Oh die pijn, ik wist echt niet hoe ik het had. Ik heb twee weken lang overal hulp bij nodig gehad, kon nog geen 20 meter zelf lopen, kindjes niet verzorgen etc. Je voelt je dan zo afhankelijk van anderen, maar je wilt sterk zijn voor je kindje. Ik heb me nog nooit zo naar gevoeld als toen. Niet alleen lichamelijk maar ook psychisch. Zat bv naast mijn schoonvader op de bank te kolven. Ik kon de trap nauwelijks op en had niet de puf om tegen hem te zeggen dat ik even alleen wilde zijn. En hoesten of niezen, verschrikkelijk! Inderdaad buikspieren ondersteunen met je handen. Hopelijk lukt het haar vriend om vrij te krijgen of kan ze van anderen hulp krijgen.
Ja, die fysio heeft mij zo geholpen! Toen kon ik ineens zelf mijn bed uit, was op dag zes denk ik. Ik moest na drie dagen al wieberen, echt onmenselijk vond ik het. Als ik hier in het streekziekenhuis was bevallen, had ik tien dagen mogen blijven.
Ja precies ze kan ook echt niet lachen..ja heel zachtjes. ik zag idd dat ze dan haar buik vast pakt en een soort tegendruk geeft dus denk dat ze dat wel ontdekt heeft Ze ging naar de wc samen met haar vriend, en ik hoorde haar huilen ..zo sneu kwam ze terug dikke rode ogen, doet zn zeer zegt ze
Ik bedoelde eigenlijk dat ik in het rmd huis de eerste 10 dagen niet alleen mocht verblijven heb mijn schoonmoeder en broer een nacht bij me gehad op de kamer de eerste dagen. Ik had op zondag de keizersnede en moest er eigenlijk woensdag uit. Maar er was geen kamer zonder lift vrij dus kon niet. Werd uiteindelijk vrijdag. Ik voel ook weer mee ik voelde me alsof ik overreden was door een vrachtwagen. Consequent de pijnstillers nemen gedurende de dagen is aan te raden zodat er constant wat in je bloed zit.
oh op die manier! Ik geloof dat haar vriend wel even in het RMD huis verblijft met haar maar die moet binnenkort ook weer werken. ik geloof donderdag, als het goed is zouden haar moeder en haar schoonmoeder naar haar toekomen om te helpen met aankleden enzo
In het Vu RMD huis is er op de begane grond een kamer, eigenlijk voor gehandicapten. De rest is boven. Misschien kan ze vragen of ze die kamer kan krijgen? Hadden wij ook, ruime fijne kamer. En handig met aanpassingen zoals extra steun bij de douche enz.
Bij ons was het ook de regel, na 3 dagen ontslag indien alles goed. Uiteindelijk waren mijn bloedwaardes en bloeddruk nog niet goed genoeg en mocht ik langer blijven. Mijn dochter is op woensdag geboren, ik ging dinsdag weer naar huis. Had eigenlijk zaterdag al gemoeten. Ik heb de eerste 4 weken niet zelf naar de afdeling gelopen, ik werd met de rolstoel gebracht. (aangezien we in de buurt wonen, zat ik niet in het rmd huis. Autorijden na een keizersnee mag niet de eerste 6 weken (verzekeringstechnisch), dus ik had iemand die mij bracht en haalde). Ik had het geluk dat mijn schoonmoeder in het ziekenhuis werkte, dus dat was met vervoer iets gemakkelijker. Doordat ik niet hoefde te lopen, ging de rest gemakkelijker. Ik heb nog wel een tijdje paracetamol en diclofinac geslikt tegen de pijn (3 maal daags). Ibuprofen mocht niet volgens mij. Buik goed ondersteunen inderdaad bij hoesten, lachen en niezen (au). Toen we na een maand overgingen naar het streekziekenhuis heb ik wel weer alles gelopen. Dat ging toen ook prima. Hoesten en niezen is nog wel een hele tijd zeer onprettig geweest. Het is in zo'n situatie heel moeilijk om rust te krijgen. Zoveel mogelijk toch proberen. Alles wat je een ander kunt laten doen (iets oprapen/aangeven, de rolstoel duwen) gewoon door een ander laten doen. Door alles wat je in deze situatie toch "moet", mobiliseer je toch wel genoeg. (niks doen is ook niet goed, maar dat gevaar heb je niet in deze situatie).
heb niet het hele topic gelezen, alleen de 1e blz.. misschien kan je haar wijzen op Stichting Earlybirds? Kunnen een hele mooie fotoreportage maken!
Los van de pijn van de sectio gaat ze moeilijker herstellen vanwege de HELLP. Dat brengt ook weer een heleboel pijn met zich mee. En rust nemen is belangrijk, vooral omdat je na HELLP enrom prikkelgevoelig bent, dan kun je niets hebben en ben je direct moe. En niet zomaar een beetje moe, maar uitgeput 'de tanden vallen uit je mond' moe. Het heeft bij mij ongeveer een jaar geduurd voordat ik helemaal hersteld was. Dus ondanks dat haar focus nu waarschijnlijk helemaal ligt op haar kindje moet ze serieus een paar dingen voor zichzelf doen. Fysiotherapie, tegendruk, goed eten en drinken, zodra ze niet bij haar kindje is en niet kolft gaan slapen (echt de hele dag door), inlezen over HELLP (begeleiding na HELLP is vaak volledig ondermaats, ik had mazzel dat mijn moeder en zus het al hadden gehad), haar werkgever en familie en vrienden inlichten over HELLP zodat men straks weet wat haar overkomen is. Grote kans dat ze straks helemaal instrort als ze beseft welk risico zij gelopen heeft, en haar dochtertje nog loopt. Stichting HELLP-syndroom Home » Stichting HELLP-syndroom HELLP-syndroom - Wikipedia "Mij is niks gebeurd. En zij komt er bovenop!" * | Ouders Online Het artikel uit Ouders gaat ook over een kindje dat overleden is, dus dat is niet vn toepassing, maar het beschrijft wel heel goed de nasleep en de angst.
Ik heb het voor de zekerheid even nagekeken: Borstvoeding.com: kenniscentrum voor borstvoeding - Medicijnen - Overzicht: medicijnen en borstvoeding Het mag dus beide. Waarbij Ibuprofen een L1 is (veiligst) en Diclofenac een L2 (veilig).
Helemaal mee eens. Dit wordt zo onderschat. Tijdens de ziekenhuisperiode "merkte" ik het niet zo. Je leeft zo op de automatische piloot. Alles draait om het kindje. Je wilt er zo veel mogelijk zijn. Pas thuis, als de rust er weer is, komt alles boven. Juist dan is de steun van mensen om je heen belangrijk. Iedereen denkt, nu is het goed, kindje is thuis, niks meer aan de hand. Mensen zien niet dat je ziek bent, dat maakt het heel lastig. Het heeft bij mij 1,5 jaar geduurd voordat ik weer kon zeggen, ja, nu ben ik weer echt mezelf.
Ik wou dat ze dit allemaal kon lezen jullie denken zo lief mee ! . Ik ga haar zeker al deze info geven. Ben zelf ook heel bang dat ze straks instort En ik doe wat ik kan om haar te troosten en te steunen.. Mocht het zo wezen dat haar vriend straks weer werkt en der ouders ook niet elke dag heen kunnen om te helpen ga ik heen met de trein als ze wilt douchen Enzo Gister toen we er waren en we stonden voor der deur zagen we dat ze sliep dus toen zijn we naar beneden gegaan en hebben daar gewacht tot ze wakker werd. Ik heb haar ook gezegd dat ze echt veel moet slapen tussen t bezoek aan de kleine en kolven door. We stonden naast de couveuse en hup daar stond ze weer naast me Ik zei al ga nou lekker zitten dat zetten we je er naast en vragen we of de couveuse omlaag kan Maar nee dat wilde ze niet... Wat dat betreft is ze ook best wel eigenwijs ofja eigenwijs gewoon een doorbijter die door wilt gaan voor der kindje ik snap het natuurlijk wel ik denk dat ik t zelfde zou doen maarja t gevolg daarvan is dat ze helemaal kapot is een paar minuten later. Vandaag gaat t opIch beter als gisteren zei ze Hopelijk elke dag een stapje vooruit
Wow wat bijzonder dat je de kleine meid heb mogen zien. Blijft bijzonder om te lezen hoe je er bent voor je vriendin. Maar als ik der verhalen hier zo lees over het herstel van sommige na HELPP heb ik heel veel geluk gehad. Norah was zondag geboren en woensdag ging ik naar huis. Moest eingelijk donderdag maar ik wilde zelf naar huis. Moest herstellen van de keizersnee heb geloof ik 14 dagen pcm geslikt en langzaam afbouwen. Maar heb geen last meer van de HELPP gehad gelukkig. Las hier ook dat iemand zei dat je 6 weken niet mag autorijden. Laat haar dit navragen bij de verzekering. Ik heb dit namelijk ook gedaan en als de arst het verantwoord vond mocht ik binnen die 6 weken alweer zelf rijden van de verzekering.
had van de week al even je topic doorgelezen alleen nog geen tijd gehad om te reageren, maar zoals al vaker is aangegeven Wat ben jij een kanjer wat ontzettend fijn voor je vriendin om zon iemand in je omgeving te hebben. heel sterkte voor jou en vriendin en haar familie knuffel voor jullie allemaal
Sterkte voor jouw vriendin en iedereen om haar heen! Wat een herinneringen brengt dit weer boven... Met 31 weken is mijn meisje gehaald met een keizersnede. Ze had 5 weken groeiachterstand en was 940 gram. Het heeft bij mij denk ik 2 jaar geduurd voordat ik weer kon zeggen dat ik me 'mezelf' voelde. Wat ik voornamelijk zwaar vond, is het gebrek aan begrip. Geen onbegrip - want dat is anders...maar gebrek aan begrip. Na maanden ziekenhuis, dacht iedereen: "ze is thuis, ze leeft, jij leeft - het is weer helemaal goed." En dat was het niet. Maar ik ben een 'groothouder'. Ik laat weinig zwakte zien. Maar dat neemt niet weg dat de angst er (soms nogsteeds!) is. Want je bent door het oog van de naald gekropen, en dat hakt erin. Niet alleen de keizersnede is zwaar, ook het herstel van de HELLP, het niet kunnen zorgen voor je kindje, het niet mee naar huis krijgen van je kindje, het niet een kusje voor het slapengaan kunnen geven, niet weten hoe ze wakker is geworden, het zelf bijna dood zijn gegaan....en soms zelfs het schuldgevoel dat jouw lijf dit jouw kind heeft aangedaan. Stom lijf. Zwak lijf. Terwijl het juist zo sterk is, want het heeft het wel allemaal overleefd. Heel veel dubbele gevoelens - en wat heel fijn zou zijn, is als je het allemaal zou kunnen vertellen. En dan vooral zonder dat anderen eroverheen moeten gaan met "ja de buurvrouw van mijn tante d'r vriendin was laatst ook ineens zo beroerd". Een luisterend oor, een arm om je heen....en hulp bij de praktische kanten zoals stofzuigen en koken. Dat is waardevol!
We doen het met liefde. Wij zijn van een club waar het lidmaatschap gelukkig heel erg beperkt is, en dat brengt met zich mee dat niet veel mensen weten wat het allemaal met zich meebrengt. Laat het haar des noods lezen. Ik ben ook een "groothouder" (mooi woord female81) en heb geleerd dat het je in deze fase helemaal niets brengt, alleen maar uitputting en een langzamer herstel. Later helpt het om je af en toe groot te houden, maar nu nog even niet.
Mijn man was ziekgemeld op zijn werk zodat hij 24/7 bij mij en de kinderen kon zijn. Ik zou dit voorstellen, want moeten werken is voor haar vriend en dus ook voor haar echt heel zwaar. Wij vonden het fijn dat we alles samen konden doen. Wat betreft het instorten, mijn ervaring is dat je doorgaat... Vooral op deze termijn dat alles nog zo onzeker is. Je wilt er voor je kind(eren) zijn en het maakt niet uit wat er wordt gevraagd. Je kan aan haar voorstellen een schema te maken, wij deden ongeveer het volgende: 7:00 uur wekker en kolven 8:00 uur ontbijten 8:30 a 9:00 uur uur bij de jongens, helpen met verzorging gesprekken met artsen 10:00 uur kolven op hun kamer 12:00 uur lunchen kolven daarna rusten 15:00 a 16:00 uur bezoek van opa's oma's ooms of tantes 17:00 uur kolven, bezoek ging koken 18:00 uur eten 19:00 uur avondverzorging en kolven 21:00 uur iets drinken en naar bed en in de eerste week zette ik de wekker voor het kolven. Na een week wilde ze dat we daarmee stopten vw moeheid. Ik had genoeg, ook al lag mijn productie bijzonder laag. Structuur vonden wij erg fijn, wellicht heeft ze er iets aan.
Bedankt voor je schema ik zal het eens voorleggen . Ik lees je onderschrift net...jeetje wat onmenselijk en oneerlijk Waren je zoontjes ook te vroeg geboren ?