Nee hoor, waarom? Als het mis gaat gaat het mis, dat is dan maar zo. En ja het gaat vaak genoeg mis. Niet zozeer in de zin van dood maar wel in de zin van gewond raken, dingen breken, in elkaar geslagen worden, beschoten worden of mensen die in het heetst van de strijd op je komen afrennen met een mes of slagwapen. Op dat moment handel je en denk je nergens bij na, puur aan je eigen leven en dat van je eventuele collega. Als je eenmaal thuis bent en je gaat na wat er is gebeurd besef je het pas. En ja natuurlijk worden er collega's doodgeschoten, maar dat is het risico wat je hebt. Je hebt genoeg bescherming maar soms is dat niet voldoende, helaas.
Okee, akelig idee lijkt me (voor mij tenminste, ben blij dat jij er anders over denkt!) Dat van Zembla zal ik van de week eens bekijken. Met name omdat het over trauma's gaat, toevallig over PTSS? Want daar ben ik eigenlijk ook wel benieuwd naar, vanwege een privesituatie, al staat dit los van dit topic.
Ik heb er van te voren nooit bij stil gestaan dat het werk anders kan gaan voelen als ik een kind zou hebben. Mijn eerste werkdag was wel weer even wennen en was me meer bewust van het feit dat ik ook nog een "thuis" heb. Inmiddels ga ik weer vol voor mijn werk als ik op mijn werk ben en laat thuis, thuis.
Mijn man heeft ook een gevaarlijk beroep, werkt onder ( en met ) hele hoge stroom. Helaas hebben zijn er meerdere akelige ongelukken gebeurt vorig jaar met collega's. Dat maakt mij er niet echt gerust op, maar goed. Dit is wat hij altijd heeft willen doen dus ik kan het alleen maar accepteren
Mijn man doed gevaarlijk werk (regelmatig met gas en ander brandbaar spul wat met 1 foutje van hem of van zijn collega het leven kan kosten) Hoe hij ermee om gaat, gewoon elke dag heen gaan en weer thuis komen en blij zijn dat et niets gebeurd is, hoe ik ermee omga is elke dag hem een kus en knuffel geven voor hij weg gaat en blij zijn als hij weer thuis komt, ik denk liever niet aan wat er fout zou kunnen gaan op zijn werk want dan zit ik elke dag in de stress en dat lijkt me nou ook niet echt goed
Ik ben deurwaarder. Zoals vorige week weer is gebleken (berichten zijn ook in het nieuws gekomen) blijft het toch een gevaarlijk beroep. Hoe ga ik er mee om... tja, eigenlijk sta ik er niet heel vaak bij stil. Over het algemeen verloopt alles ook vrij rustig. Als er wel iets heftigs gebeurd dan gaat mijn eigen veiligheid en de veiligheid van de mensen met wie ik samen ben altijd voor. Ik heb voor dit beroep gekozen toen de oudste er al was. Ik wist dus waar ik aan begon terwijl er al een kind in het spel was. Natuurlijk is je eigen veiligheid daardoor nog belangrijk, want mijn kinderen hebben mij ook nodig. Overigens denk ik zelf dat ik zelf heel erg in de hand heb hoe het verloopt door de manier waarop ik mensen benader. Bij de meest heftige acties heb ik over het algemeen politie bij. En zo niet, dan ben ik daardoor nog voorzichtiger.
Ik heb mede hierom na mijn studie een ander soort baan gezocht dan de 'standaardroute'. Ik wilde niet iedere dag gezondheidsrisico's lopen. Plus dat mijn huidige werkrichting me meer aanspreekt dan waar ik strikt genomen voor ben opgeleid. Voordat ik aan mijn studie begon, had ik niet zo over de risico's nagedacht. Die werden pas gaandeweg duidelijk (tijdens stages). Dus ik heb gekozen voor een niet-gevaarlijk beroep.
Ik doe ook zo'n werk alleen ben ik wat eerder van de groep gegaan. Cliënten merken het aan alles. Ook hier vaak te maken met agressie en juridische kaders waarbij je in moet grijpen. Ook ik ga gewoon elke keer naar het werk want tja... het is mijn werk. Tuurlijk denk ik af en toe wel eens... pff dat scheelde niet veel maar je leert ermee dealen. Doe het werk nu al meer dan 8 jaar en je weet niet beter.