Goedemorgen, ik heb nog eens nagedacht.. ik ga hem een brief schrijven hoe ik me voel etc. Hij heeft het recht om dit te weten, weet alleen totaal niet waar ik moet beginnen met schrijven, wat ik erin moet zetten. Ik wil geen verwijten maken in de brief.. Heel erg bedankt voor de tips en steun. Mochten jullie nog iets hebben dan hoor ik het graag!
Alleen daarom al zou relatie therapie goed kunnen zijn, zij kunnen je helpen met de antwoorden op die vragen te vinden. Soms is het juist goed om de inzichten van een ander te hebben, die kijkt er toch met een andere blik naar.
Sterkte kippenhok. En hopelijk komt er binnen korte tijd een beetje verbetering in. Zodat jij ook gelukkiger voelt. Weet verder niks te zeggen. Heb geen tips. Wil je alleen een dikke knuffel geven!
Heel herkenbaar!! Wij zijn nu een paar weken in relatietherapie en gaat echt al veel beter. Jammer dat je er niet in gelooft, want het werkt echt. Samen kwamen we er niet meer uit en zo iemand stuurt je toch en maakt je even wakker uit je "sleur"
Ik wil je even sterkte wensen! Ik denk dat de belangrijkste voorwaarde om je relatie met je man te verbeteren is, dat je allereerst de relatie met jezelf verbeterd. Wat al in eerdere Posts gezegd is: ga eens op zoek naar je eigen ik, wat heeft mij gevormd in al die jaren? wat vind ik leuk, wat wil ik met m'n leven, waar wil ik over 10 jaar staan? Dit zijn belangrijke vragen om voor jezelf op een rijtje te krijgen. Hier kan een therapeut beslist goed bij helpen. (Spreek uit eigen ervaring) Pas als je zelf lekker in je vel zit kun je denk ik aan je relatie gaan werken dmv relatie therapie of op andere manieren. En misschien kom je er wel achter dat dit niet is waar je over 10 jaar wil zijn. Dan moet je hierop actie ondernemen, want je eigen geluk vorm je zelf. Het is gewoon erg moeilijk, ik wens je veel kracht en wijsheid.
Ik zeg toch: relatietherapie. Daar wordt echt niet aan de liefde gewerkt hoor! Je leert daar inzicht krijgen in de ander en je leert beter communiceren. Als je sowieso al bij hem wil blijven, kun je daar in elk geval leren, hoe je dan gelukkig kan blijven in de relatie, zonder jezelf of hem tekort te doen. Je leert er ook dingen over jezelf. Daar kun je ook wat mee. Succes.
Het is natuurlijk nooit leuk om een nare jeugd te hebben gehad,. Iedereen wilt natuurlijk moederliefde en dat heb jij niet gekend. Daarom voel jij je nu zo alleen en verloren. Ieder stel heeft eens in het huwelijk een dieptepunt. Het is jouw taak om ervoor te zorgen dat het weer een hoogtepunt word. Qua huishouden ben jij echt niet de enige. Ik doe ook letterlijk alles in huis en vond dit in het begin ook VRESELIJK. Nu doe ik het gewoon omdat ik zelf niet in de rommel wil leven.. Mijn man staat ook nooit op (als ik vrij ben) voor onze dochter of maakt mij zelfs wakker om haar te pakken. Desondanks houd ik van hem en zou echt niet bij hem weg willen gaan. Qua intiemheid, ik zou toch proberen om dit te weer op te pakken. Ze zeggen dat intimiteit voor 10% telt voor een huwelijk, wanneer dit ontbreekt wel 100% is.. Ik heb dit 1 keer bij Oprah gezien dat mensen ook grote huwelijksproblemen hadden en dat ze voor 1 week elke dag intiem moesten zijn en tijd voor elkaar MOESTEN maken door bijv. samen lunchen, in bad, samen filmpje kijken, samen een spel spelen noem maar op. 80% tot 90% hadden daarna geen huwelijksproblemen meer. Praten helpt soms niet, daden wel. Om van dat gevoel vanaf te komen moet jijzelf actie ondernemen want het gaat om jouw leven. Op hem wachten heeft geen enkele zin. Om contacten te maken zal ik gewoon eens naar een buurthuis gaan en vragen wanneer er activiteiten zijn voor vrouwen. Of volg een workshop waar gegarandeerd vrouwen zullen zijn. Verder wens ik jou heel veel succes en heel veel sterkte
Net terug van een gezellige middag met dochter. Heb nog steeds niks op papier omdat ik de hele dag ben weggeweest. Ik overweeg wel naar een psycholoog, alleen even uitzoeken hoe en wat kwa verzekering. Ik werk en leer tegelijk. Sinds vorig jaar, mede daardoor kwam ik tot inziens van bepaalde gevoelens. Het huishouden doe ik al jaren zelf, het is denk ik alleen nu een puntje wat erbij komt, terwijl dat niet helemaal fair is.
Misschien komt een stuk onaardiger over dan ik het bedoel maar het klinkt idd alsof je zelf ook niet lekker in je vel zit. Je klinkt heel vlak...bijna emotieloos. Je hebt je neergelegd bij een situatie die jou niet gelukkig maakt maar hebt geen zin/energie om aan te werken. Misschien dat het juist nu tijd is om je eigen doelen te realiseren? Het dus niet bij je partner of je relatie te leggen maar opzoek te gaan naar jezelf? Probeer die vrienschappen eens aan te gaan en doe eens die dingen die je mist. Ik denk dat wanneer jij meer gaat leven dit ook vanzelf meer leven in je relatie brengt. Het zal je partner nieuwschierig maken en wellicht zelfs een soort van chemie tussen jullie teweeg brengen. Je zegt dat jij de stoere man niet meer hebt maar heeft hij dan nog wel het meisje van toen? Het leest alsof jullie allebei maar genoegen nemen met....tsja wat eigenlijk? Nogmaals ik bedoel het echt niet gemeen hoor! Ik herken zelfs wel veel van mijn eigen relatie twee jaar geleden. Wij waren net zo aan het leven zoals jullie. Mijn vriend trok dat echter niet en onze relatie liep op de klippen. Hierdoor werd ik gedwongen naar mezelf te kijken en mijn eigen leven weer op te pakken. Hij zag dat en werd daardoor weer verliefd op mij...zag de vrouw van vroeger maar nu sterker en krachtiger en datzelfde andersom. Ja er is een kans dat het wellicht niet gaat werken tussen jullie maar ben je jezelf niet verschuldigt om te genieten van het leven? En je dochter? Je leven klinkt nu maar half gevuld. Ik hoop echt voor je dat jullie een manier vinden om weer te genieten van elkaar en jij weer een manier vind om te stralen!
Ik heb alleen je openingspost gelezen. Ik herken het een beetje. Ook de punten waar jij je aan irriteert bij je man. Die van mij is vaak net zo. Maar het verschil is denk ik dat wij samen houden van een 'saai' leven. Doen jullie ook wel eens dingen samen? En dan bedoel ik geen uitjes, maar bijvoorbeeld simpel samen op de bank hangen? Een tv programma wat jullie samen leuk vinden? Wij zijn er ook niet zo goed in om over 'ons' te praten. Maar kunnen wel de hele avond kletsen van over onze werkdag tot aan de grootste wereldproblemen. Je moet wel 'iets' met elkaar gemeen hebben om het leuk te houden. En vanwaar geen sex eigenlijk? Ik heb er soms ook een tijdje geen behoefte aan. Maar het lijkt alsof jullie het hebben opgegeven om de een of andere reden. Je hebt misschien een moeilijke jeugd gehad (zo ik ook), maar je hebt nu wel elkaar en je gezin. En hij moet natuurlijk ook initiatief tonen. Maar als jij geen intimiteit wil, weet hij misschien ook niet meer hoe hij het moet aanpakken. Ik heb geen tips en geen ervaring met therapie, maar misschien toch iets om te overwegen? Sterkte!
Herkenning??? Wauw... Dat is gewoon precies mijn verhaal! Al heb ik nu vier kinderen en waren mijn ouders wel samen, maar te druk met hun eigen bedrijf. Kippenhok, ondanks dat de drempel enorm hoog is, ga alsjeblieft hulp zoeken. Dat is echt geen schande! Je leert er alleen maar van en komt er sterker uit. Vraag de huisarts om een doorverwijzing naar een psycholoog. Die is ervoor om je "geklaag" aan te horen. Het is zo ontzettend fijn om openhartig met iemand te kunnen praten en samen tot een oplossing te komen! Je wordt er nooit slechter van. Nu ben je aan het OVERleven, maar neem het heft weer in eigen handen en ga leven! Als jij lekkerder in je vel zit, merk je dat ook aan je omgeving en kun je je ook weer oprecht openstellen naar anderen. Bij mij is het zover gekomen dat ik het overzicht totaal kwijt was. Dat ik zo'n chaos in mijn hoofd had, dat ik niks meer uit handen kreeg en als een zombie rondliep. Met als gevolg chaos op mijn werk (32u/week, maar zit nu in de ziektewet) en chaos thuis. Het enige waar ik wat steun aan had, was het schoolritme van de oudste twee kinderen. Met hulp van een psycholoog krijg ik ondertussen stukje bij beetje de boel weer in perspectief, maar dat gaat echt niet van de een op andere dag. Over een paar weken bespreken we de resultaten van de intake en enkele tests, zodat we weten wat voor traject we kunnen gaan starten. Supergoed dat je in ieder geval je gevoelens op papier wil zetten en met je vriend wilt delen! Dat lucht ook enorm op en dan weet hij wat er bij je speelt.
Je hebt dus inderdaad minder tijd voor het huishouden, omdat je bent begonnen met werk en opleiding. Je bent dus van huis om te werken, om naar school te gaan, en thuis heb je wellicht ook tijd nodig om te leren of huiswerk te maken. Dat betekent dat jullie onderling de huishoudelijke taken en de zorg voor jullie kind opnieuw moeten verdelen, en dat houdt in dat je man dus wat meer zal moeten gaan doen. Je idee om een brief te schrijven aan je man is zeker goed. Probeer daarin neer te pennen wat je toentertijd aantrok in hem, op welke momenten je trots was op hem, waar jullie je met succes doorheen geworsteld hebben, op wat voor manier hij jou aanvult. Kritiek op hem kan je het beste geven door het bij jezelf te houden: aangeven wat hij doet dat jij niet leuk vind, en dan aangeven hoe jij je daarbij voelt. Stel voor wat jij anders zou willen en wat je van hem verwacht. Sluit af met dat je heel graag bij elkaar wilt blijven, maar dat je er graag samen met hem aan wil werken om weer dat gevoel van toen terug te vinden, voor jullie, maar vooral voor jullie dochter. Ik wil niet voorstellen om bij elkaar te blijven puur en alleen voor jullie dochter. Ik ben alleen van mening dat als er kinderen in het spel zijn, dat je niet zomaar de handdoek in de ring moet gooien, maar alles moet aanwenden om aan de relatie te werken.
Een update; Vanaf vanmorgen waren dochter en ik al op pad. Eerst naar mijn opa en oma, vervolgens naar de opa en oma van partner. Bij oma van partner heb ik 3 uur gezeten en heb ik veel verteld. Niet alleen over relatie maar ook over mezelf als persoon. Ze kent me al heel lang en schrok dat ik nog steeds moeite had om mensen in mijn leven te laten. Dat ik ga huilen zodra iemand lief tegen me doet. Ze raadde me aan om naar een psycholoog te gaan. Dat opa al 8 jaar geleden zei na me 2x gezien te hebben, dat ik dit nog lang niet verwerkt had dat ik overal alleen voor heb gestaan. Bij thuiskomt even contact opgenomen met ziekenverzekering. Morgenochtend bel ik de huisarts voor een afspraak met de vraag of ik doorgestuurd kan worden naar een psycholoog. Mijn partner kwam thuis en ik vertelde van oma en psycholoog. Dat ik het zelf niet meer weet of het aan mij of onze relatie ligt. Ik heb hem dit topic helemaal laten lezen. Ik schrok van zijn reactie. Alles wat ik hier heb neergezet blijkt helemaal niet waar. Hij houdt intens veel van me, en leeft al jaren in pijn. Pijn dat ik geen knuffel meer geef, pijn dat ik geen kus meer geef. Hij zegt; 'als ik je savonds niet om een kus vraag, krijg ik er helemaal geen.' Mijn hart scheurde. Hij zei omdat hij niet huilt wilt niet zeggen dat hij geen pijn heeft. Hij heeft altijd pijn maar toch hoop dat het nog goed komt. Hij wil geen verwijten maken, maar ik heb gevraagd om alles boven te gooien. Ik heb uren gehuild. Ik had een heel ander beeld van hem. Hij mist de vrolijke positieve meid van vroeger. Het meisje wat van alles negatief iets positief kan maken. Nu leef ik al jaren nors en chagrijnig. Hij zei; 'je moest eens weten hoeveel ik van je hou, hoe ik je mis, hoe ik aan je denk.' We hebben geknuffeld en lang in elkaars armen gezeten. We zouden eigenlijk dadelijk gezellig in bed tv gaan kijken en knuffelen, praten, genieten. Maar zojuist kwam de buurman en had mijn man even nodig. We zetten het zometeen voort. Morgenvroeg bel ik meteen de huisarts. Omdat ik echt een issue heb met mezelf. Ik voel me op dit moment wel opgelucht maar o zo vreselijk tegenover hem. Het huishouden, boodschappen alles wilt die samen doen, maar ik geef hem geen kans. Zo ook met de wekker, ik kan gewoon 3 wekkers zetten hij wilt het proberen. Sociale contacten staat hij wel voor open, hij wilt niks liever, maar helaas te vaak teleurgesteld. Ik heb zo een vertekend beeld van hem, echt zo erg. Ik wilde hem nooit pijn doen, maar dat heb ik al jaren gedaan.
Aller eerst een dikke knuffel dat heb je wel nodig en ontzettend moedig dat je je verhaal doet! Misschien heb je wat aan deze tips: - schrijf in een schrift hoe jij je voelt (gewoon elke keer dat je er behoefte aan hebt) (ik was geen prater en zo heb ik het een tijd je gedaan toen ik niet lekker in mijn vel zat) - maatschappelijk werk voor je zelf om te praten waar jij mee zit - relatie therapie - schrijf de positieve dingen van je relatie op en wat je vriend doet voor jou en je kind - ga naar een mama-café of een moederkring in de buurt doe vriendinnen op, hij heeft er misschien geen behoefte aan maar voor jou is het goed - ga op zoek naar een fijne/goede oppas en ga eens een dagje/avondje uit met zijn 2'en echt alleen zonder kinderen. Wij hebben ook een moeilijke periode gehad, mijn man bij een psyg die zat er door heen, onze relatie moest een boost hebben dus lekker een dagje weg geprikt zonder kinderen wel eens lekker hoor na 4 jaar. Ik hou ontzettend veel van mijn man maar kan nou niet zeggen dat ik dolverliefd op hem ben. Maar zoals ik het bij mij zie gaat de verliefdheid er af en het wordt genegenheid en houden van. Ik denk en ik weet haast wel zeker als iemand mij had gezegd dat ik met hem zou trouwen dat ik diegene voor gek had versleten en nu kan ik mij geen leven zonder hem voorstellen.
Hou maar snel op met je vreselijk voelen want dat belemmerd je alleen maar, en voel dit moment. Jij bent open geweest en hebt openheid teruggekregen van je man. Gauw naar die psycholoog en wel degelijk relatietherapie, jullie vuur is nog lang niet gedoofd. Je bent jongvolwassen en dit is het leven meid, hou dit vast!
Die pijn heb je niet bewust gedaan! Jullie hebben nu een opening praat verder dan komt alles goed. Het zal niet gelijk zijn als je eenmaal een gesloten type bent ga je niet ineens open en stap je ook niet gelijk op mensen af met wie je graag contact wilt hebben. Ga straks lekker naar bed en kruip dicht tegen elkaar aan, sex is niet nodig maar de armen om elkaar heen is dan meestal al voldoende!
Meid, wat goed dat je hem dit topic hebt laten lezen! Nu hebben jullie een nieuw beginpunt van waaruit je verder kan werken. En dat jij naar de psycholoog gaat lijkt me ook verstandig, zodat je dingen uit je verleden kan verwerken. In ieder geval hebben jullie nu allebei een gepraat over jullie gevoel in de relatie. Dat is al een bijzonder grote 1e stap! Maak van de gelegenheid gebruik en probeer dit vaker te doen. Zo te lezen houden jullie in ieder geval ontzettend veel van elkaar en dat moet zeker genoeg zijn voor een positieve toekomst.. Dikke knuffel en veel succes!