Wij zijn bezig vanaf mei 2010. Begin vorig jaar ging mijn cyclus ineens heel raar doen waardoor we eindelijk de stap naar de huisarts hebben gezet. Een echo gehad maar daar was niks op te zien dus wou ze niks voor ons doen. Uiteindelijk na een paar maanden mochten we zaadonderzoek doen waaruit is gebleken dan manlief geen levende zaadcellen heeft en ik dus niet zwanger kan worden van hem. Toen baalde we er wel heel erg van dat we niet eerder waren naar de huisarts waren gegaan had een hoop frustratie gescheeld. Nu zijn we aan het bekijken wat we gaan doen. Ik wil heel graag gaan proberen of we een donor kunnen vinden die ons een kindje kan geven. Ik kan nog niet nu zeggen we gaan samen verder zonder kinderen. Mijn man twijfelt nog heel erg. Kan er ook heel slecht tegen als mensen er zo luchtig over doen. Deze week weer tante geworden van een kindje wat als ongelukje kwam. Ze vertelde bij de aankondigen dat ze eigenlijk geen kindje meer wilde maar ja een keer een condoom waren vergeten en toen al gelijk zwanger waren. Heb toen ook niet echt enthousiast gereageerd. Kon het gewoon niet.
Ik kom net van bij familie. Eerst langsgeweest bij men mama, want het kindje van men stiefbroer was daar. Ik wat met de kleine bezig, vraagt men stiefpa: wanneer beginnen jullie eraan? Ik reageer wat gelaten, dus zegt hij: 'Het moet natuurlijk met de volle goesting zijn hé'. Een uur later vraagt men moeder het. En mijn reactie: Zeg altijd met jullie zagen voor een kleine! Waarom kan niemand eens verder nadenken dan hun neus lang?? :x Heb de hele weg naar huis gehuild.. Voel me nu best wel schuldig dat ik zo ben uitgevlogen tegen men moeder natuurlijk.. Ik kon onmogelijk er over beginnen dat het gewoon niet lukt, want zat daar nog een man of 7 aan tafel. Pff, voel me zwaar *** nu! AAAAAAAAAAAAAAAAA! Zo, dat moest er even uit
Marietje, pff dat is nieuws die je inderdaad moet laten landen zeg. Hopelijk vinden jullie beide een oplossing en word je evengoed moeder ❤ sterkte! En Lindsay, zwaar zulke dingen!! Ik heb het mijn moeder verteld, en ben daar heel blij mee! Fijn dat ik ook alle emoties die je 'in het echt niet zegt' ☺, maar wel denkt, even hier kan delen!!
Hi meiden, pfff ik schrik van hoelang sommige bezig zijn. Ik ben samen met ML bezig van 12 april 2013. En in oktober 2013 was ik zwanger, helaas een Ma in november 2013. Inmiddels een jaar bezig dus. Ben ik welkom om mee te kletsen of is een jaar te kort voor dit topic? Liefs Nala
Marietje: hopelijk wordt je wens nog waarheid! op welke manier dan ook.. pff moet wel heel moeilijk zijn als je die boodschap te horen krijgt. Het is fijn als je iemand in vertrouwen neemt, ik heb het tegen mijn moeder en zus gezegd. En het is fijn want die leven echt mee. LindsyVH: ik begrijp je gevoel zo.. ik had dat gisteren ook, sij hadden een verjaardag gehad van zus, en daar ging het weer over kinderen, zeggen ze tegen ons, ja fijn he dat jullie met zijn tweeen kunnen en nooit voor oppas e.d. hoeven te zorgen. En broer zegt ja het wordt wel tijd voor familieuitbreiding hoor.. Het floepte er ook zo uit, denk eerst na voor dat je wat zeg. verder niks, maar ik werd inwendig zo boos maar ook verdrietig. Op de terug weg heb ik lopen schelden en tieren, wat was ik weer boos zeg. Maar gisteren kwam dat meer door dat me zus net een kleintje heeft gekregen die is nu 6 weken echt een schatje, en zij begrijpt ook dat het voor ons best moeilijk is. En ik was heerlijk met dat mannetje bezig en dan worden er zulke opmerkingen gemaakt. Ja dat gaat met dan even te ver hoor.
Sorry ik ook gewoon al gereageerd haha, ook precies een jaar bezig net als Nala, mag ik ook mee kletsen? 😊
Ik heb het ondertussen aan heel veel mensen verteld. Met mijn man afgesproken om er heel open in te zijn, vanwege situaties als je beschrijft! Maar allebei onze families, vrienden en werk weten het dat geeft wel steun hoor! (voor mij dan ) Ik kreeg gisteren op een cursus van een vrouw de vraag hoe oud ik was, en toen ik zei 31, kreeg ik de reactie "dan moet je maar snel aan kinderen beginnen, anders wordt je zo oud" en ik heb maar terug gereageerd "we zijn al 1,5 jaar aan kinderen begonnen, maar niet iedereen wordt van een zucht zwanger" hehe en haar gezicht daarna en een man op de cursus, zei meteen "nee, onze eerste kwam pas na 3 jaar, en de tweede wachten we nu ook al 2 jaar op" Ze heeft de rest van de cursus niks meer gezegd
Heb het alleen maar aan mijn zusje verteld de rest van de familie weet volgens mij niet eens dat we een kindje willen. Mijn zusje weet dat wij al lang bezig zijn en nu ook dat het dus niet meer van ons samen kan. Ik kan er met haar wel goed over praten en ze snapt ook mijn reactie op zwangerschappen van een ander. Zelf heeft ze een paar maanden terug haar eerste kindje gekregen. Ik gun het haar van harte maar soms heb ik het er zo moeilijk mee als ik haar dan zo met die kleine bezig zie dat ik halverwege een gesprek zo maar de kamer uitloop. Ze wordt dan ook niet boos maar gunt me even de op tot mezelf te komen.
Fijn dat je met haar erover kan praten.. en dat ze ook jouw verdriet de ruimte geeft. Het lijkt me heel heftig wat jullie nu doormaken daar moet je niet alleen mee dealen denk/vind ik. Ik duim voor jullie dat er een oplossing komt en je toch nog moeder kan worden!!!!
Ik wil het ook heel graag vertellen aan m'n moeder, maar was echt niet op het juiste moment gisteren.. Heb ook wel schrik dat het haar verdriet zal doen. Maar ik kan er niet mee blijven lopen.
Wow, jullie hebben ook al een hele weg afgelegd zeg.. Ik hoop dat jij en je man er samen uit raken, snap dat dit geen makkelijke keuze is voor jullie. Zo een aankondiging, daar zou ik ook alles behalve enthousiast over kunnen doen hoor..
Marietje ik wil jullie veel kracht toewensen wat een moeilijke situatie. Fijn dat je goed met je zus erover kan praten. Het lijkt mij een erg lastige situatie. Ik hoop dat jullie gezamelijk tot een oplossing kunnen komen. Bepaalde opmerkingen kan ik ook slecht tegen. Mijn vader weet dat we bezig zijn laatst zaten we op skype en hij had het over dingen van de zolder die hij wegdeed toen hij over een wiegje begon moest ik huilen ik had toen net een vroege miskraam gehad. Zijn vriendin en mijn moeder weten er nu van. Vind ik eigenlijk best fijn komen er geen vreemde opmerkingen
Zoow, wat een stomme HA is dat! Wij zijn in dec 2010 gestopt met de pil en in feb 2011 echt serieus aan de slag gegaan, maar ik zat toch in juni 2011 echt bij de HA (verdacht mezelf van PCOS) en al in augustus 2011 bij de GYN (toen is ook PCOS vastgesteld) in het ZKH om de MMM in te gaan. Ik was toen 26, uiteindelijk 27 toen ik zwanger mocht raken en met mijn 28e moeder geworden. Wij hebben er bijna 2 jaar over gedaan. Van de GYN (die mij tijdens de zwangerschap begeleid heeft en ook het na-gesprek gedaan heeft) heb ik te horen gekregen dat ik bij de wens voor een tweede kindje gelijk weer een doorverwijzing mocht vragen bij de HA. Inmiddels al druk bezig om af te vallen (sinds midden december 2013 al bijna 11 kilo kwijt en vanwege de PCOS is dat heel erg ontzettend knap en goed want kom normaal van een glas water al aan!) zodat we die stap tijdens de MMM over kunnen slaan. Meiden, ik hoop dat jullie allemaal snel zwanger mogen zijn en blijven.
Mijn MA was met 6.5 weken. En rond de 10 weken (iets eerder) heb ik cytotec gebruikt om het vruchtje los te krijgen. Nu veel zwangerschaps symptomen die ik herken van me vorige zwangerschap. Maar me lijf heeft me vaker in de zeik genomen.
Ja zo'n boer met kiespijn lach. En van binnen kun je wel gillen en huilen tegelijk. Ik gun het echt helemaal niemand meer ook. Als ik iemand op straat zie denk ik zei wel en ik niet. En dat is zo onaardig eigenlijk he
Geen idee wat je met de boosheid moet. Ik moet ook manier vinden al bestaat die volgens mij niet. Hopelijk heb je toch een leuke dag vandaag.