en ook vaak in vakanties hele dagen zit mijn stiefdochter bij de ouders van mijn vriend. Daar "kan ze beter studeren", "heeft ze tenminste een thuisgevoel" enz enz enz. In werkelijkheid is ze echter rotverwend door vnl. mijn schoonmoeder. Ze krijgt daar altijd haar zin, commandeert dat het een lieve lust is en terwijl klaagt mijn schoonmoeder dat ze "zo moe is van elke dag met een kind bezig te zijn". Wanneer wij echter erop aansturen om dan het een en ander te veranderen komt er een golf van argumenten in het genre van bovengenoemde. Het komt er eigenlijk op neer dat mijn schoonmoeder gewoon wíl doen wat ze doet. 's Weekends is mijn stiefdochter vaak al van zaterdagvoormiddag bij mijn schoonouders en komt ze tegen 22u pas bij ons binnenvallen om dan zondagmiddag weer terug ge vertrekken. Op zaterdagavond gaan mijn vriend en ik tegen middernacht slapen maar zij vindt het dan nog veel te vroeg en mijn vriend staat dan toe dat ze nog op blijft. Ik vind dat niet kunnen, maar laat het maar zo. Mijn vriend is best tevreden met heel deze situatie want zo kan hij natuurlijk zijn kind dagelijks zien bij zijn ouders. Betreffende de relatie tussen mij en mijn stiefdochter, deze is zeker niet slecht. Haar gedrag steekt me dan wel vaak tegen, ik kan het haar niet verwijten want ze is zo natuurlijk "gemaakt". Ze is al 2 zomers met ons op vakantie geweest en als ze zo elke dag bij ons is ergert mijn vriend zich ook wel aan haar gedrag, meestal maakt hij zich dan ook het voornemen om toch eens wat bij te sturen maar daar komt nooit iets van. Voor de rest gaan mijn vriend elke week naar de voetbal en zij gaat dan ook altijd mee. Nu ben ik dus 7 weekjes zwanger. Toen wij destijds voor een kindje gingen heeft mijn stiefdochter daar veel problemen om gemaakt, echter nooit tegen mij. Het viel soms voor dat mijn schoonmoeder in tranen vertelde over hoe moeilijk het "arme kind" het wel ging hebben, enz enz enz. Nu blijkt ze echter toch wel wat te zijn bijgedraaid en mijn vriend en ik hadden al min of meer besloten dat zij meter mocht worden van ons kleintje, dit om haar zeker maar het gevoel te geven dat ze erbij hoort. Sinds ze weet dat ik zwanger ben doet ze nu echter niet anders dan mijn vriend voortdurend bellen en sms'en, de ene keer om te vragen of ze dat of dat krijgt, dan weer om zich ervan te verzekeren dat mijn vriend toch nog wel naar de voetbal gaat blijven gaan. Misschien dat dit allemaal normaal is, maar ik moet bekennen dat het mij ergert. Ik vrees dat ze als het baby'tje er eens is nog meer aan mijn vriend gaat trekken en op zijn gevoelens inspelen. Bovendien weet ik nu ook helemaal niet of ik haar wel als meter wil voor ons kind. Bij mijn schoonmoeder moet ik niet gaan aankloppen, in haar ogen is mijn stiefdochter slachtoffer van dit alles en zal ze bovendien hierdoor later nog minder erven ook!! Ik weet dat ik hier de volwassene ben en zij het kind, en dat ik me ook zo moet gedragen, maar ik voel dat die ergernis op mij zit en dat ik dat ook uitstraal als zij in de buurt is. Ik weet niet wat ik verwacht met dat hier nu neer te schrijven, ik denk dat gewoon al het eens van mij afschrijven goed kan doen...
Misschien eens met je vriend praten over wat er dwars zit en dat je dit gevoel hebt. Krijg een beetje het gevoel dat je schoonmoeder niet echt achter jullie relatie staat, danwel dat jullie samen een kindje krijgen. Ook al is het voor een kind moeilijk dat de ouders niet meer bij elkaar zijn, er moet duidelijk zijn dat er voor haar niks veranderd, ze blijft immers een liefhebbende papa en mama houden. Lijkt er een beetje op dat je schoonmoeder dit als het ware wil overcompenseren uit medelijden. Die medelijden is juist funest want kinderen weten daar heel goed gebruik van te maken. Ik ben daar indertijd heel duidelijk over geweest, dat ik dat niet wilde, omdat er dan ook juist de nadruk op werd gelegd!
Tja, dat rotverwende lijkt mij echt zo gegroeid door de situatie en oma en dat ga je er op haar 14 nog heel moeilijk uit krijgen. Je kan proberen, maar dan gaat ze vooral heel lastig doen en volop puberen en wil ze misschien helemaal niet meer komen (want bij oma "is het veel beter"). Schoonmama moet daarentegen zich wel neerleggen bij de situatie dat er nog ééntje op komst is en ik zou dan ook serieus steigeren als ze begint over erfenissen en dergelijke. Daar zou ik heel duidelijk op 1 lijn gaan staan met je partner en hem het communicatiewerk naar zijn moeder toe laten doen. Qua meterschap ... als je genoeg "keuze" hebt, zou ik iemand van buitenaf kiezen. Je stiefdochter wordt al grote zus en da's al een rol op zichzelf. Zeker als er 14 jaar tussenzit zal ze sowieso een soort van voorbeeld voor jullie kindje zijn en zal zij hem / haar later (op haar 30 - tegen dan zal ze wel uitgepuberd zijn hopelijk) wel es opvangen of laten logeren bij haar. Ik zou haar dus geen meter maken, tenzij je echt niemand anders hebt.
Evientje, mijn vriend weet heus wel wat me dwarszit en hij weet ook dat ik het moeilijk heb met de opvoeding die ze krijgt. Niet dat ze stout is ofzo, maar gewoon het feit alleen al dat ik vind dat een kind van 14j wel al eens haar eigen spullen kan opruimen, wel al eens een handje kan helpen en vooral weet welke regels er zijn en zich daaraan houden zonder dat je elke keer opnieuw hetzelfde moet zeggen zoals dat moet bij een kind dat veel jonger is. Mijn vriend zegt het wel niet, want dat zou een zekere toegeving zijn, maar ik weet zeker dat het hier vaak zou stuiven tussen hem en haar mocht ze hier bvb één week op twee wonen. Nu is hij zo de papa die klaarstaat voor de leuke zaken en dat is iets dat al jaren zo gegroeid is en waar hij zich in heeft kunnen vinden. Wat mijn schoonmoeder betreft, ze is zeker niet tegen onze relatie en tegen een kind ook niet maar toch weet ik dat ze dat meer zo als een zakelijk iets ziet als "het is logisch dat als mijn zoon een vrouw tegenkomt die 9j jonger is, en die vrouw wil een kind, dat hij haar dan een kind moet "geven"". Wat jij zegt Kaboutermeis klopt volkomen. Het is zo gegroeid, het is hoe het is en ik kan idd niet veel doen want dan ben ik degene die het kind "wegjaagt". Wat dat meterschap betreft; mijn vriend had dat al eens ooit tegen haar gezegd (nog voor de zwangerschap) en toen vond ze dat geweldig. Heb onlangs nog tegen mijn vriend gezegd dat als ze zo blijft doen het niet zal doorgaan van dat meter zijn. Ik wil een meter die haar verantwoordelijkheid neemt, of toch tenminste zich verantwoordelijk voélt gezien haar jonge leeftijd. En aangezien ze nog voor zichzelf geen verantwoordelijkheid kan opnemen (want oma doet alles) lijkt me niet dat het slim is haar te vragen als meter. Nu, het kan natuurlijk allemaal nog keren als alles eens tastbaarder wordt, als mijn buik begint te groeien, er spulletjes in huis gehaald gaan worden enz.... En ik voel me best wel schuldig dat ik zo denk over de situatie en over mijn stiefdochter. Ik doe nochtans wel mijn best, maar soms denk ik echt "de pot op" en focus ik me op mezelf, mijn vriend en ons baby'tje. Het is gewoon ook dat ik me soms erg verdrietig kan voelen, als we bvb naar mijn schoonouders gaan gaat het voortdurend over mijn stiefdochter, niemand die eens vraagt hoe het met mij gaat. Dat was al zo toen mijn vriend en ik nog met de behandelingen bezig waren, maar toen gaf ik soms nog zo eens een aanzet maar zelfs daar werd niet op in gegaan. Het is nu zo ver dat ik ook niets meer wil vertellen bij mijn vriend thuis en hun haast bewust erbuiten wíl houden, wat dan ook weer niet mooi is van me. We ontdekten dat we zwanger waren op de verjaardag van mijn schoonmoeder, mijn vriend meldde het heuglijke nieuws en meer dan een droge "proficiat" en een zeer pretbedervend "och zo pril nog maar, dan kan er nog vanalles misgaan" (alsof we daar zelf niet voortdurend schrik voor hebben, zeker gezien de moeite die het al gekost had) kon er niet van af.
hoelang hebben jullie een relatie dan ? want je praat over hun huis (van je vriend) woon je dan niet samen ? ik vind best naar, maar ik denk dat het alsnog erg wenperoide is, vooral voor kind en jou en je vriend, wel vind ik dat je met je vriend moet praten over het feit dat die wat strenger kan zijn.
Met "bij mijn vriend thuis" bedoel ik gewoon zijn ouderlijk huis. Dat is een manier van spreken hier in Vlaanderen . Wij wonen natuurlijk wel samen . Heb het er intussen met mijn vriend over gehad, over alles zoals ik het hierboven beschreef. Heb ook duidelijk gezegd hoe ik me daarbij voel. Hij was best begripvol, maar die ontkenning naar het gedrag van zijn dochter toe blijft toch duidelijk aanwezig. Ik ga me daar gwn niet meer te hard aan trachten te ergeren. Wat ga je immers nog veel veranderen aan het gedrag/karakter van een 14-jarige die verdomd goed weet dat er toch altijd iemand (oma) haar kant zal kiezen...
oh oke, sorry , ik kreeg het idee van dat jullie niet samen wonen ik denk inderdaad dat beste is wat je kan doen, praat er afentoe nog over maar niet te veel.
Tsja, ik woon ook samen met mijn vriend, hij heeft zijn dochter voor 50% en in het begin was het een prinsesje die met zijden handschoentjes op een troon werd gezet. Ik ben wat harder in de opvoeding. Alles mag en kan als ze maar luistert. Dus ze mag verven, kleien etc maar moet eerst het ene opruimen alvorens het andere te pakken. Mijn vriend heeft het hier in het begin erg moeilijk mee gehad maar ziet nu wel dat het zijn vruchten afwerpt. Ze is dan pas 6 maar een verwend kind maak jezelf. Ze krijgt bij mij ook echt genoeg maar niet als ze erom zeurt. Dat werkt hier juist averechts. Mijn vriend staat er inmiddels ook zo in. Dat is soms voor hem heel lastig maar het resulteert er wel in dat een kind duidelijkheid heeft en houvast. Ze is hier dan ook liever dan bij haar moeder. Probeer er met je vriend over te praten dat als ze zeurt om dingen hij moet reageren dat als ze nog eens zeurt ze het nooit krijgt. Dat zal in het begin scheve gezichten opleveren, of hij kan met haar bepraten dat ze zakgeld krijgt en daarvan moet sparen voor hetgeen wat ze wil.