Hebben jullie dat ook weleens? Dat je naar je partner kijkt en denkt: hoe kon het vroeger zo zijn en hoe kan het zo geworden zijn? Dit is een topic met een knipoog, ik bedoel dus niet dat je je vervreemd voelt van elkaar of uit elkaar groeit, maar dat je terugdenkt en denkt: goh, toen was het heeeel anders. Ik was zo ontzettend verliefd op mijn man, ik wilde continu bij hem zijn. We maakten heel veel plannen en ik voelde mij on top of the world. Door snelle beslissingen te nemen (samenwonen, kind krijgen) kwam het praktische leven ook om de hoek kijken en dat ging toch minder goed samen met mijn romantische kijk op de zaak. Opeens zag ik hem in heel andere lichten, en ja, dat was confronterend. Ook werd ik geconfronteerd met mijn eigen zwakke kanten en dat was ook echt niet altijd leuk. Inmiddels zijn we daar wel overheen, maar nu zijn we altijd bij elkaar (we werken ook samen) en denk ik weleens: mag het wat minder? Aan de andere kant kan tijd voor onszelf samen al mijn verliefde gevoelens weer naar boven halen en dan merk ik dat hij nog altijd dezelfde man is, maar dat hij is gegroeid, en dat ik ook groei, ook al denk ik weleens van niet. Hebben jullie dat ook, of gaat alles bij jullie heel harmonieus?
Wij zijn ook niet uit elkaar gegroeid, maar zijn al wel bijna 11 jaar samen. Ik had toen ik hem leerde kennen al een zoon uit mijn eerste huwelijk, dus wij hadden vanaf het begin een "3e" erbij. Je moet namelijk altijd rekening houden met je kind. Niet dat dat erg is, maar ik kon niet "zomaar" weg als ik dat wilde. Mijn man heeft dat vanaf het begin ook gewoon geaccepteerd hoor, maar heeft zich wel erg moeten aanpassen aan mij en mijn kind. Hij woonde nog thuis en was gewend met zijn vorige vriendin om te gaan stappen ieder weekend en dat kon natuurlijk met mij niet. en ja, dan wordt het direct huisje, boompje, beestje, sneller dan wanneer er nog geen kind in het spel is. Saai is niet het goede woord, maar je gaat gewoon door zoals het is en vergeet een beetje waarom je verliefd op elkaar bent geworden. Toen wij afgelopen aug ons kindje verloren tijdens de zwangerschap merkte ik weer hoe wij naar elkaar toegroeiden. Hij was zo ontzettend lief voor mij deze periode en we merkten ook weer dat we nog konden praten met elkaar. En natuurlijk hebben wij ook nog gewoon onze upps en downs, maar we weten wel weer opnieuw wat we aan elkaar hebben.
Eigenlijk snap ik nooit waarom ik toen op hem viel Ik snap wel wat ik nu met hem doe, maar toen... Schaamde me voor hem door het enorme leeftijdsverschil, hij droeg totaal niet mijn smaak kleding enz Maar goed toch viel ik voor hem. En nu is hij weer 7 jaar ouder en ja dat zie je, maar ik vind hem eigenlijk echt veel leuker dan toen.
Wij zijn meer dan 12 jaar samen en ik kan oprecht zeggen dat ik elke dag steeds opnieuw weer verliefd op hem ben. Alleen de gedachte aan hem zorgt voor een lach op mijn gezicht als een verliefde puber. Mijn man werkt 60 uur in de week, daarnaast werk ik ook op momenten terwijl hij thuis is dit zorgt naast het sociale leven en de kinderen hun sport dat we elkaar niet veel zien. Maar dit maakt voor ons juist de momenten dat we echt samen zijn geweldig, we genieten dan volop van elkaar zowel met als zonder kinderen.
Hier is het na 11 jaar samen zijn nog steeds nooit saai. Mijn man houdt nogal van een uitdaging qua hobby's, sport en werk, dus wij maken altijd wat mee. Een jaar of 5 geleden werd ik daar een tijdje gek van. Maar toch maar geaccepteerd dat hij zo is. En nu kan ik me er dood om lachen. We hebben de afgelopen 4 jaar veel mee gemaakt, 2 gezonde dochters, 2 stilgeboren dochters. We leken hierdoor even uit elkaar te drijven maar we hebben op tijd ingegrepen. Ik ben nog steeds stapel gek op mijn man, eigenlijk nog meer dan in de 'verliefde' periode zeg maar
ehm ja sta er niet zo bij stil eigenlijk. maak als we ergens zijn en hijs lekker met de kids bezig dan kijk ik op afstand met volle trots naar mijn gezinnetje. een gezin dat ik zelf, wij samen, hebben gecreëerd. ik ben nog steeds gek op mijn man. niet zozeer die vlinders in mn buik maar het gaat hier eigenlijk gewoon heel ehm ja zoals jij het zegt, harmonieus We waren al niet zo van het stappen ofzo, leefden niet echt zoals onze leeftijdsgenoten. waren al 'wat verder in het leven' zeg maar. Vrienden gingen stappen zuipen en feesten. dat heb ik gedaan toen ik 17 was maar toen ik mijn man leerde kennen woonde ik al aantal jaar op mezelf en had dus echt al het volwassen leventje. hij was thuis(bij zn moeder) erg zelfstandig al. koken, schoonmaken enz. er is niet onwijs vele veranderd en wát er veranderd is, is alleen maar in de positieve zin met kids trouwen en huisje
Hier nog steeds stapel op mijn vriend na 9 jaar en moet zeggen dat het er heel harmonieus aan toe gaat bij ons Van de week zaten we foto's te kijken van de periode dat we elkaar net kende en wow.. waar is dat jongetje gebleven op wie ik verliefd ben geworden? Niet dat hij heel jong was maar had altijd super jeugdig uiterlijk.. Ongelofelijk hoeveel hij veranderd is! En ik zelf ook natuurlijk. Een aantal maanden nadat we elkaar hebben leren kennen ben ik geëmigreerd om bij hem te kunnen zijn. Een aantal jaar daarna volgde hij door met mij terug naar Nederland te verhuizen. We zijn door deze ervaringen heel snel veranderd, al zekerheid en vertrouwde voor een ander opgeven om bij elkaar te kunnen zijn is echt heel bijzonder maar heeft wel impact. Ik vind het dan ook alleen maar leuk om terug te kijken en te zien hoeveel we beiden veranderd zijn maar nog steeds een top team vormen
Al bijna 14 jaar samen en ook nog steeds tot over mijn oren verliefd op hem. De afgelopen 7 jaren waren niet bepaald de makkelijkste. Maar het heeft ons wel samen doen beseffen dat wij samen sterk zijn, een team wat zich niet zomaar uit elkaar laat halen. We nemen elkaar zoals we zijn, inclusief onze lichamelijke beperkingen. Hij weet mij telkens weer te verrassen met soms kleine dingen, maar ook met grote dingen. Hieruit blijkt dan maar weer dat hij stiekem toch vaker naar me luistert dan ik denk....
Wat een leuke reacties allemaal Ik merk ook dat ik hem echt mis als hij weg is, al is het maar voor een middagje. Wel hebben we veel meer discussie dan vroeger, omdat hij nog altijd vrij dominant is (hij geeft mij wel alle vrijheid, maar verkondigt wel zonder enige terughoudendheid zijn mening) en ik meer haar op mijn tanden heb en ik zijn 'openheid' (zeg maar botheid) niet altijd kan waarderen of op dat moment nodig heb. Ik heb ook alles achtergelaten voor hem: vrienden, familie, de kans op een goede baan... ik deed dat gewoon. Achteraf dacht e denk ik weleens: wow, dat ik dat heb gedaan. Maar dan kijk ik naar hem en naar onze dochter en besef ik dat het alles waard is geweest. Ik denk wel dat ander werk, waarbij 1 van ons van huis is, onze relatie zal verbeteren. Nu zitten we continu bij elkaar waardoor je je ook gaat ergeren aan kleine pietluttigheden. Dan kan mijn dag weleens verpest worden. Maar we werken eraan.
Eerlijk? Bij mijn vorige relaties had ik al snel, is dit het? Maar nu na 5jaar is het nog steeds, ja dìt is hem!! Mijn hart maakt een sprongetje om half7, want kort daarna komt hij door de deur thuis na een dag hard werken. Ik ben nog steeds verliefd en kan van een afstandje er enorm van genieten alleen maar door naar hem te kijken. Ik ben enorm veel van hem gaan houden. We hebben zoveel gemeen. Dezelfde levensovertuiging, hetzelfde over situatie's denken, dezelfde ambities en dromen, dezelfde interesse's. Tuurlijk verschillen we ook op bepaalde vlakken, maar daarin vullen we elkaar dan mooi aan. Nee, ik heb eigenlijk nooit, goh waar is die man waar ik verliefd op ben geworden? Die man komt elke dag het huis binnen lopen..
Wij zijn 10 jaar samen waarvan 7 jaar getrouwd. Het is zo, het gaat met ups en downs, beter gezegd, je moet ook tegenslagen accepteren en denkt weleens: zo was hij toen eeecht niet!! Toen was hij de (verliefde) jongen en nu een man met een pittige baan en ander zorgen. Maar ik weet dat ikzelf ook veranderd ben, met name na de kinderen. En ja het liefdesleven staat erg laag maar we houden allebei nog evenveel van elkaar en zijn altijd blij elkaar weer te zien. Thats life
Wij zijn al (bijna) 13 jaar bij elkaar en ik ben nog steeds superblij met hem. Verliefdheid komt met vlagen weer terug als hij weer eens iets liefs doet. De laatste 2 jaar zijn niet gemakkelijk geweest en het gaat nog steeds niet op alle vlakken zoals we het graag zouden zien maar ik ben blij dat we dit samen doen. Als hij er maar is denk ik dat er weinig is dat ik niet aan kan. Zeker nu ik weer zwanger ben is het echt de liefste man die er is. Super bezorgd gezien de voorgeschiedenis en hij remt me op tijd af.
Dat had mijn verhaal kunnen zijn! In mei 6 jaar getrouwd en daarvoor 3 jaar verkering gehad en ik ben echt super blij als hij weer thuis komt. Ik kan genieten als hij lekker zit te smullen van iets of lekker tevreden is en ik verwen hem graag. Hij doet hetzelfde voor mij en we zijn nu zelfs zo erg dat we vaak hetzelfde zeggen op hetzelfde moment. Freaky!!! We zijn graag in elkaars gezelschap en hij waardeert mij ook door me vaak complimentjes te geven over het eten of als ik het huis weer spik en span heb. We hebben dezelfde interesses en genieten graag samen van films, wandelingen etc. Maar ook een flinke dosis humor houd de boel luchtig als we eens op elkaar mopperen. Dus misschien erg zoetsappig allemaal voor sommigen maar ik zou hem nog niet inruilen al stonden er tien perfecte mannen voor de deur!
Hier na 10 jaar samen zijn zijn we zo verliefd op mekaar Soms belt hij me op en dan vraag ik wat er is .. niets wil gewoon even je stem horen hihi. Ons liefdeleven zit echt in de lift We praten overal over. We hebben 5 hele heftige jaren gehad. .. en hebben veel geleerd van mekaar. Wil echt oud met hem worden ...
Mijn man is van juli 2013 tot maart 2014 werkloos geweest en echt, ik werd stapelgek van 'm. 24 uur per dag op elkaar's lip, wat een ramp. De eerste maand was het wel leuk, maar daarna.. In de laatste paar maanden was ik echt dolblij als hij even 2 uurtjes weg was voor een sollicitatie.. De stress die veroorzaakt werd door de lage inkomsten van de WW, de onzekerheid of we wel geld zouden hebben voor de volgende vruchtbaarheidsbehandeling én alle emotionele druk die de MMM met zich meebracht.. Hij ging zich steeds strenger opstellen tegenover onze zoon, omdat hij niets meer kon hebben, ik vond 'm helemaal geen leuke man meer. Nee, ik ben er een tijdje helemaal klaar mee geweest.. En toen raakte ik zwanger. En kreeg hij weer een baan. Onze 2 grootste problemen in één keer opgelost. Nu mis ik 'm weer, als hij is werken. Vind ik het regelmatig zelfs jammer dat hij weg is, omdat het toch ook wel iets had dat hij er altijd was. Nu kan ik weer naar 'm kijken en denken van; 'Kijk, die is van mij! '. Wij zijn de afgelopen jaren allebei ontzettend veranderd, maar er wel veel sterker uitgekomen. Lekker cliché, maar wel waar! In de relaties hiervoor kon ik me nooit voorstellen dat ik nooit meer met iemand anders zou zijn. Daar heb ik nu geen enkel probleem meer mee. Dit is mijn man, voor altijd!
Hm zet me aan het denken.. Hier dit jaar 10 jaar samen. Er is hier heel veel veranderd maar als ik er nu over nadenk alleen maar positief. Toen ik op hem viel was hij jong, gladgeschoren gezicht, echt een broekie. Ook was hij echt een boefje en onwijs egoïstisch. Nu is hij een echte vent incl. stoppelbaard (love it), nog steeds soms een boefje maar absoluut niet meer egoïstisch. Ik ben echt vaak blij als hij weer thuis is na zijn werk.
Wij zijn pas 4 jaar samen, maar ik ben nog steeds helemaal gek op 'm. Wij zijn totaal verschillend, in cultuur, levensovertuiging, opvoeding, nationaliteit, taal, levensstijl en persoonlijkheid. Het enige wat we gemeen hebben is wederzijds respect, vertrouwen en interesse in elkaar en elkaars leven. En dat maakt ons geweldig!
Ik was in het begin zoooo verliefd op mijn man. Dat ben ik nog steeds wel. Door alles wat we mee hebben gemaakt heb ik zoveel respect voor hem gekregen. Ik hou alleen maar meer van hem. We hebben het erg fijn samen en ik ben dankbaar dat ik zijn vrouw ben.
dit hier ook! Alleen ipv 4 jaar, 6 jaar. Als het knalt, knalt het hard bij ons. Zowel positief als negatief. Maar het weten dat je allebei nooit zonder de ander wil en dat alles uiteindelijk weer zo goed en fijn wordt als in het begin dat is zo heerlijk! Dat is denk ik ook het grootste verschil met de eerste maanden. Geen onzekerheid meer daarin. Verder tel ik nog steeds elke dag de uren tot hij weer thuis is. Nu nog 1!
Goh wat klinkt dit herkenbaar. Vooral het eerste en laaste stuk. Mijn man is ook vaker geïrriteerd omdat hij tegelijkertijd alle klusjes in het huis wil afwerken en hij wordt superchagrijnig van klussen... dan denk je: doe het dan niet, maar dat is ook geen optie want alles uitbesteden kunnen we ook niet. En het is licht werk, plinten leggen, stopcontacten mooi afwerken... maar hij is dan echt niet aanspreekbaar. Lastig als je in dezelfde kamer zit te werken! Dan heb ik weleens zoiets van: loop een rondje om ofzo. En dan overheerst de irritatie. Ik kan hem niet met veel helpen, zagen of een plank vasthouden gaat nog maar verder moet ik me rustig houden (zwanger). Maar tegelijkertijd weet ik dat dit de laatste is. Een andere man, ik moet er gewoon niet aan denken. Ik denk nooit: is dit het nou? Ik denk: dit IS het. En dan weet ik dat het toch goed zit.