Vandaag las ik een stuk dat depressie volksziekte nummer 1 lijkt te worden! Ben benieuwd of dat echt zo is. Zelf heb ik last van een angst/paniekstoornis, en ben hard op weg om deze te overwinnen. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt of dit echt zo is, en hoe zou dat nu toch komen?
Ja, maar oorzaak was de pil of de hormonen daarin, na het stoppen met de pil ging het rap beter! Wel af en toe last van n dipje of winterdip, maar geen depressies meer gehad.
In zoverre dat ik nog steeds rondloop, en enigszins kan functioneren ja. Vind ik t leuk? Nope, totaal niet, maar het is niet anders. heb al zoveel medicijnen geprobeerd, maar niets werkte, of het werkte wel maar de bijwerkingen waren dusdanig sterk dat dat me weer ging belemmeren. Heb verder ook nog een paniekstoornis en borderline.
Ja, een pnd. Ik weet nog dat ik dacht dat ik nooit meer de oude zou worden, ik was zo bang dat ik nooit meer mezelf zou zijn. Maar ik ben er vanaf en het is gewoon weg... ik heb mn oude ik weer terug
De grootste reden van mijn depressie is na volgende weekend mijn leven uit! Dan kan ik beginnen met dingen verwerken en een plek geven en hoop ik het geluk weer te vinden. Ben echt heel diep gegaan en hoop daar nooit meer te komen....
Ik heb helaas last van winterdepressies. Tot januari gaat het altijd wel, maar als de kerstdagen voorbij zijn tot ongeveer begin maart heb ik het altijd erg moeilijk. Ik heb er zo'n speciale lamp voor, maar die gebruik ik eigenlijk te weinig.
Ja een postnatale depressie gehad, gelukkig met medicijnen er af gekomen en nu ook geen medicijnen meer.
Ik ben vanaf mijn 11e t/m 23ste ernstig depressief en suïcidaal geweest. Ben echt door een nachtmerrie gegaan en eruit geklommen. Op een gegeven moment ging het beter. Ik was er letterlijk klaar mee en vocht mezelf dag voor dag omhoog de positiviteit in. Nu heb ik nog steeds wel een zwartgallige kijk en een hoop cynisme in mij; hier en daar toch wel soms een flinke dip; maar een depressie is hopelijk echt verleden tijd. Toch zal ik er altijd wel voor blijven waken... Burn out of overspannen of iets zie ik er nog wel van komen ooit.
Jep, ik ben behoorlijk diep gegaan qua depressie en ik weet dat ik altijd last zal hebben van mijn angststoornis en er ook altijd gevoelig voor zal zijn. Maar het is "doenbaar". Ook al kom ik bijvoorbeeld nog altijd niet graag zomaar buiten. Ik heb ook ASS en epilepsie (onder controle met medicatie) en dat speelt wel mee.
Ja, na de geboorte van de 2e (na lang ziekenhuis gedoe voor haar en mij) een zenuwinzinking en depressie gehad. Inmiddels is het bijna 2,5 jaar later, en sinds 2 maanden ben ik echt mezelf en geniet ik weer echt van dingen, zonder gespannen gevoel op de achtergrond.
Ja, meerdere keren helaas. De eerste en ergste keer heeft het me doen stoppen met mijn studie maar dat besefte ik me pas achteraf. Toen wist ik nog niet wat het was. Het ligt altijd op de loer maar ik herken de voortekenen nu en dwing mezelf weg van negatieve gedachten. Van dat onderdrukken heb ik ook weer last, want het kost me ook veel moeite om blijdschap toe te laten in mijn leven. Lastig hoor.
Ja, toen ik bij mij vorige kerkgemeente zat, toen wij bij die kerkelijke gemeente weg gingen kwam de rust langzaam weer, en na de bevalling van mijn dochtertje (1e). Ik was bang dat ik de opvoeding niet goed zou doen/niet aan kon, bang dat ze niet goed groeide enz. Ik heb geen medicijnen geslikt, de (vervangend) HA is wel geweest toen der tijd en wilde mij aan de medicijnen hebben maar dat betekende dat ik moest stoppen met BV en dat was nou het enige wat zo goed ging en waar ik rustig van werd omdat het goed ging; ik heb wel tabletjes gehad waardoor ik rustiger sliep. Ik hoop het nooit weer mee te maken. Als ik nu voel dat de tranen hoog zitten en niet willen komen ga ik een cd op zetten met muziek die mij emotioneel maken zodat de tranen wegvloeien en ik er weer tegen aan kan.
Wat voor klachten hadden jullie precies? Vind toch dat er veel vrouwen zijn die er last van (gehad) hebben!
Nee gelukkig niet, lijkt me ook heel heftig. Ik zie het er ook niet snel van komen, mede door mijn nuchterheid. Maar dat is echt een gevoel het zegt natuurlijk helemaal niks, want het kan iedereen overkomen. Heel veel sterkte voor de dames die hiermee te kampen hebben.