Altijd rekening houden met.

Ik heb een broertje (hij is nu 18) waar wij altijd al rekening moeten mee houden.
Wij wisten nooit wat hij had, volgens de artsen mankeerde hij niks. Maar volgens mijn ouders was hij anders en wij moesten altijd rekening houden met. Als hij ruzie maakte met een van ons dan kreeg de ander de schuld want hij is nou eenmaal anders. Alles moest zoals hij wou want anders was het grote trammelant.

Sinds zijn 12e weten we dat hij autisme heeft en dat hij 3 jaar achter loopt. Als hij nu wat doet waar wij straf voor zouden krijgen wordt er gelijk gezegd: Ja maar hij heeft autisme.
Maar ik zie het helemaal fout lopen hoe het nu gaat. Ik heb ook nog zusjes die jonger zijn dan hem en ook die houden met (bijna) alles rekening met hem, of krijgen de schuld als hij wat doet.
Als wij er zijn en mijn broertje begint wat te vertellen dan komt mijn vader er gelijk bij staan want stel je voor dat ik wat verkeerds zeg, dan praat mijn vader gelijk alles goed wat mijn broertje zegt.
Vanavond belde ik op terwijl zij aan het eten waren, kan ik niet zien als zij eten toch?? Pakt hij (br) op zegt uitgebreid goedenavond met..... uit ....., ik zeg mijn naam en vraag of ik mijn zus(27) mag spreken, nee dat kan niet wij zijn aan hete eten (pak dan niet op denk ik) grr, ik gezegd wil even wat vragen nog geen minuutje, nee dat kan niet,
laat maar.

Ik wordt hier zo zat van echt alles moet gaan zo als hij het wil, mijn vader is veel weg en mijn moeder laat over zich heen lopen. Een dagje "ziek" en onder tussen het ene peukie na de andere, nog eens een pilsje, achter de laptop met hoofdpijn en zo gauw het werktijd voorbij is dan de kleding aan en weg.

Wie herkent dit gedrag? (ook buiten autisme om)

 

Tja, er zullen vast meer voorbeelden zijn, maar even jouw voorbeeld genomen snap ik wel dat je broer zegt dat het niet kan. Doe ik namelijk ook als we aan het eten zijn. Bel later maar terug. Neem wel op, wellicht is het belangrijk. Maar niks dringends is later terugbellen.

Verder vind ik het moeilijk om er een mening over te hebben. Mijn zoon heeft een ass en wij proberen hem te leren hoe met situaties om te gaan. En daarbij hoort ook zelfredzaamheid/zelfstandig zijn. Maar het is soms best lastig en kan me dat voor je ouders ook voorstellen.

 

Het klinkt een beetje lamgeslagen en alsof ze het idee hebben dat het hun schuld is.

Of is dat een gek idee?


En je broertje kan er zelf niet zo veel aan doen... Dat zal iemand hem moeten leren.
Maar je ouders lijken ook niet geheel in staat om hem dat te leren.
Maar goed.. Ik moet het doen met jouw 10 regels tekst en de werkelijkheid is natuurlijk een stuk uitgebreider.

 

Wij hebben ooit een avond gehad waar bij iemand kwam praten en luisteren. Maar die had net zo goed niet hoeven komen want mijn ouders doen er niks aan.
Natuurlijk snap ik dat het lastig is tijdens het eten, wij pakken dan gewoon helemaal niet op. Maar net wat ik zeg dit is een voorbeeld, hij wil echt alles weten wat je doet en dat is ook aan geleerd gedrag volgens de begeleiding die hij had. Ach er zijn zoveel dingen en als een ander er voor aan wordt gekeken lacht hij erom dan maak je mij niet wijs dat hij iets niet snapt omdat...

 

Ik vind het ook naar voor mijn zusjes die nog thuis wonen.
De oudste daar van die werkt en die negeert zijn dingen gewoon omdat ze bang is om WEER IN ELKAAR GESLAGEN te worden, de middelste houd hem ook maar de hand boven het hoofd en de jongste trekt haar mond open met als resultaat dat zij straf krijgt.

Ik wil hem ook niet alleen hebben met mijn kinderen om meerdere redenen, hij kent zijn eigen krachten niet en ik ben bang dat als hij wat doet bij mijn kinderen dat hem nog de hand boven het hoofd gehouden wordt.
Volgens hem had mijn dochtertje wat uit een schuur gepakt, terwijl zij juist de hele tijd binnen was, hij belde naar ons op en wilde haar spreken en ze moest zus en zo. Ik heb hem maar even goed duidelijk gemaakt dat hij het met mij moest doen, en zij niet buiten was geweest zonder haar vader en moeder.

 

Ik zeg ook niet dat hij nooit iets snapt..
Maar elk kind.. Zoekt grenzen op.
En hij is ongetwijfeld daar een stuk moeilijker in te begeleiden.

Het is net als wanneer kinderen met ADHD iets moedwillig slopen en dat de ouders er niks van zeggen OMDAT hij ADHD heeft.
Terwijl moedwillig slopen, moedwillig slopen blijft... ADHD of niet.

Afgezien van dat je een lastiger kind hebt dan de meeste mensen... Moet het wel worden opgevoed.
Anders neemt het de ruimte die het krijgt.
En tja, is dat raar? Ik denk het niet.

 

Heb je hier ooit weleens gekeken?
GGNet - bijzonderebroerofzus

 

Ik praat wel met de oudste en de jongste er over, de oudste zeg ik probeer zoveel mogelijk te negeren maar laat niet meer over mij heen lopen, de jongste bekt van zich af met als resultaat dat zij op de mieter krijgt. En de middelste doet naar mijn mening alles om maar te zorgen dat de rust bewaard wordt.

Ik moet er ook wel bij zeggen dat mijn moeder 10 jaar geleden is opgenomen in een inrichting en niet de oude is en die zal ze ook niet worden. Zij staat er meestal ook alleen voor omdat mijn vader veel weg is voor zijn werk.