Jeetje wat een nachtmerrie voor hem. Ik denk dat je vriendin hulp nodig heeft, die is niet goed in haar bovenkamer. Dat je niet meer van iemand houd kan ik prima inkomen. Dat je er dan voor kiest weg te gaan ook prima. maar dat je vervolgens vlucht naar het buitenland en een man die je 3 keer hebt ontmoet je ongeboren kind laat erkennen en de bio vader hier achterlaat gaat imo echt veels te ver. Dan heb je echt een kronkel in je hoofd en totaal geen gevoel in barst... Geen goed woord voor over. Ik zou haar dan ook niet steunen en vriendschap meteen verbreken. Zon vriendin hoef ik niet in mijn leven.
Ik vind foute beslissingen een nogal milde uitdrukking. Deze dame is van plan een man zijn kind af te nemen. Om hem geen kans te geven deel van het leven van een kind uit te maken, sterker nog: te ontkennen dat hij überhaupt de vader is, door een andere man te laten erkennen. Als het aan haar ligt heeft haar kind geen enkele band met zijn of haar vader, en weet misschien niet eens wie de vader feitelijk is. Ik vind dat onmenselijk en wreed, en zo iemand wil ik niet bijstaan.
Mijn eerste gedachte was: - Liever nu, dan ná de bruiloft Maar toen las ik het stuk over erkenning. Als het echt zo is, dat de vader hierdoor alle rechten op zijn biologische kind kwijt raakt, dan is dat verschrikkelijk! Wat wel belangrijk is, is dat het niet goed is om deze relatie koste wat kost staande te houden. Ik vind dat de moeder wel de vader van het kind moet laten erkennen, zodat hij toch nog rechten heeft. In dat geval mag zij waarschijnlijk ook niet zonder zijn toestemming naar het buitenland verhuizen met hun kind. Maar ja, als die andere man de liefde van haar leven is, dan kan hij ook naar Nederland komen, toch? Verder voor die vader... De Amerikanen zijn heel streng wat betreft Green Cards en biologische ouders, dus hij kan, als zij het toch allemaal flikt, contact opnemen met Immigration en vertellen, dat het kind NIET van die Amerikaan is. Dan kan ze al geen Green Card krijgen op DIE leugen. En daarmee vergroot hij ook de kans, dat hij zijn rechten op het kind krijgt. Denk ik dan... Heel lastig.
Bizar verhaal zeg. Ik zou net als jou ook vreselijk boos zijn geworden. En wat te denken van al de bruiloftsgasten die allemaal dure kleren hebben gekocht, naar de kapper zijn geweest etc en helemaal voorbereid waren. Lekker lullig. En verschrikkelijk erg voor haar aanstaande-man (wat het nu dus niet meer is.) Ik moet eerlijk gezegd ook denken aan een sekte.
Wow, wat een bizarre situatie.... Arme, arme man... Ik kan me voorstellen dat je in je boosheid van alles hebt geroepen ts. Goed dat je naar haar toegaat straks. Ook jij sterkte gewenst, dit komt wel binnen.
Ik vind dat net zo wreed hoor. Maar wat hebben zij, haar kind en haar man er dan aan als haar (beste?) vriendin haar OOK nog laat vallen? Dan kun je als vriendin toch proberen te HELPEN? Haar te bewegen tot een andere oplossing, weet ik veel. Ik vind jullie allemaal zo hard! Misschien ben ik wel een zacht ei ofzo maar ik schrik gewoon van alle keiharde reacties van mensen die de hele situatie niet eens kennen.
Het gaat er denk ik meer om dat als die vriendin haar plannen door wil trekken zonder te luisteren naar jou als beste vriendin, dat je dan zelf op een gegeven moment ook je grenzen hebt en niet in die plannen mee kunt gaan. Ik zou haar wel heel duidelijk maken dat ik haar niet zal steunen om het land te verlaten en de vader bij het kind weg te houden en zou haar proberen op andere gedachten te brengen. Als ze met haar plannen door zou gaan dan zou het wel einde vriendschap betekenen voor mij.
Als ze voor rede vatbaar zou zijn, en niet met deze plannen door zou gaan, dan zou ik haar ook zeker blijven steunen en helpen met het opbouwen van een ander leven. Maar als ze op deze absurde weg door zou gaan, dan zou ik er een streep onder zetten, dan is ze blijkbaar niet de persoon die ik dacht.
Jaaa maar dat zeiden jullie niet! Zo ver is het ook nog helemaal niet, het is pas net gebeurd, toch? De meesten hier zeiden :"hup..gelijk opzouten met dat mens!" Niet nuanceren, niet even afwachten of het zo'n vaart wel loopt, niet erover hebben..gelijk afgelopen. En DAT zal ik gewoon nooit snappen. Maargoed, dat ik er anders over denk moge inmiddels duidelijk zijn.
Wow zeg!, Ik vind het een beetje vreemd dat ze daar 1 avond van te voren nog eens mee komt. Wat zal de as man en zijn familie zich K*T voelen zeg. Ik hoop dat hij zelf nog wat kan ondernemen zodat hij toch zijn kind te zien krijgt enz. Ik zou zelf heel verbaasd en tegelijkertijd kwaad zijn en het totaal niet vertrouwen. En vooral heel veel vragen stellen. Waarom kom je daar nu pas mee?, wie de andere man is?, Weet je wel waar je t over hebt en wat je doet? hoe ga je dat doen? en nog wel 100 dingen. Plus duidelijk maken dat wat ze nu doet niet eerlijk is tegenover de vader van het kindje En ik zou waarschijnlijk gaan googelen kijken wat ik over die man te weten kom. En hopen dat ik op die manier dingen te weten kom waardoor ik het hele plan misschien nog kan tegen houden.
Ik zou haar eens even goed door elkaar schudden, denk ik Als ze haar plannen daadwerkelijk uitvoert en ze naar Amerika verhuisd, zal je haar niet dagelijks meer spreken/zien. Ik zou dus wel mijn mening geven en dan maar eens afwachten wat ze gaat doen. Gaat ze weg, verwatert het contact waarschijnlijk. Blijft ze, dan is ze hopelijk bij zinnen gekomen en hoeft de vriendschap misschien niet per se voorbij te zijn. Zielig voor die man zeg. Ook voor het aanstaande kindje natuurlijk Succes of sterkte ermee!
Met wat we nu weten van ts (heb de pagina na je reactie niet ververst meer dus als er ander nieuws neem ik het terug) is dat die criendin de bruiloft 1 dag van te voren heeft afgeblazen, ze naar een man in Amerika gaat die ze net kent en de vader van het kind zomaar achterlaat zonder rechten. Dat vind ik genoeg reden om een vriendin niet meer te kunnen steunen. Een bruiloft afblazen? Ja dat kan. Maar dan ga je in gesprek met je aanstaande toch? Dan laat je hem toch niet zomaar achter met niks? Ik zal mijn vriendin nog kunnen steunen als ze er aan gaat werken. Dat betekent samen met haar aanstaande in gesprek gaan hoe verder voor het kind. Dat ze de relatie wil verbreken kan ik haar nog in steunen. Zodra ze 1 stap in het vliegtuig zet en haar aanstaande met niks achterlaat zeg ik tot hier en niet verder. Dat kan ik niet steunen.
Ben ook benieuwd.. Vind het echt nergens op slaan! Ze wist hier toch al langer af dan vandaag, dan ga je het toch niet 1 dag voor de bruiloft bekend maken?! Arme man zeg!
Jeee wat een verhaal! Het ergste vind ik het uiteindelijk nog voor het ongeboren kindje,ze ontneemt hem gewoon zijn eigen vader die gewoon geen enkele kans krijgt,vreselijk...
Toen ik bij haar aankwam was het eerste wat ze zei: Ik had niet verwacht dat ik zoveel boze reacties over me heen zou krijgen! En weer stond ik vol ongeloof te kijken. Ik zeg tegen haar, wat had je dan verwacht? Dat ze blij voor je zouden zijn? Dat ze zouden zeggen, nou meid geniet ervan! Nee, ze had verwacht dat ze wat meer begrip zou krijgen. Ik zeg, hoe moeten wij begrip tonen als we niet eens weten waarom je dit allemaal doet? Ze zei dat ze zielsveel van haar verloofde houd. En dat ze eigenlijk alles heeft wat haar hartje begeerd. Ze heeft vastigheid, maar dat wil ze juist niet. Ze wil avontuur, ze willen dingen meemaken. Ze is helemaal niet blij met haar zwangerschap. Ze wil geen moeder worden, ze wil vrijheid. In Amerika heeft ze dus die bewuste man ontmoet. Het schijnt een erg avontuurlijk type te zijn, en zonder vastigheid. Hij doet wat hij wil en wanneer hij dat wil. Ze zegt dat ze niet zozeer verliefd op HEM is maar wel op zijn levensstijl. En dat wil ze. Ze wil geen huisje, boompje, beestje. Ik vraag haar natuurlijk waarom ze de man van wie ze zoveel houd (en die de vader van haar kindje is) zoveel pijn kan doen. En haar ouders, mij en iedereen die ze verdriet heeft gedaan. Daar antwoorde ze heel simpel op dat ze nu eens aan zichzelf gaat denken. Ze is het zat om met alles en iedereen rekening te moeten houden. Ik vraag haar waarom die man in Amerika haar kindje gaat erkennen? Zijn ouders en familie schijnen nogal gelovig te zijn. En die zouden nooit tolereren dat ze zwanger is van een ander. Ze doen dus alsof het zijn kindje is. En in de hoop dat ze kunnen accepteren dat ze wel gemeenschap hebben gehad voor het huwelijk, gaan ze dus ook trouwen. Ze wil tegen niemand de naam van die man zeggen en ook niet waar ze precies heen gaat, uit angst dat zijn familie achter de waarheid komt. Ik zeg tegen haar: dus jij vind het belangrijker wat zijn familie vind dan wat je je eigen dierbaren nu aandoet?? Nee dat zag ik verkeerd. Ze dacht nu alleen aan zichzelf en het leven dat ze wilde. Na nog uren doorgepraat te hebben kwam ze met het idee om het kindje hier te laten zodat ze helemaal zelf haar leven kan gaan leiden. Ik weet niet of ze dat echt meent. En wat moet ik daar nu weer mee? Haar daarin gelijk geven of zeggen dat een kindje zijn moeder nodig heeft? Maar zou ze wel een goede moeder zijn? Het kindje heeft dan in ieder geval wel een vader die voor de volle 100 procent voor hem gaat en opa's en oma's die zielsveel van hem houden. Ik ben echt doodop. Ik ben wat wijzer geworden maar ik heb het idee dat ik er niets meer opgeschoten ben.