Allemaal heeeeeel erg herkenbaar! School was bij mij trouwens heel erg lastig omdat mijn omgeving mij niet begreep en ik mijn omgeving niet goed behandelde. Misschien een tip om daar wat op te letten/met mentor te overleggen. Elk persoon is anders, maar je kunt over ERS heengroeien wat in mijn geval is gebeurd. Nu, 14 jaar later kan ik zeggen dat er echt een moeder - dochter band is. Welliswaar niet intens maar ik respecteer en waardeer mijn moeder, bel haar nu zelfs om raad.
Is het misschien een idee om er met je dochter serieus over te praten? Waar je mee zit, hoe jij je voelt als ze zo doet, hoe zij zich voelt, waar zij denkt dat het vandaan komt, hoe zij denkt dat jullie ermee om kunnen gaan, en wat zij zelf zou kunnen doen om op zo'n moment weer rust te ervaren. Kan ze ook ergens haar energie in kwijt, met een sport? Misschien een teamsport of een vechtsport?
Probeer aan je hulpverleners te vragen om tips om met haar om te gaan. Het is bij mensen met een borderline persoonlijkheidsstoornis soms belangrijk om op een andere manier met ze om te gaan dan wat je gevoel je ingeeft. Het idee is momenteel dat BPS deels aangeboren is maar ook deels door omgevingsfactoren wordt veroorzaakt, en jij bent één van de omgevingsfactoren. Misschien zijn er puntjes op de i die je nog kunt verbeteren? Daarnaast merk ik vaak wat jij vertelt over je ouders: in vorige generaties werd heel anders omgegaan met psychische problematiek. Er wordt ook vaak gezegd: "in onze tijd waren die mensen er niet" - wel dus, maar niet zo opvallend want ze werden meer "weggestopt", en mensen met BPS liepen van huis weg en kwamen niet terug. Dan verzon men wel een mooi verhaal over waar dochter/zus/moeder was gebleven.. Wat betreft de toekomst: het natuurlijk beloop van BPS is dat de ernst van de symptomen afneemt gedurende het leven. Meestal begint de afname van de symptomen tussen het 25ste en 30ste levensjaar. Mensen van 50 met zware BPS zie je zelden. Daarentegen verwacht ik dat de komende jaren misschien wel erg zwaar voor je worden.. Nu is je dochter nog 11 en wordt door veel mensen als een kind gezien. Als ze wat ouder is, geeft "de maatschappij" haar meer verantwoordelijkheden en mogelijkheden. Verantwoordelijkheden en mogelijkheden die ze kan misbruiken of per ongeluk onhandig gebruik van kan maken...
Probeer het je niet te erg aan te trekken, hoe moeilijk ook. Dit is echt onwetendheid van je vader. Hij weet niet hoe het is om 24/7 met haar om te gaan. Ja een nachtje logeren is totaal wat anders. Ik herken het wel een beetje: mijn oudste dochter heeft ADHD. Hoe vaak ik tegen vooroordelen aan heb gelopen! Ik ben jarenlang naar ouderbegeleiding gegaan, om goed met HAAR en ook met mijn OMGEVING om te gaan. En ik moet zeggen: ik ben daar heel sterk uitgekomen. Nu doet het me niks meer, als anderen oordelen. Ik weet dat ik het goed doe en vooral mijn best doe. Dat punt ga jij ook nog bereiken hoor. En inderdaad, de pubertijd is ook in aantocht. Dat heeft bij ons ook wel verschil gemaakt hoor. En dan in positieve zin. Hopelijk is dat bij jullie ook zo. Sterkte!
Het idee is leuk, alleen werkt dat niet bij deze kinderen. Wanneer je met haar wilt praten, voelt ze zich direct aangevallen. Een rustig gesprek is dus niet mogelijk. Sporten wil ze niet. Ze kan niet tegen haar verlies en competitie kan ze niet mee omgaan. We hebben al diverse sporten geprobeerd, maar wanneer het op bijv. een uitvoering, wedstrijd of prestatie aankomt haakt ze af.
We krijgen nu één keer per week IPG (intensieve pedagogische gezinsbegeleiding) om met haar om te leren gaan. Grenzen aan te geven etc. Maar zoals ik al zei, we zijn nu een jaar bezig, en zonder echt zichtbaar/merkbaar resultaat. Ik hoop dat de emotie-regulatie therapie waar ze nu drie keer geweest is, gaat helpen. Over drie maanden wordt ze 12. Dan mag ze zelf beslissen of ze nog door wil gaan of niet. Hulpverlening heeft al aangegeven dat wanneer ze niet meer wil, het einde oefening is. Dan zijn alle mogelijkheden voorbij... En wat moet je dan als gezin? Als ouders?...