De rede dat we (vooral hij) haar niet te lang/hard willen laten huilen is omdat de buren eens de kinderbescherming op hadden gebeld met als melding "dat babytje van hier naast huilt heeeeel veel", toen kwamen ze langs en zagen ze dat het gewoon tandjes waren (en ook meteen gezegd dat we het gewoon goed deden met troosten etc) maar hij wilt niet dat ze weer opbellen met "ze gilt zo hard en zielig"
Denk je dat echt? En als je alles maar laten verlopen zodat een kind vooral zijn stem niet laat horen, denk je dat je hem niet kwetst op langere termijn? Een kind zonder opvoeding (en dan heb ik het niet over laten huilen), is veel meer gekwetst dan een kind dat leert dat er grenzen zijn in het leven.
Dat gaat niet om dreumessen die bezig zijn met grenzen verkennen. Dat gaat vaak over dingen als verlatingsangst. Er is een heel ander verdriet bij een dreumes die even iets niet mag (gewoon even afleiden, uitleggen, maar geen beloning geven voor gegil), en een dreumes dat verlatingsangst heeft (die heeft echt angst en behoefte aan mama/papa, niet aan een afstandsbediening)
Om die laatste zin moest ik wel even lachen, sorry. Natuurlijk is er een verschil, ik heb er alleen zo'n hekel aan dat ik haar laat huilen, ondanks ik haar heel graag de regels wilt leren en voornamelijk uitleggen waarom iets niet mag. Het huilen gaat echter niet na een minuut of 5 over.
Maar ze overdrijft ook niet, ze vindt het echt niet leuk dat ze niet met de afstandsbediening mag spelen en nog erger; ze begrijpt ook nog niet aarom het niet mag. Dus natuurlijk gaat ze huilen en is ze er boos en verdrieitig over! Maar dat is ook iets dat een kind moet leren, toch? Omgaan met dat niet altijd alles mag en kan. En verdrietig en boos zijn mag dan best, maar je krijgt er de afstandsbediening niet mee terug. Ik heb altijd uitgelegd dat ik begreep dat ze het niet leuk vond, maar dat het niet mocht omdat het kapot kan gaan etc. En dan iets geven dat wel mag, dat benoemen, en het laten gaan. Accepteert ze de afleiding niet? Dan lekker even boos en verdrietig laten zijn, tot die emotie eruit is. Altijd maar sussen maakt ook dat een kind nooit leert om te gaan met verdriet, teleurstelling en boosheid. En ja, je kan het zien als kwetsen, ik zie het als iets dat bij een gezonde ontwikkeling hoort. Je kan je jeugd niet doormaken zonder ooit teleurgesteld te zijn of zonder ooit te huilen.
Dank voor je bericht.. Nu alleen nog iemand anders overhalen haar niet steeds te troosten met drinken/haar zin te geven "zodat ze maar stopt met huilen". Ikzelf doe dat overigens niet, haar troosten met wat te drinken, als ze echt overstuur raakt pak ik haar op en probeer ik spelletjes met haar te spelen/zingen etc. Dit helpt soms, soms blijft ze even huilen, maar wel bij mij op schoot. Even uithuilen bij mama.
Wij gebruiken ook gewoon het woordje "nee". Maar zeggen wel wat hij niet mag. En soms ontaardt dat in drama. Jammer dan, ik negeer dat geschreeuw en op de grond liggen. Hij gaat vanzelf begrijpen dat hij het daar niet mee redt. Het kost energie om dat te negeren, heel veel. En ook heel veel geduld. Ze willen gewoon hun zin doordrijven, maar dat gaat mooi niet gebeuren. Denk dat je gewoon vol moet houden als ze drama maken.
je vraagt het maar accepteerd geen nee van haar.... niet duidelijk genoeg dus. Zeg gewoon nee...naam...dat mag niet dat is van mama. Breng het maar hier.
Ik merk zelf bij mijn dochter dat het superbelangrijk ik hóe ik iets zeg. Vraag ik 'zullen we naar boven gaan', dan zegt ze meestal 'nee' en wordt dan hysterisch als we toch gaan. Zég ik 'we gaan nu naar boven' dan is de hysterie veel minder groot. Het is grappig, ik ben me sinds kort veel meer bewust van die kleine details in wat ik zeg. Want zij pikt daar dus wel echt op in. Een vraag stellen betekent in haar ogen dat ze zeggenschap krijgt (en terecht). Ja, die kleintjes, ze doen je wel zweten
Klopt wat Antares zegt. Tegen kinderen moet je heel duidelijk zijn. Anders begrijpen ze het gewoonweg niet. Dus niet meerdere signalen uiten.
Is trouwens lekker makkelijk om het op te schrijven merk ik....maar hier gaat het ook wel eens "mis" hoor. Hahaha
Wij zorgden dat ze a) niet bij onze spullen kon tot ze iets ouder was en b) als ik iets afpakte dan kreeg ze er wel iets anders voor terug. Dat ging redelijk goed moet ik zeggen. Nee, J, je mag niet met de afstandsbediening spelen, die is van mama, hier heb je je boekje oid. Tuurlijk ging af en toe de sirene af, maar later was het wel duidelijk wanneer ik zei: J dat is van mama hè, dan kwam ze het brengen of legde het weg
Als we dat zeggen zet ze het JUIST op het brullen, als we zeggen van ''ta" (wat bedankt betekend trouwens) dan laat ze het soms vallen, soms geeft ze het aan ons en soms moeten we even helpen maar brullen doet ze dan niet dan als we "Nee, dit is van mama/papa," zeggen of iets in die richting.
Hielp dat nog maar, als ze haar zinnen gezet heeft op bv een afstandbediening dan wilt ze alleen maar DAT, geen boekjes die het tegen houdt
ik heb een hele poos (bijna 4 mnd) nee geroepen. en nu, weet ze precies dat als ik nee zeg, ze moet stoppen met wat ze doet. werkt prima. ik ben voor nee, maar zeker icm vertellen waarom niet
Dat is een teken dat ze JUIST aan duidelijk en opvoeding toe is. Ze heeft gewoon verdomd goed door dat het niet mag. En wanneer ze huilt geeft papa haar lekker haar zin. En jij wil eigenlijk ook liever troosten. Ze is dan misschien nog geen 1, maar ze is niet gek! Behandel haar gewoon zoals je een kind van 2 bijvoorbeeld ook zou behandelen. Duidelijkheid en alle koppen 1 kant op (papa en mama moeten wel hetzelfde zeggen dus). Oh en, 11.5 maand, is voor mij gewoon 1 jaar hoor Die 2 weken maken echt nog niet uit
Je biedt een alternatief aan, en dan is het gewoon klaar; is ze daar niet blij mee? Nou ja, dan maar even boos