Ons zoontje zit lekker in de peuterpuberteit. Hij is ondeugend en tegendraads, en doet bij voorkeur alles wat niet mag. Favoriet zijn schreeuwen/gillen, dingen op de grond smijten, en gewoon algemeen baldadig gedrag. Verder is hij in principe heel lief en altijd vrolijk. Hij heeft ook nooit driftbuien of iets dergelijks, de stoute dingen die hij uithaalt vindt hij gewoon ontzettend grappig. En als wij boos op hem worden lijkt hij dat ook vooral erg amusant te vinden.... Dit maakt het nogal moeilijk om hem te 'straffen' voor stout gedrag, want hij is er gewoon niet van onder de indruk. We hebben al van alles geprobeerd: op de gang zitten, in de kinderstoel zetten, bepaald speelgoed tijdelijk afnemen, niet voorlezen, niets lekkers krijgen, enzv. Maar niets lijkt hem te interesseren. Hij gaat gewoon wat anders doen, zitten kletsen, zingen, whatever. Natuurlijk doen we ook andere dingen dan straffen, zoals gedrag negeren, goed gedrag belonen, beloning in het vooruitzicht, afleiden, maar soms is het nu eenmaal nodig om een consequentie aan onacceptabel gedrag te stellen. Maar het zou leuk zijn als hij het dan ook idd een beetje vervelend zou vinden, en er dus een reden in zou zien om bepaalde dingen niet meer te doen. Is dit herkenbaar en wat hielp bij jullie wel? Los van fysiek geweld natuurlijk
Ehmmm... Niks? Hier niet veel in elk geval. Als ze niet wil aankleden zeg ik dat ik naar beneden ga. Vaak kwam ze dan toch nog op t laatste moment. Van de week was ik het zat na wekenlang gedoe. Ben naar beneden gegaan. Heb haar hysterisch laten huilen en smeken of ik terugkwam, een kwartier ofzo. Nu doet ze haar best ineens wel smorgens. Sja, niet leuk maar heb er hier een die het flink moet "voelen". Keuzes geven etc is hier geen optie, want of ze kiest meteen de vervelende optie, of zegt gewoon dat ze niet wil kiezen, nou dan kan je weer geen kant op. Ik waarschuw nog maar 1x ipv 3 ofzo. En dan nog, pffff. Budperiode.
Ik heb helaas geen oplossing, maar het is wel heel herkenbaar! Mijn dochtertje maakt het niet bont qua driftbuien ofzo, maar kleurt op de muren of deuren, maakt knutselwerken van haar zus kapot of schopt die even in het voorbij gaan. Provoceren, provoceren. Qua straf geeft ze nergens om, op de gang gaat ze zitten zingen of andere schoenen aantrekken (staat de schoenen kast) en er is niks wat ik af kan pakken. Het interesseert haar gewoon niet. Van de week was ik het zat en heb ik haar in de kamer in een hoek gezet, gezicht naar de muur. En toen een hele poos genegeerd en dat vond ze toch niet zo leuk ("ik wil sorry zeggen, waarom zeg je niks") Maar of dit dè oplossing is, ik betwijfel het.... Lastige fase dit!
Goh, in ieder geval al fijn om te lezen dat het herkenbaar is. Ik lees hier vaak van die stellige berichtjes over dingen die kinderen niet mogen en die 'dan dus ook niet gebeuren', en dan denk ik altijd 'uhhhhh, leuk, maar hoe leer ik het hem af als hij echt nergens echt van baalt?' Het meeste succes heeft nog hem vastzetten in de kinderstoel. De eerste paar keren gaat hij dan nog gewoon tegen me aan zitten babbelen (ook als ik hem even negeer), of zitten zingen. Maar na de 4e keer of zo gaat hij het wel vervelend vinden. Maar goed, dan zijn we dus al zoveel stoute acties verder, dat vind ik ook niet lekker werken dus. Ik herken het ook niet, ik vond het als kind heel erg als mijn ouders boos op me waren, en 1 keer waarschuwen was genoeg. Maar hij vindt het allemaal wel best. Zucht...
Hier een meisje van bijna 6 die werkelijk nooit ergens van onder de indruk is geweest. Enigste waar ik haar nog enigzins mee kan straffen is door haar compleet te negeren
Ik zou gewoon een straf bedenken die jou goed uitkomt, ook al lijkt het hem niet te interesseren. Als hij vervelend is en jij hebt er even genoeg van, dan zet je hem bijvoorbeeld op de gang. En dan moet je dat wel blijven volhouden, zodat hij het op den duur echt niet leuk meer vindt. Ook al blijft hij lachen, hij leert dan heus wel dat mama het niet leuk vindt en dat je hem dus even niet in de buurt wilt. Als je steeds wat anders probeert, wordt het op den duur bijna een spelletje en voelt hij heus dat je zoekende bent. Eigenlijk bepaalt hij dus welke straf hij krijgt.... Wat hier goed helpt: Wij straffen al voordat we zelf boos worden. (Lukt lang niet altijd hoor).Dat voorkomt frustraties bij ons en onze dochter vindt het veel erger dat we haar "nonchalant" op de gang zetten dan wanneer we dat vol boosheid doen. Soms zit ze er zingend, maar als we haar erheen blijven brengen (dan zetten we haar er juist daarna extra vaak), dan is de lol er echt wel af. We weten dat we bij onze dochter de strijd wel moeten winnen, anders is het hek van de dam...
Geloof me, sommige kinderen zijn gewoon niet gevoelig voor straf, al zet je ze een miljoen keer op de gang. Mijn dochter ging gewoon liedjes zingen op de gang, met haar tenen en vingers spelen etc etc ook al was het heel consequent de miljoenste keer
Dat geloof ik best hoor. Maar dit is eerder een uitzondering dan regel. De meeste kinderen kan je op den duur echt wel bereiken. Heel soms hebben wij een kind op school waar gewoonweg niet tot door te dringen lijkt te zijn. Ouders en leerkrachten zitten dan met hun handen in het haar. We kiezen er dan dus voor om de consequentie toch uit te blijven voeren, maar dan meer voor de gemoedsrust van de leerkracht en de andere kinderen. We hebben op dit moment op school ook een jongen van 11 die dit gedrag vertoont. De meeste leerkrachten spreken hem liever niet aan op zijn gedrag, juist omdat hij zo nonchalant reageert. Ik spreek hem wel aan en verbind wel consequenties aan zijn gedrag. Hij lacht me altijd uit achter mijn rug, maar ondergaat de straf wel. Desondanks hoor ik wel dat hij tegen een heleboel andere kinderen zegt dat hij dus nooit bij mij in de klas wil en dat ik de verschrikkelijkste juf van de hele school ben. Het doet hem dus toch niet helemaal niks... Zoals ik het nu inschat is deze jongen juist zo onzeker dat hij een hele dikke muur van nonchalance om zich heen heeft gebouwd. En omdat hij dit al heel lang doet, wordt het gewoon een soort van tweede natuur. Hier voelt hij zich veilig bij.....
Oh, ik probeer niet steeds wat anders hoor, in principe zetten we hem dus even apart, maar het interesseert hem echt gewoon niet. Ja, de vierde of vijfde keer in korte tijd gaat ie het wel minder leuk vinden, maar ook weer niet zodanig dat hij daarna nou opeens superbraaf gaat zitten kleuren . En omdat apart zetten dus na VAAK proberen nog geen effect heeft zijn we andere dingen gaan proberen, eigenlijk allemaal met precies hetzelfde effect: het boeit hem pas na heeeeeeel vaak, maar ook weer niet om over naar huis te schrijven. Overigens ben ik haast nooit echt boos en dus volkomen rustig als ik hem straf geef. Het zijn dingen waarvan ik vanuit opvoedkundig perspectief niet wil dat hij ze doet en er dus een consequentie aan verbind, maar hij is gelukkig in principe gewoon nog wel zo lief en grappig dat ik er niet echt boos om word. Maar in die spaarzame gevallen dat het wel zo was deed dat hem ook echt niets... Raar kind
Zoontje was rond die leeftijd ook echt nergens van onder de indruk, hij stond er vaak gewoon bij te lachen Ik las hier ergens de tip om hem te straffen door hem in de hoek te zetten met zijn gezicht naar de muur. Nou naar die muur kijken was helemaal niet leuk, hij vond het echt verschrikkelijk... Meteen tranen met tuiten. Kon geen oogcontact maken of andere afleiding zoeken natuurlijk..... Misschien toch nog het proberen waard? Sterkte... Kan soms best frustrerend zijn....
Ja herkenbaar...hier eentje van 3 jaar en 9 maanden die ook nergens van onder de indruk is.... Nou ja...er zijn dingen die hij wel vervelend vindt. Op de gang op de mat ( en vooral op de mat) Bij het slapen dan mag de deur open blijven...maar als hij uit zijn kamer komt gaat de deur dicht. Ik heb dus gelukkig nog wel een paar dingen die indruk maken...maar niet veel. Sterkte...
Eigenlijk heel simpel. Straffen werkt niet. Dus niet straffen. Je zet er alleen maar jezelf mee voor gek.
Uhh ja, dat klinkt wel erg lief, maar er zijn toch bepaalde dingen die hij echt niet mag en moet leren (zijn broertje van 11 wkn pijn doen, spullen door de kamer smijten, de hele dag door op vol volume gillen, enzv. Al zegt hij bij die laatste op mijn"David, niet schreeuwen" altijd "dat is niet schreeuwen, dat is een dinobrul" ). Als jij alternatieven hebt, dan hoor ik die graag.
Wat bedoel je dan met straffen? Mijn dochter vertoont af en toe gedrag dat ik niet goedkeur, daarvan vind ik toch echt dat ik dat moet corrigeren. En bij niet luisteren voogen er andere acties. Wat hier goed werkt is in de hoek, vlakbij waar wij zitten met haar neus naar de muur. Dus in ons zicht, kan ze niks uitspoken, maar ze krijgt geen aandacht. Een minuut is voldoende om te beseffen dat we het echt menen. Ik vind dat geen straffen, meer je punt maken. Straffen is voor mij iets als speelgoed afpakken, geen tv mogen kijken, zoiets, als gevolg van slecht gedrag. Daar doen we inderdaad niet aan. Liever ook goed gedrag belonen dan slecht gedrag bestraffen. Van de andere kant, ik kan ook wel voorbeelden noemen waarbij straffen toch wel logisch lijkt, maar dan hebben we het over oudere kinderen en hele stoute dingen.
Wij zijn vandaag weer begonnen met een beloningssysteem, voor zolang het werkt deze keer Ze kan bij goed gedrag (lief zijn het het slaapritueel, niet ophouden van haar poep met vlekken tot gevolg maar meteen gaan etc) Een sticker verdienen. Bij 3 stickers mag zij kiezen wat we eten. Hierna ga ik het steeds opbouwen met stickers (moet wel te overzien zijn natuurlijk), en ik ga steeds een andere beloning verzinnen, bijv toetje kiezen, activiteit kiezen. Al is het maar om de cirkel te doorbreken want ik ben de vreselijke strijd echt meer dan zat.
Ik zeg dan iets als 'de dino mag brullen. Maar dan zo dat ik het niet horen kan'. Belangrijkste bij de dingen die je nu noemt is dat hij aandacht wil zo te zien. Je bereikt meer met positieve aandacht, door hem af te leiden, te vragen of hij iets wil aangeven, boekje wil lezen o.i.d. Dat lukt niet meer als de T-rex al is losgebroken, maar je kent je kind toch? Je weet hoe hij doet voor hij losbarst. Probeer dan in te grijpen door hem af te leiden en een alternatief te bieden.
Ik hou niet van straffen, maar ik hou ook niet van belonen op deze manier. Dat is eigenlijk omkopen. Je doel moet tcoh zijn dat kinderen dingen doen omdat ze deel uitmaken van je gezin. Niet omdat ze stickertjes krijgen. Meeste kinderen prikken daar ook snel doorheen.
Dat soort dingen doe ik natuurlijk wel (zo mag de dino wel brullen, maar brullen dino's eng ipv hard, en als het even kan leid ik hem idd af), maar dat werkt gewoon echt niet altijd. En daarnaast wil ik ook wel eens iets anders bereiken dan alleen maar een probleem op dat specifieke moment oplossen. Ik wil uiteindelijk toch ook graag een leuk en aangepast mens de wereld in sturen, dus van sommige dingen moet hij ookgewoon leren of het wel of niet kan. Als hij een auto boven op zijn kleine broertje wil gooien wil ik dat hij weet dat dat niet mag. Als hij een afstandsbediening in de wc wil kiepen, dan wil ik dat hij leert dat dat niet de bedoeling is. Ik ben echt niet streng, maar alleen maar afleiden leert hem dit soort dingen niet. Daarbij snap ik dat hij aandacht vraagt en die krijgt hij ook volop, maar hij moet er ook mee om leren te gaan dan mama ook wel eens iets anders moet doen. Ik bespreek altijd alles met hem, op zijn niveau, zodat hij ook snapt waarom iets niet mag, maar dat is helaas niet voldoende. Maar tot op zekere hoogte ben ik het wel met je eens, als het niet hoeft 'straf' (beetje te zwaar woord) ik liever niet. Ik zie er alleen geen weg omheen. Jammer dat hij er 0,0 van onder de indruk is alleen.
Misschien vind hij het wel helemaal niet leuk, alleen laat hij dat niet zien (slim!). Dus ik zou doorgaan met veelal dezelfde consequentie en met negeren. Voor sommige kids heb je een hele lange adem nodig he........!