Thuis is geen school. Ik heb er 1 onder mijn hoede, geen 30... En dan nóg doen de juffen enorm hun best om alles in de gaten te houden!
Ja dat vind ik. Op die manier leren ze namelijk hoe de wereld werkt. En wat wel en niet werkt. En ik mag een boon zijn als jouw kind NOOIT duwt of trekt aan iets of iemand. Daar geloof ik echt helemaal niets van. Daarentegen leer ik mijn kind dan wel weer dat iemand van een speeltuintje duwen niet echt normaal gedrag is. En dat de meeste speelhuisjes zijn om IN te spelen, niet op. Er zijn natuurlijk wel grenzen aan duwen en trekken he.. Maar ik sta niet bij elk mini-duwtje er meteen bovenop om het op te lossen.
Overigens.. Ook de kinderpsych zegt: ga niet alles voor je kind oplossen. Die zal er wel verstand van hebben toch?
Ik denk dat een kleuter genoeg leert als je gewoon zoveel mogelijk oplet en corrigeert, maar niet constant alles hoort. en vooral dat ze weten dat je alles hoort. Ze weten nu echt wel al heelveel van wat wel enniet mag enhoort. Laat ze daar af entoe maar lekker zelf mee oefenen in een veilige omgeving uiteraard. Heel goed voor de zelfredzaamheid en zelfvertrouwen.
Een boon?? Nee, veel erger; je maakt mij namelijk uit voor leugenaar. Maar je hoeft mij niet te geloven hoor. Het mooie is nog dat wij hem niet hoeven leren dat hij niet mag duwen en trekken, het zit gewoon niet in hem.
Ik vind de openbare speeltuinen hier geen 'veilige' omgeving. Je moest eens weten wat vreemde kinderen elkaar toefluisteren. Ik zal zeker zijn 6e levensjaar nog heel oplettend zijn. Ieder zijn manier.
Zeker! Ik ben ook een stuk voorzichtiger hier in de buurt in vergelijking met andere ouders. Dat is met name vanwege het verkeer. In (afgesloten) speeltuinen vind ik het hier iig een stuk veiliger. Ik weet niet wat er bij jullie allemaal gebeurt dan..? Onderling toefluisteren, ja ook dat zal best gebeuren. Ook (juist) op school. Ik geloof echt niet dat een juf alles hoort in een groep met 30 kakelende kleuters. Gisteren was ze bij een vriendinnetje logeren, die had haar kennelijk een eng verhaal verteld. Ze moest huilen en de moeder kwam troosten. Kan gebeuren..
Ik heb het artikel aan mijn man gemaild. We hebben nu vakantie en het is weer heel opvallend: normaal ben ik overdag alleen thuis met de jongens en kan onze oudste zich prima even alleen vermaken terwijl ik poets of de jongste voedt. Nu is mijn man thuis en kan het kind amper een stap alleen verzetten en jengelt hij constant als niet één van ons twee aandacht aan hem besteedt. Ik snap mijn man ook wel: hij is minder thuis, zoon gaat vroeg naar bed dus op werkdagen zien ze elkaar maar een uurtje. Dus als papa thuis is, wil hij er ook van genieten en speelt hij intensief met onze zoon. (Als ik in het weekend uitslaap en daarna beneden kom, is mijn man opgelucht omdat hij dan eindelijk naar de wc kan Om even een beeld te geven.) Maar zoon is daar dus wel aan gewend. En eist dus eigenlijk aandacht van hem. Van mijn vader trouwens ook, die is ook constant met hem bezig. En dan accepteert onze heerlijke peuter het dus niet als hij eens tien minuutjes zonder aandacht door het leven moet. Terwijl hij dat prima kan als pa en opa niet in de buurt zijn.
Op het schoolplein gebeuren dat soort dingen inderdaad ook. Soms onbewust en grappig bedoeld, soms heel vals, hard en kwetsend! Het is ook op zijn kamer gebeurd, er wordt dus niet meer alleen boven gespeeld. Mijn zoon is zeer gevoelig en een realist, hij gaat over dingen piekeren en zich dingen afvragen die de moeite niet waard zijn. Mijn taak is hem zo goed mogelijk te begeleiden daarbij. Sommige kinderen staan daar anders in. Hij is net 5 en heeft met dit soort dingen zijn moeder echt nodig. Ik zou echt graag zien dat andere moeders hun kind wat intensiever zouden observeren, begeleiden, opvoeden.
Ja, dat is vervelend. Maar ik denk idd dat de meeste kinderen daar niet zó vatbaar voor zijn en veel ouders denken en vinden dat een kind daar over het algemeen ook/juist van leert.. En het is denk ik ook niet zo dat ouders hun kind niet corrigeren als het 'foute' dingen zegt/doet, maar dat dit gedrag (lekker stout doen als niemand het ziet) heel erg bij de leeftijd hoort. Ik merk het iig ook bij mijn dochter, sinds kort. Ze kan heel erg brutaal, bijdehand, vanuit de hoogte, betuttelend, zelfs een beetje liegen en ga zo maar door! Zo deed ze eerst echt niet. Natuurlijk corrigeer ik dat, maar ze ziet t constant van anderen, moet haar positie in de groep zoeken en houden etcetc. Ik denk niet dat je dat helemaal kunt voorkomen en indammen door er constant bovenop te zitten.. Sterker nog, dan maak je t misschien alleen nog maar erger.
Persoonlijk vind ik dat wanneer een kind eenmaal naar school gaat, je dit echt niet kunt voorkomen en je kind vooral moet leren om zich hier tegen te wapenen en zelf de juiste keuzes te maken. Ik zie teveel ouders die teveel ingrijpen, die te panisch zijn.. die niets normaal vinden als het om hun apegatje gaat. Terwijl er echt veel 'part of the game' is (nee, niet alles maar een 4-5 jarige moet dit toch gewoon kunnen komen melden?)
Waarom zit een kind OP een speelhuisje? Lichamelijk worden is trouwens heel normaal (jongens)gedrag. Natuurlijk zijn er jongens die dat niet doen (ik heb er ook zo een) maar het is WEL normaal.
Niet alles gelezen, maar ik geloof er zeker in kinderen zelf hun spel te laten bepalen, en zich ook bij tijd en wijle te vervelen. Daar wordt een kind creatief van. Maar soms even ingrijpen om te zorgen dat alles in goede banen loopt (vriendje zegt: we gaan met de k'nex, zoonlief zegt: we gaan met de lego), dat doe ik wel ja. Ik begrijp niet zo goed welke discussie hier nog meer gaande is. Maar ik geloof wel erg in zelfstandigheid. En mijn oudste is ook erg zelfstandig. Het is ook wat je gewend bent, denk ik. Mijn moeder loste vroeger ook niets voor mij op: dat moest ik zelf maar doen, zei ze dan. Het meisje wiens moeder wel altijd alles oploste was de hele lagere school de pispaal van de klas. En die woont nog steeds thuis (is 34).
Sja - dubbel. Zoals met ALLES in het leven ... de clou is om de balans te vinden. Ik word helemaal kriegel van ouders die als een havik boven hun kind hangen ... dan denk ik geef dat kind te ruimte! Dan valt ze een keer ... so what. Dan leert een kind hoe het de volgende keer niet te doen. Of dan heeft ze ruzie met een ander kindje ... big deal! En zo word ik evenzo goed kriegel van ouders die vergroeid zijn met hun mobiele eenheid en af en toe uit puren routine zonder op te kijken roepen "niet doen jantje ... geef terug jantje".. Maar ik geloof zeker wel dat kinderen leren situaties te begrijpen en in te schatten als ze zelf ook de mogelijkheid krijgen om daarmee om te gaan, zonder dat een ouder ingrijpt.
Ik laat de kinderen best vrij met spelen. Eva en Lisa kunnen samen heel goed spelen, ik zou niet weten wat ik daaraan toe te voegen heb. Ik vind het ook heel vervelend als ze 's avonds naar bed moeten, om ze uit hun spel te halen, daarom gaan ze heel vaak ook wel laat naar bed, zodat ze nog lekker kunnen spelen (en omdat ze anders toch niet willen/gaan slapen...). Ik bemoei me er sowieso niet zo snel zelf mee, alleen als ze erge ruzie hebben. Als ze willen dat ik meedoe of als ze met me willen stoeien, doe ik dat wel als dat uitkomt. Wat betreft alleen buiten spelen, ik vind dat nog eng. Eva is niet een type dat erg van zich afbijt, bij vriendinnetjes wel, maar bij vreemden kan ze zich heel timide en onzeker gedragen. Daarom mag ze tot nu toe alleen zonder toezicht buiten spelen met een vriendinnetje en moeten ze van mij bij elkaar blijven. Ik zie ook hoe goed het haar doet. Als er een vriendje of vriendinnetje speelt, dan laat ik ze meestal. Als ze er niet uitkomen, komen ze wel naar mij toe. Ik moet Eva af en toe wel even toespreken als ze niet zo aardig doet en een kindje niet voor zichzelf opkomt. Maar de helft van de tijd heb ik geen idee wat ze doen omdat ze dan boven spelen. Ik kom wel altijd even kijken onder het mom van 'willen jullie nog wat drinken?' In de speeltuin zijn Eva en Lisa wel een beetje timide als er vreemde kindjes zijn, het wordt al wel beter, maar het zit echt in ze en ik krijg het er maar moeilijk uit. Dan zullen sommigen misschien vinden dat ik er te dicht bovenop zit, maar ik denk dat het heel erg per kind verschilt. Hier ook geen fysieke kindjes trouwens, duwen en trekken doen ze misschien wel eens bij bekende kindjes, maar in een speeltuin met kindjes die ze niet kennen, kan ik je met 100% zekerheid garanderen dat ze dat niet doen. En voor zichzelf opkomen helaas ook niet zo goed...
Nee, helemaal niet hè! Echt niet leuk. En het is een heel leuk speeltuintje in een mooi park op loopafstand. Maar sinds kort een andere gevonden, via moeders van school.
O, gelukkig, dat vind jij dus ook. Ik erger me daar wild aan. En juist in een speeltuin komen zoveel kinderen van verschillende leeftijden, dat ze als ze jonger zijn helemaal ondergesneeuwd dreigen te raken en dat vind ik niet oké.