Ik ben op dit moment zoekende naar een andere baan, zat daar niet meer op mijn plek. Denk dat als ik 4.4 weer aan het werk had gemoeten dit aan de ene kant een verademing was maar aan de andere kant de situatie vervelender had gemaakt. Voel me daar niet op mijn gemak meer etc, maar 1 of 2 leuke collega's, nieuwe leidinggevende die veel dossiers op aan het bouwen is. Nu ben ik met een zakje geld de deur uit gegaan. Mijn meisje gaat vrijdag de hele dag naar KDV omdat ik een studiedag heb (volg opleiding in avonduren) dus hoop dat dat me iets meer rust gaat brengen. Ben tot 1.6 indienst bij huidige werkgever, moppie gaat tot aan die tijd woensdag naar KDV zodat ik me kan richten op werk zoeken en ontspanning. Breekt me op dat ze op de dag zo slecht slaapt en onrustig is, enige wat helpt is wandelen maar zodra je stil staat is ze wakker. Moet ik dan vanaf 7 in de ochtend tot 19:00 in de avond buiten lopen????
Graag gedaan, baalde alleen zelf een beetje Ik heb heel veel gepraat. Met psycholoog en kennissen, vrienden en mijn man. Goed ritme maken en behouden. Af en toe mezelf een shop onder mijn kont gegeven. Maar bij mij hielp het ook enorm dat mijn zoon rond de 4 maanden op de juiste voeding en medicatie zat. Hierdoor huilde hij minder (= niet meer behalve als er wat was als een voeding of vieze luier) en koste mij minder tijd/energie, waardoor ik tijd en energie voor mezelf kreeg.
Ik heb niet alles gelezen maar: ja, wat je voelt is normaal, in de zin van herkenbaar en logisch gevolg op alle veranderingen in je leven. Niet iedereen maakt het op deze manier mee, maar er zijn er genoeg. Je gevoelens van deze periode zeggen niets niets niets over of je wel of geen goede moeder / goed mens bent. Schuldgevoelens daarover zijn ook niet terecht en dus nutteloos. Voegt ook niets toe, behalve dat het energie vreet, dus van je afschuiven (ik weet t, makkelijker gzegd dan gedaan) Verder is het denk ik wel verstandig om een psycholoog 'achter de hand te houden'. Is niet zaligmakend, maar je kan wel ff je verhaal kwijt. Meid, ik denk dat ik precies weet hoe je je voelt. Het is voor mij ook nog maar kort geleden. Als je me wil PB-en voor specifiekere dingen, prima. Hou vol! Het wordt anders, beter.
PND is iets wat vaak niet of (te) laat onderkend wordt... Eerlijk gezegd klinkt het zo wel een beetje en dat gevoel heb je blijkbaar zelf ook. Goed dat je naar de HA gaat en dus aan de bel trekt, dat is stap 1... Succes!
Oxazepam legt je niet plat hoor, mijn moeder slikt risperdal dat is veel sterker en die legt haar plat ja. Oxazepam van 5 mg is zo ontwikkeld dat bepaalde gevoelens worden onderdrukt. Denk dat als je baby rustiger is, jij ook rustiger bent/wordt, zoals er eerder werd gezegd. Sterkte bij de huisarts!
Mijn oudste had kiss, een nekwervel die niet helemaal op zijn plek zit. Kea en reflux. Osteopaat en fysio voor de kiss. Nexium 2x daags half zakje voor de reflux. Nutramigen lgg voor de kea.
Het huilen vnl. geeft bij mij spanning. Bedenken waarom mijn kindje dat doet en andere kindjes niet. Reacties van familie, waardoor ik soms denk het niet goed te doen terwijl ik doe wat voor mij goed voelt. Ik ben soms bang dat ze merkt dat ik niet altijd weet hoe met haar om te gaan en als ze heel verdrietig is voel ik me schuldig en kan me daar erg rot door voelen. Op het moment dat mijn vriend ook thuis is voel ik me veel ontspannender omdat ik weet dat wanneer ze huilt ik niet er alleen mee zit. Op het moment dat het weekend bijna voorbij is begint de spanning alweer... Oh jee, straks gaat ze steeds huilen, wat dan? Ik denk al negatief door de afgelopen periode. En dat moet ik niet doen. Ik ben nu meer bezig met de positieve dingen en zie nu ook dat het steeds iets beter gaat. Ik kan mijn dochter troosten en bedenk dat dit ook haar enige manier is om te communiceren en kan huilen dan ook beter accepteren. Ik had ook heel erg een schaamtegevoel naar de buitenwereld. Net of ik mijn kindje niet kan troosten omdat ze zoveel huilt. Ik hield bezoek dan ook buiten de deur. Dit laat ik nu langzaam toe. Nu ikzelf geaccepteerd heb dat mijn dochter lichamelijke ongemakken kent en daardoor iets vaker en harder huilt kan ik dat ook zo overbrengen op anderen. En als anderen er last van hebben is dat even pech. Ik maakte me te druk om de wereld om me heen en wat die wel niet zouden denken. Wat me trouwens ook veel spanning gaf was dat door het vele huilen ik totaal nergens anders tijd voor had dan die kleine meid. Het huishouden lukte niet, maar een moment van ontspanning voor mezelf was er totaal niet, doordat ze niet sliep overdag. Ik nam haar dat soms in gedachte wel eens kwalijk, waar ik me dan weer erg schuldig over voelde. Nu met medicatie voor reflux en andere voeding is er veel rust gekomen en is ze nog steeds overdag geen dikke slaper maar wel een veel vrolijker en ontspannender meisje en dat heeft een ontzettend positieve uitwerking op mij. Het komt goed meid! Ik ben er ook nog niet, maar positieve dingen ervaren geeft moed!
Misschien heb je hier iets aan: Boek: Perfecte moeders bestaan niet Onze kleine man heeft de eerste weken ook veel gehuild en bleek na acht weken (na bezoek osteopaat) veel spanning in de nek te hebben (heeft al vanaf week 31 ingedaald gezeten). Ik dacht dat het erbij hoorde, had ook geen vergelijkingsmateriaal en CB zei dat hij kerngezond was. Tja, wat moet je dan? Voor mijn gevoel had ik helemaal geen blije vrolijke baby en zelf was ik het ook allerminst. Ik heb wat afgejankt, vond er niks aan allemaal! Hoe dan ook, het is NIET raar hoe jij je voelt en NEE je bent daardoor geen slechte moeder. Sterkte!!!
Happyrabbits heb je een pb gestuurd? Heb je die ontvangen? Ben zo op zoek naar tips om me beter te gaan voelen...
Ik heb niet alle reacties gelezen maar: ik herken alles wat je schrijft. Ik vond het moederschap de eerste drie maanden alles behalve leuk en loodzwaar. Ik twijfelde aan alles, voelde me voortdurend op scherp staan en genoot niet van dat nieuwe kleine mensje dat boven lag te slapen. Omdat ik in het verleden depressief ben geweest, heb ik aan de bel getrokken en bij mij werd toen idd een milde postnatale depressie geconstateerd. Ik heb medicatie gekregen en gesprekken en voelde me binnen een paar weken vele malen beter. Vergeet niet wat hormonen met je doen! En het is nogal niet wat: zo'n klein hummeltje waar je voor moet zorgen en die 24 uur per dag jouw verantwoordelijkheid is. Schaam je niet om om hulp te vragen, je bent echt niet alleen hierin, alleen idd: de meeste vrouwen zeggen het niet. Mocht je advies willen of gewoon praten: schroom niet om mij een pb te sturen.
Ik denk NIET dat je een postnatale depressie hebt. Je kunt genieten van je dochter als ze rustig is, geef je aan, en dat is wat mij betreft duidelijk signaal dat er geen depressie speelt, maar dat jij gewoon volkomen normaal reageert op de onrust bij je dochter en de veranderingen die je lijf nu doormaakt, nu alle hormonen weer afgebroken worden. Ik denk dat AD slikken een heel slecht idee is op dit moment, want dat is alleen verstandig als er een echte depressie speelt, en dat je meer zou hebben aan mensen die je gaan ondersteunen: praktische hulp in huishouden, oppassen op je dochter zodat je eens per week bijvoorbeeld even eruit kunt, al is het maar voor een uurtje of 2. Dat soort dingen. De gesprekken bij OKL klinken mij in de oren alsof jouw gevoelens toch als abnormaal bestempeld worden, (je krijgt er nota bene medicatie voor). Is dat zo? En die psych: is dat een psychiater of een psycholoog? Medicatie voorschrijven gebeurt niet altijd omdat jij dat perse nodig hebt. Er worden door psychs fouten gemaakt ook, en er zijn er gewoon die alles op menen te moeten lossen met een pilletje omdat ze normale dingen veel te veel problematiseren. Wat je huisarts roept over helemaal platleggen enzo, dat is allemaal nogal afhankelijk van de dosering en alles. Huisartsen zijn iig zeer beslist geen specialisten op gebied van psycho-farmaca, dus wat die nu allemaal roept, dat vind ik allemaal wel een beetje bijzonder. Ik kon bij beide meiden de eerste maanden ook maar weinig genieten. Dat lag niet aan mij, dat lag aan twee keer extreme omstandigheden, en dat werd pas beter toen het rustiger werd met onze meiden. Dieetvoeding en bij de jongste ook goede medicatie voor de reflux hebben daar sterk aan bijgedragen. Mocht je daarover meer tips willen, PB dan maar.
Dank je wel voor je reactie. Ik geniet idd van mijn mopje als ze rustig is dat is waar maar vaak gedurende de dag voel ik me neerslachtig en angstig. Echt genieten kan en doe ik niet want weer andere gevoelens triggert. Ik voel dat ik even vast zit ook met praktische dingen. Mijn meisje is soms zo moe maar op de dag slapen ho maar. Als ze piept negeren, speentje geven..ik weet het allemaal niet meer. Soms denk ik was ik hier maar nooit aan begonnen maar als ik haar zie lachen dan smelt ik. Als ik een mama met klein meisje zie lopen springen de tranen van ontroering me in de ogen. Hoe weet ik of de omeprazol helpt??? Heb donderdag de uitslag van de koemelkallergie test en weet dan ook of ze de juiste voeding wilt. Ik heb Natja en andere ook al een pb gestuurd lieverd maar komt niet aan ofzo? Wil zo graag van gedachte wisselen met jou en andere die zich ook zo hebben gevoeld. Pyschiater en huisarts denken dat medicatie kan helpen, pysch waar ik gesprekken mee voer en mijn omgeving twijfelen of ik medicatie nodig heb.
Ik kan natuurlijk niet over jouw situatie oordelen, maar bij mij waren het echt hormonen. Ik was ook echt Jantje huilt, Jantje lacht. Soms wenste ik dat onze dochter er niet was en ik me gewoon even zoals voorheen kon voelen. En 5 minuten later huilde ik van geluk omdat ik toch het mooiste meisje ter wereld in mijn armen had.. Hello moodswings Ik voelde me weer wat beter, maar heb sinds een week Mirena en ja hoor.. daar zijn de hormonsters weer gelukkig kan ik het nu wat relativeren, doordat ik deze link kan leggen. Probeer vooral wat tijd aan jezelf te besteden, en dingen te doen waar jij happy van wordt!
Ik heb het moederschap ook als zwaar ervaren. Ik bleek een postnatale depressie te hebben en heb daar toen ook medicatie voor gekregen en ook heb ik veel gesprekken gehad met een psycholoog (nog steeds). Ik herken veel van wat je zegt. Ik kan alleen maar zeggen, maak een afspraak met je huisarts en vraag om een doorverwijzing naar een psycholoog. Voel je zeker niet schuldig! Ik wil je onwijs veel sterkte wensen!! Het komt goed! Echt waar!
Heel herkenbaar allemaal, die gevoelens. Heb ik ook gedacht en is normaal als het allemaal zo heftig is. Een hoop moeders met rustiger baby;s hebben dat al, laat staan als je kind zoveel huilt van pijn Hier had de jongste nexium voor de reflux en na een paar dagen gingen we verschil merken. Na een week of anderhalf-twee was het echt veel rustiger en toen we de dosering aan gingen passen naar twee medicatiemomenten, werd het echt een stuk rustiger. Verder wel heel strak alle leefregels rondom reflux aangehouden, (voeding indikken, goed laten boeren tijdens de voeding, kleine flesjes (met 3 maanden dronk ze flesjes van 90+3!), een tijdje rechtop houden na de voeding, (15-30 minuten). Bedje flink ophogen en/of buikligging. En dragen in een draagdoek hielp hier enorm.
Goedemorgen, hier is de draagdoek helaas geen optie. Heb het echt meerdere malen geprobeerd maar weinig tot geen succes. Ben erg aan net twijfelen over de medicatie. Mijn man denkt dat gezond eten, sporten, goed blijven praten met hem, geregeld even tijd voor mezelf beter zullen helpen dan de medicatie. Ik ervaar het als lastig te accepteren dat er geen standaard handelingen zijn die mij helpen als moppie wel moe is maar niet wil/kan slapen. Als ze wakker wordt en geluidjes aan het maken is, laat ik dat dan of ga ik naar boven een speentje geven? Of geef ik haar een aai over haar bolletje? Help ik haar dan dat als ze nog behoefte heeft aan slapen dat ze weer inslaapt? Als ze huilt ga ik haar troosten dat is 1 van de weinige dingen waar ik niet over twijfel. Stimuleer ik haar wel genoeg, allemaal vragen en twijfels. Mijn man heeft gisteren aangegeven dat hij inziet dat hij meer betrokken kan zijn, die erkenning deed me goed en maakte al dat ik me iets beter voelde. Nog zoiets: we waren in het ziekenhuis voor de koemelkallergie test, de verpleegster zei waarom geef je je dochter niet liggend te eten? Op haar zij zal de fles beter aanpakken, daardoor minder lucht binnen krijgen etc etc. Geprobeerd en volgens mij helpt dit wel...Maar voel die zelfverzekerdheid dan nog niet.