Hoi meiden, een persoonlijk topic, maar ik heb het echt even nodig om mn hart te luchten. Onze hele zwangerschap was heel spannend, een cyste die gezien werd en gelukkig weer wegtrok, bloedingen, te hoge bloeddruk.. Na deze zwangerschap is onze kleine geboren, met de hoogste score die hij kon krijgen. Ik kan niet zeggen wat dat met je doet na zo'n zwangerschap. Echter, met de dokterscontrole werd een ruisje bij het hartje gehoord. Zijn naar de kinderarts geweest, die denkt dat het een vernauwing bij het hartje is. Mijn wereld storte in. Volgens de arts is het iets waar hij aan geholpen kan worden. Dat gaf in eerste instantie rust. Ik hoorde van meer mensen die dit ook gehad hebben. Echter, eenmaal thuis haalde ik mij van alles in mn hoofd. We krijgen begin mei een echo om te kijken hoe het er uitziet. In principe weten we daar nog niets van, de arts heeft alleen nog maar geluisterd. Vanmorgen kwam de verloskundige die ook de 20 weken echo's maakt en hij vertelde dat hij het echt niet snapte. Als eerste worden de aders in beeld gebracht en nagekeken en daar was echt niets mee aan de hand op de 20 weken echo. Ook door alle andere echo's voor de lever is er elke keer een echo van het hartje gemaakt, maar ook niets op gezien. Al met al veel spanning en onzekerheid waar ik zo moeilijk mee om kan gaan. Van mijzelf ben ik een ongelofelijke piekeraar, word elke morgen met een leeg, zwaar gevoel wakker en ga ermee naar bed. Ik kijk de hele dag op internet naar vergelijkbare verhalen, en lees dan de ergste dingen wat me zo benauwd! Ik kan dingen zo moeilijk relativeren! Ik kan de hele dag alleen maar huilen, ben zo bang voor de toekomst en weet hier even geen weg meer in. Hebben jullie wat adviezen voor mij? Bedankt voor het lezen van mijn verhaal, dit lucht op!
ten eerste STOP MET LEZEN. je maakt jezelf gek terwijl er nog niets zeker is. daarnaast probeer afleiding te zoeken ga iets leuks doen en geniet ik snap dat het moeilijk in maar je blijft er anders in hangen en dan vergeet je te genieten van je kindje
Stoppen met lezen idd. Jemig, niet rot bedoeld hoor, maar ben je masochistisch aangelegd ofzo, dat als je weet dat je je alles aantrekt, je allerlei van dat soort verhalen op gaat zoeken? Wat doe je jezelf dan aan? Verder vooral afleiding zoeken. Focus je op andere dingen, kies ervoor om te gaan genieten van hoe het gaat. Piekeren gaat de uitkomst van de echo niet ten goede veranderen en afleiding zoeken en genieten van dingen gaat die uitkomst niet ten slechte beinvloeden. Als de 20-wekenecho goed was, is de kans groot dat dat nu ook goed gaat zijn. Bij ons was bij de 20-wekenecho ook niets te zien en bij alle echo's die we sinds de geboorte gehad hebben, (zo'n 5 inmiddels), was er ook niets te zien. En zelfs als er wel wat aan de hand is, is het blijkbaar niets om over te panieken, want als dat zo was geweest, was je kindje direct opgenomen. Dus probeer het los te laten en de normale gang van alledag een beetje op te pakken en dwing jezelf om ergens anders aan te denken als je steeds maar weer jezelf allemaal paniekverhalen in loopt te beelden. Als dat moeilijk lukt, neem dan een kwartier of half uur per dag max, waarin je al je zorgen opschrijft, (GEEN internet daarbij!), en daarna leg je dat papier weg, gooi je het in de kliko of wat ook, en dan is het klaar voor die dag.
Dit en het volgende; Vanaf het moment dat je zwanger raakt is alles onzeker omtrent de kids, je zwangerschap de ontwikkeling daarna. Alles kan nog net zo perfect zijn maar iedereen kan bijv. een ongeluk krijgen en de rest van zijn leven in de rolstoel belanden. Of als ze 16 (of eerder) aan de drugs raken enz. enz. Geef jezelf een schop onder je achterste, als er namelijk later iets aan de hand blijkt te zijn heeft je kind je nodig. "janken" mag je daarna doen op dat moment moet je er voor je kind zijn! Denk maar niet dat ze niks merken over hoe jij je voelt omdat ze klein zijn, ze voelen alles. Het leven is oneerlijk, maar dingen gaan zoals ze gaan vaak heb je er geen invloed op
hier sluit ik mij helemaal bij aan.. hele goede tip, ga niet zoeken op internet, probeer leuke dingen te doen en te genieten. probeer los te laten en met andere dingen bezig te gaan. ook het evt. kwartiertje om je zorgen op te schrijven is een goede tip.
Dat is echt zo ontzettend waar! En ik denk dat elke ouder momenten heeft waarop hij/zij zich realiseert wat er allemaal zou kunnen gebeuren met je kind, wat er allemaal mis zou kunnen gaan, welke ziektes je allemaal kunnen overkomen. Ik in ieder geval wel en dat is een afschuwelijk gevoel, mede ook omdat je maar zeer beperkt invloed hebt en die dingen niet kunt voorkomen. Maar je kunt daar twee dingen mee doen. De eerste is daar heel erg mee bezig gaan en dan heb je geen leven meer. Het tweede is dat loslaten en het leven op je af laten komen. Pas op het moment dat dingen gebeuren, kun je er wat mee gaan doen, eerder niet. Tot die tijd weet je niet wat er allemaal gebeuren zal en kun je beter genieten van de mooie dingen die er zijn
Echt waar! Ik heb me de eerste zwangerschap steeds bang zitten te maken of ik hellp syndroom zou krijgen en of mijn kindje het wel zou verleven, en toen bleek bij de 20 weken echo dat ze schisis had. Had ik me steeds om het verkeerde zorgen gemaakt Ik bedoel maar te zeggen: er zijn duizenden dingen die kunnen gebeuren, en hetgeen uiteindelijk gebeurt had je meestal niet voorzien. Dus probeer je pas zorgen te maken op het moment dat je echt zeker weet waar je je zorgen over moet gaan maken.
Ik snap het wel hoor!! Tobias had in het begin (en nu nog wel wat) een plat achterhoofd en daar bleef ik me ook maar constant zorgen over maken. Ondanks dat iedereen zei dat het wel goed zou komen, had ik ook wel in de toekomst willen kijken om dat zeker te weten. Stoppen met google-en is wel een goede tip. Je maakt jezelf er alleen maar gek mee en de informatie die je leest biedt toch geen zekerheid.
Probeer je te focussen op de positieve dingen ipv de negatieve dingen. Geniet van al het moois wat je hebt en maak je niet druk om wat misschien, wellicht, mogelijk komen gaat wat dan kan je blijven piekeren. Ik zou zelf zeggen ga hier eens professionele hulp voor zoeken.
Bedankt meiden, dit had ik echt even nodig. Ik wou dat ik zo in elkaar stak om zo makkelijk te kunnen leven, maar ik kan me zo druk maken om zulke dingen. Het ruisje zit er en het is heel erg goed hoorbaar, dus ik denk dat die kinderarts wel weet waar hij over praat als hij zegt dat het een vernauwing is, maar inderdaad, zeker weten doen we dat pas na de echo. Ik ga met jullie tips aan de slag.
Makkelijk is het niet hoor. Ik heb na de 20 weken echo van de middelste mijn helemaal over de plas gegoogled. dat ik een paniek aanval heb gekregen. vandaar mijn opmerking
Ik kan maar 1 ding tegen je zeggen. Kijk naar je kindje! Gaat het goed? Dat is belangrijk.. Als het op dit moment ernstig zou zijn zou je nu niet thuis zitten. Probeer je te richten op je kind. Ook als je een minder goede uitslag krijgt. Stop met lezen op internet en vertrouw op de artsen. Mijn kind heeft een zware hartafwijking. Ik weet hoe het voelt om je zorgen te maken. Maar 1 ding vond en vind ik nog veel belangrijker: Zoveel mogelijk genieten van de goede mooie momenten.
- Yoga werkt ontspannend - Neem een moment voor jezelf, zet alles uit en doe iets wat jij graag wilt zoals lezen, cake bakken, schilderen noem maar op - Laat alles op je afkomen en ga NIETS opzoeken - Schrijf de positieve dingen op waardoor je even de negatieve vergeet - verwen jezelf met een LANGE en warme douche (vond ik overheerlijk tijdens de zwangerschap kon er soms 1 uur onder staan) Verder wens ik jou heel veel succes met je zwangerschap
Laat Google even voor wat het is, en probeer heel bewust te genieten van het moois in je armen! Focus je op de mooie dingen, elke beweging en geluidje, maar ook de geur van de kleine. Na een rot zwangerschap het het mij wel geholpen. Hoe oud is je kleintje trouwens?
Maar een kinderarts blijft een KINDERarts en geen kindercardioloog. Als een cardioloog dit tegen je gezegd zou hebben, zou dat heel wat zwaarder hebben gewogen. Geloof me, na anderhalf jaar ervaring met wat de kinderarts hier over Caitlyns hart zegt en wat de cardioloog zegt, is mij heel erg duidelijk dat kinderartsen er goed naast kunnen zitten ook. En dan hebben wij een kinderarts met een specialisatie op hartgebied. En 'ik wou dat ik zo in elkaar stak om zo gemakkelijk te kunnen leven'.... denk je dat dat voor anderen wel allemaal altijd maar vanzelf gaat? Echt: geef jezelf een schop onder je kont en ga de dingen doen die je helpen en stop met de dingen die niet helpen.
Hoi, hier ook een kind met hartruisje. Na een jaar was het weg. Niks aan de hand hier. Dit gebeurd wel vaker en ik vind het vreemd dat jouw kinderarts er niet even bij vermeld dat het onschuldig kan zijn.
Mijn dochter is ook geboren met een vernauwde hartslagader. Hier kwamen ze er pas na 1,5 jaar achter dmv een hartruis. Kort daarna heeft ze een catheterisatie gehad om te kijken of ze de ader "open" konden zetten dmv een ballon. Dit lukte niet omdat onze dochter flexibele aders heeft, en deze dus weer in de oorspronkelijke stand "terugsprongen". Ze is nu 6,5 jaar, nog steeds niet verder geopereerd. De symptomen die erbij horen (blauwe lippen, flauwvallen, veel ziek, weinig energie) heeft ze allemaal niet. Sterker nog, je zou niet zeggen dat ze een hartafwijking heeft! Dit ook tot verrassing van de doktoren. Twee weken geleden heeft ze een mri scan gehad om te bekijken hoe het er nu voorstaat, en hoe ernstig de vernauwing is. Hoe groter kinderen worden, des te minder goed is het te zien op de echo. Donderdag krijgen wij hiervan de uitslag, mij wij verwachten dat het mee zal vallen, gezien het feit dat er geen symptomen zijn. Hier dus een verhaal dat het ook "mee kan vallen". In het ernstigste geval van mijn dochter zullen ze shunts moeten plaatsen om de aders te verbreden. Sterkte, het valt ook absoluut niet mee, tenslotte gaat het wel om de motor van je kind. Maar stil zitten en alleen hierover piekeren werkt echt niet, dan zou ik inmiddels ruim 5 jaar aan het piekeren zijn
Hier ook, stop met googelen! Zoek een afleiding, en op het moment dat de gepieker opkomt roep hardop of in jezelf "STOP" (dit klinkt gek, maar het helpt wel).