Nou dat is nou net wat wij mee hebben gemaakt en dus bij het derde kindje er door prenataal onderzoek achter kwamen dat ook dat kindje ziek was en ja wij hebben dus afgebroken , en dat heb ik dus uit pure liefde voor mijn kinderen gedaan en niet omdat ik egoïstisch ben want dat is dus het eerste wat je überhaupt laat varen met een dan wel of niet gezond kind. Sorry kan mezelf echt niet vinden in jouw gedachte gang maar gelukkig hoeft dat ook niet....
Wie denk jij dat een zwangerschap zou willen afbreken bij een LICHTE afwijking bij het kindje???? Alsof mensen die beslissing lichtzinnig zouden nemen En als jij echt mensen (meerdere?) kent die zo denken.. dan zou ik maar eens driftig gaan nadenken over je kennissenkring. Wij hebben bij de eerste twee de combinatietest gedaan (2008 en 2009). Deze kansberekeningen waren zodanig gunstig dat we geen verder onderzoek hebben laten doen. Bij onze derde hebben we zelfs een vlokkentest laten doen (bij gebrek aan NIPT in NL) omdat wij wel graag een kindje wilde en onze kinderen een broertje of zusje gunden maar niet een broertje of zusje met bijvoorbaat al een intensieve zorgbehoefte.
ik kan uit je opmerkingen opmaken dat jij (gelukkig) nog nooit met dit soort moeilijke beslissingen te maken hebt gehad. Besef jij wel hoeveel moeders je met deze opmerkingen pijn doet??? Makkelijk over denken????? Alsof je een paar schoenen weggooit zeg!!!! Ook ik (ons gezin) hebben deze vreselijke beslissing moeten nemen, juist ook uit liefde voor onze zoon hebben we ervoor gekozen de zwangerschap te beëindigen. Een beslissing waar ik nog steeds voor 100% achter sta maar ik nog dagelijks 24 uur per dag heel veel verdriet en pijn van heb. Natuurlijk heb je nooit garantie op een gezond kind, maar het gaat er hier om wat je doet als je nog een keuze hebt (dus voor de 24e week) Onze liefde voor hem zei wij kunnen dit we gaan ervoor...maar wat als je zoon over 15 jaar vraagt waarom je hem hebt laten komen met de wetenschap dat hij zo beperkt/gehandicapt zou zijn (als hij überhaupt dat besef had gehad) Daarbij hebben we ook nog te maken met zijn grote zussen die toch de zorg hadden moeten overnemen op het moment dat je er zelf niet meer bent. En hadden we het niet geweten waren we er uiteraard voor 1000% voor gegaan!!!! Nee, de ouders die voor deze meest onmenselijke beslissing hebben gestaan moeten verder met dat vreselijke verlies en verdriet. DUS DENK AUB EEN BEETJE NA BIJ WAT JE OPSCHRIJFT.....
@Nina 03 Ik ga al mijn leven lang om met mensen die down hebben.Mijn moeder werkt in de gehandicaptenzorg.Ik ben van mening dat wij die niet in het bezit zijn van dat ectra chromoompje nog eens wat kunnen leren van mensen met down. Ik ben nu in verwachting van ons derde kindje en word volgende week 38.Hier hebben we ervoor gekozen dat we geen testen willen simpel weg omdat het voor ons niet van belang is om te weten
Zonder iemand voor zijn hoofd te willen stoten, en ook begrip om het weg te laten halen : Welke boodschap geef je je kinderen als ze horen dat je je kindje hebt weg laten halen omdat hij /zij een beperking heeft? Als ik niet goed ben willen ze mij misschien niet? Ik zie tot dusver bij mijn kinderen alleen maar normale broer en zuster liefde ondanks dat de kleinste Down heeft. Wie weet veranderd dat laatse nog als ze groter zijn maar ik geef ze liever mee dat zorgen voor een ander een deel is van het leven dan voor het uit de weg gaan van moeilijkere situaties.
De boodschap die wij onze kinderen meegeven is dat je ZEKER NIET perfect hoeft te zijn. Sterker nog onze jongste dochter heeft ook een verstandelijke beperking (laag IQ) zij is hierdoor niets meer of minder en draait gewoon mee in ons gezin. Het verschil is alleen dat wij nog niet weten wat zij later wel of niet aan zal kunnen (denk aan zelfstandig wonen, werken ed.) Daarbij ging het bij onze zoon niet om down maar om andere zware beperkingen/handicap. Een ding was zeker er stonden hem meteen na de geboorte (meerdere)zware operaties te wachten...en dan niet om hem te genezen, maar om de schade proberen te beperken. Als ouder wil je ook niet dat je kinderen moeten lijden. Het is zeker niet verkeerd om je kinderen mee te geven om voor elkaar te zorgen, onze meiden hadden dat zeker weten met liefde gedaan. (want ook hun hebben verdriet van dit verlies) Soms is broeder/zuster/moeder/vader liefde helaas niet genoeg!
Helemaal eens! Ik heb gelukkig(!!!) nooit voor die beslissing hoeven staan en vind het verschrikkelijk voor anderen die dat wel hebben moeten doormaken en daar nu nog verdriet en pijn van hebben. Het gaat er inderdaad ook om dat je tot die 24 weken de keuze hebt. De een kiest voor afbreken de ander niet. We hebben nu eenmaal in dit land de mogelijkheid om die keus te maken! Wat de keus ook is, het verdient respect! Als het na de 24 weken of tijdens de bevalling mis gaat is dat heel erg, maar daar kun je dan niets meer aan doen. Je kan alleen maar het beste ervan maken en ik denk dat iedereen van zijn/haar kind houdt, ongeacht de handicap of afwijking. Ik zou ook kiezen voor weghalen maar niet omdat een kind een hartafwijking heeft waar prima mee te leven valt. Het gaat dan om ernstige afwijkingen waarbij een kind voor operaties, pijn etc komt te staan. Wat jij ook aangeeft... als wij er als ouders niet meer zijn, zadel je andere familie leden/broertjes en zusjes op met de zorg voor het kindje met de afwijking. (ik spreek wat dat betreft uit ervaring) Daar hebben zij ook niet om gevraagd.
Bij onze dochter hebben we het niet gedaan. Misschien dat we het bij een tweede zwangerschap wel doen , ben zelf nog jong maar dat zegt natuurlijk ook niet alles.
Ik blijf het zo jammer vinden dat dit gesprek ( en dat is ook wat mij er aan stoort) alleen over het down syndroom gaat, er zijn uiteraard nog honderdduizend andere afwijkingen en helaas ook afwijkingen die niet met het leven verenigbaar zijn. Ik als moeder van twee jongens met deze uitzonderlijke afwijkingen word over 1 kam geschoren met de grote meute, je moet per geval bekijken wat haalbaar is voor het kind en het gezin en ik wens niet als egoïst neergezet te worden, wat eerder door iemand binnen dit gesprek wel zo gezegd werd.
De topic gaat ook over prenatale screening en daarmee kun je alleen down, edward en patausyndroom bekijken. Vandaar dat sommige het alleen over down hebben (de andere 2 zijn niet met het leven verenigbaar, deze kindjes zullen tijdens de zwangerschap of gelijk na de bevalling sterven)
Dit klopt niet helemaal. Er zijn ook kindjes met trisomie 18 die niet tijdens de zwangerschap of direct na de bevalling sterven (van 13 weet ik het niet) en de enige behandeling voor deze kindjes is er voor zorgdragen dat ze niet al teveel lijden. Het kan dus zeker wel zinvol zijn van te voren te weten dat het trisomie 18 is. Eerder in dit topic las ik ook al zoiets van trisomie 18 lost zich vanzelf wel op...ik vind dit nogal kort door de bocht, want stel dat het kindje wel geboren wordt dan kan het nog enige tijd een leven leiden waarin er veel leed is. Wellicht wil je dan wel de keuze maken je kindje dit te besparen. Ben het ook eens dat het woord egoïstisch echt verschrikkelijk is, want wij hebben de keuze uit liefde voor ons kind gemaakt (B.* had een zeldzame genmutatie) en zo zie ik het ook echt. Daarbij kan ik me ook voorstellen dat er mensen zijn die een afbreking overwegen met het syndroom van down. Vaak zijn er naast het syndroom van down ook nog andere afwijkingen die ook veel operaties en leed veroorzaken. Het spectrum van down is daarnaast breed. Je hebt 'goede' down kindjes, maar ook kindjes met down die echt heel zwaar geestelijk en lichamelijk gehandicapt zijn. Op televisie zie je dan ook vaak de 'goede' kindjes en ik denk als je een kindje met 'down' hebt die het heel goed doet dat zo'n kind een kwalitatief goed leven heeft en heel gelukkig kan zijn net als ieder ander, maar ken ook een stel wat een downkindje had wat uiteindelijk niet meer als een kasplantje was en dat is echt zwaar en met die wetenschap hadden zij wellicht wel de keuze willen maken. Down lijkt me dan ook de moeilijkste van de 3 om over te beslissen, want daarbij weet je het gewoonweg echt niet hoe het kindje zich zal ontwikkelen.
Wat ik zelf apart vind is dat constant wordt gezegd dat je elkaars keuzes moet respecteren.. waarom? Waarom zou ik een keuze van iemand anders, waar ik totaal geen begrip voor op kan brengen, moeten respecteren? De persoon die de keuze maakt moet je respecteren. Daar gaat het om. Een keuze voor abortus kan ik niet respecteren. Maar daarbij schrijf je de persoon niet af. Dus ik geef jullie ook de ruimte om mijn mening niet te respecteren.
Het niet eens zijn met iemand is in mijn ogen iets heel anders dan iemand veroordelen of niet respecteren , sorry Iedereen mag hier in Nederland gelukkig eigen keuzes maken en een eigen mening hebben maar ik vind wel dat er met dit soort delicate onderwerpen niet veroordeeld mag worden, maar goed mijn mening is nu wel duidelijk denk ik, ik denk en hoop oprecht dat de keuzes die gemaakt worden in alle gevallen gemaakt worden uit liefde voor het kind en gezin.
Jij hebt die keuze te respecteren omdat het een zeer persoonlijke keuze van iemand anders betreft, prima dat jij misschien in exact diezelfde situatie een andere keuze zou maken, maar dat betekent niet dat je de keuze van iemand anders kan afkeuren. Er wordt nogal makkelijk gedaan over de keuze voor abortus, alsof die ouders hun schouders nonchalant overhalen bij de arts en zeggen;'Nou, haal maar weg dan!' Het is misschien wel de zwaarste keuze waar mensen ooit voor staan, en daar dien je ook respect voor te hebben, welke keuze ze ook maken. Het is ontzettend persoonlijk en emotioneel. Ik vind het heel kwetsend om te lezen hoe respectloos sommigen daar over oordelen.
Wij doen het niet, omdat het voor ons geen verschil zou maken. Daarnaast is het een kansberekening, zoals jij al aangeeft, en hoeft het dus helemaal niets te zeggen.. Vind sommige reacties hier wel heel heftig en ik kan me helemaal voorstellen dat anderen daar geen respect voor op kunnen brengen.