Hej dames, Ik merk steeds meer dat ik toch iets van mijn moeder geërfd heb.... Ik vind het moeilijk om complimentjes te geven. Naar mijn dochtertje toe heb ik totaal geen problemen, misschien ook omdat ze nog zo klein is, maar die overlaat ik met complimentjes Maar het is meer naar mijn man toe en naar andere volwassenen. Mijn man is bijv. een paar kilo afgevallen, wat ik super tof vind Hij ziet er echt knap uit zo! Maar als hij ernaar vraagt dan kan ik het niet over mijn lippen krijgen om gewoon te zeggen 'schat, je ziet er knap uit' Heeft hij volop gesport en komt bezweet thuis dan wil ik eigenlijk zeggen 'ik ben trots op je'... maar uiteindelijk zeg ik het niet omdat het me niet lukt om het te zeggen Heel vreemd... maar ik herken het van mijn moeder. Zij gaf zelden complimentjes. Ik heb altijd gedacht 'zo word ik niet' en toch lijkt het erop dat ik ook een beetje zo ben Ik wil dat niet Wie herkend dit?
Ja ik herkend het maar dan meer in de zin van altijd negatief zijn, ik kijk overal negatief tegen aan... Baal er zo ontzettend van! En telkens als ik mezelf er op betrapt dan zeg ik 100x tegen mezelf dat ik er mee moet kappen. En toch hè, lukt het me niet. Weet ook niet wat ik eraan kan doen dus ik lees gezellig mee
Ik vind het juist moeilijk om complimentjes in ontvangst te nemen, maar geef wel veel.. Te veel, soms, dan zegt m'n vriend: 'Ummm, dat heb je tien minuten geleden ook allemaal al gezegd..' Tsja, sorry?
Dat heb ik ook Als iemand me 'negatieve' feedback geeft kan ik daar heel goed mee om gaan en leerdoelen uithalen. Maar als iemand zou zeggen; Wat een goede moeder ben je, wat zie je er knap uit wil ik het liefste wegrennen Haal me zelf ook altijd omlaag; Ganesh mooi shirt! Ohh ja 1 euro in de kringloop/zeeman
Probeer het gewoon eens! Het is toch geweldig om diegene die je het compliment hebt gegeven te zien glimlachen. Met een klein complimentje kan je iemands dag al goed maken.
Inderdaad proberen. Dan zie je dat het wel meevalt. Ik heb zelf moeite met iemand bij zijn/haar naam noemen, en geen idee waarom. Maar ik probeer het toch (omdat ik weet dat het gewoon raar overkomt om het alleen bij jij/jou te houden) en uiteindelijk valt het mee. Even jezelf eroverheen zetten maar als je weet dat je anderen er een plezier mee doet dan geeft dat ook weer een voldaan gevoel.
Dat klinkt zo makkelijk maar om de één of andere reden voelt het of de woorden niet uit mijn mond willen komen. Heb gisteravond een leuk appje gestuurd naar mijn man die aan het werk was.. Dat gaat me wel makkelijk af. Maar face to face is lastig.
Hee, dat heb ik ook! Ik probeer het wel altijd, maar het lukt niet altijd. Vooral de mensen die ALTIJD complimentjes maken naar mij toe; daar weet ik vaak niks op terug te zeggen. Ik denk toch altijd van: naar mijn mening werd niet gevraagd, dat boeit die ander toch niet, zij doet toch alles veel beter, blablablabla, een beetje een misplaatst minderwaardigheidsgevoel dus, wat er helemaal niet hoort te zijn. Dat mensen-niet-bij-hun-naam-noemen doe ik ook. Dat vind ik veel te direct. Ik heb 100 manieren gevonden om een ander niet bij hun naam te noemen. En anders zeg ik lekker niks (ik weet dat dat raar is).
Dat heb ik ook een hele tijd gehad en het duurde heel lang om die circel te doorbreken. Het lijkt dan wel of je kaken op slot schieten en je lippen vastgelijmd zitten. Of je stem weg is en het kost heel veel moeite om dan te praten. Toch diep in en uit ademen en zeggen, het botst enorm, maar waar echt een wil is is een weg. Het kost tijd, maar ik ben er nu grotendeels vanaf gelukkig. Ik kan het nog steeds niet altijd en bij iedereen, maar het gaat mij al veel makkelijker af. Ontvangen idem. Nu kan ik eindelijk zeggen, dank je wel! Maar vaak word ik er nog verlegen van. Ik zet er tegenwoordig niets meer tegenover van, valt wel mee, of is niet waar. Iemand heeft het voor mij bedoeld en heeft daar over na moeten denken, net als ik dat moet doen. Dus dan kan ik op zn minst dank je wel zeggen. En het maakt het leven zoveel makkelijker. Ik maak van mijn hart weinig meer een moordkuil.
Heel herkenbaar! Dit was echt een leerdoel voor me en het gaat nu beter. Soms vind ik het nog erg lastig. G89 leuke broek! Oh... hangt al jaren in de kast i.p.v. bedankt te zeggen
Ja precies ik moet moeite doen om dan iets leuks te zeggen. Bijv. mij n man zegt: 'ik stond net op de weegschaal en wat denk je.. al 4 kilo afgevallen!' Ik: 'oh echt?' Terwijl ik dan eigenlijk zou kunnen zeggen 'wat goed van je!' Maar dat krijg ik er dan niet uit Haha als ik er zo over nadenk is het ook wel apart. Maar omdat ik het van mijn moeder ken is het voor mij niet heel raar. Wel wil ik er graag aan werken en ik zal jullie tips sowieso meenemen!
Moet zeggen dat ik altijd wel aardig ben in het complimentjes geven. Soms tegen wildvreemden in de winkel 'wat heb je leuk haar', maar wordt dan meestal vreemd aangekeken. Hihihi.