vrij spelen

Wel makkelijk gezegd..
Ik heb 2 verschillende kinderen wat dat betreft.
De oudste was in de peuter/kleuterleeftijd behoorlijk verlegen en angstig. Hij durfde niet zoveel. Als ik hem niet aanmoedigde/begeleide zat hij continu op mijn schoot. Maar in huis vermaakte hij zichzelf prima, hoefde ik weinig extra aandacht te bieden.
Inmiddels is hij 6 en is dat verlegen zijn buiten er ook echt wel af. Nu redt hij zichzelf wel lang.

De jongste (2) speelt zowel binnen als buiten prima zelfstandig.

Allebei komen ze af en toe even een bevestiging halen (mooie taart he mam, of kijk hoe hoog ik kan klimmen). Maar verder laat ik ze gaan zolang het kan..

Alleen bij sommige kindjes hier op de speeltuin is dat vrij spelen gewoon niet te doen. Die kindjes (van 7/8/9) gebruiken grove taal, hebben het over seks, slaan en spugen als ze het ergens niet mee eens zijn. Dan sta ik er natuurlijk wel bovenop

 

Wat vinden jullie hier dan van?

http://howtobeabusinesswoman.nl/2014/03/28/boekentip-cinderella-ate-my-daughter/

Gaat over roze en prinsessen...

 

Ik zat t linkje net te lezen, zag m op facebook
Ik geloof dat kleuters best veel vrij spelen, op school en op de bso. Dan zit er echt niet constant een juf op leidster bovenop. Op de BSO spelen ze hier iig ook heel veel buiten.
Ik hou wel graag controle, eerlijk gezegd. Maar heel toevallig heb ik t afgelopen week dan wel goed gedaan, haha..
Vorige week kwam dr vriendinnetje logeren. Ze waren 's ochtends heel vroeg wakker en zijn zelf naar beneden geslopen. Ik heb er vrijwel niets van meegekregen. Rond 7u eens gaan kijken, waren ze braaf aan het tekenen. Maar weer terug naar bed, 8u ben ik opgestaan. Ze hadden wel wat zitten knoeien met water, maar verder viel t erg mee
En gisteren heb ik dr voor t eerst alleen het hele blok om laten spelen. Blij dat ze was! Ik vond t wel best eng, want er rijden ook auto's bij de garages.. Maar ja, ze is 5.

Roze, tja met 3-4 jr was t haar lievelingskleur, maar nu neigt ze steeds meer naar blauw en zilver. Maar dat komt wel door dezelfde marketing hoor (Disney Frozen).
Ik hou t in mijn achterhoofd, maar ga er niet veel mee doen denk ik..

 

ja ik vind het allemaal logisch klinken..
maar hier ook een meisje dat ROZE als lievelingskleur heeft en het allerliefst de hele dag prinsesje speelt.
Ach ik vind het toch niet zo`n ramp zolang het maar niet alleen maar roze en prinsessen is.. en ze ook gewoon hutten bouwt bv. Mijn broer was vroeger helemaal fan van de ninia turtels ( schrijf je dat zo ? ) en is ook geen schildpad geworden. Beetje stomme vergelijk misschien maar ik vind vooral ook dat we wel heel erg over alles nadenken tegenwoordig en de wel of niet postieve dan wel negatieve gevolgen.

 

ik zal me nu een stuk minder schuldig voelen wanneer zl in de speeltuin weer staat te pruilen omdat mama geen zin meer heeft in mee klimmen. en ik moet ook eerlijk zeggen, een speeltuin is zodat mama ff op der kont kan zitten en niet om samen met je kinder rond te rennen. ppfftt hihi lekker zelf spelen, spelletjes verzinnen en verhalen uitspelen is toch prachtig, (mama, jij zit in het water en er zijn hier haaien! maar ik kom je redden hoor! roept hij terwijl hij denkbeeldig de haaien snaait!)
dat kunnen wij als volwassenen helemaal niet meer.

 

Die professor kan me wat.
Er zijn hier een aantal dingen gebeurd, die vrij ernstig zijn.
Er werden dingen gedaan en gezegd die het daglicht niet verdragen.
Ik speel niet mee, maar ben minimaal op hoorafstand.

 

Ik zit op een bankje en mijn kinderen gaan alle kanten op. Ik blijf er dus niet bij. Wel leer ik mijn kinderen hoe om te gaan met anderen, hoe anderen met hen om moeten gaan etc etc.
Maar... bij zoon kon dit een tijd niet (pas het laatste jaar, anderhalf jaar. Hij wordt in augustus 6). Dan bleef ik wel in de buurt. Hij raakte snel overprikkeld en kon daar slecht mee om gaan en reageerde dat dat af op (vooral) jongere kinderen. Niet de bedoeling dus en daar hebben we hem behoorlijk rigide in begeleid. Nu gaat het perfect. Hij speelt heel goed samen en heeft een groot rechtvaardigheidsgevoel. Dochter maakt binnen 2 minuten nieuwe vrienden, elke keer weer.

 

Ik heb geen idee hoe ik ben...aan de ene kant laat ik ze lekker aanmodderen, aan de andere kant ben ik soms geloof ik ook wel erg sturend... Maar ik heb wel twee kinderen die me duidelijk laten merken als ze het genoeg vinden. Met vriendinnetjes en andere kinderen (bv. in de speeltuin) laat ik de oudste bewust zoveel mogelijk gaan, maar ik blijf wel in de buurt, ik grijp alleen als het echt nodig is in.

Mbt het roze ed: ik was in eerste instantie 'anti'. Maar mijn dochter dacht daar op een gegeven moment anders over. En zo hebben de roze en 'glimster' dingen ons huis geïnfiltreerd... En bij de jongste begon het nog eerder...want die vindt al dat roze en glittergedoe nu al prachtig... Ik probeer er een middenweg in te vinden. Af en toe iets rozes en iets prinsessigs mag, maar ik probeer er ook meer neutrale dingen tegenover te zetten. Ze kiezen allebei tot nog toe 'helaas' voornamelijk voor de roze, glinster- en prinsessendingen... En aangezien ik het ook erg belangrijk vind dat ze eigen keuzes mogen maken (ook al zijn die beïnvloedt door de media), ga ik dat dan ook niet verbieden. Als ze dus voor haar verjaardag echt per sé een knalroze step wil hebben (liefst ook nog met glitters en prinsessen - die heb ik niet kunnen vinden ), dan krijgt ze die ook. Dan ga ik niet een zwarte geven omdat dat 'beter zou zijn' oid.

 

Grappig, ik zat me net vandaag af te vragen in hoeverre mijn aanwezigheid en bereidheid tot spelen invloed heeft op D.s ontwikkeling. Ik ga makkelijk mee in zijn spel, iets wat kinderen vaak niet doen. Hij moet van mij ook zeker zelf spelen maar als we samen spelen is hij "de baas" en bepaalt wat er gebeurt. Ook in de speeltuin komt hij veelal om mij vragen. Ik probeer me zo veel mogelijk afzijdig te houden maar om de een of andere reden zijn er hier niet veel andere kindjes in de speeltuinen. Behalve op de psz heeft hij nauwelijks contact met andere kinderen en hij is ook nog enig kind. Lastig hoor, ik vind namelijk eigenlijk dat meer spelen met andere kinderen goed voor hem zou zijn.

 

Tja, beetje een dubbel gevoel erover: ik sta er niet als een moederkloek bij om te kijken of mijn dochter ergens af valt, dat kan ze prima zelf bepalen. Wat ik wel doe en eigenlijk een beetje mis bij andere ouders, is leren dat ze op haar beurt moet wachten, geen andere kinderen weg mag duwen, niet mag voorkruipen, niet zomaar dingen mag pakken uit de zandbak. Maar dat is best lastig als allerlei andere kinderen dat wel doen. Die corrigeer ik dus ook.

 

En zou dat wellicht komen doordat de ouders op bankje of kleed verzonken zijn in hun iPhone??

Ik vind het normaal dat een kleuter in de gaten gehouden wordt en hij wordt begeleid in de sociale omgang.
Ik ben vaak de enige moeder die op een bepaalde afstand staat; je moet eens horen wat kinderen tegen elkaar zeggen of hoe hardhandig ze andere kinderen wegdouwen en de ouders zijn in geen velden of wegen te bekennen!

 

Er is een verschil tussen begeleiden en meedoen. We moeten alleen ook niet teveel ingrijpen, kinderen mogen best af en toe onderling de dingen uitvechten.

 

Als er andere kinderen zijn, SPEEL ik niet mee, maar ik ben er wel.

 

Same here.. Ik grijp echt niet in bij elk jengeltje of jammertje.
Zo leren ze nooit dingen oplossen.

En het zijn kleine kinderen... Geen volgroeide volwassenen.
Het is een leerproces dat begint met duwen en trekken en naarmate ze ouder worden kunnen ze beter omgaan met emoties, beter praten...
Krijg je een heel andere manier van onderhandelen, overleg en ruzie maken.

 

Helaas gedraagt niet iedereen zich voorbeeldig en is de wereld echt niet zo lief. Natuurlijk wil je je kind leren dat het geen dingen mag afpakken en niet mag slaan maar je kind moet ook leren zelf zijn grenzen aan te geven zonder de wetenschap dat mama wel ingrijpt. Daar kun je als ouder bij helpen maar dat doe je niet door scheidsrechtertje te spelen (tenzij het er echt te gortig aan toe gaat)

Ik krijg trouwens wel eens de kriebels als D. naar me toekomt: "Mamaaa, jantje heeft mijn gieter afgepakt.."

 

Mja en onze dochter is wat dat betreft echt een mama-kindje op zich.
Dus wij zeggen regelmatig dat ze het zelf moet gaan oplossen.

Ik hoor weleens dat dat zielig is... Maar de wereld is groter dan de speeltuin en op een dag moet ze het zelf doen.
Dan beginnen we maar met d'r voetbal terugvragen aan dat andere jongetje.

En inmiddels gaat het stuk beter
Als ik in de buurt bent miept ze nog steeds graag maar ze kan zich ook prima redden inmiddels.

 

In een grote speeltuin mag ze van mijn 'los' rondlopen. Dan heb ik haar niet constant in de gaten. Wel wil ik dat ze zich regelmatig 'meldt'. En ik zit op een strategisch punt, dat ik t wel zie als ze echt weg zou lopen. Ik vind het bij kleuters niet echt meer nodig om constant op gehoorafstand te zijn. Op school is dat ook niet zo.

Is er een vriendinnetje bij, dan zorg ik wel dat ik ze constant in de gaten heb. Ik ken het kind niet voldoende om precies te weten waar ze toe in staat zijn. Maar ook niet altijd op gehoorafstand. Ik hou wel in de gaten of ze geen (te grote) ruzie maken of onaardig tegen (kleine) kinderen zijn. Dan grijp ik in.

 

Vind je, ja?
Mijn kind is heel zacht, lief en sociaal, die duwt en trekt niet.
Nergens voor nodig, nooit niet.

Ik ben erbij omdat andere kinderen kennelijk geleerd wordt dat duwen en trekken erbij hoort ...

 

Ik denk dat jij mij verkeerd begrijpt.
Zie bovenstaande post.
Ik grijp zeker niet gauw in, maar ben er wel bij als de sfeer te grimmig wordt.
Mijn kind is heel makkelijk, absoluut geen janker, kan goed delen en gaat gewoon ergens anders heen als er op bijv. een speeltoestel van die duwers, schreeuwers en haantje-de-voorstes zitten die niet sociaal zijn en niet kunnen delen en lichamelijk worden als iets ze niet zint.

Laatst waren de ouders in geen velden of wegen te bekennen toen een kind hardhandig van het speelhuisje werd gebonjourd en een pols brak en de tanden gruwelijk door de lip had.
Het bloed zit nog in mijn jas...