Mijn man heeft te kennen gegeven dat hij 1 kind eigenlijk wel genoeg vindt. Hij vond wel dat het iets is waar we samen over moeten beslissen, maar voor hem geldt dat ons zoontje genoeg is voor hem. Ik snap het goed: we zijn niet de rijksten en kunnen nu toch in een mooie, kinderrijke, veilige buurt laten opgroeien. Ook zou het wel erg druk zijn met werk. Ik heb mijn man ook een beetje op de tweede plek gezet de laatste tijd (ik slaap nog steeds bij mijn zoontje op de kamer) en ik denk dat hij dat moeilijk vindt. Maar........ ik vind het ergens zo'n vreselijk idee dat ons kindje later, als wij er niet meer zijn, er alleen voor staat! Mijn man zegt dat dat niet zo is, want hij heeft dan vast zijn eigen gezinnetje. Maar zelf ben ik zo blij dat ik een zus heb! Ook al zie ik haar niet vaak, ik heb zo'n speciale band met haar. En als je enig kind bent, kun je niet oefenen in sociaal zijn met je broer/zus. Krijg je dan niet vaker ruzie met je vriendjes/vriendinnetjes? Zelf heb ik altijd gedacht nog een kindje te zullen krijgen, en bij alles heb ik gedacht: "bij de vólgende.....". Ik vond het ook super om zwanger te zijn en na de bevalling kreeg ik van de vk te horen dat ik er talent voor had en het vaker moest doen, haha. Maar aan de andere kant is mijn zoontje zo perfect dat ik (voorlopig) genoeg heb aan één kindje. Wat zijn jullie ideeën over het zijn / hebben van een enig kind? Zou je ervoor kiezen of juist niet en waarom? (Niet dat ik me erdoor laat beïnvloeden, maar ik zou het fijn vinden hierover te lezen.)
Hier 2 meiden van bijna 18 maanden en ik heb me altijd 2 zwangerschappen voorgesteld. Heb er ook nooit een geheim van gemaakt bij mijn partner. Echter vind hij 2 kids genoeg... maar ja. ik heb ze dan wel in 1x gekregen en voelt voor mij niet compleet. Ik kan me niet voorstellen nooit meer zwanger te zijn en geen kindje meer te krijgen dus hier gaat echt nog wel flink over gesproken worden.... haha.. maar kan me voorstellen dat het een moeilijke keuze zal zijn vooral als je het je anders hebt voorgesteld.
Het is soms best lastig om de knoop door te hakken, vooral als je partner te kennen geeft het wel genoeg vind om het bij jullie zoontje te houden. Wij hebben met precies de zelfde gedachten gezeten, wel niet.. wel niet.. Onze wens is wel om 2 kindjes te mogen hebben. Dat we aan het twijfelen waren was meer om financiële redenen, ik werk niet en mijn man heeft een baan via het uitzendbureau. Mijn man is bezig met een opleiding via het werk, over 3 weken heeft hij hier examen van. Om bij dit bedrijf te mogen blijven werken is hij verplicht om dit examen te halen. Dus mocht hij het examen halen gaan we direct voor een 2e kindje. Mocht hij het niet halen dan stellen we het uit.. of blijft het bij Ivan.
Moeilijke situatie Pregnantje. Omdat ik weet hoe leuk het met mijn zus was vroeger nu willen wij ook een 2e ooit als het ons lukt (heb ICSI gehad en een lange weg om zwanger te worden). Een fijn broertje of zusje voor Jenthe. Tip: je zou kunnen vragen of hij kan opschrijven waarom hij geen 2e wil (alle punten) is meteen alles ermee opgeschreven en duidelijk, misschien dat jullie daar aan kunnen werken of veranderen en erover kunnen praten. Wie weet... Veel succes!
Ik ben enig kind en heb er eigenlijk nooit problemen door ondervonden, laat het zo zeggen je weet niet beter. kwam ik dan bij vriendjes/vriendinnetjes over de vloer waar meer kinderen waren vond ik het er soms zelfs maar raar aan toe gaan. En wanneer jullie er niet meer zijn, tja daar zou ik me eigenlijk helemaal niet druk om maken zelfde geld krijgen ze slaande ruzie en willen die 2 elkaar nooit meer zien. Mijn ouders leven allebei nog, enige waar ik tegen op zou kijken is wanneer er 1 van hun komt te overlijden dan sta ik er toch even alleen voor maar ach er zal altijd wel hulp van overige familie komen denk ik dan maar. Zelf heb ik eigenlijk ook de wens om maar 1 kindje te krijgen in ieder geval op dit moment, wellicht denk ik er later anders over maar ik zou nooit bezig gaan voor een 2e 'speelmaatje'
Ik ben enig kind, (ja oke, toen ik 13 was heb ik nog een half-zusje gekregen maar goed, dat is zo'n groot verschil). Ik kan mezelf heel goed vermaken, omdat ik dat natuurlijk altijd moest, dus nu vind ik het wel prettig dat ik op dat gebied niemand nodig heb en me dus nooit verveel. Ik heb zelf wel altijd een broertje of zusje gemist, gewoon om dingen mee te delen, aan te vragen, zonder dit met je ouders te hoeven bespreken. Ook als ik ergens was wezen spelen of als we ergens waren, gingen broertjes en zusjes altijd samen weer naar huis en ik alleen. Ik wilde dus PER SE twee kinderen, omdat ik het dus wel als een gemis heb ervaren om geen broer/zus te hebben ongeveer in dezelfde leeftijd.
ik ben alleen opgegroeid, en niet kunnen oefenen met sociaal zijn??hihi, wat een gekke opmerking! en is onzin.... je word juist socialer, spontaner en praat makkelijker met mensen, omdat j MOET, ik had altijd vriendinnetjes op vakantie, of als we een dagje naar het strand gingen ofzo..., plus mijn ouders waren niet echt rijk, dus ik kon niet eens verwend worden al zouden het willen Het enig nadeel aan enig kind zijn is inderdaad dat als mijn ouders dood gaan, ik 'alleen' ben.... en echt alleen ben ik niet, ikheb namelijk veel vriendinnen, zelfs een handvol beste vriendinnen, een man, zoontje en baby on the way maar inderdaad, dat beangstigd mij wel... Maar of dat een reden is om een kind te krijgen, je krijgt kind 2 niet als speelmaatje voor kind 1... je gaat ervoor omdat jullie het zlef willen, niet omdat het zielig voor de eerste zou zijn....
Ik zou best meerdere kindjes willen, maar hier gaat het lichamelijk (en nu ook geestelijk) niet. We gaan, wanneer de tijd er rijp voor is, voor nog een kindje, maar dat is wel de laatste poging..
Lijkt mij lastig. Ik denk dat je er samen goed over moet praten. Trouwens jullie kleine is nu 7 maanden zie ik en dan heb je toch wel een pittige tijd qua verzorging achter de rug. Nu onze dochter 1,5 jaar is, merk ik dat het makkelijker gaat. Er zit meer ritme in en ze kan al een heleboel zelf. Zelf eten, trap op, ze kan een beetje zelf spelen, 'helpt' mee met kleine dingetjes. Misschien dat je partner nog van gedachten verandert wanneer jullie kindje wat ouder wordt. Mag ik vragen wat de beweegreden is waarom jij nog bij de kleine slaapt? Het geeft meer rust wanneer je lekker in je eigen bed kunt slapen. Mijn vriend heeft ook de wens om twee kindjes te mogen krijgen. Alleen ik voel er niet zoveel voor. Zwanger zijn was niet echt mijn hobby (om het zo maar te zeggen). Plus dat ik nu thuis zit en toch wel graag weer parttime aan het werk wil. Daarnaast speelt onze leeftijd ook een rol. Maar ja, ik zit ook met het dilemma dat mijn meisje dan geen grote zus wordt en in haar uppie tegen haar pa en ma moet opboksen. Anders kan je dat met z'n tweetjes doen. Kortom ik weet het ook nog niet.
opboksen tegen pa en ma?? dat begrijp ik waarschijnlihjk niet goed.. beetje rare zin vind ik als ik het zo lees? is het een wedstrijdje bij jullie thuis ofzo?
Ik ben enig kind, mijn man komt uit een gezin met 4 kinderen. We wilden altijd al 2 kinderen, ik omdat me dat gewoon leuk leek en mijn man omdat hij weet hoe fijn het is om een broer of zus te hebben. Nu waren we met Eva allang blij met 1 kindje, gelukkig kregen we daarna ook nog Lisa. Als ik ze zo samen zie denk ik regelmatig: wat is het toch heerlijk (voor hun) om een zusje te hebben! Ik zou wel stoppen met het slapen op de kamer van je zoontje. Kan me voorstellen dat je man dat ook niet zo leuk vindt. Legt eventueel je zoontje bij jullie op de kamer.
Helemaal mee eens. Ik ben wel opgegroeid met een broer maar totaal geen contact meer mee. Heb eerder het gevoel dat ik enig kind ben. Maar mijn dochter is wel en blijft ook enig kind en heeft ook totaal geen problemen er mee om sociaal te zijn, ze legt heel snel contact en praat heel makkelijk tegen anderen. Krijg vaak de opmerking is zij alleen? Uh ja hoezo? Ze is zo sociaal zou je niet zeggen van een kindje die alleen opgroeit. Vind dat altijd zo raar van die vooroordelen. Waarom zou een kindje alleen niet sociaal kunnen zijn.
is ook onderzoek naar gedaan, dat enigkinderen (mooi niet kloppend woord) juist socialer zijn en assertiever, dus alles heb z'n voor en nadelen
Hihihi, yep Badr Hari is er niets bij. Tja hoe moet ik dat nu omschrijven. Gewoon wanneer dochter een rellende puber wordt om los te komen van pa en ma, dan lijkt het mij voor haar fijn dat er broertje of zusje is waar ze tegen aan kan klagen over huisregels, gedrag ouders e.d. en diegene snapt wat ze bedoelt. Althans zo heb ik het wel ervaren vroeger. Leg ik het zo goed uit.
snap je, maar daar heb je ook vriendinnen voor ik heb een hecht vriendinnenclubje, ken ik al sinds de basisschool, dat is mij alles waard!
Wij wilden er eigenlijk graag meer, doordat ik nu nog steeds zwangerschapscomplicaties heb blijft het misschien zelfs bij 1. Maar wie weet ooit...
Op dit moment willen mijn man en ik ook geen tweede. Beide hebben we onze redenen, die ook deels overeen komen. We zeggen nooit nooit, want wie weet wat de toekomst brengt. Broers of zussen hebben wil niet zeggen dat je later een goeie band krijgt. Onderling of met de ouders. Ik heb drie zusjes, waarvan er 8, 20 en 22 jaar leeftijds verschil tussen zit. Waarvan 1 zusje van moeders kant en 2 van mijn vaders kant. De eerste jaren heb ik dus als enig kind 'geleefd' en heb dit nooit als vervelend ervaren. Mijn zusje (moeders kant) was 10 toen ik ging samenwonen. Dus echt veel tijd hebben we nooit gehad. Inmiddels is ze bijna 17 en wonen we 200 km verderop en sinds enkele jaren heb ik het gevoel er iets aan te hebben. Ze wordt ouder en deelt meer dingen. Mijn andere twee zusjes zijn nu bijna 5 en 3 jaar. Helaas wonen die nog verder weg, dus de grote zus uit hangen is er niet. Even op bezoek doe je ook niet zomaar. De auto loopt niet op water en daarbij werk ik 4 dagen en heb mijn eigen gezin en dat geldt ook voor mijn vader (stief)moeder en zusjes. Ik vind het wel jammer.
Een broer en zus/twee broers hoeven niet perse vrienden te zijn/contact te hebben. Ik heb dat ook niet echt namelijk. We zien elkaar amper en om eerlijk te zijn denk ik dat als mijn ouders er niet meer waren, dat wij geen eens contact meer zouden hebben! Dus dan zou het ook nog eens zo moeten zijn dat ALS je om die reden een kindje krijgt, dat je dan een kindje krijgt waar grote broer iets aan heeft. Familie kies je niet, vrienden/relaties wel. Dus als het gaat om steun, heb je hier niet perse een broer/zus voor nodig. Ook gaat iedereen anders met bijvoorbeeld overlijden om, wellicht kan 1 het goed naast zich neerleggen en de ander zit er mee en kan er nog niks mee. Garanties krijg je dus niet. Op dit moment is onze dochter nog alleen. (ben zoals in mijn handtekening te zien is wel zwanger) mijn dochter is 2 jaar en heeft op dit moment echt niks te kort. Ze heeft vriendjes/vriendinnetjes, ze is heel sociaal al vanaf dat ze een beetje kan praten. Ze heeft dus niks geoefend met broer of zus, maar gewoon met ons, daar zijn wij namelijk ouders voor. Ook heeft een hoop natuurlijk te maken met karakter en omgeving, mijn dochter komt veel buiten, is vaak onder de mensen, op kinderboerderijen, speeltuinen o.i.d. Kinderen hebben sowieso ruzie met vriendjes en vriendinnetjes: dat is mijn speelgoed / je zit op mijn plek / dat is mijn mama / je mag niet mee doen, dat soort dingen. Door als ouder hierin te corrigeren zorg je ervoor dat een kind leert wat wel en niet oke is. Over het algemeen schijnen mensen die enig kind zijn gelukkiger te zijn en beter te functioneren op school zelfs geloof ik. Er is ook een boek volgens mij: uw enigst kind. Kinderen missen pas iets als de ouders dit missen! Tuurlijk zal een kind wel eens vragen of ze een broertje of zusje krijgen, maar als ze een broertje of zusje hebben zullen ze ook wel eens wensen dat die er nooit geweest was, er is dan namelijk altijd "concurrentie."
Ja, hoor. Ons zoontje slaapt nog niet door en krijgt bv. Zo kan ik hem voeden zonder dat mijn man wakker wordt. Bovendien ga ik ook eerder slapen. Ik krijg genoeg rust, hoor