Wij waren er van overtuigd dat we één kindje wilden, maar nu Elin er is, twijfel ik heel erg. Ze is zo leuk, dus hoe zou het zijn om twee van die geweldige kindjes te hebben? Ook vond ik zwanger zijn geweldig, ondanks enorme bekkenpijn waar ik nog steeds last van heb en zwangerschapsdiabetes. Zelf heb ik een hele goede band met m'n zusje en dat gun ik onze dochter ook. Maar we zijn "al" 34 en 35, m'n vriend is afgekeurd dus hij doet al het werk thuis en het is lastig in te schatten of hij 2 kindjes aan kan, ik werk 32 uur, verdien best goed, maar momenteel vind ik m'n baan totaal niet leuk meer, maar ik zal altijd veel moeten werken omdat ik kostwinnaar ben. Daarnaast laat ik nu veel dingen die ik vroeger wel deed omdat ik graag bij Elin wil zijn, maar aan de andere kant baal ik er dan van dat dingen aan me voorbij gaan. Maar voor mij weegt onze kwetsbare financiële situatie het zwaarst. Voorlopig twijfel ik dus nog even door
Goh, had ik dan maar abortus moeten laten plegen, soms? Want ja, nu is mijn enige kind natuurlijk 'verwend' en hoeft nooit iets te delen. Hij zou later geen ruzies op kunnen lossen en dat is allemaal de schuld van die verschrikkelijke moeders die maar 1 kindje hebben. Mijn kindje is sneu. Althans, dat zeg jij. Dat hij waarschijnlijk enig kind blijft is natuurlijk verschrikkelijk! Jij beweer dat enige kinderen minder sociale skills hebben, gebaseerd op je exen!? Wat is dat voor een bizarre vergelijking als we het hier hebben over KINDEREN? Hebben jou exen niet op school gezeten, dan? Genoeg andere kinderen! Op de speelzaal, in de kleuterklas, basisschool, voetbal? Iets? Ze hebben nóóit de kans gehad om sociale skills aan te leren? Ik denk eerder dat jij vreemde exen hebt dan dat enige kinderen sneu zijn. Al eens aan gedacht dat er hier heel veel dames zijn die geen tweede kindje KUNNEN krijgen? En dan ga jij nu dus hun enige kindje sneu noemen? Ik denk dat jij eens véél beter na zou moeten denken over wat je zegt! Jouw eigen sociale skills zijn namelijk ver te zoeken!:x
Ik heb niet alles gelezen en meng me maar niet in de gekke discussie die lijkt te ontstaan. Maar. Mijn vriend wilde eerst ook geen tweede en die heb ik toch weten te overtuigen. Ten eerste weet ik net als TS hoe dierbaar een zus in mijn geval kan zijn. Niet alleen om mee te spelen, maar ook als je ouder bent en er moeilijkheden zijn in het gezin. Wat voor mij het belangrijkste is is dat je met iemand je ervaringen kunt delen, dat een ander ook weet hoe het is om jouw ouders te hebben. Dat je samen over je ouders kunt roddelen. Ik zou nu echt niet hebben geweten hoe ik sommige periodes zou zijn doorgekomen zonder haar. En dan hoeft ze er alleen maar te zijn. Ik wil nog even benadrukken dat ik hoop dat ik niemand tegen het hoofd stoot. Ik bedoel het goed!
Hier ook niet alles gelezen, maar ik zou wachten met "plannen" tot jullie kleintje wat ouder is. Hij is "pas" 7 maanden oud. Geef het nog 1 à 3 jaar en kijk dan of vriend echt niet kan overtuigd worden voor nog een tweede. Ergens had ik gek genoeg wél enig kind willen zijn. Ik heb 1 zus en we schelen dag en nacht. En komen dus ook totaal niet met elkaar overweg. Voor mezelf vind ik dat nog geen ramp. Ik hoor mijn zus alleen als ze iets nodig heeft van mij, meestal met de feestdagen. En ik zie haar af en toe - paar keer per jaar - bij mijn ouders. Maar mijn moeder, die vindt het echt wel vreselijk dat haar dochters eigenlijk nauwelijks door één deur kunnen met elkaar. Vroeger werd ons altijd voorspeld van "dat zal wel beteren met ouder worden" dat over elkaar komen ... Ik ben intussen bijna 30, mijn zus is 26 ... en nee, dat beter net niet! Het enige verschil is dat we niet meer thuis wonen en elkaar dus gelukkig minder zien. Ik heb me overigens heel mijn thuisleven geërgerd aan dat "kind". Hoe ze alles naar haar hand zette, mijn vriendinnetjes wegjaagde, mijn ouders tegen mij opzette door haar beweringen (waarbij zij altijd gelijk kreeg, want ik was toch de oudste), ... En nog altijd mag ik overigens horen hoe veel beter mijn zus is.
Ik geloof dat er hier gewoon om meningen gevraagd werd dus dan vertel ik hoe ik erover denk. Als iemand anders er anders over denkt geeft die toch ook zijn eigen mening. Dan is het niet aan mij die persoon persoonlijk aan te vallen want gelukkig mag iedereen in dit land zijn eigen mening hebben en die uiten. En rare exen? Misschien wel maar ik merkte gewoon duidelijk verschil tussen de jongens die wel broertjes/zusjes hadden en degene die enigs kind waren. En ja hier gaat het over kinderen, maar die jongens zijn ooit kids geweest en hoe je grootgebracht bent bepaald gewoon een groot deel van hoe je als volwassene bent.
Ik heb twee zussen, welke beiden totaal van mij verschillen. Ik heb mij vroeger mateloos geërgerd aan mijn jongste zusje, die werkelijk verwend werd door mijn moeder, gepamperd bijna. Mijn jongste zus was duidelijk mijn moeders lieveling. Sociaal is zij erg zwak, heeft geen vriendinnen en kan moeilijke situaties niet aan, jankt om het minste geringste en als ze het druk heeft met de kids belt ze mijn moeder, die direct voor haar klaar staat. Mijn oudste zus was al vroeg het huis uit, zij smeerde hem bijna letterlijk. Ik heb met beiden geen goede band en merk ook aan mijn moeder dat zij dit jammer vindt. Het hebben van broers en/of zussen geeft geen garantie. Mijn dochter is enig kind, vier jaar inmiddels, en zal dit ook blijven. Dit omdat een tweede kindje er niet in zit. Ik heb dat eerst jammer gevonden, want een broertje of zusje is toch leuk? Voor haar? Dat was de reden, iemand voor haar. Maar dat vond ik geen goede reden. Ik heb er daarom ook vrede mee, ik vind het goed zo, we genieten echt volop!
Cabb jouw mening is gebaseerd op vooroordelen. Jij scheert iedereen over 1 kam. Lekker makkelijk. Ik wil er niet eens inhoudelijk op ingaan.
Het ligt dus niet aan het feit dat je enigkind bent. Als kinderen verwende snotapen en asociaal zijn dan ligt dat aan de ouders.
Ik reageer gewoon even op de op. Bij mij thuis zijn we met z'n drieën maar er zit steeds zoveel leeftijdsverschil tussen ( 6,5 en 12 jaar omdat m'n moeder moeilijk zwanger kon worden ) dat we in die zin eigenlijk weinig met elkaar hebben gehad. We zitten nu nóg in totaal verschillende levensfases. Mijn jongste broertje is net 19 en nog compleet op zoek naar zichzelf en totaal niet geïnteresseerd in kids ( wat ik hem ook niet kwalijk neem hoor ) mijn middelste broertje is bijna 25 en hij is nu bezig met settelen, kindjes etc dus wat dat betreft komen we nu wat dichter bij elkaar. We hebben trouwens wel een goede band met z'n drieën hoor en we hebben ook regelmatig contact maar soms vind ik het wel jammer dat we niet dichterbij elkaar zitten qua leeftijd. Ook vroeger vond ik het weleens jammer maar ik had persoonlijk! geen enig kind willen zijn. Zelf kon ik ook moeilijk zwanger worden volgens de gyn na een kijkoperatie. Gelukkig tóch relatief snel zwanger mogen raken maar we hebben ook nagedacht over; stel het duurt heel lang of het lukt helemaal niet, wat dan? We kwamen iig tot de conclusie; we zijn blij met 1 kind en mocht het daar op de een of andere manier bij blijven dan is dat zo. Mijn vriend zag ivf bijvoorbeeld eigenlijk helemaal niet zitten dus weet ik bijna zeker dat het voor hem na 1 kindje ook wel genoeg was geweest. Ik vind het dus zo persoonlijk wat je hierin beslist. Maar het belangrijkste is, is dat het voor jullie goed voelt. De kleine is nu 7 maanden dus ik zou zeggen, geniet ervan, kijk hoe je gevoel zich ontwikkeld en blijf er met elkaar over praten.
Sgforce je hebt gelijk. Ik had in mijn post moeten zetten dat ik enigs kinderen vaak een beetje sneu vind. Wil niet iedereen over 1 kam scheren want er zijn altijd uitzonderingen. Is gewoon mijn mening gebaseerd op mijn ervaringen (niet alleen met exvriendjes). Maar moet ook zeggen dat het wel hebben van een broertje of zusje ook geen garantie is. Wil er nog even aan toevoegend dat ik ongewenste kindjes nog sneuer vind. Dus wil je als moeder of vader geen 2e uit jezelf dan moet je daar ook vooral niet aan beginnen.
Mag ik voor jou het taboe doorbreken? Want ik ben enigs kind, ik heb dit altijd als zeer prettig ervaren. Ik ben niet sneu en goed sociaal. Ik ben opgegroeid tussen veel andere kinderen en kreeg minder dan andere kinderen. Terwijl mijn ouders de middelen wel hadden. Ik moest al jong gaan werken. Mijn dochter zal ook alleen blijven. Dat is niet sneu, het is wat je er zelf van maakt. En hoe het kind is natuurlijk.
Mijn partner is enigst kind en zegt vaak dat hij wel iets gemist heeft en het met feestdagen ed niet leuk vond en vindt om enigst kind te zijn. Ook heeft hij er grote voordelen aan gehad. Hij kon en mocht alles doen. Opa en oma hielpen hierin goed mee... iets wat nu soms ook een nare eigenschap kan hebben, omdat hij bang is iets te missen. Wij zijn er wel over uit als t ons gegund is meer dan 1 kindje te krijgen.
Ik denk niet dat er echt iets zinnigs over te zeggen is. Ik heb een ex die enig kind is en die is super sociaal en heeft een hele goede band met zijn ouders. Ik heb ook meerdere vrienden die enig kind zijn en die dat niet als probleem ervaren. Het valt mij wel op dat die mensen op een leuke manier heel eigengereid zijn Aan de andere kant ben ik heel blij met mijn broertje en zusje en ons gezellige gezin. Met feestdagen of bij spontane barbecues zoals vandaag vind ik het heerlijk dat we met zoveel mensen zijn, inclusief aanhang en mijn ouders. Ik vind het leuk dat mijn zoontje ooms en tantes heeft die met hem spelen of gaan zwemmen. Ik vind het leuk dat mijn zusje zwanger is en ik dit jaar tante word! Maar mijn man heeft een zus met wie hij helemaal geen fijne jeugd heeft gehad. Ze heeft een theatrale persoonlijkheidsstoornis en trok alle aandacht bij hem weg. Er was altijd hommeles in dat huishouden en nu, wanneer ze met feestdagen bij elkaar zijn, is het nog steeds vaak een groot drama. Mijn collega is enig kind en van haar heb ik wel de indruk dat ze zich eenzaam voelde toen haar vader ziek werd en stierf. Ze zei dat ze toen graag een broer of zus had gehad om dingen mee te regelen en verdriet mee te delen. Het kan op zoveel verschillende manieren lopen in het leven. Broers en zussen kunnen een enorme verrijking zijn, maar ook een grote last. Je weet het simpelweg niet van tevoren.
Een 2e of meerdere kindje met gezondheidsproblemen vraagt nu eenmaal meer aandacht en zorg van het hele gezin. En dat kun je (op enkele situaties na) van te voren niet zien aankomen Ook later wanneer er ruzie ontstaat over een erfenis maakt het niet uit of hij/zij is geboren op basis van eigen wil van de ouders of omdat de ouders hun oudste liever niet alleen laat opgroeien. Precies! Mijn zus heeft door persoonlijke omstandigheden al 14 jaar geen contact meer met mijn vader. Mijn moeder overleed in 2007. Daar heeft mijn zus ons nog wel geholpen met het regelen van de crematie, maar verder moest iedereen zijn eigen verdriet maar verwerken. Ook wanneer mijn vader komt te overlijden hoef ik niet op haar te rekenen.
je kindje is nog Jong. en ga eerst maar weer eens bij je man slapen.en het weer gezellig hebben samen. hij is misschien wel bang om je helemaal kwijt te raken. als jullie meer samen gaan doen, en je kleine is wat ouder misschien denkt hij er dan wel anders over
Dit vermeldt je even heel kort tussen neus en lippen door maar ik pik het er toch even uit, maar hier moeten jullie zo snel mogelijk mee aan de slag! Je man heeft ook aandacht nodig. Waarom slaap je bij je zoontje op de kamer? Als je hier niet mee aan de slag gaat, zal er een moment komen waarop je man aandacht elders gaat zoeken. Let op, ik zeg niet dat hij dat zal doen (voor ik een heel forum over me heen krijg..), maar de kans is een stuk groter dat hij het zal doen. Jammer dat hij geen tweede wil, maar wat je zelf al zei, het is een beslissing die jullie samen moeten maken. Niet hij alleen natuurlijk. Kom ik toch weer even terug op dat aandacht verhaal... ik denk namelijk dat als dat weer in goede banen wordt getrokken, hij hierin ook wel bijdraait.Ik denk dat hij zijn beslissing misschien wel baseert op het feit dat hij geen aandacht krijgt sinds jullie kindje er is. ik zou dit zeker aankaarten bij hem. En dan er iets aan doen!
Hier ben ik het echt niet mee eens! Mijn man is ook enig kind en is sociaal echt niet handig geworden! Naar mij niet, maar ook niet naar anderen. Hij ervaart er geen hinder van (en ik meestal ook niet) maar het is echt niet zo dat je handiger wordt omdat je moet. Heb de rest nog niet gelezen, maar w.b. de o.p.: Vind je het niet eens tijd worden om gewoon in je eigen bed te gaan slapen ipv bij je kindje? Is het anders geen idee om kindje bij jullie op de kamer te laten liggen. Wij slapen op een kleine slaapkamer (2,5 bij 3) maar met kindje naast ons (omdat ik te lui ben om er telkens uit te gaan `s nachts als hij wakker wordt, terwijl ik, als ik sssst zeg hem ook stil krijg). Op die manier hou je toch twee personen te vriend.