Een aantal vragen: - Hoe is het gezag geregeld? Zijn jullie getrouwd? - Waarom denkt hij dat jij de zorg niet aan kan? Heeft hij daar gegronde redenen / bewijzen voor? - Is er al een ouderschapsplan opgesteld? Co-ouderschap? Een paar tips: - Kijk uit dat je de "scheiding" niet over de rug van je kind gaat uitvechten. - Ontzeg de vader nooit het contact met het kind; daar zou je eventueel problemen mee kunnen krijgen als dit voor de rechter gaat komen. - Ga een dossier bijhouden van alles wat er vanaf nu gaat gebeuren (voorvallen + korte omschrijving en data noteren). - Zoek als de sodekneiter juridische bijstand. Dit heeft de potentie om uit te groeien tot een groter conflict.
Ik schrik trouwens wel van de opmerkingen aan TS over "mag niet", "bel de politie", hij mag jouw kind" blabla Moeders hebben niet het alleenrecht op kinderen als het fout gaat. Als er een reden is bij de moeder dat het voor het kind beter is daar even niet te zijn (en in het geval van TS kan dat best zo zijn), waarom kan de vader dan het kind niet meenemen? Wat is er zo anders aan een vader dan een moeder? Want als het verhaal andersom is roepen we hier met z'n allen dat het kind bij de vader weggehaald moet worden.
In mijn optiek is er maar 1 vraag belangrijk: - Is het voor het kind beter om even niet bij moeder te zijn"? En die vraag moet eerlijk beantwoord worden.
Ben ik het met je eens, maar ik heb de vragen gesteld vanuit de optiek van TS. Jezelf een spiegel voorhouden is natuurlijk nooit verkeerd.
Omdat een moeder dit net zo goed niet mag. Als een moeder dit doet wordt de vader op dezelfde punten gewezen. Waarom zou een moeder hier dan niet op gewezen mogen worden? Ts wordt ook aangesproken op een eerder topic, waarin ze zou hebben aangegeven hebben niet goed meer te kunnen zorgen. Betekent niet dat ze het niet doet, maar juist dat ze hulp, tips en adviezen wil! Ik weet niet of het zo is, maar als je net uit elkaar bent dan lig je compleet in puin, wat de reden ook is. Je kind kan juist een drijfveer zijn om door te blijven gaan, ook al voelt het of je de zorg niet meer aankunt!
Een kind mag NOOIT een drijfveer zijn voor iets. Sorry, maar zodra een kind een doel wordt voor iets en als helemaal als je voelt dat je de zorg niet aankan, dan ben je fout bezig. Een kind dient een veilige omgeving te hebben en als dat op dat moment bij de andere gezaghebbende ouder is, then so beit. Je bent beter af om toe te geven dat je het op dat moment niet kan en daaraan te werken zonder de zorg van een kind, dan doormodderen in het kader van "ja, maar mijn kind is wel mijn drijfveer". Dat is net zoiets als zeggen "we nemen een kind, want dan is onze relatie gered"...
Onzin.... Mijn zoontje is mijn grootste motivatie om door te gaan met behandelingen om mijn depressie te boven te komen Als mijn zoontje er niet was zou ik alleen maar in bed gelegen hebben, wat ik regelmatig het allerliefste zou doen Maar het kan niet, mijn zoontje moet eten, drinken, schone luiers, aandacht enz. Is het soms zwaar?! Jaa heel erg! Maar je kind is je alles, en als t goed is doe je daar alles voor
ja maar in sommige gevallen gaat dat ook heel erg mis. Wanneer ze zelf aangeeft de zorg niet aan te kunnen moet je daar op inspringen. En nu ze blijkbaar uit elkaar haan zal ze het psychisch alleen maar zwaarder krijgen. Wie gaat er dan opletten of alles goed gaat?
Misschien familie, de vader, maar dat wil niet zeggen dat het kindje gelijk daar weg moet... Ja ik kon de zorg ook niet aan... Maar had ik een keus? Nee, je moet nou eenmaal voor je kind zorgen Maar omdat ik het eigenlijk niet aankon wil niet zeggen dat ik het niet deed En ik gevallen dat het echt niet lukte kwam mn moeder helpen En als dat niet kon dan iemand anders en andees had ik pech... Dan moest ik mezelf maar bij elkaar rapen, en deed ik de dingen die echt nodig waren Het niet aankunnen wil niet per definitie zeggen dat je het niet doet Je voelt je alleen ZWAAR klote Dus als ts gewoon behandeld word, en er voor het kind gezorgd word is er geen reden dat het kindje perse weg moet of het slecht heeft oid
Maar ik zie niet in waarom de vader minder recht heeft op het kind. Zeker als er dus een verzwarende situatie is, zoals bij TS het geval is. Als de vader depri is dan opeens is het van belang dat het kind daar weggehaald wordt, maar zodra het de moeder betreft is dat niet noodzakelijk? Ik kan dat niet rijmen gewoon. Klopt, het niet aankunnen wil dat idd per definitie niets zeggen, maar meestal is er dan nog een partner in het verhaal die vaak een deel zorg overneemt. Dat zal in het geval van TS niet het geval zijn. ik ben meer voor de optie "voorkomen is beter dan genezen" en als dat betekent dat het kind dus naar de vader gaat tijdelijk, dan zie ik niet in waarom dat slecht is.
Misschien is het voorlopig een idee om 50% /50% te doen of vader 3 en jij 4 dg. Hij heeft natuurlijk net zoveel recht op de kleine als jij en als het voor de rechter komt en hij kan aantonen dat je zonder rede het kind niet mee wilde geven aan vader zegt dit meer over jou dan over hem en zal dit zeker meewegen in de beslissing van de rechter. Beter is het om er onderling uit te komen wie welke dagen voor de kleine gaat zorgen. Bijde hebben nog altijd even veel rechten. In het belang van de kleine is contact met de vader alleen maar goed en jij kunt even op adem komen. Succes
Als je alleen maar je bed kunt uitkomen voor die kleine, dan lijkt het me wijs, dat papa even de zorg op zich neemt met duidelijke afspraken. Verder is het niet gezond dat je alleen maar in bed ligt liggen, dus ga naar de huisarts en zoek hulp, vind de kracht om voor jezelf uit bed te gaan. Vecht nooit de scheiding uit tegenover de kinderen, maar maak degelijke afspraken en hou jezelf eraan.
Zat mensen waarbij familie echt niet inspringt hoor, hier ook niet.. Dus denk even vanuit mn eigen situatie. Wanneer je je zoals je zelf zegt ZWAAR rot voelt geloof ik niet dat je goed voor een kind kunt zorgen. Misschien als ze heel klein zijn dat ze het niet zo goed door hebben, maar anders voelt een kind dat ontzettend goed aan. En het dan toch maar doen is naar mijn idee niet voldoende. En ik vind niet dat de man van TS het kind volledig onder zn hoede moet nemen maar wel dat vader wellicht even de meeste zorg op zich neemt.
Dames het is idd zwaar... Maar ik moet door voor mijn zoon. Ik laat hem door niemand niet bij me weghalen en ook niet door zijn vader. Ons kind is een gevoelig mannetje en wat echt niet zonder zijn moeder kan. Als ik bijv een middag weg ben dan slaapt hij niet, wat hij echt nodig heeft... Mijn ex heeft nog nooit een volledige dag de zorg voor hem gehad dus waarom nu wel? Vader wilt lekker stappen, erop uit tijd voor zichzelf. Dat gaat niet met ons kind ik blijf hier en uk vecht tegen mijn depressie. Hij is het allerbelangrijkste in mijn leven
Wil je ex jullie kind helemaal afnemen of alleen een paar dagen zodat jij even op adem kunt komen. Dat is mij niet helemaak duidelijk.