Verkeerd "straffen".....peuter verpesten?

Herkenbaar verhaal. Voorak het stukje van "10x begripvol reageren en dan alsnog uitvallen" Ik moet tot mijn spijt bekennen dat dat hier ook gebeurt. Als ze inderdaad na 10x rustig reageren van mijn kant nog door blijft gaan met blèren, is mijn kookpunt ook bereikt, en dan word ik ook boos, waarvan ik later denk: was dat nou zo nodig?

Tsja, we zijn ook maar mensen... met grenzen. En nee, het is niet goed, maar ik denk ook niet dat onze kinderen meteen "verpest" zijn.

 

Er zijn heel veel meningen over opvoeden. En die spreken elkaar nog wel eens tegen. Grofweg zou je kunnen zeggen dat er stromingen zijn die uitgaan van een combinatie van straffen / belonen en stromingen die juist vinden dat je dit niet moet doen. En van beide stromingen vind je juist vaak de uitersten als voorbeelden op internet.
Degenen die uitgaan van straffen en belonen, vinden dat dit een goede manier is om kinderen aan te leren wat wel en niet goed is. De andere kant is juist van mening dat kinderen dit gevoel zelf moeten en kunnen ontwikkelen. En gaan soms zelfs zo ver dat straffen en belonen gelijk staat aan het onthouden van liefde en dus schadelijk is voor het kind.

Zelf denk ik dat de waarheid ergens in het midden ligt, zoals met de meeste dingen. Een hond of een aap kun je prima dingen leren door 'operante conditionering' (straffen bij het verkeerde gedrag en belonen bij het goede gedrag.)
Maar een kind is geen aap of een hond. Straffen en belonen werkt wel om ze gedrag aan- of af te leren. Maar dat werkt dan alleen voor dat ene stukje. Dus door straf te geven als je kind bijvoorbeeld tegen je glazen deur schopt, leer je hem door niet meer tegen die glazen deur te schoppen. Maar hij snapt dan nog niet waarom dat niet mag. Hij weet alleen (soms pas na een paar pogingen): tegen die deur schoppen = straf krijgen. Straf is niet leuk, dus nadat hij dat verband heeft gelegd, doet hij het niet meer.
Hij heeft niet in de gaten waarom het niet mag. Namelijk omdat de deur van glas is en dat glas kapot kan gaan als je er tegen schopt. En dat iets kapot maken niet de bedoeling is. Hij kan dus vervolgens gerust tegen een ruit aanschoppen. Want dàt had je er niet bij gezegd!

Ik vind het dus zelf wel belangrijk om (op niveau van het kind) uit te leggen waarom iets niet mag of wel moet. Zo kunnen ze ook een soort eigen kompas gaan ontwikkelen van wat wel en niet mag / goed is / aardig is. Alleen loop je in de praktijk wel tegen grenzen aan. Een kind van 1,5 gaat jouw uitleg gewoon niet snappen als het gaat om kapotte deuren, letsel als je een ongeluk krijgt terwijl je geen autogordels om hebt etc.
Ik geef dus uitleg waar dit kan en 'binnen komt' maar heb ook wel momenten dat iets gewoon zo is omdat ik het zeg. Waarbij is soms wel uitleg dat ik dingen doe omdat het voor zijn veiligheid is, maar in hoeverre dat altijd doordringt in een boze peuterpuberbui is natuurlijk zeer de vraag.

Verder zijn er dingen die ik wel uitleg en die zoon best snapt. Maar waarbij hij soms toch de fout in gaat en toch (bewust) iets doet wat niet mag. En dan vind ik niks mis met het geven van straf. Hij weet waar bepaalde grenzen liggen en botst daar soms even tegenaan. Even uitproberen wat er dan gebeurt. En dat laat ik hem dan even ervaren. Eerlijk gezegd lijkt het mij voor een kind verwarrend als hij weet dat iets niet mag (omdat je dan iets kapot maakt, iemand pijn doet o.i.d.) en als je het vervolgens toch doet, gebeurt er helemaal niks.

De stroming van onvoorwaardelijk ouderschap gaat heel ver en zegt zelfs dat het geven van een compliment (goed gedaan) een vorm is van operante conditionering. En dat je dan dus in feite je kind liefde onthoud als hij iets niet goed doet, want dan krijgt hij geen compliment. Zelf ben ik juist wel voor het geven van complimenten. Het lijkt me maar een beetje triestig als je als mens niet af en toe te horen krijgt dat je iets goed doet, iemand ander blij maakt enzovoorts.
Ik moet zeggen dat ik wel vaak complimenten geef voor iets proberen, ook als het niet lukt. Maar dat heeft ook met het karakter van onze zoon te maken. Hij is een beetje het type dat liever niets doet dan iets proberen wat hij (nog) niet kan. Maar ja, als je stil blijft zitten leer je nooit iets nieuws. Fouten maken hoort erbij. Dus dat probeer ik hem dan weer aan te leren door hem te laten merken dat ik ook trots op hem ben als hij iets moeilijks probeert maar het nog niet gelijk lukt.

En dat is denk ik het belangrijkste: kijk naar je eigen kind en blijf bij je eigen gevoel. Mijn broer en ik hebben niet exact dezelfde opvoeding gehad en dat is ook logisch: we hebben twee verschillende persoonlijkheden. Ik had sturing nodig op terreinen waarbij hij het prima zelf af kon. En hij moest soms gestimuleerd worden waar ik bijvoorbeeld afgeremd moest worden.

Er is niet één manier van opvoeden die perfect is voor elk kind op aarde. Sterker nog: er is zelfs niet één opvoeding die perfect is voor één kind. Je zult, met de beste bedoelingen, altijd fouten maken. Maar gelukkig bestaat er zoiets als liefde en dat maakt heel veel dingen weer goed!

 

Wauw, mooi gezegd Tupp!

 

Geen ervaring nog met peuters, maar ik wil Tubb even compliment geven voor het prachtig stukje tekst. Je verwoordt zo mooi hoe ik ook tegen de opvoeding aan kijk, maar ik vind het vooral mooi dat je dit omschrijft op een manier dat je niemand anders onderuit haalt. Maar heel duidelijk omschreven, top!

 

Hoi,

Goed verwoord Tupp.

TS, ik denk wel dat het helpt dat wanneer je hem in de hoek zet, dat je dan op je hurken gaat zitten, hem aankijkt en dan zegt waarom hij daar moet staan. Daarna laat je hem die 2 minuten uitzitten en ga je weer naar hem toe en zeg je nog eens waarom hij daar staat en dat wat hij deed niet mag. Daarna moet hij sorry zeggen en pas als dat gebeurd is dan geef je een knuffel en ga je weer verder met wat jullie deden. Wil hij geen sorry zeggen en blijft hij schreeuwen dan laat je hem opnieuw 2 minuten staan en ga je dan weer naar hem toe. Ik denk dat jij de dienst uit maakt en dus zegt wat er verkeerd is gegaan tegen hem. Hij weet het waarschijnlijk niet zo goed op dat moment, dat moet hij ook leren.

Ons zoontje is nu 3 en hij gaat hier regelmatig even op de trap. In het begin vond hij het moeilijk om sorry te zeggen maar nu gaat het steeds beter en is een waarschuwing al genoeg.

Succes

 

Blijft lastig he. Gek genoeg kwamen wij vorige week erachter dat ze juist meer snapt dan dat we dachten
Hoe ik het doe: ze gaat de gang op en ik vertel haar waarom (je gaat nu de gang op want je ging mama slaan en dat mag niet). Na 2 minuten ga ik op ooghoogte bij haar zitten en vraag haar of ze weet waarom mama boos op. Soms begin ik alvast. 'mama is boos omdat ...(en dan vult ze vaak aan want ze weet het best)'. Ik probeer wel altijd uit te leggen waarom ik boos bent (als je mama slaat doet dat pijn). Wij vragen geen sorry want ik denk indd niet dat ze dat helemaal begrijpt wat het inhoudt. Maar we spreken af het niet meer te doen en sluiten af met een knuffel. Dit voelt voor ons goed

 

@Kitty: Het is soms inderdaad lastig om te weten wat ze wel en niet begrijpen. Maar ga er van uit dat ze sowieso (veel) meer begrijpen dan dat ze zelf kunnen zeggen. Het is vaak nog lastig voor een peuter om het zelf onder woorden te brengen. Maar ze snappen het vaak prima als jij dat voor ze doet. Eventueel kun je inderdaad doen wat Elines doet; een deel van de zin al voorzeggen en laten aanvullen. Hoewel ik laatst ook weer een betoog hoorde dat dat ook weer 'fout' is. Het zou voor het kind pijnlijk kunnen zijn als het echt niet weet welke woord het moet invullen in de stilte die je laat vallen. Maar ook dat zal een beetje kind afhankelijk zijn. Als je verwacht dat je kind het echt wel weet, bijvoorbeeld omdat je het al eerder hebt gezegd, dan kun je dit volgens mij best zo doen. Desnoods zeg jij het eerst voor en laat je het nazeggen. Dat nazeggen helpt ook goed om dingen beter te onthouden.

Wij sluiten trouwens ook altijd af met een knuffel. En ik zeg sowieso regelmatig dat ik van hem houd. En niet alleen als hij lief speelt of we lekker knuffelen, maar ook op 'onverwachte' momenten.

 

Ts... Ik vind het helemaal niet raar hoe je doet.
Ik ben ook van de grenzen. Ga je daar overheen (expres) dan wordt er gestraft (zo ook de hoek/gang) dat slaan op de glazen deur zou hier niet gebeuren want dan wordt mama enorm boos hoor. Dus ik vind dat je het nog zachtzinnig doet.

Ik ben van mening, opvoeden doe je met je hart en probeer je niet gek te laten maken door alles wat je hoort en leest. Iedereen zegt weer wat anders en wie heeft er dan uitijndelijk gelijk?

Kijk naar jou kind en jou situatie. Hiermee verpest je m dacht niet!

 

Eens, al heb je soms engelen geduld soms dan is hier ook de enige week de aanval.

Vanavond dochterlief heel lief een beker pakken met drinken uit de koelkast en waar bij ik zeg wat ben jij al een grote meid.

Op het zelfde moment wil ze inschenken en zet het pak zo dat het er uit stroomt en niet stopte toen ik riep stop alles zat onder de appelstroop mijn eerste impuls was haar beet pakken en dat ze niet zo stom moest doen. Zij huilen en ik. Van eigenlijk van binnen ook huilen waarom reageer ik nu zo. Heb haar meteen getroost. En weer aan het lachen gekregen. Van mijn voeten plakken nu vast aan het laminaat. Op een vriendelijke manier en gelijk geknuffeld en gekieteld.

Maar het maakt mijn eerste reactie niet meer ongedaan. Van schrik huilen en dan mama ook nog boos. Terwijl ik eigenlijk niet boos was maar gewoon meer schrok van pot verdrie dubbeltjes en dan denk ik ook van is dit de juiste manier om op te voeden vast niet. Maar ongedaan maken kan je het ook niet meer. En daar bij een moeder is ook nog een mens van vlees en bloed. Het blijft zo lastig dat opvoeden. Dat is het pittigste aan kinderen hebben vind ik dat opvoeden en het goed doen of fout de juiste weg er in vinden. En je grenzen aan geven als moeder en dan toch soms je eigen grenzen te buiten gaan van had anders willen reageren. Tja de volgende keer zal ze het niet meer doen. Dan heeft ze er toch iets van geleerd.

 

Ben ik toch een normale moeder zo denk ik dus ook vaak achteraf dat ik veel te boos ben geweest en ze op langer termijn verpest hebt.

Hier standaard na boos zijn is toch knuffelen en zeggen dat ik van ze houd. En idd ook onverwachts lief tegen ze zijn niet idd alleen als ze lief spelen. Ook gewoon zomaar Even aan raken even door de haren heb ze hier beide geleerd lucht kusjes dan roep ik ze en geef een kus in de lucht en kussen ze terug nu zoon van 13 ook nog. Denk dat dat ook telt van ze houden op ook gewone momenten.

En of ze nu 2.5 zijn of 13. Een knuffel van je moeder doet altijd goed. Altijd.

 

Het principe "sorry zeggen" snapt mijn dochter donders goed. In het begin vond ze het heel moeilijk om sorry te zeggen. Als ze nu haar broertje pijn heeft gedaan gaat ze zelf sorry zeggen.
Je kan ook zelf een goed voorbeeld daarin zijn, en ook dat leidt tot meer begrip.

Het moeilijke is dat peuters nog niet zo goed kunnen communiceren, daar komt veel frustratie uit voort maar zorgt er ook voor dat het lijkt alsof ze dingen niet begrijpen terwijl dat wel zo is.

 

Ik doe het ook ongeveer zoals charlie zegt, behalve dat ik haar sorry laat zeggen. Ik merk inderdaad dat ze dat niet snapt. Op het kdv leren ze kindjes sorry te zeggen en hier zegt ze het dus ook wel eens en geeft ze er een kusje bij. Maar ze snapt niet dat ze niet alles kan doen en dan sorry kan zeggen en een kusje kan geven, en dat het dan oke is wat ze heeft gedaan. Ik heb meerdere keren meegemaakt dat ze me sloeg, en meteen daarna sorry zei en een kusje gaf. Toen ik haar vervolgens toch in de hoek zette, bleef ze maar kusjes geven om het goed te maken. Want als ze sorry heeft gezegd en een kusje heeft gegeven, is het toch goed?

Wij laten haar dus geen sorry zeggen. Als we haar uit de hoek halen, zeggen we: "R., jij moest in de hoek, omdat...., maar nu is alles weer goed, nu mag je weer bij mama/papa komen." En dan echt in simpele woorden, die begrijpelijk zijn voor die leeftijd. Zo hebben we het ooit eens in zo'n tv programma van supernanny gezien. Zij zei dat het belangrijk is dat je op die manier laat weten aan je kind dat het na de straf ook weer helemaal over is. Op het moment dat we haar uit de hoek halen, verwachten we helemaal niets van haar, behalve dat ze nogmaals naar ons luistert en hoort waarom ze in de hoek is gezet en dat het nu over is. Alleen als ze in de hoek gezet is omdat ze niet luisterde, vragen we: "ga je nu naar mama/papa luisteren?" En dan zegt ze altijd ja.

 

Hier ben ik het ook wel mee eens.

 

Wat tulip zegt, helemaal top! Goed verwoord!


De beste tip die ik ooit gekregen heb en die ik zeker toepas:

'" Laat het kind duidelijk merken dat je het kind niet afkeurt maar het gedrag afkeurt."
Ik zeg dan ook heel vaak: "mama vind jou heel lief, maar wat je nu aan het doen ben vind ik niet leuk" En dan leg ik uit waarom.

Verder heb ik begrepen dat je na de "straf" een kind gewoon lekker moet knuffelen en weer verder moet gaan met het spel waar het kind uit werd gehaald. Niet meer napraten of vragen of ze begrepen hebben waarvoor ze "straf" hebben. als je een kind straf geeft zeg je waarom het straf krijgt daarna is de straf en na de straf is het ook klaar.
De reden? Een kind heeft zijn straf gehad en toch moet het weer praten over hetgene wat fout is gegaan. Veel kinderen worden dan weer boos of zijn teleurgesteld. Straf klaar is straf onderwerp klaar.

 

Ik ben het wel eens met Tupp.

Verder wil ik er aan toevoegen: Ze zijn niet van suiker. Je verpest ze echt niet zomaar door een keer te lang boos te zijn hoor.
Ik denk vaak dat we het tegenwoordig met z'n allen veel te perfect willen doen.

 

Helemaal herkenbaar, je schuldgevoel en twijfels of je het wel goed doet. Je denkt erover na, dat is al stap 1! En opvoeden is nou eenmaal een hele moeilijke en belangrijke taak. Maar je hebt je kind echt niet verpest hoor. Misschien kun je je kind een alternatief bieden? Dus niet bij elk ding in de hoek, maar bij duwen duidelijk zeggen: dat mag niet. Dat doet pijn, auw! Je mag wel..... (Aaien, kusje geven, enz). En dan alles wat je doet ook uitbeelden in de lucht (duwen) of op je kind (kusje of aaien). En dan aangeven als hij het nogmaals doet dan ga je naar de hoek (aanwijzen). Als hij er heeft gestaan, ook altijd weer beeldend uitleggen wat wel en niet mag. En goed maken/knuffelen naderhand. Misschien helpt dit?

En als je zelfs een onredelijk hebt gereageerd kun je dit ook kort uitleggen en zeggen dat dat niet moet. Dan goedmaken.
Oja, twee minuten vind ik wel erg lang hoor....!

En misschien is het boek kijk luister en begrijp van jantine oeters wat voor je. Daarin beschrijft ze de gordon methode (kids opvoeden). Echt wel een aanrader en makkelijk te lezen!