Vanaf dat onze dochter ongeveer een jaar oud is, hebben wij al het idee dat er "iets" is. Dit ook aangegeven bij het CB, maar ach wat wisten wij nou als nieuwbakken ouders... Toen ze 4 was, zijn we naar de eerste hulpverlening gegaan. Ook zij zagen wel iets, maar onduidelijk wat. Nu is ze 11 jaar en hebben ze een hechtingsstoornis en een lichte depressie vastgesteld met de eerste signalen van borderline. Best pittig dus. Wij als ouders hebben één keer per week een gesprek met een hulpverlener en onze dochter gaat één keer per week naar emotie-regulatie therapie, maar helaas tot nu toe met weinig resultaat. In huis is de stemming vaak erg gespannen. Omdat ze zo licht ontvlambaar is, heb ik vaak het gevoel dat we op eieren lopen om de boel maar zo "gezellig" mogelijk te houden. Nu waren we net op koffievisite bij opa en oma. Dochter had daar eergisteren gelogeerd. Ik vertelde (toen ze even met broertje aan het spelen was op het balkon) dat ze gisteren bij thuiskomst weer vreselijk ontploft was en dat er geen land me te bezeilen was.Opa vertelde dat hij er niks van begreep. Ze daar zó ontzettend lief was. Tja, je moest haar wel de hele dag bezig houden en entertainen, maar verder was ze zo lief... En toen kwam de klapper.... tja we moesten haar ook harder aanpakken. Hij zou er wel raad mee weten. Een keer een flinke tik voor de broek kon geen kwaad. Vroeger ging het toch heel anders etc. etc. Mijn moeder probeerde nog een beetje te sussen door af en toe te roepen van "tja maar het zijn nu andere tijden". Maar de boodschap is duidelijk. Zij vinden dat alle problematiek door ons komt en niet iets is dat bij haar hoort (aangeboren??). Ben hier zo verdrietig over. Ik vind het alle dagen zo zwaar om met haar om te gaan en weerstand te bieden tegen haar (verbaal en fysiek) agressieve buien. Het maakt je als moeder gewoon zo verdrietig. Het gevoel dat je hebt gefaald. En dat je familie je dan ook nog niet steunt maar eigenlijk een mes in je rug steekt... bah.
Wat klote zo'n opmerking! Terwijl je het toch al zo zwaar hebt. Ik weet zeker dat jullie het beste voor jullie dochter willen!
probeer je er niks van aan te trekken. maar zijn er bijvoorbeeld niet ook cursussen voor ouders om ermee leren om te gaan? misschien kun je hier wat steun uit halen...?
Niks van aan trekken meid, jullie doen het hartstikke goed. En ik denk dat je opa het goed bedoelt, maar hij komt inderdaad uit een andere tijd waar het ook anders aan toe ging. Hoe vaak ik die opmerking wel niet heb gehoord van mijn eigen oma hun beseffen dat gewoon niet dat ze jou er pijn mee doen. Leg het naast je neer, of ga eens in gesprek met je opa en geef aan dat je, je gekwetst voelde door zijn opmerking, want ik denk niet dat,dat de bedoeling is geweest van je opa
Wat een rot opmerking van een persoon die duidelijk niet weet waar hij over praat. Hij heeft wel een punt.....vroeger ging het inderdaad anders, MAAR toen hadden mensen als jouw dochter dus heel veel pech(naast de "pech" die ze sowieso al hebben). Ze werden extra hard aangepakt terwijl ze juist extra hulp nodig hadden! Meis van wat ik lees, doen jullie hartstikke je best en dat is hartstikke goed! Trots zijn op jezelf hoor! Kan me heel goed voorstellen dat die opmerking je heel veel pijn doet.......dikke knuffel!
Dank jullie wel voor de lieve berichtjes. Dat doet me goed. Het zijn trouwens mijn ouders, niet mijn opa en oma. Door alle problemen die we dagelijks tegenkomen twijfel je al zo vaak aan jezelf en of je het wel goed doet. Het minste wat je wilt is steun van je ouders. Maar helaas is dat ver te zoeken. Buiten mijn ouders en mijn broer plus partner, hebben we geen familie. Schoonouders en zwager zijn overleden, dus het kringetje is erg klein. Ook vrienden hebben we niet echt, dus vaak zijn we op ons zelf aangewezen. Dat maakt het allemaal extra zwaar. We doen zó ons best maar soms lijkt het niet voldoende...
Oeff dat is wel al een pittige 'diagnose' voor zo'n jonge meid! Probeer ook dit soort dingen met de hulpverlener te bespreken, miss kunnen je ouders ook wel een keer mee, of de hv-er komt met jou mee naar je ouders.. Dit zijn geen opmerkingen die je sterker maken, maar je juist breken, terwijl je nu indd hard steun nodig hebt! Heel veel sterkte !
Ik herken het hoor. Ook mijn ouders vinden dat er helemaal niets aan de hand is met onze zoon (terwijl hij gewoon de diagnose ASS heeft en naar speciaal onderwijs gaat) maar ja je ziet niets aan hem dus is er niets. Ook hier komt onze zoon vaak overprikkeld terug van logeer partijen. Hij houdt zich tijdens deze logeer partijen zo goed mogelijk en laat dus gewenst gedrag zien bij hun. Eenmaal thuis barst dan de bom en hebben wij een paar dagen "plezier" hiervan. Helaas voor mijn ouders en mijn zoon voor ons een reden om hem minder vaak bij hun te laten logeren (ook al willen beide kanten vaak veel vaker) Hun mening kwetst mij soms erg, ik probeer het naast mij neer te leggen omdat er simpel weg met hun hierover niet te discussiëren valt. Het is hun mening en zelfs het voorhouden van wetenschappelijke onderzoeken helpt hun niet hun mening te herzien. Het is hun waarheid en in hun ogen is dat ook meteen de enige waarheid. Dus jammer voor de psychologen, orthopedagogen, de commissie waar je door moet om een cluster indicatie te krijgen etc etc, hun zien niets aan mijn zoon dus is er niets.
Je had het verhaal zo over mij kunnen schrijven Ik zal het verhaal dan ook op mij betrekken aangezien ik zoveel herken. Mijn ERS/borderline begon zo rond mijn 11de. Bij mijn grootouders was er echter "niets" aan de hand. Ik had geen regels en de regels die er waren leken zo lichtjes. Zodra mijn ouders in beeld waren was het drama. Voorbij was de rust en het "ik maak zelf wel uit wat ik doe". Voor mij was het echt een hel, ik kon niet met gezag overweg. Ook vond ik dat mijn moeder mijnleven een hel maakte en was ik dus blij als zij degene was die overstuur was. Wat jullie ook doen als ouders, het zal niet goed zijn.. Niet in haar ogen. Maar juist omdat jullie zo begaan zijn en er zo voor knokken zijn jullie super bezig! Echter zal jullie dochter dit nog niet begrijpen/waarderen en dat zal heel naar voelen. Jullie zijn goed bezig, echt waar.
Dit is onwetendheid als je het mij vraagt. Je vader is idd in een andere tijd opgegroeid en dat zorgt er voor dat hij misschien de manier van de huidige tijd niet helemaal begrijpt of het er niet mee eens is. En daarbij kan het natuurlijk ook zijn dat hij een vertekend beeld van je dochter heeft. Bij opa en oma thuis houdt ze zich misschien wel een beetje in, en zodra ze thuis in haar vertrouwde omgeving is komt alles eruit. Ik snap dat je verdrietig bent door deze opmerkingen, maar ik denk dat je het hem niet al te kwalijk moet nemen. Misschien is een keer een goed gesprek zonder de kinderen met ze aangaan?
Makkelijk praten hebben jouw ouders, want pfff wat een heftige problematiek. Dat is niet niks. Wat moet het moeilijk zijn voor jullie, knap hoe jullie het doen! Juist kinderen met dit soort problemen kunnen zich op een ander gedragen als engeltjes. Maar als ze dan in de vertrouwde omgeving komen oeioei. Ik denk dat uitleg aan je ouders door een professional niet eens zo'n slecht idee is, zoals al eerder werd genoemd.
Ik kan je wel zeggen dat je zeker niet faalt. Ik was zelf ook zo'n kind met een stoornis (niet dezelfde) en ik weet dat ondanks het feit dat ik niet anders kon, ik het mijn ouders ook heel moeilijk heb gemaakt. Maar het feit dat je nog steeds iedere dag probeert er wat van te maken, er ondanks alles nog steeds voor haar bent en het beste voor haar wil, vertelt me wel dat je een ontzettend lieve moeder bent die ook maar gewoon niet meer kan doen dan d'r uiterste best. En dat klinkt misschien heel vanzelfsprekend als moeder, maar ik heb het ook weleens anders gezien in mijn omgeving.. Ik hoop dat jouw dochter het ooit zal inzien zoals ik het nu inzie: mijn ouders hebben ontzettend veel voor me gedaan. Pas jaren later zie ik hoeveel onmacht mijn moeder heeft gevoeld. Toen ik uit huis ging kreeg ik een ontzettend goede band met haar en ik zie haar iedere dag. Ik ben haar ontzettend dankbaar. Ik hoop dat jouw dochter dat ook snel beseft over jullie. Wat een ander daarvan vindt, doet er eigenlijk niet toe. Zij zitten niet dagelijks in deze situatie, nee, ze kunnen er niet over meepraten!
Ik herken je verhaal.. Vanaf het begin had ik het gevoel er klopt iets niet bij onze dochter maar ja weggeschoven want ze was toch gewoon gezond? Uiteindelijk kwamen haar gedragsproblemen eruit en zitten nu in een heel traject van onderzoeken etc (wat al 1,5 jaar duurt) Ik herken De reacties van anderen heel goed want iedereen weet het beter en je moet het zus en zo doen etc. Ik heb voortaan zoiets van: laat ze maar praten het is vast goed bedoeld.. (ook al heb je vaak al die dingen al tig keer geprobeerd) dus als ik jou was zou ik het proberen wat los te laten al is dat heel moeilijk..
Zooooo herkenbaar! Gelukkig ben ik gaan inzien door de dagbehandeling die ik samen met mijn dochter heb gevolgd dat het niet aan mij ligt en dat ik het goed doe.. Maar idd wat kan je je soms zooooo machteloos voelen en dat je gewoon niet meet weet wat je moet doen!
Leuk is anders. Wel heftig wis niet dat het al zo jong zich kon gaan ontwikkelen. Ze is ook nu elf dus de hormonen gaan ook de overhand nemen is ze al ongesteld geworden? Misschien een meisje dat te vroeg volwassen gaat woorden. Weetje voor een buitenstaander is het idd moeilijk. wel vind ik na wat dingen gezien te hebben bij mijn zus en ook bij mij zelf als moeder, Dat we soms wel kritisch naar ons zelf als ouder moeten blijven kijken. Of het aangeboren is daar zijn ze het nog niet over eens de weterschap! Denk dat het met meer factoren te maken heeft. Je vader maakt zich denk ook bezorgd en zal de situatie niet snappen. Voor iemand die er naast staat is het ook heel lastig om te snappen en hoe vertel je de omgeving wat je kind mankeert. En zelf snappen we het al niet wat het in houd laat staat de buitenstaanders.' Hij ziet het idd zo van in zijn tijd was het je hebt maar te luisteren en een driftig vervelend on aangepast kind kreeg gewoon een klap om de oren luisteren. Een ding vraag ik mij wel af zie dat je bezig ben met een derde. en als ik dit dan leest weet je het wel zeker dat je nog een derde er bij wil krijgen. Want als ze dit al heeft kan je op je vingers na tellen dat het de komende jaren 1000 keer zwaarder en erger woord. Wil je dat een ander kind aan doen. Wat ben ik hard he!! Maar ik ben wel graag eerlijk. Zou niet nog meer hooi op je vork gaan nemen en meisjes zo als jou dochter daar heb je nu al je handen aan vol maar met 14/15 jaar. Ben je de moeder die het land af zoekt van waar ze is!! En ook hier bij, ben ik hard van uit mijn oogpunt en van een punt die ik gezien hebt in mijn omgeving is dat soms ouders zeker wel het beste voor hun kind willen maar soms ook echt niet goed handelen. Of de problemen die er spelen op het kind af schuiven. Of niet zien dat de opvoeding misschien toch wat te kort schiet. Zeg niet dat het bij jou zo is. Je ouders zijn bezorgd het is ook hun klein kind en wat jou dochter heeft. Is voor leken niet te begrijpen. Je moet zo wat een psy woorden om het te begrijpen. En al begrijp je het wel. Dan is het nog lastig om er mee om te gaan. Sterkte en ga naar je vader toe van pap ik begrijp je wel. En begrijp dat je je ongerust maakt en het niet snapt. En dat je het zelf ook bij na niet snapt. En toch ja het doet pijn. Je ouders zien het echt wel. Ook hun hebben met hun emoties te maken. Net zo als jij.
Fijn om van iemand te horen die zelf deze stoornis heeft. Ik vraag me vaak af hoe de toekomst er voor haar uit gaat zien. Ze kan heel goed leren, gaat na de zomervakantie Gymnasium doen. Ze heeft mooie dromen voor zichzelf, wil dierenarts worden. Ik ben zo bang dat ze door haar opstandigheid met verkeerde mensen in aanraking komt en haar dromen niet waar kan maken. In mijn hart weet ik dat we ons uiterste best doen. Meer dan dit kunnen we niet. En ook al loop ik regelmatig op m'n tandvlees en zie ik het soms niet meer zitten, ik zou niet anders kunnen. Het klopt inderdaad dat ze bij opa en oma ander gedrag laat zien dan thuis. Maar dat komt ook omdat ze heel veel aandacht vraagt en dat daar ook krijgt. Oma is de hele dag (van 6.30 uur als ze opstaat tot ca. 21 uur als ze gaat slapen) met haar bezig. Puzzelen, verkleden, wandelen, zingen etc. Zodra oma even niet kan/wil, dan merken ze wel dat dochter wat "irritant" word. Dan gaat ze klieren, pesten. Op een negatieve manier aandacht vragen. Zodra ze dan weer thuis is, en zich meer zelf moet vermaken, dan zijn de rapen gaar. Alles vliegt door het huis, schelden als een bouwvakker, niets is goed. Ik hoop dat ze ooit inziet dat wij het beste met haar voor hebben en dat onze band beter gaat worden...
Ze is wel vroeg volwassen, maar ongesteld nog niet. Wel flinke borstgroei, schaamhaar etc. Zal vast niet lang meer duren. Ik weet dat de opvoeding ook een deel bijdraagt aan haar gedrag. Hier zijn we misschien af en toe te gemakkelijk in geweest. Maar ik ben er van overtuigd dat dat niet de oorzaak is van alle problemen die ze heeft. Als dat zo zou zijn, dan zou ons andere kind toch ook bepaalde trekjes moeten hebben??? Voor wat betreft een derde kindje, ik begrijp je bezorgdheid hierover. Ook hier hebben we af en toe een discussie of het wel wijs is. Het hart en het hoofd zijn het nog niet eens .
Jullie hebben echt niet gefaald. Ik kamp ook al vanaf mijn kindertijd met psychische problemen en daar ben ik pas op mijn 18 achter gekomen. Mijn ouders merkten ook wel dat er iets was, was altijd verlegen, speelde liever alleen, maar ze dachten dat ik gewoon een introvert meisje was en in mijn pubertijd gewoon een lastige puber. Mijn oma heeft altijd gezegd dat er meer aan de hand was. Toen het eenmaal duidelijk was voelde mijn moeder zich enorm schuldig, ze werkt per slot van rekening al ruim 30 jaar in de psychiatrie, eerst als verzorgende later als verpleegkundige. Mijn vader heeft het mijn. Moeder ook wel kwalijk genomen. Ik denk zelf dat mijn moeder het niet wilde zien, je gunt je eigen kind natuurlijk een gezond en gelukkig leven. Jouw ouders zijn idd opgegroeid in een andere tijd en waren ook ouders in een andere andere tijd, waarin een opvoedende tik acceptabeler was dan nu. Ik ben van mening dat de problematiek bij jullie dochter alleen maar erger zou worden als deze opvoedtechniek bij haar word toegepast. Het is voor haar belangrijk om te weten dat ze altijd met papa en mama over alles kan praten en dat papa en mama veilig zijn. Ik denk dat jullie het heel goed aanpakken. En ja het is een lang en zwaar proces, maar zij en jullie komen hier sterker uit. Heel veel sterkte en dikke knuffel.