Misschien een gekke titel, maar vandaag wees een collega me er op dat ik wel errug veel over mijn dochtertje praat op het werk. Geeft niets, dat mag ze zeggen, maar ging er daardoor wel over nadenken. Want ja, ik vertel veel over mijn dochter omdat ik hartstikke gek met haar ben. We hebben een lastige start gehad met reflux, KMA en een recent vastgestelde soja allergie. Nu gaat het sinds een maand of 2 echt superlekker thuis en geniet ik volop van mijn kleintje en blaat ik er dus maar over door. Oervervelend natuurlijk voor mensen om me heen. Maar.... ik weet oprecht soms niets anders meer over te kletsen Uitgaan kom ik haast nooit meer aan toe, boeken/films houdt ook wel beetje op en om door te blijven harken over de tuin die we laten doen, tja, dat zal ook niet op veel animo rekenen hihi. Dus mama's, hoe doen jullie dat? Hoe blijven jullie nog een beetje een fijne collega?
Jaa dat vraag ik me ook af. Over wat moet je dan praten? Haha Ik heb de laatste dagen opleiding gehad op mijn werk, we kenden elkaar niet dus ik vraag of ze kinderen heeft? Nope. Getrouwd of samenwonend? Nope Ik had werkelijk geen idee over wat ik dan kon praten! Kan toch moeilijk 4u lang over mijn zoontje praten maar over wat dan wel? Erg he Over wat op tv is ging ook niet! Zij woont in be en ik in ne! Gelukkig was er de radio en praatten we een beetje over de radio
Haha, ik had mijzelf voorgenomen om niet "zo'n" moeder te worden, maar nu ik met verlof thuis zit is er ook gewoon weinig anders
Het weer, het nieuws, waar je op vakantie gaat, waar je op vakantie wil gaan als je het geld had, wat je zou doen als je de lotto wint, op wie je zou stemmen bij verkiezingen, rare mensen die je kent.. Ik maak er echt een sport van om niét over mijn dochter te vertellen. Ik vind het zelf ook heel vervelend als iemand voortdurend over zijn/haar kind praat.
Haha, had er vroeger zelf ook een beetje een hekel aan. Nu praat ik op werk over werk (surprise, haha), nieuws, politiek (werk gerelateerd in mijn geval), collega's, de actualiteit, tv, eten... En dan heb ik het niet over onze kleine man...vraagt iemand ánders weer naar hem...jaha. Wat moet je dan als mensen er zelf naar gaan vragen...
Ik lees mee want ik ervaar het soms ook wel zo bij mensen die ik niet goed ken of te weinig mee deel om het over iets anders dan koetjes en kalfjes te hebben. Ik weet zo weinig te 'verzinnen', waardoor het stil valt en niemand iets vraagt of zegt ofzo. Voel me soms net onzichtbaar op 'gezellige' bijeenkomsten en zo
Dat is moeilijk ja. Ik heb een collega die ook in de jonge kinderen zit, dus wij leven ons zoveel mogelijk op elkaar uit, zo sparen we de rest een beetje
1) je oprecht interesseren in de ander(en)...dan praat je vanzelf minder en luister je meer 2) zorgen dat je horizon breder is dan je kind... daar wordt iedereen een leuker mens van. Lees eens een boek, doe aan sport, ga naar de fil, theater, doe een cursus etc
ik zoek vooral de collega's op die ook jonge kinderen hebben... kunnen we lekker tegen elkaar aankletsen over onze kids. Verder heb ik vooral de collega's die nog een levensfase eerder zitten en het dus alleen over uitgaan en leuke mannen hebben.. tja, daar kan ik me echt heel moeilijk oprecht voor interesseren hoor
Ik heb een hele goede vriendin met kinderen van dezelfde leeftijd, daarmee kan ik schaamteloos uren over de kids praten. Met overige vrienden en collega's probeer ik er wel op te letten over andere zaken te praten zoals actualiteiten, werk, verbouwing, rare gesprekken die ik in de trein heb opgevangen, etc. Ik wil echt voorkomen dat ik zo'n moeke word die het over niets anders heeft!
Wat voor mij heel erg werkt is twee verschillende vriendengroepen. Een groep heeft jonge kindjes en als daar over kinderen gepraat wordt, is dat geen enkel probleem en de andere groep heeft nog geen kinderen, dus daar praten we over hele andere dingen. Het is verder gewoon bewust zijn van wat je zegt (je merkt het vanzelf als je teveel over je kindje praat). en zoals cygnet2 al zegt: luister naar de ander en zorg dat je meer om over te praten hebt.
Mensen hebben me er nog niet op gewezen, maar soms ben ik er zelf ook wel een beetje bang voor dat ik teveel doorbrabbel over mijn zoontje ik pas daarom met enige regelmaat punt 1 van hierboven toe. Als ik weet wat de interesses van mijn gesprekspartner zijn, dan vraag ik daar bewust naar of ik probeer er achter te komen door vragen te stellen. Natuurlijk "gun" ik mijzelf ook vaak wel eventjes het praten over mijn zoontje, hoor Ik ben nou eenmaal super blij met hem en hij is een groot deel van mijn leven. Ik vind dat andere mensen daar ook best interesse in mogen tonen (niet dat ze dat niet doen ofzo....).
Dit doe ik ook maar gek genoeg blijf ik de neiging hebben om iets over m'n dochter te vertellen. Ik vind mezelf geen oppervlakkig mens, ik zit in het onderzoek, heb brede interesses en een WO achtergrond. Toch vind ik m'n dochter het meest interessante onderwerp wat er is. Volgens mij maken deze punten helemaal niks uit en is het meer karakter. Ik praat niet de hele dag over m'n dochter maar het valt me op dat ik het er toch wel minstens 1 x over heb gehad bij collega's. Dat terwijl er een collega is met 2 kleine kinderen en bezig is voor een derde en ik hoor haar veel minder praten over haar kinderen. Tsja, ik vind het het heel eerlijk en goed dat je collega er iets van heeft gezegd. Misschien dat je het er met haar minder over kan hebben en met collega's met kinderen of die het wel interesseren, het er meer over kan hebben? Je kind is je leven vind ik.
Ghaha ik praat juist zeer weinig over de kleine collega's vragen telkens hoe gaat het en dab vertel ik kort wat Maar vraag me wel eens af of ik niet meer uit je eigen zou moeten zeggen Nier dat ik het niet leuk vind om te vertellen maar heb altijd het gevoel dat zij er toch weinig aan hebben ze zitten zelf totaal niet in de kleine kids Vriendinnen van me ook niet '
Grappig. Ik had dit juist anders. Werkte 'in' de paarden, alleen maar 'paardenvrienden' en paarden zijn/waren m'n hobby. Je kunt je voorstellen waar het de hele dag over ging.. Sinds zoonlief er is, heb ik ontdekt dat er ook nog een ander soort mensen zijn; namelijk de mensen zónder paarden.. Hahaha.. Via zwangerschapsgym en op bijvoorbeeld de creche ook veel mensen ontmoet. Met dit soort mensen praat ik natuurlijk lekker over m'n zoontje. Met de 'paardenmensen' ook, die vinden dat namelijk ook erg leuk! (gaat het eens een keer niet over paarden). Pas op m'n werk wel op dat het niet constant over de kleine gaat, maar ik merk dat m'n collega's ook graag willen horen hoe het allemaal gaat. Vertel vaak de grappige anekdotes en niet over hoe het bij het avondeten ging of hoe m'n zoontje niet wilde slapen oid. Ik ben het met ts eens; je kind is je leven en daar praat je nu eenmaal graag over! Probeer er wel voor te zorgen dat ik breed georiënteerd blijf en dus overal (nieuws, tv, radio, kranten enzovoort) over mee kan praten. Ook met regelmaat vragen hoe het met de ander gaat, zorgt ervoor het gesprek over een andere boeg te gooien.
Dit dus. Ik praat zelden over mijn kinderen op het werk, zou mij ook niet in dank worden afgenomen aangezien ik momenteel leiding geef aan ca. 300 vnl. mannelijke ingenieurs. Er toch altijd nog wel wat te praten hoop ik. Politiek, geschiedenis, reizen, hobby's, vakgebied/opleiding, vorige werkgevers e.d., familie in het algemeen, sporten, boeken & films. Ik zou niet blij zijn met mijzelf als ik alleen maar over mijn kroost zou kunnen praten, verschrikkelijk.