Ik weet het, we zitten nog maar in de wachtweken na de tweede IUI, we zijn "nog maar" bijna twee jaar bezig en eigenlijk mag ik niet vooruit denken, maar toch bekruipt de angst me ontzettend: misschien word ik gewoon nooit moeder. En hoe moet het dan ooit verder? In onze omgeving raken mensen zwanger (is ook wel logisch ). Mensen die geboortekaartjes uitkiezen die ik ook graag zou willen, de naam kiezen die wij voor ons kindje hadden bedacht en 'onze' zwangerschapsaankondiging gebruiken. Dat is zo pijnlijk! Misschien krijgen wij die kans helemaal nooit. En eigenlijk kan ik me mezelf niet voorstellen met een dikke buik of een kindje in mijn armen en ik ben zó bang dat dat een slecht teken is. Dat het misschien inderdaad niet voorbestemd is. Ik dacht in het begin dat het vast snel zou lukken en nu denk ik het tegenovergestelde. Misschien horen we wel bij het hele kleine percentage wat kinderloos achterblijft.. En ik weet echt niet wat ik met dit topic wil, maar ik zit echt op een totaal dieptepunt en het is net of ik me deze keer niet kan herpakken. Iemand die zich nu hetzelfde voelt of deze gevoelens gewoon heel goed herkent van tijdens de MMM? Tips? Verhalen?
Heel herkenbaar wat je schrijft. Wij zijn na 2 jaar zelf proberen de MMM ingestapt en toen bleek ik niet spontaan zwanger te kunnen worden (geen eisprong). Diverse hormoonbehandelingen ondergaan en ook iui's (nr 5 is gelukt bij ons, hou moed!!) en ik heb ook weleens momenten gehad dat ik dacht 'stel dat het nou nooit gebeurd, nooit een kindje van ons '. pfff nare gedachte En wat moet je dan met je gevoel, die gedachte waar je eigenlijk niet aan wil en durft te denken. Zolang je niet zwanger bent, zolang je geen baby in je armen hebt is durven dromen de enigste optie maar iedere maand die teleurstelling kan je ziel behoorlijk aantasten. Tips geven vind ik moeilijk eigenlijk want tsja wat deed ik, huilen.. delen met een aantal mensen om me heen en extra knuffels van manlief krijgen. Het is ook ontzettend moeilijk en je gaat door een dieptepunt als je in dit traject zit .. maar daar kom je ook weer uit want hoe ellendig het ook is, hier wordt je sterker van op den duur. Maar daar heb je nu niets aan. Jezelf verwennen met een mooie bos bloemen, of iets wat je mooi of lekker vindt kopen voor jezelf. Wees lief voor jezelf en ontzeg jezelf niet vanalles. Koop die mooie jurk ook al is die net boven je budget, probeer dingen te blijven doen die je blij maken. Afleiding blijven zoeken. Dat zijn mijn tips voor jou die mij hielpen op de been te blijven. Ik dacht na iui nr 3 toen die mislukt was dat andere pogingen vast ook niets zouden uithalen. Want als je al zo goed alles timed, hoe kan het dan 3x fout gaan. Moeder natuur kan je toch niet altijd zo sturen als je zelf wilt blijkbaar. Zwaar verrast was ik dan ook toen iui 5 gelukt bleek te zijn terwijl ik me die maand down voelde, we stonden aan de rand van ivf. Wonderen bestaan , echt!! Meid heel veel sterkte!! je kan het!
Ik herken je verhaal helemaal! Omdat ik altijd een goede cyclus had en nooit problemen had gehad én erg naief was, dacht ik voor we begonnen aan de eerste dat het vast binnen een paar maanden wel zou lukken. Niets was minder waar helaas. Ik kon me ook nooit voorstellen hoe ik er zwanger uit zou zien, hoe het zou zijn om een kindje te hebben en dat ik moeder zou zijn. Toch werd ik na bijna 3 jaar wachten zwanger (3e iui). Bij de tweede waren we natuurlijk niet meer naief en wisten we dat het wsl lang ging duren. Echter, ook toen had ik steeds het idee in mn achterhoofd dat het misschien wel nooit meer zou lukken. Toch is het na dik 2 jaar weer gelukt. Ik denk dat iedereen in de mmm wel eens denkt 'wat als het nooit lukt' en dat heel veel meiden zich totaal iet zwanger of met baby kunnen voorstellen. Dit zegt echt niets over je kansen en heeft niets te betekenen. Het is niet meer dan normaal na zo'n traject! Ik ga voor je duimen dat het snel mag lukken!!
Bedankt allebei. Jullie verhalen geven me weer hoop. En ook fijn dat het allebei via IUI was, vanwege het lage slagingspercentage sta ik er misschien ook te negatief in.
Ik herken die angst heel goed! Wij zijn nu ook twee jaar bezig en tussendoor een bbz en een miskraam gehad. Vooral nu denk ik steeds voor het zelfde geld raak ik nog wel tien keer zwanger... en krijg ik nooit een baby. Ik weet niet zo goed hoe je hoop moet houden, ben zelf vooral opzoek naar een manier.
Bij elke ronde die faalde, bereidde ik me steeds een beetje meer voor op dat vreselijke toekomstbeeld. Niet dat een kinderloos bestaan vreselijk is, maar als de wens er is, voelt dat echt even zo. Jij zal je onbewust ook elke ronde weer een beetje meer voorbereiden op zo'n toekomst. Mijn advies; laat het daarbij. Laat het dus bij het onbewuste en denk er verder niet over na. Niet piekeren over wat je dan moet/gaat doen/hoe je eroverheen komt etc. Dat zie je dan wel weer; nu moet je je energie en gedachten richten op de hoop en de pogingen die je doet. 1 ding tegelijk; is het beste voor jouw gemoedsrust en jouw lijf
Dankje Nepthys, je hebt ook gewoon gelijk. Smnee, dat lijkt me ook een hele enge gedachte. Misschien heb je wel wat aan de reacties in dit topic.
Hey ik herken jouw verhaal ook zo.. Ik heb die gedachte en gevoelens ook. Wij 2jaar natuurlijk bezig geweest maar bij ml bleek slecht te zijn. Nu eerste icsi gehad, zit nu in wachtweken en zo rustig en positief ik was de laatste weken toen we starten met spuiten etc. Zo down en verdrietig bu sinds het weekend. Gister tp gehad. En nu krampen. Dus gelijk bang iets mis is en dat wij kinderloos zullen blijven. Maar probeer maar door te gaan maar ben flink down en verdrietig op dit moment.. Maar ja. Zie veel succes verhalen hier. En is tenslotte pas 1ste behandeling. Is ook niet zozeer m'n geduld dat op is ofzo. Maar gewoon het onzekere/ niet wetende hoe het gaat lopen..
Ja precies, niemand kan je die garantie ook geven. En ICSI lijkt me eng dicht bij het einde, zo'n alles of niets gevoel..
Ik was blij dat het kon. In eerste instantie wisten we niet zeker of überhaupt iets konden doen dus het was of niks of icsi. Ik heb ook geen andere behandelingen hiervoor gehad. Gelijk icsi.
Heel herkenbaar, mocht het niet lukken dan gaat de moedeloosheid na nog een jaar nog erger worden...toen was het voor mijzelf zo dat pfff ongesteld...so what...ik word echt nooooit zwanger, dit is de laatste keer hoor...dit is de laatste pillen cyclus... En toch....zogauw het dag 3 was......toch weer opnieuw beginnen en de hoop die blijft. Moeilijk heel moeilijk..... Heb ook wel bedenkingen gehad om het nogmaals te doen, maar toch meteen ervoor gegaan juist vanwege de MMM....wou niet dat het weer zo lang zou duren....helaas wel...maar heb nu 2 wonders!! en gekke is..mijn lichaam weet nu wel hoe het hoort te werken :S Stom lijf....
Zo ontzettend herkenbaar jouw gedachten en gevoelens. Ik heb altijd een gevoel gehad dat het wel eens niet van zelf zou kunnen gaan bij ons. Nergens op gebasseerd, dat gevoel was er gewoon. Tijdens al die jaren waarin we proberen zwanger te worden overheerste vaak het gevoel wat jij omschrijft 'wat als het nooit lukt, wat als wij nooit een kindje krijgen'...Moeilijk om met deze gevoelens om te gaan. Inmiddels zijn wij ruim 8 jaar verder en nog steeds geen kindje. Onze kansen worden steeds beperkter en het definitieve einde van ons traject komt steeds dichterbij. Verdrietig en soms ook moeilijk, maar ik merk wel dat ik door de jaren heen heel anders tegen de dingen aan ben gaan kijken. Net wat iemand hier al zei; je groeit er een soort van in en naar toe. Het verdriet en gemis van hetgeen zo gewenst was blijft in zekere opzichten altijd bij je, maar als ik voor mezelf praat komt de rust hier in uiteindelijk wel. Hopelijk komt het voor jullie niet zo ver en mag je je langverwachte zwangerschap mee maken! Sterkte
Bij ons begint dit werkelijkheid te worden helaas. Alweer 3 jaar in de molen,jaren bezig zwanger te worden en alleen maar miskramen gehad. We hebben nog wel 1 IVF tegoed maar het einde begint helaas in zicht te komen. Ook wat betreft mijn leeftijd. Ik heb geen idee hoe ik hiermee om kan gaan.
Herkenbaar.... Hier "pas"" 4 maanden in de MMM maar ook door erg slecht zaad na de eerste IUI meteen door naar ICSI. Ik zit nu in de wachtwegen na IUI. Op het moment ben ik 5 dagen over tijd maar heb negatieve testen. Het lijkt of ik helemaal geen eisprong heb gehad op de ovitrelle. Dat maakt mij wel een beetje bang..... Wat als dat vaker gaat gebeuren dat mijn lichaam niet reageert op medicatie? Zonder medicatie ook geen IVF/ICSI. Ook het feit dat we meteen al beland zijn bij het eindstation. Ons enige voordeel is de leeftijd. We zijn beide 27. Ik heb mijn hele leven al een heel groot doel en dat is mama worden. Ik zag mijn toekomst ook altijd voor me met een gezin. Daar begin ik nu wel eens ooit aan te twijfelen. Wel heb ik altijd het gevoel gehad, wat nergens op gebaseerd, is dat het bij ons niet gemakkelijk zou gaan. Wel heb ik altijd het gevoel gehad dat er uiteindelijk een kindje of misschien zelfs twee gaan komen. Daar probeer ik me nu dan ook maar aan vast te houden.
Verschrikkelijk meid en zo herkenbaar! Klap na klap! Bij ons begon het met dat ik maar niet ging menstrueren! Na rleen half jaar nog niet belanden in in het ziekenhuis! Diagnose PCOS! Daarna begonnen de vreselijke buikpijnen waardoor ik meteen bij de gynaecologie belanden maar na onderzoek niets uitwees! Aangezien ik pcos had en niet menstrueerde mochten wij gelijk door naar de fertiliteit! Na 5 rondes clomid kregen we met oud en niet. 2013/2013 te horen bij de urologie dat mijn man onvruchtbaar was! En hij niet begreeo waarom wij een half jaar clomid hadden gehad alles voor niets! Een jaar en paar maanden gewacht op een menstruatie en verschrikkelijke hormonen alles voor niks!' De pijnen bleven en er volgde een kijkoperatie : diagnose endometriose ( gelukkig lichte vorm). Na 5 iuis nog niet zwanger ( zaad was inmiddels sterk verbeterd maar nog niet geweldig). Toen overstap dusseldorf. Door mijn ziekte wist ik dat ik immuunafwijkingen had en idd na bloedonderzoeken werd dot bevestigd! Alles wat tegen kom zitten zat bij ons tegen! Er was geen enkel lichtpuntje meer! Na ook mijn eerste icsi met alle cryos mislukte gaven wij de moed op! Alles was ons teveel geworden! De hormonen zware behandelingen ritjes duitsland prednison en infuzen werd mij naast mijn ziekte teveel ! We schreven ons in voor adoptie in december en besloten de laatste 2 cryos terug te plaatsen en definitief te stoppen! Ik voelde me op dat moment van terugplaatsing zo deprie dat ik stopte met de prednison utrogestan en geen 2 e infuus meer nam! En wat denk je? Een wonder gebeurde! Iets wat eigenlijk onmogelijk was! Ik raakte zwanger!!! Inmiddels bijna 12 weken! De garantie dat het goed blijft gaan kan niemand me geven! Maar zo ver als nu ben ik al nooit gekomen! Zo zie je maar ondanks dat er geen moeilijker geval bestaat om zwanger te "maken"/krijgen.. Dat ik en mijn man.. Het is wel gelukt! Na heeeeel veel moeite energie en vele vele dikke tranen. Ik weet dat het een godsgeschenk is en helaas er mensen zijn die hier niet bij mogen horen helaas maar geef de moed nog niet Op! Je hebt nog zoveel mooie kansen! Die je moet aangrijpen! Ook ik zie mijzelf nog steeds niet met een dikke buik en ook niet met een kind na zoveel jaar maar ik begrijo dat dat voor bijna iedere vrouw is die in de mmm heeft gezeten, en dit gebaseerd is op niets tastbaars! Meid ik duim voor je! En voor alle andere dames die deze verschrikkelijke strijd leveren! Hele dikke knuffel!
Wauw bbiba ... jouw verhaal grijpt me echt aan ! letterlijk tranen in me ogen, van harte gefeliciteerd met dit wonder ! wat een geschenk ! Ook hier de angst.. wat als het nooit lukt ? ... hoe dan verder en kan ik überhaupt wel verder ? Ik ben altijd enigs kind geweest en heb nooit een familie gehad behalve mijn ouders. Mijn allerrrr grootste wens was altijd vanaf dat ik superrr klein was dat ik moeder wilde worden. van een groot gezin Alleen had ik altijd vanaf klein's af aan een '' bepaald '' gevoel wat als ik geen kinderen kan krijgen ?? ik heb die vraag echt heel vaak aan me moeder vroeger gesteld.. heel bizar. Ik ben jaren aan de pil geweest.. en op een dag ( op me 24e ) kreeg ik een gevoel dat ik moest stoppen met de pil.. Waarom ?? geen idee want had nog geen kinderwens... toen besloten om een koperspiraal te nemen.. om een eigen cyclus terug te krijgen... na 3 maanden kreeg ik hetzelfde gevoel ! het spiraal moet eruit ! .. ik terug naar het ziekenhuis en eruit laten halen... En besloten om nog veilig gemeenschap te hebben.. omdat een kinderwens nog in de koelkast stond. Na 8 maanden.. na het spiraal en te stoppen met de pil had ik nog steeds geen normale cyclus, mocht meteen de opvolgende dag naar het ziekenhuis en toen is alles in een sneltrein beland.. diagnose : PCOS .. en verminderde zaadcellen bij vl ... Schock !! binnen 2 maanden zat ik in de mmm en aan de clomid. Inmiddels aan de injecties.. met 2 moeilijk te stimuleren eierstokken dan geen eigroei en dan weer overstimulatie, een constante korte lf , een bms wat op het randje zit kwa dikte , en een hysteroscopie in het vooruitzicht omdat er iets '' geks'' is gezien op de echo's ... Emotioneel doet het ontzettend veel met je.. het put je uit, maakt je onzeker en vooral bang. Gelukkig lees ik zoveel wonderen ! en veel positieve berichten.. en daar put ik mijn hoop en vertrouwen in uit.. alles heeft een reden.. in mijn optiek, zo ook hoe bizar alles bij mij is verlopen.. alles door dat '' ene '' gevoel .. wat als ik tot me 30e de pil had blijven slikken.. en er dan pas achter was gekomen.. dan had ik zoveel tijd verspilt. Inmiddels wordt ik volgende week 26.. Ik blijf geloven in wonderen na teleurstellingen probeer ik mezelf weer op te pakken door een pauze in te lassen.. en weer even op adem te komen.. om niet constant te moeten leven voor het ziekenhis.. ik probeer mezelf te verwennen, leuke dingen te plannen en vooral te blijven geloven
Jouw gevoel (en van alle andere) is heel herkenbaar! Toen ik in juni 2011 met de pil stopte bekroop mij al heel snel een gevoel dat een spontane zwangerschap er niet in zat. Na 1 jaar werden we naar de gynaecoloog doorgestuurd. Ik had een regelmatige menstruatie en uit onderzoeken had ik een bewezen eisprong. Het zaadonderzoek was in eerste instantie ook goed. Ik kreef nog een hsg, mijn eileiders waren prima doorgankelijk. Toen moesten we het een half jaar weer zelf proberen. Nadat half jaar gestart met iui. Toen had ik eindelijk het idee dat er wat gedaan werd, dat dit het duwtje was wat we nodig hadden. Wat was de teleurstelling groot dat het niet lukte. Na 3 iuis hadden we een evaluatie, daaruit bleek dat de zaadkwaliteit toch slechter was dan bij het eerste onderzoek. We mochten door voor ivf. We waren blij, maar ook een beetje bang, want dit was toch weer een stap verder. Omdat na de punctie het zaad weer slechter was hebben ze op het laatst toch icsi gedaan. En van de eerste icsi behandeling, van de verse tp ben ik nu zwanger! De hele weg naar de zwangerschap heeft wat tranen en boosheid gekost! En ik hoop zo dat alle vrouwen die naar een kindje verlangen hun wens gaat uitkomem!