Sinds 4 jaar heb ik een fantastische hond. Altijd al een kinderwens gehad, dus qua ras zorgvuldig geselecteerd. Al die tijd is zij heel belangrijk voor mij geweest. Nu ben ik 6 dagen geleden bevallen van mijn eerste kindje. Mijn hond had ik bij de uitlaatservice laten logeren. Na een paar dagen heb ik haar terug laten komen voor de eerste kennismaking. Dit ging goed, mijn hond was moe van het wandelen en reageerde eerst rustig op een luier en later heb ik haar aan mijn kindje laten ruiken. Dit ging ook goed, ze toonde weinig interesse en bleef rustig. Omdat ik nog niet hersteld was en de hond daarom niet de aandacht kon geven die ze verdiende heb ik haar de volgende dag weer aan de uitlaatservice meegegeven. Sinds gisteren is ze weer terug. En nu komt het probleem. Sinds ze echt terug is, doet ze zenuwachtiger dan normaal. Dat komt denk ik mede door mij. Ik weet uiteraard dat je een hond en kind nooit alleen kunt laten. Maar had wel verwacht dat ik mijn kind in de box kon laten liggen en zelf even boven iets kon pakken of naar de wc kon gaan. Maar ik durf het niet. Nu de kleine er is, overheerst er een soort moederinstinct. Boven alles wil ik dat ze veilig is. Ik houd nog steeds ontzettend veel van mijn hond, maar voel me bijna een gevangene in mijn eigen huis. Zit steeds op te letten of de hond niet in de buurt komt van de kleine, en als ik even naar boven wil doe ik haar in de gang. Ik vind het een stressvolle situatie en kan zo echt niet genieten van mijn kraamtijd! En omdat ik er zo gestrest over ben voelt mijn hond dit aan en neemt mijn gevoel juist over. Ook voel ik me schuldig naar de hond, die normaal veel meer aandacht van mij krijgt. Had hier tijdens mijn zwangerschap al rekening mee gehouden en bepaalde dingen aangepast, maar blijkbaar niet genoeg. Ik weet echt niet hoe ik dit op moet lossen. De gedachte aan een ander baasje zoeken voor mijn hond breekt echt mijn hart. Maar een onveilige situatie voor mijn kind kan ik ook echt niet tolereren. Wil ook niet zitten wachten tot het fout gaat en voel me totaal niet ontspannen in mijn eigen huis nu. Ben er echt verdrietig over, had gedacht dat we met zijn vieren een gezellig gezinnetje zouden vormen. Hoe doen jullie dit met kind/hond? Wie heeft er tips of kan mij helpen?
Ik heb hier totaal nooit over nagedacht toen ik zwanger was. Toen Thirza was geboren en we naar huis mochten was ik juist heel blij dat ik ze eindelijk aan elkaar kon voorstellen. Ze weten hier dat ik en mijn man de baas zijn en ze bij Thirza rustig moeten doen zo niet hebben ze een probleem. En ze hebben echt respect voor haar. Is er iets gebeurt dat je je hond niet vertrouwd? En alleen met ze laten doe ik ook niet want het blijven dieren.
Hoe doe jij dat dan als je even wat moet pakken in een andere ruimte? Nee er is niets gebeurd... mijn hond is altijd super naar kinderen. Mijn gevoel zal wel versterkt worden door de hormonen. Maar ik wil gewoon niet dat ze risico loopt dat er iets gebeurd.
Als eerste gefeliciteerd met je kindje, maar wow, volgens mij ben je een beetje overspannen door de bevalling en alles eromheen, ik bedoel, gelijk al denken aan het wegdoen van je hond die je 4 jaar trouw is geweest?! Dat gaat toch een beetje te ver, vind je niet? Of heb je reden tot bezorgd zijn? Je zegt dat je goed nagedacht hebt over welke hond je zou nemen, maar heeft jouw hond je dan ooit in twijfel gebracht door agressief te reageren naar kinderen toe? Waarom ben je bang als je hond in de buurt van je kindje komt? Je kan toch aan zijn lichaamstaal zien of hij agressief is of gewoon interesse toont, het is natuurlijk meer dan normaal dat hij ook graag goed kennis wil maken met de nieuwe familielid! Als hij geen afwijkend gedrag vertoont hoef je je absoluut geen zorgen te maken. Wacht gewoon even rustig af tot je zwangerschapshormonen een beetje uitgewerkt zijn, misschien zal je de situatie met totaal andere ogen bekijken. Als je voorlopig zo zenuwachtig bent kan je er ook voor kiezen om je baby boven te laten en niet naar beneden te brengen. Ik heb zelf ook een hond, hoor, en dacht eerst dat ik hem gelijk met de baby uitgebreid kennis laat maken, maar na de bevalling ben je toch idd voorzichtiger, dus heb ik hem alleen even aan de baby laten ruiken toen ik hem zelf vasthield (maar hij heeft het toen niet eens begrepen volgens mij, haha). Daarna verbleef de baby eigenlijk bijna altijd boven, gewoon omdat dit mij beter uitkwam, niet omdat ik bang was voor de hond. Toen de baby wat ouder is geworden (een paar maanden verder!) zijn we verder gegaan met de kennismaking. Mijn hond in hartstikke vriendelijk, maar iets te enthousiast, dus we proberen hem steeds rustig te laten blijven, al lukt dit niet altijd (hij wil de baby gelijk likken). Wij laten hun nooit samen alleen, WEL als de baby in de box ligt (de hond kan er toch niet bij). Maar wij vertrouwen erop dat onze hond de baby niks aan wil doen, omdat hij gewoon totaal niet agressief is, en heeft nog nooit iemand gebeten o.i.d. Dus als jouw hond ook nooit zoiets heeft gedaan, blijf hem dan ook vertrouwen! Hij gaat niet opeens agressief worden als hij dat nooit is geweest en als hij onderdanig is (dus weet dat jullie en de baby hoger in de rangorde zijn).
Mijn man is op het moment ook thuis (werkzoekende) dus als Thirza beneden is is er altijd iemand in dezelfde ruimte. Denk dat ook inderdaad je hormonen nog zijn, ga wat relaxter ermee om. Je hond verandert vast niet inneens in een bijtend monster, maar voor haar is er ook wat veranderd en daar moet zij ook aan wennen.
Mijn zus heeft vorig jaar hetzelfde gehad. De hond was continu nerveus als de baby in de buurt was. Hij veranderde van een speelse enthousiaste hond in een hond die telkens apart ging liggen in een andere ruimt dan de baby. En...hij gromde een paar keer naar de baby en trok z'n neus op en liet z'n tanden zien. Dat had hij nog nooit gedaan, ook niet naar kinderen in de buurt maar het leek wel alsof hij nu enorm moest wennen aan de nieuwe situatie en zich daar niet prettig in voelde. We hebben van alles uitgezocht en manieren bedacht om te zorgen dat het goed zou gaan, maar mijn zus kon die hond niet volledig vertrouwen. Hoe lief hij ook was, want dat was hij. Mijn zus heeft hem weggedaan, ze zei letterlijk 'ik vergeef het mezelf nooit als hij mijn kind wat aandoet' en ik moet altijd extra opletten. Ze had geen rust, en ze kon de hond ook niks kwalijk nemen. Met veel zorg hebben we een nieuwe baasje gevonden, en hij heeft het daar heel goed. Hij voelt zich prima en is weer de hond die hij altijd was. Mijn zus voelde het alsof ze haar kind moest wegdoen, ze was zo gek met die hond. En eigenlijk wij allemaal, dus het was heel moeilijk maar uiteindelijk de beste oplossing! Sterkte!
Mijn hond was in het begin super enthousiast. Hij sprong op de bank als ik daar met de kleine zat of bezoek. Hij piepte heel hard als de kleine huilde. Ik vond het toen ook heel lastig. We hebben hem dit gedrag afgeleerd door op momenten dat hij dat deed een kettingkje naar hem te gooien. Heeft goed geholpen. Verder als de kleine in de box ligt ga ik gewoon douchen, hij springt neit in de box hoor. Enja laat hem af en toe een keer ruiken. vaak likt hij dan ook over haar handjes. Dat mag hij 1 keer en daarna moet ie van mij ophouden. Hij luisterd neit super goed maar stopt even later wel. Na paar maanden had ik de kleine in wipstoel op de grond en ben ik de hond gaan leren dat hij gewoon moet gaan zitten, ernaast. dat doet hij nu. Op een enkele enthousiaste keer na dat hij toch naar haar gaat en lik door der gezicht geeft wordt ik een keer boos en gaat hij weer netjes zitten. Het is even kijken wat werkt. Ik laat ze alleen in de kamer maar dat ligt de kleine in de box, dan kijkt hij er niet naar om. Laat haar neit op de grond liggen als ik wegga.
De hond wordt waarschijnlijk nerveus van jou omdat jij zo nerveus bent, en daarnaast is hij misschien bang dat hij weer niet naar huis terug mag als de uitlaatservice komt oid. Het is voor hem ook een nieuwe situatie, geef het tijd om aan elkaar te wennen. Zo veel mogelijk erbij betrekken en ook 1 op 1 aandacht voor je hond. Ik ben voor mijn bevalling plots opgenomen terwijl ik dit niet had verwacht dus ik zei tot zo ik ben zo weer terug en ben vervolgens een week weggebleven en kwam ineens terug met een baby. Mijn hond is een hele poos van slag geweest elke keer als ik wegging omdat ze bang was dat ik niet meer terug kwam. Dat vertrouwen moet weer groeien en heeft tijd nodig. Maar als jij je hond nergens mee vertrouwd komt het natuurlijk nooit. Misschien binnenkort in gesprek met een gedragsdeskundige voor tips hoe jij hiermee om kan gaan.
Herken je gevoel helemaal. Onze hond (labrador) was ook super zenuwachtig toen wij 4 jaar geleden met Milan thuiskwamen, dit heeft best een tijdje geduurd. Toen we vanuit het ziekenhuis thuiskwamen met de maxi cosi sprong hij zowat in de box, was dus meteen heel erg terughoudend en voorzichtig, misschien zelf een beetje té Ook als Milan op bed lag en hij Milan hoorde huilen via de babyfoon begon hij allemaal te piepen en gek te doen, niet normaal. Uiteindelijk heeft de tijd het moeten leren. Voor de hond is het ook niet niks natuurlijk, zo'n kleintje die ineens in de roedel erbij komt. Hier zijn de hond en Milan nu echt dikke vrienden, lopen de hele dag achter elkaar aan.
Je moet als eerste zelf relaxen, want dit doet de hond geen goed. Juist omdat jij zo bent doet de hond zo. Het is voor de hond ook wennen. Eerst logeren, dan thuis komen en er is een baby, dan weer logeren en nu weer thuis. Je kan de hond toch aandacht geven als je kleintje in de box ligt of slaapt? Al is het maar even kroelen, of een balletje gooien in de tuin oid
Ik denk dat jijzelf de hond enorm zenuwachtig maakt. Ik kreeg een kraamzorg die bang was voor dieren..de beesten hier reageerde er direct op. Hup kraamzorg weg gedaan en probleem opgelost. Ook juist omdat je het normale patroon van de hond flink door de war hebt geschopt is wel zeer belangrijk dat jij nu wel even het vertrouwde baasje bent.
Er zijn legio gezinnen met baby's en honden, waarbij alle partijen het zonder kleerscheuren overleven. Ik snap dat hormonen de overhand nog hebben, maar ik vind het gewoon een beetje zielig voor je hond. Vandaar dat ik misschien wat scherp uit de hoek kom. Ik denk dat je gelijk hebt, dat je hond jouw zenuwen aanvoelt. En er is natuurlijk ook veel veranderd voor hem. Het is allemaal even anders dan anders. Geef het gewoon de tijd. Natuurlijk moet je de hond en baby niet alleen laten, maar houd voor ogen dat je hond niks heeft gedaan om je wantrouwen te verdienen
aller eerst gefeliciteerd met je kleintje en je moedergevoel maar eerlijk, je hond moet je ook haar gang een beetje laten gaan. Het is juist goed als de hond ook je kindje eens op zoekt, hij moet haar ook leren kennen en in zien dat ze bij jullie gezinnetje hoor. Persoonlijk had ik er niet voor gekozen om hond zoveel uit logeren te doen in zo'n belangrijke fase in het leven van ook je hond. (hier is hond zelfs in de kamer geweest tijdens mijn bevalling). Maar begeleidt je hond bij het contact maken, prijs de hond wanneer ze rustig is en aai haar flink wanneer ze geen stresssignalen geeft in bijzijn van je kleintje. Probeer ook de hond haar aandacht te geven, je man kan vast ook met haar lopen? hier was Boris er erg rustig onder dat zl geboren was, dag 4 en 5 waren we in het zh wegens geelzien en daarna was hij wel een stuk onrustiger. Ik denk echter dat het kwam omdat we opeens heel weinig tijd voor hem gehad hadden, omdat we in het zh bij zl waren.
Je hebt al een fout gemaakt door je hond naar zon opvang te brengen. zo gauw je thuis kwam had jij naar binnen moeten lopen met de baby en de maxi cosy op de grond moeten zetten. En laat maar snuffelen. nu kun je het alleen nog maar de hond mee naar boven laten gaan als je de kleine gaat wassen aankleden alles. Overal de hond bij betrekken. wij hebben een herder die 5 jaar alleen was voordat dochter werd geboren. Ik heb geen moment aam hem getwijfeld. ik legde haar in de box ging plassen boven de was pakken buiten ophangen. en natuurlijk loopt hij nu wel ooit weg als ze in de buurt komt. Maar snap het wel met af en toe een krijsende peuter van bijna 3
Hier ook een hond (oud duitse herder) en inmiddels peuter en baby! Na de geboorte hebben we haar bij beiden het eerste mutsje en rompertje laten ruiken in haar mand.... Moest bij beiden 4 dagen in het ziekenhuis blijven, dus was ook even weg. Bij dochter was ze bij mijn schoonouders, haar vaste logeeradresje en bij zoon was ze gewoon thuis. Zoveel mogelijk eigen ritme. Bij thuiskomst eerst zelf, alleen weer aandacht gegeven! Ze was erg blij en enthousiast. Daarna is de nieuwe baby door manlief geïntroduceerd en dat was snuffelen en een keer likken... Bij dochter moest ze ook wel aan de nieuwe geluiden wennen, soms ook janken als ze huilde. Dit was na een tijdje weer over. Heb ze nooit alleen gelaten, maar wel bewust ook aandacht aan de hond gegeven als zij lag te slapen of de hond juist steeds laten snuffelen als ze dat wilde... Denk juist dan bij wegsturen dat je problemen gaat creëren! Ze nemen zenuwachtig/ gespannen gedrag meteen over en dan wordt het natuurlijk wel 'gevaarlijker'... Ze mag hier altijd even snuffelen bij de baby, maar zodra wij 'klaar' zeggen moet ze ook stoppen en dat gaat goed. Een hond moet duidelijk de plaats binnen het gezin weten. Hier dus ook nooit op de bank, als ik aan het voeden was in de mand (net als dat gebeurd als wij eten), naast de wagen lopen bij het uit gaan (niet ervoor!), eerst wagen met baby naar binnen en dan pas de hond etc etc Probeer er zelf meer ontspannen mee om te gaan en je hond zoveel mogelijk gewoon thuis in zijn normale ritme te houden, dus niet steeds uit logeren sturen... Blijf wel alert en consequent naar je hond, meteen corrigeren als je gedrag ziet wat je niet wil! Dan is er niks mooiers om je kinderen op te laten groeien met een hond als beste vriend!
Oh hier ook vrouwtje die de gehoortest en hielprik kwam doen was bang. Krahulp zette hond buiten. Waarop ik vriendelijk maar duidelijk gezegd heb binnen laten anders gaan jullie maar naar buiten.
Precies! Heel belangrijk! Ook bij het bezoek is het belangrijk dat de hond ook aandacht krijgt en dus niet buiten gezet wordt oid. Hier ging de kraamhulp zelfs met haar wandelen Hoefden jullie trouwens niet door te geven aan het kraambureau of jullie huisdieren (dus een hond) hebben? Dacht dat dat was zodat ze er rekening mee konden houden wie er gestuurd werd?
Allereerst zal ik even wat duidelijker zijn over de uitlaatservice. Dit is mijn beste vriendin, waar mijn hond meestal een paar keer per week is als ik aan het werk ben. Ook wandelen we heel vaak samen. Mijn hond is net zo lief bij haar als bij mij (misschien nog wel liever bij haar, haha). Dus daar heeft ze absoluut geen stress van ondervonden. Dit had ik er misschien even bij moeten zetten. Verder onwijs bedankt voor de reacties tot dusver. Jullie hebben gelijk dat mijn hormonen nu een grote rol spelen. Dat onderschat ik misschien een beetje dus bedankt dat jullie mij erop wijzen Ik ga zeker geen overhaaste beslissing maken en mijn hond zomaar weg doen hoor. Maar ik wil wel dat deze situatie ontspannener word. En dat begint bij mij, dat weet ik. Ik geef haar ook zeker aandacht als mijn kindje slaapt. We hebben vandaag nog brokjes in de tuin verstopt die zij dan moet zoeken. En als mijn kindje in de box ligt mag ze op de bank bij mij en gaan we lekker kroelen. Maar normaal maak ik elke dag een wandeling van minimaal een uur met haar en dat gaat nu niet. Zodat ze toch haar energie kwijt kan gaat ze dus af en toe nog naar de uitlaatservice.
Ik denk dat je het echt de tijd moet geven. Omdat je gewacht hebt met het voorstellen, lijkt me dat je toch met een soort achterstandje begint. En je eigen nervositeit helpt je ook niet om dit in te lopen. Ikzelf ben thuis geboren met onze hond (een pittige terrier) onder het bed. Verloskundige van mijn moeder zei: laat maar liggen, kan geen kwaad. Eigenlijk ben ik al vanaf mijn geboorte beste maatjes geweest met onze hond, kon uiteindelijk alles met haar doen, van aankleden als een pop tot samen kroelen op het speelkleed . Wat ik wil zeggen is: het kan zó leuk worden, een kind samen met hond! Ik hoop echt dat je je over je angst heen kunt zetten, dat je kindje uiteindelijk net zo gek is op hond als jij!
Ach meid, die lange wandelingen komen snel genoeg weer! Als je weer hersteld bent lekker je kleintje in de wagen of draagdoek en dan lopen jullie stad en land af met zijn drietjes