Dat zeg ik toch niet? Ik begrijp dat ik verschillende meningen hoor, daar vraag ik ook om. Ik vroeg me alleen af of er iemand nog een idee had over hoe ik dit aan moest pakken. Maar ik begrijp nu dat dat op deze manier erg moeilijk is omdat je nooit het hele verhaal kan schetsen.
Ik heb voor een tijdje terug ook een topic geopend en kreeg alleen maar negatief commentaar ... pffff Pas.als men zelf in zo'n situatie zit kunnen ze er goed over oordelen.
meiske80 dat zeg jij ook iid niet maar anderen wel. Weet je het is ook een heel lastig, gevoelig onderwerp waarin iedereen zijn eigen verhaal heeft en het per situatie anders is en het idd lastig is om advies te geven als je het hele verhaal niet kent.
Ts ik begrijp je, ik denk dat ik precies hetzelfde zou hebben. En 10 jaar? Dat is niet niks, en niet voor niks. Ik zou niet gaan.
Gewoon eerlijk zijn. Dat je geen zin hebt, om met iemand die je al 10 jaar niet gezien hebt, gezellig te gaan zitten doen. Dat je dochter ook wel vragen gaat stellen daar van: wie is dat? enz. Dat je nu genoeg hebt aan jezelf, en zo'n grote stap er niet bij kan hebben.
Ik hoop dat mocht ik ooit een psychische stoornis krijgen mijn familie wel om mij blijft geven en er ook voor mij blijft staan. Ondanks dat ik wel eens gekken dingen zou doen. Ik zal nooit mijn familie laten vallen omdat ze anders zijn. Je hoeft de deur niet plat te lopen. Maar 10 jaar? omdat ze..... Naast dat ik er gewoon geen behoefte aan heb (zij is depressief en met tijden suïcidaal) zit ze onder de littekens op dr armen van auto-mutiliatie en weegt ze geloof ik 40 kg... Wat moet ik tegen mijn dochter van 6 zeggen als ze met vragen komt?? Ik wil haar daar (nu nog) niet mee confronteren! Ik vind het keihard!!
Pff mensen ik heb geen zin om me de hele tijd te verdedigen... Ik moest ff in korte lijnen de situatie weergeven en dan komt het harder over denk ik. Die 10 jaar waren niet mijn keuze, dat ik haar niet heb gezien.. ik wilde vroeger dolgraag contact.. zij liet mij vallen, niet andersom. Daarom zeg ik, het is ook te moeilijk voor buitenstaanders om er over te oordelen.Ik kan onmogelijk een compleet beeld schetsen. Dus, bedankt voor de reacties allen!
Wanneer die persoon iets tegen mij PERSOONLIJK heeft gedaan en mij heeft pijn gedaan of gekwetst, dan zou ik niet gaan. Wanneer het 'slechts' het ziektebeeld is of de psychische stoornis (hoe je het ook wilt noemen) zal ik mij erover heen zetten en toch gaan met de kanttekening dat halfzus in kwestie niet moet denken dat het allemaal ineens weer goed is. Maar ach, ik kan zelf als het moet kei- en keihard zijn tegenover mijn familie/vrienden/kennissen/omgeving-in-het-algemeen.
'Leuk' dat er nu gezegd wordt dat het 'niks' te maken heeft met de psychische toestand van TO d'r zus, maar in de OP, gaat het er wel over. TO had beter in OP kunnen zetten wat er nu staat; 10 jaar geen contact omdat zus haar heeft laten vallen etc etc... Staat al anders dan "geen zin in ivm depressie, suicidaal, littekens etc etc' Maargoed mijn mening: Ik zou niet gaan, je hebt haar 10 jaar niet gezien, en nu heb je er geen behoefte aan, dan is de keus niet zo moeilijk. Ik zou het overigens niet laten, omdat je je dochter niet wil confronteren met littekens, want dan kun je haar net zo goed binnen houden. Er zijn 'buiten' zoveel mensen die afwijken van de 'standaard/norm'
Meiske, als je niet wilt gaan, gewoon ook niet doen! Spreek lekker met je moeder af op een terrasje o.i.d. En leg haar het verhaal uit. Je vader kan dan bij je zus blijven, want blijkbaar is het op dit moment nodig dat ze niet alleen is. Het zou zo zonde zijn als de band met je ouders hieraan onderdoor zou gaan! En voor je dochter ook fijn als ze oma ff kan zien. Stel dat je zus daar langer verblijft, kan dat anders wel lang gaan duren. Blijf bij je gevoel, mama knows best!!!
Als je dit niet wil zou ik niet gaan. Maar dat het heel moeilijk is snap ik. Ik zit in zo'n situatie met mijn broertje. Hij is (blijkt nu) autistisch. En heeft mij iets heel ergs aangedaan vroeger. Iedereen zegt dat ik gek ben dat ik hem nog een beetje toe laat in mijn leven, maar dat doe ik alleen om mijn ouders niet te kwetsen. Het vreet energie moet ik zeggen. Dus als je er nu nog onderuit kunt zou ik dat doen. Sterkte er mee!
Jij hebt, om wat voor reden dan ook, geen behoefte aan je (half)zus. Zou er geen kindje in het spel zijn dan zou het misschien nog een ander verhaal zijn, maar dit is wel zo. Als jij geen contact met haar wil, dan kun je ervoor kiezen bij je ouders haar te negeren. Je kunt dit niet van je meisje verwachten of uitleggen. Volwassen zaken/problemen, moeten bij de volwassenen blijven. Daarom lijkt het mij ook beter dat je niet gaat. Ik zou het denk ik ook niet doen. Vind het ook een beetje vreemde actie van je ouders... weten ze dat jullie geen contact hebben? Weten ze ook waarom? Krijg een beetje een gevoel van een mislukte koppelpoging... Je meisje heeft echt geen baat bij zulke spanningen. Die littekens en ondergewicht lijken me bijzaak. Maar uit je verhaal maak ik op dat jij dat ook zo ziet. Gewoon goed bezig dus! (Naar mijn mening dan)
Aangezien je zus en jij al 10 jaar geen contact hebben om de door jou genoemde redenen dan zou ik persoonlijk niet gaan, ook niet omdat je ouders zich gekwetst opstellen. Dit kan je namelijk ook omdraaien, zij is uit jouw leven weggelopen niet andersom. Je kan je ouders altijd vertellen dat ze niet hoeven te kiezen tussen jullie maar dat jij geen behoefte hebt aan haar in je leven en dat jullie graag een andere keer komen. Ik zou oppassen met hun uitnodigen bij jullie thuis als je er niet van overtuigd bent dat ze je zus niet meenemen. Sterkte ermee.
Ik zou bij mijn gevoel blijven, maar dan wel je eigen gevoel en niet het erop gooien dat het om je dochter is. Je gaf al aan dat JIJ er niet voor voelt. Natuurlijk kun je natuurlijk je dochter in het gewone leven niet uit allerlei situaties houden die niet gangbaar zijn in JOU leven. Maar je kunt hier in deze situatie wel bewust voor kiezen haar hier nog niet mee te confronteren!
ik vind het wel bijzonder om de reacties hier te lezen over dat ze het niet moet doen, ook niet als ouders gekwetst zijn, bij eigen gevoel blijven enz., terwijl wel een week of 2 geleden bijna allemaal aangaven dat op verjaardagen e.d. we ons als volwassen mensen moesten gedragen en we voor die korte tijd elkaar maar moesten tolereren om de verjaardag/feestje/bruiloft e.d. niet voor een ander te verpesten. Maar goed - ik mis dan denk ik iets
Ik werk zelf in de psychiatrie en ik zie dat weinig van mijn cliënten nog contact hebben met hum familie leden. Ik snap dat er van alles gebeurt kan zijn in het verleden. Maar deze mensen zijn ziek, en doen dingen vaak vanwege hun ziekte. Iemand die een been breekt blijf je toch ook zien, nu snap ik dat het een gekke vergelijking is. Maar ik vind het zo jammer om te zien dat er weinig begrip is voor psychische ziektes.
Ik snap heel goed dat je dit zegt, en je hebt ook gelijk. Maar soms gebeuren er dingen waar je niet altijd de schuld aan het ziek zijn kan geven. Soms moet je jezelf beschermen om er zelf niet psychisch aan onderdoor te gaan. Ik zou dolgraag mijn ouders (beide psychisch heel erg ziek) willen zien. Maar bescherm mezelf en ook mijn dochter. Ik heb heb veel begrip voor mijn ouders gehad, geduld en onvoorwaardelijke liefde.. En nog steeds aangezien ik hun kinderen opvoed. TS. Doe wat goed voelt!
Ik vind je niet hard want ik denk dat je echt niet het hele verhaal vertelt. Jij hebt geen zin in contact met zus X, en je ouders confronteren je nu hiermee. Niets doen waar je niet achterstaat.