Hallo allemaal, Kom ook eens kijken en meekletsen. Ik was 36 bij de eerste en 40 bij onze tweede. Hadden nog wel een derde gewild maar onze tweede dochter is al een wonder op zich en daarbij ben ik sinds dec 2013 Toos baarmoederloos. Lin x Ik verneem dat de omgeving er vaak meer moeite mee heeft dan wij.
Ik was 38 toen mijn eerste zoontje geboren werd en ben net sinds 5 weken opnieuw moeder geworden en ben inmiddels 42. Ik heb de zwangerschap veel last van bekkenklachten gehad, maar weet niet of ik dat niet gehad had, als ik 10 jaar eerder bevallen zou zijn. Ook weet ik niet (omdat ik geen vergelijkingsmateriaal heb) of het nu zwaarder is ivm gebroken nachten als dat ik jonger was geweest. Ik moet zeggen dat het goed te doen is allemaal. Ook de combi met werk. Ik merk ook meer aan de reacties om mij heen dat je wat ouder bent. Toen ik zwanger was, kwam er iemand naar me toe, die heel vertrouwelijk zei dat ze zelf ook wat ouder was toen ze een kindje kreeg en dat dat helemaal goed gekomen was (alsof het een ongelukje was en ze mij gerust moest stellen). Terwijl we er zo hard 'achteraan' gerend hebben en er zo gelukkig mee waren dat ik zwanger was. Mijn man is 48 en heeft er soms meer moeite mee dat hij een oude vader is. Maar mijn man heeft een jonge geest (zit nu ook druk met lego te bouwen met mijn zoontje ) en ik zei dat er genoeg kinderen waren met een jongere vader die niet zo lekker actief meespelen met hun kind als hij doet. Wat Strijkkraal zegt, herken ik ook wel. We hebben zo lang op een tweede moeten wachten, dat toen ik zwanger was ik dacht een soort van rust te hebben. Maar nu ik bevallen ben, vind ik het ook wel even slikken dat ik nooit meer zwanger zal zijn.
Onderzoek wijst uit dat gemiddeld genomen (let op.. gemiddeld!) jonge vrouwen gemakkelijker zwanger raken en gezondere kinderen krijgen en dat oudere vrouwen als moeder stabieler zijn, meer kennis hebben van voeding etc en er minder gerookt, geslagen etc wordt... Wat merk ik er van..erg weinig eigenlijk. Ja, dat ik me wel eens afvraag hoe we dat over 20 jaar gaan doen wanneer manlief bijna aan zijn pensioen is en de jongste nog financieel meerderjarige moet worden... Maar goed, wie dan leeft wie dan zorgt. Ik vind wel dat ik meer dan jonge vrouwen een verantwoordelijkheid heb om gezond te zijn en te blijven. Het is tenslotte niet de keuze van mijn kinderen om een oude moeder (en vader) te hebben en ik moet er dus alles aan doen om zolang mogelijk bij hen te blijven in een zo goed mogelijke conditie. De zwangerschappen waren redelijk goed te doen. Ik denk wel dat mijn leeftijd vooral bij de derde heeft meegespeeld. Hoewel placenta previa niet wetenschappelijk gekoppeld is aan een hogere leeftijd denken toch heel veel artsen dat het er mee te maken heeft. Ook merkte ik bij mijn derde dat mijn lichaam er echt klaar mee was. Daarin tegen loopt de borstvoeding bij de derde werkelijk als een zonnetje... tegenstelling dus. Ik word gelukkig vaak wel een stuk jonger geschat (ben 41,5 en wordt vaak 33-34 geschat) dat heb ik deels te danken aan de jonge kinderen. Ze vragen ook vaak of babyzoon mijn eerste is.. hahahah.. leuk. Je moet ook bedenken vroeger begonnen mensen veel jonger met kinderen maar ze kregen er ook een heel stuk meer. De laatste werd vaak ook geboren als ma en pa al in de 40 waren. Wel met een groot verschil: er waren oudere kinderen om mee te helpen Hier gelukkig ook goeie slapers en dus weinig slechte nachten.
Weet je wat ik zo grappig vindt.... er zijn een aantal stadia waar je doorheen gaat. Wij zijn al heel lang samen (getrouwd in 1998) en na een aantal jaren huwelijk beginnen mensen eens langzaam te polsen of je kinderen wilt. Toen we rond de 30 waren, vroeg iedereen het gewoon op de man af. zo van: wanneer komen ze nou eens. Toen we verderop in de 30 raakten, hield dat op. kennissen en familie weten dan natuurlijk van je situatie, maar ook vreemden doen het niet meer, want ze denken 'het zal wel niet lukken'. En nu, na 15 jaar proberen, er toch een kleintje is, begint iedereen over 'nummer 2'. Zo van: "het kan nu toch, dus dan zal er ook wel een tweede komen". Haha ergens moet ik er wel om lachen hoor. maar het valt me gewoon op dat dat nu voor gewoon aangenomen wordt dat we dan ook nog wel een tweede zullen krijgen. Ik zeg steeds: "nou deze heeft 15 jaar geduurd, en ik denk niet dat ik op m'n 55e nog erg vruchtbaar ben, dus een tweede zal wel niet hoor"
Hier ook oude mamma van inmiddels dochter van 6. Was 37 toen ik voor de 1e keer zwanger was. Deze hebben we helaas af moeten breken wegens trisomie 13. En was net 39 toen onze dochter geboren is. Door allerlei omstandigheden oa overlijden van mijn moeder en ziekte van mijn man is er ook geen 2e meer gekomen. Wat ik soms wel jammer vind. Maar zie ook wel de voordelen van 1 kind. Gelukkig wordt ook meestal jonger geschat, dus buitenwereld heeft ook niet zo in de gaten dat ik al wat ouder ben.
Wat een leuk topic. Ik werd zelf voor het eerst moeder toen ik 36,5 was en heb een meisje van 21 maanden. Ik merk er qua zwangerschap en conditie weinig van moet ik zeggen. Ik vind het niet te zwaar. Inmiddels ben ik 38. Hier gaat er om verschillende redenen (zeer hoogstwaarschijnlijk) ook niet nog een wonder komen. De voornaamste reden is dat ml hier niets voor voelt. Hoewel hij geen goede prater is hebben we het hier wel over gehad. Het komt er op neer dat hij, als hij aan kinderen zou beginnen (want dat wist hij nooit zeker) hij er niet meer dan 1 wilde. Hij is zelf enig kind en vindt het nu met 1 soms best heel zwaar. Zodoende is hij bang het niet aan te kunnen en niet te kunnen genieten als er nog een bij komt. Hij heeft ook pas een burn out gehad (niet enkel door de kleine hoor maar het was toen wel extra druk voor hem). Ik moet dus mijn wens opzij zetten. Dit lijkt erg dramatisch (wat het stiekem ook wel een beetje is haha) maar als ik realistisch ben was de weg naar 1 kindje al niet makkelijk, met een miskraam (bbz) en heeft het ook langer dan gemiddeld geduurd (2 jaar). Ik ben ook niet meer de jongste dus misschien heb ik wat dat betreft ook niet meer zo veel te willen. Daarbij ben ik al heel dankbaar dat we 1 prachtwonder hebben gekregen waar ik optimaal van geniet. Ook heeft het hebben van 1 kind voordelen. We kunnen haar alles geven en ik merk dat haar ontwikkeling op het vlak van praten, heel snel gaat (vermoedelijk omdat ze ons de hele dag hoort). Met een tweede wordt het financieel ook lastiger, dit vind ik wel een belangrijke reden om afstand te doen van de diepliggende wens die ik koester. Wel merk ik dat het een soort rouwproces is. Herkennen jullie dat?
Wij wisten al voordat ik zwanger was dat het er bij eentje zou blijven,als het überhaupt al zou lukken en het is me gelukkig gegund...maar je weet dat alle eerste keren gelijk ook de laatste keer is en op dit moment kriebelt het best wel maar verstand wint van het gevoel en dat zal zo blijven. Soms vergeet ik ook wel eens dat ik al bijna 42 ben, kan voor jonger doorgaan en m'n man is ook 5 jaar jonger als dat ik ben, maar nu m'n zoontje op de psz zit merk ik wel dat ik ouder ben dan de gemiddelde moeder...zitten moeders bij waar ik de moeder van had kunnen zijn en merk gewoon verschil in praten/beleving/het hele doen en laten maar het betekent natuurlijk niet dat ik het automatisch beter kan vinden met oudere moeders.
Ik heb drie kinderen mogen krijgen. Na de tweede vond mijn man het wel welletjes maar voor mij voelde het niet af. Ik accepteerde het besluit van mijn man maar heb echt gerouwd. Daardoor ging manlief weer nadenken en uiteindelijk aangegeven toch graag de derde te willen!! Joehoeeee! Het heeft vervolgens ruim een jaar geduurd voordat het lukte. Dat werd een miskraam maar direct daarna weer zwanger. De maximale grens omzzwanger te worden schoof steeds op... Gelukkig is onze Rijk toch gekomen en we zijn dolblij met hem. Financiën zijn hier gelukkig geen obstakel.
Cygnet, mijn vriend heeft net een burn out achter de rug dus ik kan het er beter nu nog even niet over hebben. Daarbij geeft hij aan dat hij vaak het idee heeft er niet zo geschikt voor te zijn (niet zo'n vaderlijk type). Voor 1 kind kan hij dat goed zijn maar voor meerdere kinderen vreest hij van niet. Ik zie ook echt dat het soms zwaar is voor hem, hoewel hij het ook leuk vindt nu ze steeds makkelijker wordt. Hij geeft aan niet meer opnieuw door sommige moeilijke fases (zoals de verlatingsangst fase) te willen. Ik denk dat mijn vriend hierin niet buigzaam is dus ik zeg langzaam mijn wens vaarwel. Hij wilde in eerste instantie eigenlijk al geen kinderen dus wat dat betreft is het al heel wat dat hij uiteindelijk overstag is gegaan. Zonder gevoelens van spijt hoor, hij is helemaal gek op z'n meisje!
Ik ben nu 35 en hoop nog een keer zwanger te mogen raken. In mijn omgeving zijn de meesten jong zwanger geraakt. Begin twintig. Nu moet ik zeggen dat ik op mijn 29ste voor t eerst zwanger raakte, maar dit ging niet goed. Op mijn 31ste mijn zoon mogen krijgen. In mijn omgeving word me constant gevraagd wanneer er nog een kindje komt. Dat vind ik het enige vervelende van op latere leeftijd zwanger raken.
Hallo allemaal, Na vele jaren met mijn ex geprobeerd te hebben, had ik eindelijk geaccepteerd dat het mij niet gegeven was om moeder te worden. Toen kwam ik mijn nieuwe vriend tegen. Zo gelukkig en ook hij had altijd een kinderwens gehad maar nooit de juiste vrouw tegen gekomen. Bij de dokter langs geweest en gevraagd naar de risico's. Wel conclusie was jullie zijn beide gezond, dus ja waarom niet proberen.Hou er alleen wel rekening mee dat de kans dat je zwanger zal raken < 5% is en dat kan jaren duren. Dus wij besloten, we stoppen met de voorbehoedsmiddelen en als het ons gegeven mag zijn...... Wel binnen een maand was ik zwanger. Dat hadden we natuurlijk niet aanzien komen. En na 11 weken zwangerschap kwamen we erachter dat ik in verwachting was van een tweeling. Vorig jaar april zijn onze dochtertjes, na een zwangerschap van 36 weken en 6 dagen, gezond geboren. Ik was toen 42 mijn vriend 43 jaar. Ik denk dat mede dankzij onze leeftijd en het niet zo vanzelfsprekend vinden van het krijgen van een kindje, we er meer van genieten. Maar het is niet altijd makkelijk. Ik ben na meer dan 20 jaar werken nu een fulltime thuisblijfmama. Wat een ander leven, maar wat fantastisch leven. Ik denk overigens wel dat het voor ons oudere mama's lichamelijk een stuk zwaarder is. Ik geef bijv. ook nog steeds beide kleintjes 3x per dag borstvoeding... Groetjes Epyr
Troost je dat als je in je twintigerjaren bent en je bent gehuwd, je deze vraag ook krijgt... ook bij een eerste kindje.
Wat een leuk topic. Ik was 34 toen de eerste geboren werd en ben nu bijna 37 en vanaf vandaag gaan we proberen voor een 2e. Vanmorgen is mijn spiraal verwijderd, dus nu maar hopen dat het mag lukken. Ook wij hebben eerst altijd vragen gehad over wordt het niet eens tijd, maar dat heb ik heel snel afgekapt door te zeggen dat we niet wisten of er überhaupt wel een kindje zou komen. Dus de meesten waren erg verbaasd. Mochten we nu weer zwanger worden, dan verwacht echt niemand het. Ik merk dat we echt van alle kleine dingen enorm genieten. Voor ons kind kwam hebben we gedaan wat we wilden en nu is het de tijd van genieten.
@romy1979 ik was net een paar dagen 31 bij de eerste en als alles goed gaat 36 bij de 2e. Werd ook gek van die vraag mijn vriend wilde nog niet, maar wilde hem niet afvallen. Hoop dat het jou ook zo overkomt Wat heb ik de afgelopen jaar veel verdriet gehad omdat mijn Vl. Nog niet wilde... Tot half 2013 en toen lukte het niet zo makkelijk. IK wilde geen "oudere" mama zijn... Maar het gekke is dat om me heen verschillende vrouwen van 40+ Zwanger raakten. Nu voel ik me dus helemaal niet zo oud, maar ben toch een beetje angstig of alles goed is. En ik vind die vrouwen juist ook helemaal niet oud!!
Wat een leuk topic! Ik kom ook gezellig meekletsen. Ik ben al moeder van 4 kinderen, gekregen op mijn 28ste, 30ste, 31ste en 35ste. Nu ben ik net 39 geworden en heb nog steeds een wens. Begrijp me niet verkeerd, ik ben enorm dankbaar dat het me 4x is gegund. Toch blijft het zo kriebelen. Nu ben ik al een tijd aan het wikken en wegen. Wat me het meeste tegen houdt is de omgeving en de eventuele reacties. Dus of we er nog voor gaan weet ik nog niet, iig gezellig om met jullie mee te kletsen
@Susanna74 je moet gewoon doen waar je je zelf goed bij voelt hoor.trek je er evt niet veel van aan wat andere er van vinden..
@Susanna74.. de omgeving? Je zult meer reacties krijgen op een 5e dan op je leeftijd verwacht ik zo en dan nog .. dat is toch heel tijdelijk? Dan is zo'n ukkie er en dan is toch iedereen weer dol op hem/haar. En de mensen die blijven zeuren... nou die wil je niet eens kennen. Als jullie samen kriebels voelen voor een 5e.. dan doen zou ik zeggen. Ik zou er zo nog wel 3 willen maar mijn lijf is op en mijn man ook hahahahaha.. Drie is heel mooi hier maar een beetje kriebelen zal het wel blijven
Wat @cygnet2 zegt en zou die beslissing ook niet van anderen laten afhangen hoor! Hier kriebelt het voor een tweede maar verstand wint van het gevoel, is lichamelijk een te groot risico en ik ben nu een leuke moeder...
Ik ben 38 en vind dat (voor mezelf, absoluut geen mening over anderen) best oud om nog een kindje te krijgen. Volgende week krijg ik mijn vierde namelijk. En dan is dat wegens toenemende risico's bij kind/zwangerschap/moeder. Maar aan wat er mis kan gaan heb ik mijn handen dan ook vol gehad de afgelopen jaren, anders was ik ook wel wat jonger geweest bij m'n vierde. Bij mijn eerste was ik dertig. Ik merk geen verschil. Al ben ik nu natuurlijk wel vermoeider doordat er al drie kindjes zijn, maar dat is logisch.