Oh hier nog zo iemand die daar parttime last van heeft en waarom ... als ik foto's van vroeger bekijk denk ik dat viel toch allemaal wel mee? Blijft een raar iets.
Zodat we bescheiden blijven, anders komen we erachter dat we superieure wezens zijn en geen mannen meer nodig hebben. Theorietje.
ik heb er niet zo'n last van, maar mn beste vriendin wel heel erg.. ik vind het gewoon plaatsvervangend vermoeiend! ze is heel mooi, heeft een bos prachtige krullen, maatje 34 etc. en zij heeft het alleen maar over dat ze een buikje heeft, dr krullen niet mooi zijn/dr haar pluizig is, ze er niet uitziet etc. etc. ik snap het echt niet!
Dat heb ik dus ook heel vaak...dat je je afvraagt waarom iemand zo onzeker moet zijn. Eigenlijk moet je dan vragen wie zij dan in de spiegel ziet .
Ik denk dat het komt door het ideaal beeld en alles wat we zien op tv en internet. Tegenwoordig moet je bijna perfect zijn, heel onrealistische.
Eerlijk gezegd denk ik dat het gewoon oneerlijk verdeeld is, sommige vrouwen hebben echt teveel zelfvertrouwen en een bek als een scheermes en een ander kruipt het liefst onder een steen of achter het bloemetjes behang. Ik doe helaas meestal ook het laatste.
Omdat andere mensen het mij vertellen, helaas. Ik had nooit ergens last van; totdat men dag in, dag uit maar bleef pesten met mijn gewicht. Tot op de dag van vandaag word ik er nog op aangesproken/op aan gekeken. Dat klopt ook wel - ik ben ook te dik, maar soms heb ik echt zoiets van: pffffff, een beetje minder mag ook wel, het is niet alsof ik geen spiegel heb. Random vreemden zeggen er ook gewoon wat van - echt vermoeiend. Ik heb een tijdje een eetstoornis gehad, waarbij iedereen mij bleef aanmoedigen om zo weinig mogelijk te eten - terwijl het duidelijk fout zit in mijn hormoonhuishouding, ik er grotendeels niks aan kan doen en ik daar medicatie voor moet krijgen. Verder heb je daar 'beste vriendinnen' voor. "Pffffff, wat pluist je haar, mijn haar is hopeloos maar zou het ook niet willen ruilen voor jouw kapsel", voordat zij het me vertelde, vond ik mijn haar het meest prachtigste haar van de wereld. Mijn vriend: Wat vind jij het mooiste aan jezelf? Ik: mijn ogen en mijn haar. Hij: oh, ik had wat anders verwacht; namelijk je wenkbrauwen. ?) Ex-vriend: Wat heb je daar? "Tja, een pukkeltje ofzo?" Dat moet je weghalen, anders krijg je er steeds meer. Zus toen-ik-nog-in-de-pubertijd-zat: je moet je benen scheren anders krijg je nooit een vriendje... En je moet stoppen met nagelbijten; dit is écht geen gezicht!!! Nou ja, ga zo maar door. Ondertussen heb ik echt het idee dat er totaal volkomen niks moois meer aan mij is. En dan denk ik bij mezelf: ach, gelukkig heb ik wel een mooie persoonlijkheid. En juist altijd op die onzekere momenten komen mensen mij daarop ook nog kritiek geven of aanvallen. Tja... Onzeker zijn is dan geen raadsel. Helaas hier nog geen permanente oplossing voor gevonden. Still searching. Soms overweeg ik serieus allerlei plastische chirurgie om maar aan andermans schoonheidsideaal te voldoen. Zodat het gezeur stopt. Ik vind mezelf op zich wel prima (zes van de tien keer, althans). Het is de rest v/d wereld die commentaar heeft. De blikken van andere mensen - nou ja, laat maar. Ik kan er een boek over schrijven
Ik heb serieus een keer een aantal dates gehad met een jongen die ik wel leuk vond. Hij mij ook; dacht ik. Uiteindelijk belandde hij naast mij in bed. Daarna stond hij op en wilde naar huis gaan. Ik vroeg hem wat hij ging doen en hij zei: ja naar huis. Ik keek hem niet-begrijpend aan; zo van: what's the deal ??? Hij zei echt serieus zonder blikken of blozen: ik ben nog nooit met een dik wijf naar bed geweest, nu wel. Kun je mijn shirt aangeven? Zolang dat soort dingen telkens gebeuren in mijn leven; blijf ik waarschijnlijk wel onzeker. Asociaal zijn mensen soms!
Jeetje Joycey :O ! Hier ook wel onzeker.. meer door de laatste relatie, waar ik psychisch in mishandeld werd.. dat ik niets waard ben en nog veel meer. Slijt de laatste tijd wel
Joycey, ik wil jou nu echt even een hele dikke knuffel geven. Wou dat het irl kon. Ik herken veel van wat je schrijft. Ik zal je vertellen, ik heb met veel pijn en moeite 40 kilo verloren, dmv gedragstherapie mijn verschrikkelijke nagelbijten afgeleerd (ik had op drie vingers letterlijk helemaal geen nagel meer) en het helpt eigenlijk niks. Ik voel me nog steeds dik, lelijk en op allerlei andere gebieden niet okee.
Ik zal je vertellen; ik heb een erfelijke afwijking. De artsen: ja, u bent zwaar verminderd vruchtbaar; bijna onvruchtbaar. Wanneer u kinderen wilt, mag u terugkomen naar het ziekenhuis, want dat gaat NIET vanzelf. Daar gaat u echt hulp bij nodig hebben. Vervolgens nam ik medicatie, sporten, niet-eten, trainen, 60 uur per week werken, mezelf afbeulen etc. ein-de-lijk 35 kilo er af.... Ik ging door elke grens van redelijkheid/gezondheid heen... Iedereen heel complimenteus over mijn gewichtsverlies... Word ik zwanger (WTF-gevoel van de eeuw!!!!!!) -> weg medicatie, dankzij BI niet sporten, moest normaal eten, volg een opleiding ipv werk -> voila, 35 kilo er weer aan. En nu zit men weer op mij te vitten dat ik weer aan lager wal geraakt ben ofzo F*ck them! Serieus. Hahahaha.
Hij heeft inderdaad zijn shirt niet gekregen nee. Hij is linea recta achterna gezeten door een dik vet woest nijlpaard en de deur uit gezet. Zijn schoenen heb ik toen uit het raam van 3 hoog na gegooid.
+1 voor jou! Wat ongelofelijke eikel! Maar wat je schrijft is herkenbaar. Ik heb heel vaak gehad dat bijv. een collega of een vriendin ofzo zat te mopperen over dat ze dik was en dan zeg je tegen haar: Wat een onzin, je ziet er toch goed uit. Vervolgens word je afgebekt met de opmerking: Nou ja zoals jou wil ik ook niet zijn. Nou jaaaaa, probeer je iemand een beter gevoel te geven en dan krijg je zoiets te horen. Ben lang en slank, maar blijkbaar was dat ook niet goed. Rare vrouwen!