Hoi allemaal, Ik weet het even niet meer. Ik ben zo moe van het willen, ik wil het zo graag en kan nergens anders aan denken. Na maandenlang switchen tussen huilbuien en vrolijk wensen en fantaseren, zit ik er even helemaal doorheen. Vanmiddag zo down, wéér ongesteld deze maand. Er zijn waarschijnlijk duizend topics hierover, ik weet eigenlijk ook niet waarom ik er weer één aanmaak. Zitten jullie ook niet op te wachten. Ik weet het gewoon even niet, het lezen op dit forum is wat troostend, maar als ik de laptop afsluit voel ik me als vroeger toen ik een avond teveel had gedronken: spijt. ''Ik zou het niet meer doen.'' Ja, raar, maar ik heb mezelf toch voorgenomen er minder mee bezig te zijn? Dat zou me goed doen en ook mijn verloofde, want ik wil hem niet steeds belasten met een verdrietig gezicht wanneer ik mijn menstruatie weer voel opkomen. Maar ja, dat maakt weer dat ik dit liever hier van me afschrijf, dan wéér dit verhaal bij hem neerleggen. Hij is lief en wil het ook zo graag, en ik mag het hem duizend maal zeggen, praten, roepen, huilen, hij is er voor me. Ik heb wat dat betreft niets te klagen. Ik klaag ook niet, maar... Ja, het lijkt toch aardig op een klaagzang. Ik ben gewoon verdrietig. Hoe gaan jullie hiermee om? Kennen jullie dat echte verdriet? Moe van het 'zo graag willen'? Sorry dat ik de zoveelste ben die een topic als deze opent.
Hier komt en gaat het, deze maand ben ik super relaxed (vraag me niet hoe, want ik heb geen idee), maar ik heb ook zat maanden dat ik er moe van ben.. Soms beheerst het je leven zo, maar ook dat zit voornamelijk in mijn eigen hoofd natuurlijk.. Ik heb niet vaak het echte verdriet moet ik zeggen, meer boosheid, boos op mijn lichaam, boos op de mensen die zomaar zwanger zijn, boos op mensen die er helemaal niet mee bezig zijn en dan zwanger zijn.. Slaat helemaal nergens op, want ondertussen gun ik het ze echt wel, maar dan kan ik het gewoon even niet relativeren.. Ik probeer het toch los te laten, het helpt je helemaal niet.. Maar hoe ik dat doe? Ik weet het niet precies, bij mij moet er even een knopje om.. Je mag best even klagen hoor! No problemo, zijn vast zat meiden waaronder ik die zich er wel in herkennen..
Dankjewel, lieve reactie. Zo stom, maar het doet goed te horen dat ik niet de enige ''hysterica'' ben. Oh, sorry, niet dat je hysterisch bent maar dat zegt het stemmetje in mijn hoofd over mijzelf...... nou ja. Je snapt. Ik denk vooral vaak: wat doe ik (nog) niet goed? Moet ik minder stressen, meer bewegen, minder denken, nog gezonder leven, meer leren? Ik kan het niet helpen, maar zoek de oorzaak bij mezelf. Wat heb ik gedaan waardoor ik misschien onvruchtbaar zou kunnen zijn, is de kernvraag achter elke twijfel. Ik weet dat ik dat niet moet denken, maar het lukt me niet mezelf niets te verwijten. Zo'n gevoel van, niemand kan de verantwoordelijkheid hebben behalve ik... Ik weet het wel, ik maak mezelf gek. Maar blijkbaar neemt mijn emotie overhand.
Haha, nou ik ben soms best hysterisch hoor! Ja dat heb ik ook wel gehad, dan ging ik ook als een gek hele blokken met de hond lopen, asociaal goed op mijn voeding letten en nog veel meer andere rare dingen! Het zou fijn zijn als je het kunt loslaten, maar dat is gewoon moeilijk als je het zo graag wilt en het lukt (nog!!!) niet.. Ik ben nu super relaxed, maar dat kan ook zomaar weer anders zijn wanneer mijn menstruatie in aantocht is.. Het is wel veel fijner om er zo in te staan, maar ja zet het knopje maar eens om!
Hoe lang zijn jullie bezig. probeer te genieten van de dingen die je wel heb.lijkt makkelijk gezegd maar t helpt echt. succes
Ik laat gewoon af en toe het verdriet toe. Dan voel ik even een steek van binnen, vloeien er tranen, en laat ik me troosten, en daarna kan ik mezelf ook wel weer herpakken. Er is bij ons niks mis, we moeten gewoon vertrouwen hebben op een goede afloop. Ik ben ook heel hoopvol dat het ons gaat lukken. Ik vind dat je er ook niet voor het verdriet moet weglopen, dat gevoel is er en moet je niet wegstoppen. Voor mij is een opluchting dat mijn familie nu weet wat er speelt na die laatste episode (misgelopen tweeling zwangerschap). Ik moest vorige week huilen en dan is het gewoon heel fijn als je moeder je troost. Ik heb overigens nu allemaal herkenbare kwaaltjes, en morgen mag ik weer testen! Het blijft spannend...
Wij ben inmiddels 10 maanden 'bezig'. Maar met dit schrijven voel ik een soort schuldgevoel prikken, ik weet immers hoeveel vrouwen en meiden hier al veel en veel langer bezig zijn. Ik moet er wel bij zeggen dat ik een geval apart ben, en al vanaf mijn 12e wist dat ik mama zou (willen) worden. Vanaf toen minstens wekelijks en in hevige periodes dagelijks bezig geweest met mijn wens. Niet expres! Gewoon, het lijkt in iedere cel te zitten, kindjes komen op me af, alsof ze al een soort mama-energie om me heen voelen. Doe het niet expres... Ik laat mijn verdriet inderdaad toe, dat is het beste wat je kunt doen, denk ik. Maar soms slokt verdriet je zo op, dan kom je tot een ander gevoel, kan het niet uitleggen. Soort lusteloosheid. Ik ben niet depressief of zo, en het klinkt nu allemaal heel zwaar, het valt wat dat betreft wel mee maar soms heb ik echt instortmomenten. Ik ben gewoon een geval apart, zoals ze me in mijn familie noemen. Geen obsessie maar meer een soort levensdoel, zo voelt het. Zonder het zelf te forceren! Oh, sorry als ik overkom als dramaqueen...
Ik heb trouwens een meest bijzonder verhaal, maar wil niet wéér een topic aanmaken. Dus dan maar hier. Ik heb al anderhalve week last van klachten als hartkloppingen en diarree. Ik was precies daarvoor ziek, een buikgriep, denk ik. Draaierig, moe, misselijk, diarree. Veel slapen, na 4 dagen beter. 2 dagen voelde ik me helemaal 100%, daarna begonnen de hartkloppingen, het slechte slapen, 's nachts eruit voor de wc (sorry voor de details, maar weer diarree) en sindsdien elke dag wel een keer met buikpijnen op het toilet. Verder voel ik me oké, hoor. Maargoed, nu vandaag besloten de huisarts een bezoek te brengen. Omdat we pas sinds kort in Hongarije wonen even spannend, we spreken de taal nog niet, de huisarts maar een heeel klein beetje engels. Ik legde de situatie uit en het eerste wat ze zegt is: zwanger? Ik reageer van 'nee', ik ben immers ongesteld geworden, vorige maand was mijn laatste test (vlak voor mijn vorige ongesteldheid) en die was negatief. Deze keer een test dus maar overgeslagen, en jahoor, ik werd ''gewoon'' ongesteld. Ze heeft mijn buik gevoeld en besloot weer dat ik wel eens zwanger zou kunnen zijn. Ik begreep niet waarom ze dat zei en met handen en voeten heeft ze me doorverwezen naar de apotheek voor nog een test. Omdat we de taal dus niet spreken, heb ik niet kunnen vragen of er ook andere dingen konden zijn die voor mijn hartkloppingen en andere klachten zorgen. Een test halen kost ongeveer 3 kwartier rijden, wat ik best wil doen, maar ik heb er een hard hoofd in (en haat het de zoveelste negatieve test in handen te hebben, zeker na maanden mezelf voor de gek houden: misschien is de test fout, misschien is mijn menstruatie fout, misschien ben ik tóch zwanger). Ik heb nu eindelijk besloten mezelf erop vast te pinnen: ongesteld = niet zwanger. En testen doen we pas na een week overtijd. Klaar. Okay, lang verhaal, kort gezegd: het is vrijdag dus de winkels zijn hier om 3 uur dicht. Een test halen zou veel geld kosten, en tijd, en waarom zou hij nu positief zijn? Kortom, je zou zeggen, de arts heeft een rare inschatting gemaakt. Maar waarom zegt ze dit aan de hand van het voelen van mijn buik en mijn genoemde klachten? Ik weet niet, ik moet het echt even kwijt want mijn familie is nogal ver weg hihi en als ik mijn moeder weer zo'n verhaal vertel gaat ze toch weer wakker liggen, duizend keer bellen en meedenken tot in de eeuwigheid (lief bedoeld, maar nu even geen behoefte aan). Ahhh sorry voor het gebrabbel, maar misschien hebben jullie een idee. Meer mensen last van hartkloppingen en diarree begin zwangerschap? Of meer mensen ongesteld en toch zwanger? Of... meer mensen negatieve tests en later erachter gekomen dat ze toch zwanger waren.....? EDIT: o ja, mijn NOD was 30 april, ziek werd ik rond de 17e geloof ik.
@happyhippie M.i. niks mis mee om even te wachten met testen. Ik ben gestopt om met allerlei ovulatietesten in de weer te gaan, en er hele sloten zwangerschapstesten tegenaan te gooien. Laat dat babytje eerst maar eens goed vastplakken en groeien. Ik weet het liever niet te snel. Oh, en wat ik ook nog wilde zeggen: verdriet moet je niet wegen op een weegschaaltje en vergelijken met dat van een ander. Hoe je je voelt, is hoe het is, en mag er zijn. Maar er is ook altijd ruimte voor hoop. Maak jezelf niet gek! De ene maand lukt dat beter dan de andere.
Echt spijtig te lezen dat je het zo zwaar te verduren hebt. Het van je afschrijven kan idd al opluchten en zoals er hier al iemand zei, hie jij je voelt is gewoon zo, niet vgl met iemand anders. Lichamelijke klachten: zou het niet van de stress zijn? Bij mij slaat stress ook vaak op mn darmen (minder mn maag). Daarnaast moet ik ook zeggen dat ik ruim 2 maand zwanger was voor ik positief getest heb. Ik kreeg bloeding maar gynae zei dat dat kan, dus ik dacht zoals jij ongi=niet zwanger maar bij mij was dat niet zo. Kwil je zeker geen valse hoop geven maar kdenk dat je, voor je eigen gemoedsrust mss, morgen ofzo wel een test zou kunnen doen. Anders zit je daar nu ook weer mee bezig? Ik wens je heel veel succes en hoop dat je er snel doorkomt! Hopelijk snel goed nieuws ik wens jou dat zeker toe!
Dankjewel voor je reactie! Soms denk ik wel eens, verd*mme, wat gemeen! Ik probeer mezelf juist ''aan te leren'' nou eens te stoppen met denken, lekker in de tuin werken of wat dan ook. Dan lukt me dat opeens een maand en dan is de menstruatie ook nog te verdragen en denk ik, zie je wel, ik kan het wel. En dan komt het ineens baf, terug, en voel ik al die jaren geduld, en voelt het alsof die goede maand van daarvoor even wordt ingehaald, in de negatieve zin dan. En dan doe ik nu mijn best mezelf af te leiden, en krijg ik deze woorden van de arts.... shit, wat moet ik daar mee, ik begrijp zoiets niet en word er verward van. Ik kan maandag pas een testje halen, denk ik. Tot die tijd dus maar genieten van het weer (dat is hier wel ontzettend goed dus of er nu een kleine in zit, die buik gaat lekker in het zonnetje hihi). Vind jullie lief met deze reacties, ze helpen me, dankjulliewel!!
O ja, trouwens, dat wilde ik nog wel zeggen, zonder mezelf valse hoop te willen geven: ik hoor dus zo vaak dat vrouwen aan het begin van hun zwangerschap nog ongesteld werden, tot zelfs 3 of 4 maanden. Mijn moeder had het ook, schijnbaar... ik heb er zelfs een topic over gemaakt vorige week, zo nieuwsgierig naar hoeveel vrouwen dit overkomt. Was vóór de arts mij dit zei. Dus nu is het de ultieme beproeving of ik mijzelf 'neutraal' kan houden en niet vastpinnen op valse hoop. PS. Ik heb trouwens echt nóóit last van mijn darmen en hartkloppingen, en omdat ze exact gelijk op gaan, ben ik expres naar de arts gegaan (waar ik normaal dus ook nooit naar toe ga). Ik begrijp het gewoon niet, drink en eet niks anders dan normaal en ondanks de toon van mijn topic heb ik echt geen stress sinds ik ben geëmigreerd. Heb in mijn hele leven nog nooit zo relaxt gevoeld - op die somberheid rond menstruatie na dus -, dus daar komen de hartkloppingen niet van...
Dikke digi knuffel. Het is ook ontzettend teleurstellend iedere maand weer niet... Ik ben soms verdrietig, maar meestal het gevoel van niets waard zijn. Zie wéér niet gelukt. xx
Ik zie dat jij al in ronde 20 zit. Dat is helemaal zwaar, en dat is nog zacht uitgedrukt. Als ik kon zou ik iedere wensende mama (in spé) hier zwanger maken! (huh? Eh... Uh, nou ja, laat maar. )
Ik was vorige ronde heilig overtuigd dat ik zwanger was, mijn lichaam hield mij echt voor de gek door vanalle symptomen te geven. Zo erg dat ik zelfs mijn bloed heb laten onderzoeken via een bevriende verpleegster. Was hardstikke negatief. Volgens mij kwam dat (achteraf gezien) omdat ik het ook echr zo hard wou. Je lichaam kan je echt voor de gek houden. Kwil maar zeggen, kan zijn dat je die hartkloppingen en darmklachten krijgt omdat je nu heel erg op je lichaam gefocust bent? Och ik hoop dat je snel duidelijkheid krijgt!
Ja, dat zou inderdaad heel goed kunnen... Ik heb eerder gehad dat ik dacht dat ik het helemaal zeker wist. Dat het echt niet anders kon, van bijna-flauwvallen tot misselijk door de koffie, 10 dagen overtijd en plopjes, borreltjes, steekjes en tot de hele ratteplan aan toe. En dan een negatieve test. En dan nog een. En na 8 dagen overtijd nog een. En na de 10e dag overtijd heb je een vermogen weggebracht naar de apotheek en word je ongesteld. HOE dan, vraag je jezelf af. Zo moeilijk, ik doe mijn best nergens meer op te letten, terwijl ik tegelijk een voorstander ben van 'leer je lichaam kennen'. Ik heb het altijd geweten wanneer iets was, en waar, zonder arts. Altijd! En nu we 'bezig' zijn voor ons kindje, lijk ik mijn hele lichaam niet meer te snappen. Cyclus overhoop, alles door de war, doe het vast allemaal zelf. Hoe dat kan, hè! Zucht, nou ja, vandaag heerlijk in de tuin gewerkt en mijn menstruatie is bijna over, dus we gaan gewoon weer lekker door. En het is zo fijn om hier even van me af te kunnen schrijven zo nu en dan.
Ik heb je berichtjes gelezen HappyHippie en ik heb hetzwlfde. Precies. Ik voel en denk hetzelfde, ben even lang bezig en sta er ook in zoals jij. Ik ben zelf al een keer onderzocht (man ook, niks aan de hand) en nu wat rustiger en probeer me er elke maand na mijn ongesteldheid niks van aan te trekken maar tochhh ga ik zoeken, lezen en schrijven.
Och... moeilijk, hè. Vandaag hier veel regen, dat betekent een dagje weinig kunnen doen, en dat betekent... je snapt. Dus ik zit op het forum en switch tussen 'zwanger worden' en 'zwanger' heen en weer, achterlijk? Toch weer lezen, verhalen van anderen, hopen en wensen en dan denk ik weer... daar ga ik weer... :x