Sorry dat ik zo uit schiet hoor... ik begrijp dat he met reuma lastig is omdat je nooit precies weet wanneer dingen opvlammen, maar hij zit nu wel heel erg in zn slachtofferrol vastgeplakt. Hij kan niet van jou en je familie verlangen dat iedereen zich maar naar zijn eisen plooit. Dan gaat hij zelf toch op een andere dag dan de vrijdag boodschappen doen?? Wat je van een ander verwacht zou je zelf ook anders kunnen doen
Je hebt helemaal gelijk Hopmarjanneke. Ik ben er ook echt klaar mee. Nu zit ik alweer een hele dag op het werk mijn hoofd hierover te breken. Dus erg productief ben ik niet Ik denk dat ik vanavond na het werk ga zeggen dat ik wil dat hij vertrekt. En dat ik het echt serieus meen. Gisteren had hij nog niet eens eten gemaakt! Hij had geen honger. En als ik honger had dan kon ik het toch zeker zelf maken. Nou ik ben echt geen verwend nest hoor. Maar na een hele dag werken mag ik toch wel verwachten dat ik iets te eten krijg dacht ik zo. Vooral omdat de kleine ook nog in bad moest en ik de honden nog moest verzorgen. Oh ja, en de was zat ook al de hele dag nat in de wasmachine. Hoe meer ik het erover heb en dingen terug lees, hoe kwader ik word. Volgens mij is mijn knop eindelijk om.
Ik heb zelf in een soort gelijke relatie gezeten. Wij hadden een eigen zaak en ik deed de administratie en ik was verantwoordelijk voor 2 webshops (versturen, email, administratie). Thuis deed ik alles, het gehele huishouden en de boodschappen, het enige wat hij hoefde te doen in het huis was koken. Nu wilde hij dat ik niet meer zo vaak op kantoor kwam werken, want we zagen elkaar te vaak. Prima, het was een mannenomgeving en ik kon mij beter thuis concentreren. Maar toen ik vanuit huis ging werken kreeg ik vervolgens het verwijt dat ik nooit wat deed. Kortom, het was nooit goed. Uiteindelijk is de bom gebarsten en hij wilde dat er iets ging veranderen, want ik deed niets en ik kwam nooit het huis uit Ik moest maar veranderen, meer doen in het bedrijf in huis en misschien dat zijn houding naar mij dan ook maar ging veranderen. Dat gebeurde niet, want hij bleek achteraf gewoon een ander te hebben (een getrouwde vriendin van mij met 2 kinderen). En achteraf gezien heeft hij heeeeeeel erg veel spijt gehad, hij zat gewoon compleet met zichzelf in de knoop. Misschien is het juist wel goed als jullie voorlopig uit elkaar gaan, dan gaat hij misschien eens goed nadenken en komt hij tot inkeer of niet... Succes in ieder geval en je klinkt als een hardwerkende topmama, die het verdient om regelmatig een compliment te krijgen hoe je het allemaal bolwerkt!
Tjemig, wat een akelige situatie zeg. Ik begrijp best dat je vriend ziek is en dat dat verschrikkelijk vervelend is, maar hij is nog steeds jong en kan heus wel iets in huis doen, en voor jullie zoon zorgen. Het klinkt mij ook in de oren alsof hij compleet in de slachtofferrol kruipt. Misschien is hij ook wel depressief, wie weet. Maar als ik het goed begrijp wil hij ook niet echt praten, dus dan kom je daar ook niet uit. Dat is echt het enige dat ik nog kan bedenken: probeer een rustig gesprek te voeren waarin je aangeeft wat dit met jou doet, dat je je zorgen maakt om hem, en dat je vreest dat jullie relatie op deze manier echt niet lang meer gaat duren. Het is geven en nemen in een relatie, ook als je ziek bent. Die opmerking van hem dat jij maar voor hem moet zorgen als jullie uit elkaar gaan, vind ik ook echt ridicuul. Hoezo? Hij zorgt toch ook niet voor jou? Het maakt het je alleen maar moeilijk. Misschien is praten met de huisarts, als neutrale persoon, ook wel een idee inderdaad. Vriendinnen en jouw ouders staan natuurlijk aan jouw kant, dus dat is moeilijk.
Dank je wel Vlinder Het klinkt inderdaad wel heel herkenbaar. Behalve dan dat ik niet denk dat hij mij (nu) bedriegt. In het verleden is dit wel gebeurd. Althans, hij hield zich op op chatsites. En dat zie ik ook als bedriegen. Naar mijn idee sta ik er nu al alleen voor, dus erg veel verandert er niet als hij weg is. Ik vind het alleen heel erg voor de kleine, want dit is natuurlijk niet wat je voor ogen hebt als je aan een kleintje begint. Bovendien is hij geweldig met de kleine. Dat zie ik tijdens de dagen dat hij wel goede zin heeft. Maar het is net een klein kind. Als hij ergens geen zin in heeft dan doet hij het niet en laat hij alles, maar dan ook echt alles aan mij over.
Op chatsites met andere vrouwen chatten vind ik ook al vreemdgaan inderdaad. Maar klopt, je staat er nu al zo goed als alleen voor, dus wat dat betreft verandert er weinig. Maar jullie kind heeft er toch ook weinig aan als jij er helemaal aan onderdoor gaat?
Onze kindje heeft inderdaad op deze manier ook niks aan zijn moeder. Vind het ook een vreselijk idee dat hij mijn stemming waarschijnlijk heel goed aanvoelt. Daar wil ik zo'n kleintje nog helemaal niet mee belasten. @Lindangel: ik heb hem vorige week uitgelegd dat hij mij pijn doet met zijn uitspraken en dat ik bang ben dat onze relatie op deze manier gaat stranden. Wij kijken kennelijk heel anders tegen de dingen aan en gaan daar nu ook niet uitkomen. Vanavond ga ik op een rustige manier proberen duidelijk te maken dat het mij heel veel verdriet doet om een punt te zetten achter onze relatie, maar dat zo doorgaan ons alle drie heel veel verdriet doet.
Maar wil je het inderdaad al zo definitief doen of wil je niet eerst een break inlassen? Even afstand van elkaar, rust en goed nadenken? Veel sterkte in ieder geval!
De enige manier om een break in te lassen is wanneer we allebei apart wonen. En hij heeft al aangegeven, toen ik dat de laatste keer voorstelde, dat de relatie dan wat hem betreft sowieso voorbij is. En ik weet nu heel zeker dat ik zo niet verder wil. Dus is er wat mij betreft nog maar 1 uitweg. Ik sta er trouwens zelf van te kijken hoe stellig ik opeens ben.
Ik heb met verbazing het hele topic gelezen en mijn god wat een slappe *** is het!! Ik moet eens aankomen bij mijn moeder over dat ze dan maar op een andere dag moet oppassen terwijl hijzelf 3 tot 4 dagen in de week zijn handen vrij heeft. Het komt op mij heel erg over dat hij heel erg van je aan het profiteren is! Je geeft aan dat hij als hij goede zin heeft een lieve vader is maar ik hoor ook dat dit de laatste tijd niet vaak is. Ja je had dit niet voor ogen gehad en je gunt je kleine een gelukkig gezin maar als jij dadelijk helemaal over de kop gaat heeft je kleine er helemaal niks aan. Heel goed dat je voor jezelf en je kindje kiest en ik hoop dat het hem helpt te doen inzien dat zijn houding echt niet kan. Laat je niet wegjagen uit jouw huis!!!!! Sterkte en zoals al gezegt hierboven complimenten over hoe je het aanpakt (weet niet of ik zou sterk zou zijn) xxx
Sorry, maar eigenlijk ben jij nu al alleenstaand. Je doet zowat alles zelf in het huishouden, voor jullie kindje, voor de honden, ... en je dochter wordt 3 dagen per week opgevangen door jouw ouders. Het enig verschil is dat er nog een kerel in je huis zit die er duidelijk niet thuis hoort en zit te miepen over alles wat hem niet aanstaat in zijn luxe-leventje. Ik zou minstens voor een tijdelijke break gaan en hem er tijdelijk uitzwieren. Ziet hij dat dan als een definitieve break, dan is dat zijn keuze.
Vanavond heb ik gezegd dat ik niet meer samen verder wil. Hij verwijt mij dat ik van alles wil (honden, kindje, werken) en dat hij voor alles op moet draaien. Volgens hem ben ik degene die verwend is en alles wilt, maar er niks voor wilt doen. Ik kan maar niet tot hem doordringen. Hij werd enorm boos toen ik zei dat ik niet meer verder wilde en noemde me ontzettend egoïstisch. Hij dreigt er zelfs mee om zichzelf dan maar iets aan te doen, want ik zet hem zomaar bij het grof vuil. Lekker fijn om zo iets te zeggen! Maar het gekke is dat ik ergens wel begrijp wat hij bedoelt. Hij zit thuis en moet de troep aanzien die de honden maken. En het zijn behoorlijke beesten die veel haren verliezen en stof en modder meenemen. Maar ze zitten notabene in een aparte ruimte. Ze hebben een hele eigen etage (benedenverdieping) en komen nooit in onze huiskamer. Pfff, ik probeer alles helder te krijgen en vraag me iedere keer af of ik misschien toch niet te onredelijk ben. Ik kom er gewoon niet uit. Bedankt in ieder geval voor al jullie lieve reacties.
Jij bent helemaal niet onredelijk! Hij is onredelijk! Ik vind het knap van je dat je deze keuze hebt gemaakt. Ik denk dat het beter is voor je kleine.. Wat doet hij als hij thuis is? Allemaal 'leuke' dingen, leuk maar daar betaal je de rekeningen niet mee.. Probeer je niet om te laten praten door hem! Ik vind het namelijk erg triest om je om te probeen te praten met zelfmoord?!? Kom op zeg!
Ik heb maar 1 ding toe te voegen: Jij gaat het redden!! Eigenlijk sta je er al langer alleen voor. Heb je alles al zelf moeten regelen. Want de bijdrage van je vriend is minimaal. Nu kan je volledig de touwtjes in handen nemen. Jij gaat doen wat goed is voor jezelf en je kind. Zo voelt het nu nog niet,maar geloof me: het komt goed! (ik denk aan mijn vriendinnetje die hele moeilijke scheiding achter de rug heeft.Maar als ik haar nu zie,ondanks de ellendige periode nu volledig in haar kracht...beste besluit ooit!)
Ik vind het heel lastig hier te oordelen. Ik ben wel altijd van mening dat je in een relatie met kinderen niet zomaar moet opgeven, maar mijn indruk is dat jouw vriend wel heel extreem is. En hij windt jou toch ook om zijn vinger, want nu ga je twijfelen. Ik snap van hem dat hij de honden een last vindt. (Maar dat is waarschijnlijk ook omdat ik zelf niet van honden houd.) Maar nu doet hij net of alle beslissingen door jou zijn genomen, zonder dat hij erbij was. En dat hij zegt dat jij ervoor kiest om te werken, vind ik wel cru. Jij moet toch werken, hij kan het nu eenmaal niet doen? Kan je niet op korte termijn langs de huisarts? De situatie voorleggen aan een neutrale buitenstaander? Ik vind je niet onredelijk, maar ik ken je natuurlijk helemaal niet...
Heel knap van je dat je dit gezegd hebt en zijn reactie was natuurlijk wel te verwachten. Volgens mij heeft hij gewoon zware problemen met zichzelf, wat hij niet erkent of herkend en dit afreageerd op de persoon die het dichtst bij hem staat en dat ben jij, helaas. Maar wat ik me nog afvraag, is hij altijd zo geweest of is dit echt iets van de laatste tijd? Sterkte meis en als je je verhaal kwijt wil, je weet ons te vinden
Helemaal mee eens! Meid, je doet bijna alles al alleen... Het is echt nog maar een klein zetje. Komt wel goed! En daarbij: wanneer iemand emotionele chantage bij mij gaat toepassen, is het gelijk klaar. Ik zou me toch niet laten chanteren zeg!! Ppfff...
Even een paar simpele vragen, die je voor jezelf kan beantwoorden: Wie zorgt er dat er gewoond, gegeten, gedronken kan worden? Maak eens een lijstje, wie doet wat, vul daarbij ook het aantal uren in. Jij zou hem zomaar bij het grofvuil zetten? Ik vind persoonlijk dat hij jouw bij het grofvuil zet door je te behandelen als slaaf, alles moet zoals hij het wil en daar moet alles en iedereen voor wijken. Zo werkt het leven niet, heel vervelend dat hij reuma heeft en daardoor beperkt is, maar absoluut geen vrijbrief om een ander te behandelen als persoonlijke slaaf, en dan te verwachten dat die ander niks mag hebben voor zichzelf! Ik zou hem echt even in zijn eigen sop gaar laten koken, want die heeft geloof ik niet helemaal door wat hij doet! Ts van binnen weet je ook dat je niet onredelijk bent, en dat hij je dat nu probeert aan te praten... Ga niet door om medelijden, dat is de verkeerde basis en gaat op de lange termijn niet werken!