Tjee, wel lomp dat er niet eens gevraagd wordt hoe het nu gaat. Het hebben van een onvervulde kinderwens gaat nooit over en het verdriet van een miskraam of MA weegt zeker dan zwaar. Ik zie mijn miskramen, bbz en MA niet als kindjes. Dat klinkt misschien hard. Misschien is het ook zelfbescherming, ik weet het niet. Maar het was voor mij een kwestie van celdeling die niet goed is gegaan. Ik heb miskramen vóór een kloppend hartje gehad, dus dat is zeker anders. Als ik wel kloppende hartjes had gehad, dan was het voor mij een ander verhaal geweest. Dan was er leven geweest. Tja, dat je lichaam een vruchtzak aanmaakt en zwangerschapssymptomen geeft is voor mij een biologisch proces. Dat is een reactie van je lichaam op een bevruchting. Maar een bevruchting is voor mij nog geen nieuw leven. Ik heb het altijd wel belangrijk en heel fijn gevonden dat de mensen om mij heen mij steunden in de verwerkingsperiode en mij de ruimte gaven. Voor mensen die het zelf niet meemaken is het heel abstract en hun leven gaat gewoon door. Dus ik neem het hen zeker niet kwalijk dat ze wel eens vergeten hoe moeilijk het is geweest, zeker nu ik wel een goede zwangerschap heb. Ik heb meer onzekerheden dan een ander misschien en die worden nog wel eens van tafel geveegd zo van: ach, maak je niet druk. Tja, ik snap het ergens wel, maar dat doet soms wel pijn.
dat ik niks van m'n nichtje hoef te horen. En als ik haar vader(mijn broer) ZELDEN ziet, dan zegt ie er zelf ook nooit niks over. Ik mag er denk ik niks over weten.
Ik ben voor mijn gevoel wel echt 3 kindjes verloren. Slechts van éen hebben we een kloppend hartje gezien, maar alle drie waren het al onze kindjes. Ik ben er héel verdrietig om geweest, regelmatig ben ik dat nog steeds. Maar ik zit echt niet te wachten op opmerkingen over hoe oud die kindjes nu geweest zouden zijn, of wanneer de uitgerekende datum was. Dit vind ik te pijnlijk, en ook wel heel persoonlijk. Een oprechte vraag hoe het met míj gaat kan ik wel waarderen, hoewel inderdaad vrijwel niemand er nog aan denkt.
Tja, bij mij is in de weken na de mk wel gevraagd hoe het gaat. Maar jaren nadien niet meer nee. Ik zou dat ook niet verwachten van anderen.
Hier ook...heb veel bezoekjes gehad voor afleiding van vriendinnen..dat vond ik fijn. Echter mijn 2de mk was een ander verhaal. We waren onverwachts zwanger en we wilde het stil houden tot een goede echo met +-10wk. Helaas werd dit een mk en ik wilde het perse delen met mijn vriendinnen. Helaas viel dit heel anders want de eerste reacties waten "uhh,wilden jullie nog een 3de dan?" --"grapje zeker?" ---- "was toch niet gepland?" Ik ben hier ook erg verdrietig om geweest want wat maakt het uit of het wel of niet gepland was,of hoever je in je zwangerschap bent....het blijft verdrietig!! Als je als vrouw zijnde een positieve test in handen hebt ben je al moeder,je houd meteen van het geen dat in je groeit hoe klein ook. In je hoofd heb je al zoveel fantasieën en denk je aan namen,spulletjes,jongen/meisje. En dan pats,boem...alles verdwijnt in 1 klap...dat doet pijn!
Mijn ervaring is dat er niemand naar vraagt (mk 11-6). Moet wel zeggen dat ik het ook niet zo storend vind, nog lang niet oedereen wist het, en als ik het over wil hebben kan ik dat bij naaste familie doen. Maar zelf beginnen ze er nooit over. Van de andere kant, ik vraag er oo nooit naar bij vriendinnen die miskramen hebben gehad (16 weken en geboorte bij 26 weken en 2 uur geleefd) ik durf het eerlijk gexegd niet, ze hebben het er zelf ook nooit over. Misschien als ze dat zouden doen dat ik er wel vaker naar zou vragen. Zolang je niet teveel van de buitenwereld verwxht kun je ook niet teleurgesteld worden. (Hoe moeilijk dit ook is ) Sterkte meid!
Voor "buitenstaanders" is het natuurlijk niet zo tastbaar als het voor jullie is. Ik heb na de mk me ook ellendig gevoeld want er werd laconiek over gedaan. "Het komt wel." Dat zijn woorden die je dan niet wil horen. Ik begrijp je verdriet. Je zult misschien zelf kunnen aangeven dat jullie er nog heel veel verdriet van hebben en dat jullie het fijn vinden als de omgeving er af en toe naar zal vragen?
Ik en m'n vriend hebben meer zoiets: ze moeten het uit zichzelf vragen en anders niet. Ze moeten er zelf geïnteresseerd in zijn vind ik. Maar goed, voor andere mensen is het idd anders!
Het werd bij mij pas draaglijker toen de uitgerekende datum verstreken was. Ik hoop dat het snel raak is voor jullie. En nogmaals, sterkte.
Ik heb vorig jaar april een missed abortion gehad. Echt een kut periode gehad en in juli ging het wel "wat beter". Tot eind oktober in zicht kwam, want ik was 22 oktober uitgerekend. En wauw mijn vriendinnen, ouders en schoonouders hebben me allemaal een kaartje gestuurd in de trant van dat ze aan ons dachten etc! Ik was helemaal ontroerd. Vervolgens hadden we een paar dagen later dan uitgerekende datum een positieve test in handen. Heel voorzichtig hebben we het toen al aan onze ouders, schoonouders en mijn beste vriendin vertelt. Ik ervaar(de) zoveel steun aan hen en merk(te) dat het me echt heeft geholpen met het verwerken van het verlies van ons kindje. En nu al 30w zwanger van onze kleine meid <3. Hoop dat het voor jullie snel raak mag zijn!
Herkenbaar meis, ook hier onze meisjes verloren bij 21 weken zwangerschap, het is nu 8 maanden terug, en er is nog nauwelijks iemand die wat aan ons vraagt, of ze durven niet omdat ze bang zijn dat we verdrietig worden als ze er naar vragen, vind het heel moeilijk dat er zo mee omgegaan wordt, eindelijk was ik zwanger na 6 jaar medisch traject en dan worden je kindjes je weer afgenomen. En gaan mensen er ook nog zo mee om. Erg jammer.
Ik begrijp de pijn wel, maar ook omdat ik het heb meegemaakt. Maar bij de meeste mensen is dat niet zo, en kunnen zich (gelukkig denk ik dan) dan niet helemaal verplaatsen in de situatie en hoe belangrijk het voor iemand kan zijn. Ik vind niet dat je dat anderen kwalijk kan nemen, maar dat is persoonlijk. Maar ik hecht dan ook veel meer waarde aan de steun die ik ondervond tijdens de miskramen dan dat ze maanden later nog eens aan ons dachten. Maar ook dat is erg persoonlijk. Ik denk vaak dat we soms veels te veel van anderen verwachten. Het is vaak geen onwil o.i.d. Soms is het angst, en soms gewoon onwetendheid. Maar ervan uitgaan dat mensen maar begrijpen hoe jij je voelt, zonder dat je daar iets over wilt zeggen is ook niet fair.
M'n moeder gelukkig wel die is er altijd voor me, maar m'n schoonmoeder die vraagt niks meer, durft ws ook niet, terwijl wij er heel makkelijk over praten als iemand wat vraagt.
Suzy dat is ook zo, we verwachten ws te veel, mijn man zegt ook altijd laat gaan, verwacht niet te veel, maar soms kan ik het zo moeilijk loslaten, na alle verdrietige jaren die we al achter de rug hebben. Maar eigenlijk vroeg toen ook nauwelijks iemand naar ons medische traject dus eigenlijk is het niks nieuws maar toch