Juist voor mijn dochter blijf ik hier, ook voor hem. Hij praat nooit over zijn gevoel. Gesprekken moet ik altijd beginnen. Omdat hij het wel goed vindt zo. Voor hem is er nooit een ander geweest, ik ben zijn eerste en zijn enige. We hebben geen ruzie, juist omdat hij zo goed en lief is, en ik me niet ongelukkig voel blijf ik hier. Dat houd ik wel uit. We geven wel een kus aan elkaar bij weggaan en thuis komen. Af en toe een knuffel. Ik weet het echt zelf niet eens. Maar sta echt open voor tips of advies. Ik vind het moeilijk om er met hem over te praten, als ik het aankaart wordt hij verdrietig. Of gaat hij soms verwijten maken...
Lastig! Maar als ik het zo lees dan hou jij het zelf ook in stand; -je laat hem uitslapen want jij hebt die behoefte minder en bent lekker alleen. Maar als je nu toch zo nu dan en dan aangeeft dat jij deze zaterdag gaat uitslapen en dat hij de verantwoordelijkheid/zorg die ochtend op zich moet nemen dan krijgt hij misschien ook door hoe luxe hij het heeft. - jij doet het huishouden, klusjes boodschappen enz. Geef toch eens aan dat je wat hulp nodig hebt! Zeg bijv. aan het begin van de week al dat je het weekend ook wat van hem verwacht. Je zult hem in het begin gericht taken moeten geven, waarschijnlijk heeft hij zelf niet het zicht op alle taken. Als jullie dit geregeld samen gaan doen gaat hij misschien spontaan dingen oppakken omdat hij "het werk ziet". - Als hij niet zit te wachten op vriendschappen/sociaal contact hoeft dat niet te betekenen dat jij dat niet hebt. Ga shoppen, stappen, high teaën of weet ik veel wat maar zoek vertier! Ik denk dat jullie in een vicieuze cirkel zijn beland en als je daar echt wat aan wilt doen kun je dat niet alleen bij hem neerleggen. Je moet zelf beter je grenzen bepalen en op je strepen gaan staan. En hem ook vertellen wat je dwarszit. Heb je dit al eens duidelijk gemaakt? Als dat lukt wordt het vast weer gezelliger, krijg je meer waardering, betere taakverdeling enz. Dit is hoe ik het zie, maar misschien zit ik ernaast. Veel succes en sterkte!
Wat heftig meid! Bedenk je goed dit is ook jouw leven, je hebt nog een heeeel leven voor de boeg om wel gelukkig te worden. Komt tijd komt raad, dit ga je niet volhouden. Ik hoop dat je er snel achter komt wat het beste is, volg je hart!
Het verschil tussen een meisje van 14 zijn en een vrouw van 22 is immens groot. Het meisje wil en zoekt hele andere dingen en heeft hele andere dromen en verwachtingen van het leven dan een vrouw van 22. Ik denk dat maar heel weinig stellen vanaf zo'n jonge leeftijd echt op dezelfde snelheid groeien, ontwikkelingen en volwassen worden en samen de eindstreep halen. Maar het kan wel! Je loyaliyeit siert je, maar het moet niet ten koste van je eigen geluk gaan meid. Daar ben je nog veel te jong voor! Je hebt nog een heel leven voor je. Zonder echte liefde, intimiteit en gevoel van geluk is dat nog heul lang. Moeilijk hoor...
Je geeft aan dat je geen meningen en adviezen hoeft, maar ik ga toch even eigenwijs doen. Als ik jouw verhaal lees dan denk ik dat er echt nog meer in zit dan dat je op dit moment denkt, voelt en/of durft te hopen. Ik zal er misschien wat makkelijk over denken; ik ken tenslotte niet het hele verhaal en moet het maar doen met een verhaal van nog geen A4-tje... Maar hier komt het... Ten eerste, en dat hebben al meer mensen gezegd, lijkt het er op dat je relatie een beetje in een sleur zit. Dat is helemaal niet gek, zelfs de beste relaties komen af en toe in een sleur terecht. Als je wil dat dat veranderd, dan zul je er actief iets aan moeten doen. Praat met elkaar, neem tijd voor elkaar, zoek iets wat van jullie samen is iets waar jullie samen van kunnen genieten. Ten tweede denk ik dat het voor jou belangrijk is om eens kritisch te kijken naar het beeld wat je van jezelf hebt. Je geeft aan dat je jezelf wegcijfert, je lijkt iedereen in je omgeving belangrijker te vinden dan jezelf. Maar ben jij echt zo weinig waard dan? Is het echt zo belangrijk om het leven zo goed mogelijk te maken voor anderen als je je eigen leven daarvoor in moet leveren? Is het echt zo vreemd als mensen lief voor je zijn? Ik zou eigenlijk heel hard willen roepen: 'NEEE!!' Probeer daar eens aan te werken. Kies eens voor jezelf. Maak vrienden, doe iets wat je leuk vind, vind iets voor jezelf (denk aan een hobby), maak tijd vrij voor jou! Als ik je berichten lees en ook je verleden, dan zou ik je ook willen adviseren om eens met iemand te gaan praten. Ik denk dat je verleden een diepere indruk heeft achtergelaten dan dat je denkt en daar kun je iets aan doen. Je hebt misschien het gevoel dat je het allemaal zelf moet kunnen, maar dat is niet zo. Je mag best wel eens wat hulp erbij krijgen. Ten derde, denk ik dat je ook van je vriend iets anders mag verwachten. Als jij het moeilijk hebt met de relatie, of met intimiteit, dan zou hij voor je moeten vechten! En niet zich erbij neerleggen... Praat er eens met hem over. Waarom legt hij zich erbij neer? Loopt hij zelf ook ergens mee rond?Waarom gaat hij nooit de deur uit? Geef aan wat je van hem verwacht/wil/hoopt. En tot slot, je geeft aan dat je van mening bent dat liefde spontaan moet zijn en dat je daar geen therapie voor zou moeten hoeven volgen. Ik vrees dat dat een ideaalbeeld is wat iedereen aan het begin van een relatie heeft en hoopt te houden. De werkelijkheid is, als je die mooie liefde die ooit spontaan is ontstaan en waar jullie ooit zo gelukkig van werden, niet kwijt wil raken, dan is het NU tijd om te vechten en ja, soms kun je daar therapie bij nodig hebben om net even een ander inzicht te krijgen. Levenslange liefdes kennen bergen en dalen en juist in de dalen heb je de keuze om door te zetten of af te haken. Als je alleen afwacht dan kom je jezelf ooit nog eens tegen... Heel veel sterkte ermee, ik hoop dat je je weg een beetje vind...
Volg je hart... wist ik maar wat die me adviseerde. Ik weet dat het ook bij mij ligt. Ik wil nog wel eens met hem praten, maar ik weet niet eens wat ik moet zeggen omdat ik het juist niet weet.
Dus je bent nu 22 zo'n beetje? Ik vind je er erg jong om je op deze manier te berusten in je leven en verdere toekomst. Je hebt nog een heel leven voor je! Je wil geen therapie, denkt niet dat je partner ooit gaat veranderen en je zegt dat je het accepteert zoals het is. Dus eigenlijk voel je je doodongelukkig en heb je besloten je zo voor altijd te blijven voelen? Lijkt mij geen leuk toekomstbeeld. alleen jij kan je eigen leven omdraaien en dat doe je door koppen met spijkers te slaan. Ik denk dat je hier samen niet uit gaat komen en dat therapie de enige oplossing is. Heel veel sterkte
zina en mamske; jullie advies raakt me toch wel. Ik vind dit echt moeilijk, ik weet niet waar ik moet beginnen met veranderen. Als iemand mij pijn doet, vind ik niet erg, ofja ik kan er mee omgaan. Maar ik wil niet degene zijn wat een ander pijn doet of verdriet bezorgd.
Ik ben net 23, maakt geen verschil het is jong. Ongelukkig ben ik niet, ik word alleen ongelukkig bij het idee om dit onderwerp te gaan aansnijden en hem verdriet te doen. Dan zal hij vragen; wat moet er veranderd worden, wat wil je dan? En dan valt het stil
Ik wil jullie bedanken voor alle reacties en adviezen tot nu toe. Ik ga nu proberen te slapen, morgen lees en reageer ik verder.
Maar meid, als hij van je houdt wil hij toch ook dat jij gelukkig bent? Daar zou hij toch ook aan willen werken dan? En als dat een betere relatie oplevert wordt hij toch ook gelukkiger. Van de relatie en van het feit dat jijzelf gelukkiger bent. Je bent het waard, echt waar
1. Jij gaat hem vertellen dat jij niet meer zijn wekker bent, en dat je een glas water op je nachtkastje hebt staan die je over zijn hoofd giet als hij niet gelijk bij het eerste wekkergeluid uit bed stapt. 2. Jij gaat hem vertellen dat jullie in het weekend vanaf nu elk een ochtend uitslapen, en de andere ouder dus het bed uitstapt en zich ontfermt over jullie dochter. 3. De huishoudelijke taken verdelen jullie evenredig. Dat houdt in dat degene die het minst werkt, dus het meest doet in huis. Wat altijd vast staat, is dat een ieder zijn eigen rotzooi opruimt. 4. Jij gaat vanaf nu ook tijd voor jezelf alleen nemen. Bedenk een leuke hobby die je wil doen, een cursus die je altijd al had willen volgen, ga ook eens sporten 5. Regel 1x in de maand oppas en ga samen met je man op "date night". 6. Als jullie dochter oud genoeg is, breng haar naar de peuterspeelzaal. Dan heb jij ook tijd voor jezelf. 7. Gezien je verleden en het feit dat je emotioneel wordt als iemand aardig tegen je doet, kan het vast geen kwaad om toch eens met de huisarts te praten, voor een doorverwijzing naar een therapeut 8. Als je geen baan hebt, ga eens zoeken naar werk, of ga een opleiding volgen om je kansen op de arbeidsmarkt te vergroten. Als je thuis blijft, geen arbeidsverleden hebt, geen opleiding, en het gaat toch mis tussen jullie, dan is de kans heel klein dat je aan de bak komt. Een baan hebben die je leuk vindt, of een opleiding volgen die je leuk lijkt, doet ook veel voor je zelfbeeld 9. Kom in contact met leeftijdsgenoten of andere moeders, in het echte leven of via het internet. Je bent veeeeel te jong om nu al je leven te vergooien, je leven is nog maar net begonnen meid.
Wat je nu zegt is weer een bevestiging van wat ik eerder zei; je vind het niet erg zolang jij het slachtoffer bent van het probleem, als je hém maar geen pijn hoeft te doen. Dat is echt waar ik zou beginnen als ik jou was. Zoek eens uit wat jouw plekje in de wereld is, wat jouw wensen en grenzen zijn. Dat kun je niet altijd alleen. Ikzelf heb een paar jaar geleden een tijd met een psycholoog gepraat om te leren mijn grenzen aan te geven, dat kan je echt enorm helpen. Ik wil niet zeggen 'Je moet dit doen' of 'Je moet dat doen', maar ergens herken ik je probleem een beetje en ik hoop echt voor je dat jij dezelfde rust in je leven kunt vinden als ik... Welterusten en nogmaals, ik hoop dat je je weg vindt
Allereerst een hele dikke knuf via de pc!!! Ik denk dat je dit veel moeite heeft gekost om dit zo op te schrijven... Ik ben het vooral eens met mamske. En weet je therapie in wat voor vorm dan ook is niet erg! Het kan deuren openen die je niet verwacht had. Het geeft je de kracht en de ruimte om dingen te veranderen en op zijn plek te zetten. Want ik denk dat er nog veel huist van uit je verleden... en praat ook met je man / vriend. En als praten je niet lukt, schrijf het op. In het begin van mijn relatie had ik moeite met praten, ik heb dat echt moeten leren en in het begin deed ik dit dus door de dingen op te schrijven en die liet ik mijn vriend dan lezen. en dan konden we praten. Resultaat is uiteindelijk dat ik nu meer praat. En meis zoek naast je huisje boompje beestje contact met anderen, zoek een hobby doen iets waarbij jij je goed voelt! Ik woon in een dorp en heb me in het begin heel erg eenzaam gevoeld. Ik had geen vrienden en kon nergens heen. Mijn vriend vond alles prima. maar ik voelde me erg ongelukkig. Ik bestond niet meer, was alleen maar de mama van en de vriendin van.... Tot ik het heft in handen ben gaan nemen en contact ben gaan zoeken met anderen. Ik heb nu 3 goede vriendinnen waar ik alleen heen ga zonder man en kinderen en 1 stel waar mijn vriend en ik samen komen. en weet je ik voel me een stuk beter. en dat straal ik uit. Neem het heft in eigen hand meis en verander dat waar jij niet gelukkig mee bent! Sterkte en dikke knuf nog maals en weet dat ook jij het waard bent om lief gevonden te worden!!!!
Ik ben het met mango eens. Je moet goed gaan bedenken wat je wél wilt, schrijf het in een brief oid maar ga wel met hem praten. Denk daarbij niet steeds dat het zielig voor hem is want ik denk eerlijk gezegd dat een vrouw zoals hij nu heeft, nog zieliger is. Ik heb het idee dat je bij hem bent omdat jij je nu veilig voelt, je hebt bij hem je algemene basis gelegd ipv bij je ouders. Maar dat is geen goede basis om een echte liefdesrelatie te hebben.
Al is het maar het huishouden, doe het samen! Samen de boodschappen doen of aan de afwas, of de was wegvouwen (bijkomend voordeel is dat het ook nog sneller klaar is) Zoek elkaar (letterlijk) op! Zoals je nu leeft probeer je hem alleen maar zoveel mogelijk uit de weg te gaan en houdt je dit gevoel van 2 vreemden in 1 huis alleen maar meer in stand. Hoe lang denk je dit vol te kunnen houden? En aan de hand van de voorbeelden in het huishouden kun je elkaar ook in de slaapkamer opzoeken, heel belangrijk om die intimiteit weer terug te krijgen in je relatie. Begin eens met een spontane flinke omhelzing of een schouder/nek of rugmassage. Het hoeft nog niet eens op s*x uit te komen, maar alleen een beetje meer lichamelijk contact kan al wonderen doen. Jullie moeten elkaar eerst helemaal herontdekken zodat het vuurtje langzaamaan weer aangewakkerd kan worden. succes!
Mijn man en ik zijn nu 9 jaar samen en hebben vorig jaar in een flinke dip gezeten. Wij zijn eruit gekomen omdat we het allebei niet meer zo wilden. Praten en duidelijkheid zijn bij ons heel belangrijk. Ik heb wel eens een ruzie uitgelokt om zijn kant te horen. Zeker niet leuk, maar anders gebeurde er ook niks. Nu een jaar later gaat het goed, maar we zijn nog op zoek naar een manier om het niet weer zover te laten komen. Doe dingen samen, duw hem niet weg. Vraag hulp. Jij zegt niet te weten hoe je het wil, maar volgens mij irriteer jij je aan bepaalde dingen die hij wel en niet doet. Ga de confrontatie aan en accepteer dat hij geen vrienden nodig heeft, maar zeg hem dat jij dat wel nodig hebt. Praat met elkaar, en nee dat is niet altijd even leuk en makkelijk, maar dat is het nu ook niet. Laat de bom maar een keer barsten en gooi eruit wat je dwars zit. Hij kan wel tegen een stootje. Jij moet ook gelukkig zijn, jij bent ook belangrijk. Zoek elkaar op.
Liefde is een werkwoord!!!!!! IN een relatie moet je altijd blijven werken om het goed te houden. Dus je schouders ophalen heeft weinig zin, tenzij je echt wilt dood laten gaan...... Raap jezelf bij elkaar en stap uit die slachtofferrol en doe iets om je leven leuker te maken. Genoeg adviezen zijn er al gegeven.