Hoi dames, Ff checken hoe jullie hier over denken... Mijn vader heeft uit een eerder huwelijk drie dochters, mijn half zussen. Zij hebben alle drie psychische problemen, in meer- en mindere mate. Jaren is er geen contact geweest tussen mijn ouders (en mij) en mijn zus x. Nu sinds een jaar of twee is er wel weer contact. X heeft sindsdien een toenaderings poging gedaan, maar ik heb aangegeven dat ik daar geen behoefte aan heb. Nu zouden we zondag naar mijn ouders gaan, mailt mijn moeder me dat mijn zus er ook zal zijn (want ze had problemen en ze bleef daar logeren). Waarop mijn reactie was, prima maar dan komen wij een andere keer. Fout.... mijn ouders zijn zeer gekwetst, ik heb geen hart dat ik haar niet toelaat en meer van dat soort verwijten.. Naast dat ik er gewoon geen behoefte aan heb (zij is depressief en met tijden suïcidaal) zit ze onder de littekens op dr armen van auto-mutiliatie en weegt ze geloof ik 40 kg... Wat moet ik tegen mijn dochter van 6 zeggen als ze met vragen komt?? Ik wil haar daar (nu nog) niet mee confronteren! Wat vinden jullie, moet ik toneel spelen of mn eigen gevoel volgen ook al betekend dat ruzie met mn ouders?
Wat een lastige situatie. Wat ik zou doen is mijn eigen gevoel volgen. Als jij het niet prettig vindt, is dat jouw goed recht. En daar kan iedereen een mening over hebben, maar dat is dan maar zo. En dat jouw ouders besluiten om het contact weer met haar op te bouwen betekent niet automatisch dat jij dat ook moet doen. Ik zeg altijd maar zo, doe geen dingen waar je niet achter staat. En wat betreft jouw dochter, dat is ook jouw keus als haar moeder en die mag jij ook maken. Succes ermee en laat je niet gek maken hoor!
Wow ik vind je best hard naar je (half)zus toe. Eerlijk gezegd snap ik je ouders wel een beetje. Dat ze je met allerlei verwijten lastigvallen vind ik nogal overdreven en als jij je er niet prettig bij voelt dan houdt het op. Maar een bezoekje naar je ouders toe, waar je zus er toevallig ook is, kan toch niet veel kwaad. Ik denk niet dat je dochter er echt wat van krijgt als ze je (half)zus ziet en als ze er vragen over gaat stellen dan kan je dat misschien een beetje op kind-niveau uitleggen of haar er op voorbereiden ofzo. Ik snap eerlijk gezegd wel een beetje waarom je ouders gekwetst zijn.
Ik weet niet wat precies de reden is dat je geen contact wil maar als dat is omdat zei psychisch patiënt is tja dan snap ik je moeder ook wel. Maar volg je eigen gevoel,dat is nog altijd het beste. Ik ken ook iemand die ernstig psychiatrisch patiënt is maar houd mijn zoontje van 3 daar niet bij weg, die angst zit in jou niet in je kind.
Wij kunnen het niet voor je beslissen. Dus doe wat goed voelt voor jou. Mijn kijk er op is dat jouw ouders er niets aan kunnen doen dat jij en X geen contact hebben. Dus ik zou zeggen even tandjes op elkaar en ga er gewoon heen. Je hoef toch niet het gesprek met je zus aan te gaan? Wij hebben enige tijd geen contact met schoonmoeder gehad maar gingen gewoon naar familie gelegenheden, ook als zij er was. We praatte gewoon niet met elkaar em waren er voor de familie.
Zorg voor jezelf. Jij hebt genoeg reden om het niet te willen en geen behoefte aan te hebben. Zet jezelf niet aan de kant. Je wil het niet en dat dienen ze te respecteren. Zij hoeven geen beslissingen voor jou te maken en daar ruzie om te gaan zoeken. Blijf dicht bij jezelf, doe wat jij verantwoord vindt ook tegenover jouw dochter. Ze is maar 1x klein en wil je haar hier mee confronteren. Is het antwoord nee, dan ga je niet en heb je maar ruzie. Ze trekken wel bij en zo niet. Jij bent er niet mee getrouwd. Ik zou ook niet gaan. Ik vind het persoonlijk geen goed voorbeeld voor mijn dochter dan. Ik heb er genoeg van dat anderen mijn leven willen beheersen en dingen in mijn schoenen te schuiven, die niet zo zijn. Kunnen ze ruzie met mij gaan zoeken, dan trek ik mijn schouders op, niet meer mijn probleem. Jij moet je er goed bij voelen bij de keuze die je maakt. voel je je er niet goed bij, niet doen En nee het ligt niet aan jou!
Mijn ervaring is dat kinderen niet eens reageren op littekens, ik heb nog nooit een kind gehad die daar naar gevraagd heeft. Ik vind je erg hard, omdat iemand suicidaal/depressief is en ondergewicht heeft moet je je dochter bij haar weghouden?
Ik ben het hier mee eens. Ik zou ook echt gekwetst zijn al iemand zijn kind niet bij me zou willen omdat ik littekens heb.
Nou ja, ik voldoe aan alle eisen, dus ik zal me maar opsluiten thuis en vooral geen tere kinderzieltjes traumatiseren.
Als mijn dochter vraagt hoe zij aan de littekens komt... wat zeg ik dan? Is toch wel wat anders dan littekens van brandwonden oid... Heel haar onderarmen zitten onder van krassen en peuken uitgedrukt op haar armen enz... Dat heeft ze zelf gedaan. Ik begrijp dat ze dat heus niet voor de lol deed.. maar ik vind dat niet iets om aan een 6 jarige uit te leggen of wel? En nee, ik ga niet liegen, is ook niet echt zoals ik mn dochter op wil voeden.
Wat zou je zus zelf voor uitleg geven? Ik zou denk ik eerlijk zeggen dat je zus zich vroeger erg verdrietig voelde en daarom krasjes heeft op haar arm. Zou verder niet uitgebreid vertellen hoe ze dat dan deed.
Zoiets aan een 6-jarige uitleggen lijkt me nog mee te vallen. Ze begrijpt dan al redelijk wat. Ik heb ook mijn armen vol littekens, ool door automutilatie, maar ik zal het uiteindelijk ook aan mijn zoon moeten uitleggen, en waarschijnlijk ruim voor hij 6 is. Je kan haar toch moeilijk weghouden van iedereen die afwijkt van de norm? Met verschillende soorten mensen omgaan hoort bij het leven, haar weghouden lijkt me niet echt bevorderlijk.
Je kan ook zeggen dat tante ziek is en daarom littekens heeft. Maar wat Miepje ook zegt, als jij er zo moeilijk mee omgaat dan zal je dochter dat ook overnemen.
Ik vind je erg hard overkomen, maar waarschijnlijk vertel je hier ook niet het hele verhaal en steekt er wel wat meer achter. Iemand die depressief is en suïcidaal en ook nog een automutileert kiest hier evenmin voor als iemand die een lichamelijke ziekte heeft (gehad). Dan kun je jouw kindje wel bij iedereen weghouden...