Hallo dames, Mijn meisje word alweer 5 jaar in juli en zit sinds september 2013 op school. Ze vind het prachtig en gaat er gelukkig met plezier naartoe. Daarnaast ook 4 dagen naar de opvang vanwege mijn school en stage en woensdagmiddag zwemmen. Je kan wel zeggen dat we er een aardig ritme in hebben zitten. Alleen wat kan ze een buien hebben...! Nee, nee, nee, nee en nog eens nee! Ik word er echt iebelig van moet ik zeggen, me haren gaan rechtover eind dat mijn dochter, die alles zo goed zelfstandig al kan om alles mijn hulp vraagt en ook nog eens overal nee op te horen krijg Dan komt er vaak na zo een opstandige bui een huilmomentje en zegt ze dat ze haar zusje mist. Die is afgelopen augustus helaas overleden in mijn buik met 5 maanden en dit grijpt haar enorm. Het is hartverscheurend om haar dan te zien. Huilend, snikkend en praten over haar zusje Heaven. Ik voel me erg machteloos, ten eerste met haar buien en het ergst natuurlijk over haar alles, haar zusje Hoe zouden jullie dit aanpakken met die nee buien?
Moeilijk he, je weet nooit wat er allemaal in zo'n koppie omgaat. Heb zo snel geen tips maar wens je wel veel sterkte.
Deels is het, denk ik de leeftijd (ik herken het tenminste erg van mijn oudste, die wordt in mei 5), maar ondanks dat zou ik inderdaad wel ook verder kijken naar de verwerking van het overlijden van haar zusje... Dat is niet niets...voor jullie niet en voor jullie dochter ook niet. Zo iets is voor volwassenen al niet te begrijpen, laat staan voor een kleuter...
Maar wat weet een meisje van 4 over zwangerschap en baby's ..Ik denk omdat jullie er zoveel over praten dat zij het als excuus gebruikt (ik wil je helemaal niet aanvallen hoor, het is mijn mening) Ik denk dat zij te veel "moet" en dat ze gewoon lekker bij mama wilt zijn .
Ik denk dat een kind van vier heel veel begrijpt. Kijkend naar mijn eigen dochter durf ik wel te zeggen dat een kind van vier het echt wel 'snapt'...een jonger kind ook al (mijn dochter was nog geen drie toen haar zusje geboren werd en die begreep het al). Mijn dochter is op die leeftijd ook erg bezig geweest met 'dood' in z'n algemeenheid. Bij ons richtte het zich uiteindelijk op één van onze katten die is overleden...totaal niet vergelijkbaar met het overlijden van een kindje, maar dat was al aanleiding voor huilbuien ed (en dat was maanden later). Zij ging daar op een gegeven moment ook wel een beetje mee 'spelen', maar dat ging om een kat...vind ik toch wel heel iets anders, dus dat heb ik op een gegeven moment ook een beetje afgekapt (ze mag er wel over praten en verdrietig om zijn, maar het niet 'gebruiken', zeg maar). Maar om aan te geven dat het dus wel kan dat een kind last heeft van dit soort dingen.
@dds een kind van 4 begrijpt al heel veel. Ze ziet mijn buik ook groeien, voelt de baby schoppen en heeft haar op meerdere echo's gezien. Wij betrokken haar veel met de komst van haar zusje door kleertjes te kopen en er veel over te praten. Met haar pop te laten zien hoe je een baby moet verzorgen, dit wilde ze zelf heel graag. Dat we vertelden dat ze was overleden was ze er echt kapot van want haar zusje zou niet meer komen. Onze hond is 2012 overleden en dat greep haar al en snapte dat dood ook echt betekent dat iets of diegene niet meer terug zal komen. En excuus nee dat gebruiken wij zeker niet en praten er ook niet veel over, alleen als ze er echt behoefte aan heeft want het is niet met elke bui die zij heeft maar ik denk dat je niet helemaal begrijpt dat het een grote impact op zelfs een kind van 4 heeft. Ik ga denk ik zowieso ff kijken voor hulp of iemand waar zij mee kan praten, het is al een paar maanden dat ze soms uit het niets begint te huilen in bed, het knuffeltje van dr zusje pakt en met mij over haar zusje wilt praten. alleen nu sinds een paar weken zijn het ook nog eens deze heftige nee buien wat zelfs gevolgen kan hebben tot schreeuwen en totaal blokkeren
Hmm een 4jarige begrijpt veel hoor. Hier gingen de kinderen mee naar de vk en alle echo's en toen ik naar het ziekenhuis moest voor de bevalling wist zoon nu komt eindelijk mij. Broertje hik heeft er echt naar toe geleeft vanaf de eerste test tot de bevalling. Hij wist echt wel dat er een baby in mama haar buik groeide en hoe hij daar kwam # kinder versie uiteraard Ts ik zou het tijd geven en haar op eigen manier laten rouwen misschien dat je. Hulp kan krijgen dmv handvaten?
Tijd geven wil ik zeker, vind het zelf al moeilijk en leer er redelijk mee te leven dat het zo heeft moeten lopen. Ik kan natuurlijk niet in haar koppie kijken maar ik weet wel dat het erg moeilijk voor is en zij er niet over kan praten of denken zoals volwassenen dat kunnen. Wat bedoel je met handvaten?
Tips en tricks Mijn zoon heeft het heel moeilijk gehad toen weeën familielid verloren. We hebben toen van een begeleider van het uitvaartcentrum veel tips gehad hoe we er mee om konden gaan. Hier heeft zoon bedacht dat Oma een ster is geworden. En in het begin iedere avond zwaaide hij naar de sterren en vertelde Oma wat hij gedaan had etc. Dat werd steeds minder en nu is het af en toe nog dat hij het er over heeft. Hij vraagt soms nog wel baat oma maar dat is meer in de zin van. "hier woonde Oma toch?" dat soort zaken
Ow ja dat heeft mijn dochter ook. Onze hond en haar zusje zijn allebei sterretjes geworden en als ze naar haar zusje toe wilt koopt ze een roze roos en die zet bij het strooiveldje neer. Met volle trots vertelt ze aan heel veel mensen ook hoe haar zusje heet en dat ze een sterretje is geworden en altijd naar haar kan zwaaien