Meiden hebben jullie een idee? Ik ben afgelopen 29 november moeder geworden van een tweeling.Het was een pittige bevalling, gelukkig wel natuurlijk. Heftige kraamtijd gehad doordat de borstvoeding niet goed liep, daar alle tijd in ging zitten en de jongens niet goed aankwamen. Net op t randje met hulp van een lactatiekundige kunnen voorkomen dat er geen opname in het ziekenhuis nodig was. Uiteindelijk overgegaan op kolven in combinatie met flesvoeding en zo hebben ze 1,5 maand bv gehad. Gelukkig was mn man de 1e maand thuis. Daarna moest ik alleen voor de jongens gaan zorgen. Ik had 3 ochtenden in de week gelukkig hulp met het huishouden en het geven van een fles. Dat is langzaam afgebouwd. Nu doe ik het sinds een maand echt alleen. Lijkt mij heel normaal. Ware het niet dat ik het ontzettend zwaar vind. Met de dag ga ik me somberder voelen. Ik heb eigenlijk totaal geen roze (of in dit geval een blauwe) wolk gevoel gehad. Ik ben van mezelf best een stresskipje en nu merk ik dat de stress me regelmatig te veel wordt. Ik heb al zeker 2 weken elke dag wel een huilbui. Voel me zo verdrietig. Voel me een slechte moeder omdat ik zo gestresst met alles omga. Ik ben ook erg moe. De mannen slapen door dus ik kan in principe van 0.00 tot 7.00 uur slapen. Maar die keren zijn op 1 hand te tellen. Doordat ik door stress wakker lig, doordat ik licht slaap en daardoor snel wakker ben, ik wordt sowieso altijd wakker om 4.45 als mn man opstaat voor zn werk. Kortom te weinig slaap. Ik schaam me heel erg om dit te zeggen, maar ik denk regelmatig: had ik er maar 1. En dan denk ik meteen: maar ik kan geen van deze mannetjes missen! Dit kan een goeie moeder toch niet denken? En dan breekt mijn hart!!! Ik heb altijd moeder willen worden en het heeft best een tijdje geduurd voor ik zwanger was. Mijn eerste zwangerschap is helaas geeindigd in een MA. Mijn geluk kon niet op toen ik weer zwanger was. Waarom voel ik me nu dan zo ongelukkig? Mijn man liet me van het weekend iets lezen van het internet wat over een postpartum depressie ging. Tot mn schrik herkende ik echt heel veel van de symptomen. Ik twijfel dus nu of ik naar de huisarts moet of dat ik gewoon oververmoeid ben en dat het wel weer goed komt als ik weer wat beter/meer slaap. Het is natuurlijk ook druk met een tweeling dus het kan er ook bij horen misschien? Pfff.. ik weet het echt niet meer! Wat denken jullie?
Ik herken veel van je verhaal! Ik denk niet dat het bij mij een full blown depressie was maar had het toch wel zwaar. Daarom ben ik vrij vlug naar de huisarts en psychologe gestapt en dat hielp me wel. Ik kreeg ook lichte medicatie en dat vooral op vraag van mezelf. Ik had enorm veel schrik om in een oneindig diep zwart gat te vallen en wou dat echt perse met alle mogelijke middelen proberen te vermijden. Die periode heeft wel wat aangesleept en ik denk dat dit vooral te wijten was aan vermoeidheid. Ik vond het ook enorm zwaar te beseffen dat er twee hulpeloze wezentjes waren waar ik voor moest zorgen. Bijvoorbeeld iets waar ik mee inzat: wat dan als er eentje huilt en ik ben alleen en de tweede begint ook. Wie moet ik dan troosten? Ik ben ook echt een enorme piekeraar. Stilletjes aan is alles goed beginnen bollen en kon ik meer genieten. Achteraf gezien heb ik de eerste periode veel te weinig genoten en was het survival modus. En da's jammer maar het was nu eenmaal zo... Ik vond/vind een tweeling best wel zwaar maar eens de eerste periode door is, is het ook echt dubbel genieten! Dus hou vol meid! En ik zou misschien voor alle zekerheid toch even op gesprek gaan bij je arts. Dikke knuffel!
Wat ik me afvraag: heb je wel even tijd voor jezelf af en toe? Dat je bijv even een rondje kan hardlopen of lekker kan douchen, muziekje luisteren, boek lezen oid? Heb je wel steun van je man? Werk je er ook bij, biedt dit je afleiding of ben je 24/7 bij je kids? Pakt hij bijvoorbeeld ook weleens een avondje of nacht zodat jij even kan uitrusten? Ik ben ook een hele slechte slaper en zelfs als ik op een dinsdagmiddag nog even een uurtje lig na mijn werk word ik nog wakker omdat ik denk dat mijn dochter huilt terwijl ze op de opvang is Ik moet wel zeggen dat ik me sinds een paar weken echt weer happy voel en wel op een wolkje zweef. Maar dat komt omdat alles weer in balans voelt. Hormonen kunnen ook veel doen natuurlijk. De gedachten die je hebt van had ik er maar 1 vind ik wel logisch als je oververmoeid bent. Ik heb dat met mijn dochter ook wel eens gehad. Komt ook omdat er zoveel verandert en je contstant verantwoordelijk bent. Als je denk dat je depressief bent en je niets meer kunt relativeren, dan zou ik wel naar de huisarts gaan.
Als het oververmoeid zou zijn zou je niet wakker liggen snachts maar heerlijk slapen. Ik vermoed dat je wel wat depressieve gevoelens hebt. Zeker als je ook huilbuien hebt. Of was het anders toen je nog hulp kreeg smorgens? Zoek hulp! Ga naar de huisarts. Er is wat aan te doen. Sterkte en ik hoop dat je je snel weer beter voelt.
de roze of blauwe wolk hebben de meeste ouders niet hoor, ik heb het allebei de keren niet gehad. dus hou je daar niet aan vast. een goede moeder ben je zeker hoor! trap jezelf niet de grond in door te denken/zeggen dat je een slechte moeder bent. elke moeder heeft wel van die momenten hoor. bij mijn eerste dacht ik dat als ik een kussen op zijn hoofd zou leggen hij ook wel op hield met huilen en zo waren er nog wel meer gedachtes die ik had. op dat moment zocht ik hulp en achteraf kan ik zeggen dat ik zelfs in die situatie een goede moeder was want ik zocht hulp toen ik dat nodig had en ik was eerlijk over mijn gedachtes. verder denk ik dat het idd goed is om naar de ha te gaan, laat een lange afspraak inplannen en vertel je verhaal. oververmoeid tja dat zal het iig niet alleen zijn als het dat al is. of je al een echte depressie hebt kan ik zo niet beoordelen maar je ha wel. het is geen schande om hulp te zoeken en toe te geven dat het niet allemaal zo leuk is met kleine kinderen.
Dank jullie wel voor jullie reacties!! Bereke Dat vind ik ook zo lastig ja, wat als de een huilt? En ze worden ook wakker van elkaar dus ik sta al vrij vlot naast hun bed als ik er een hoor. (tenzij het ook tijd is om eruit te komen) Ik heb tot nu toe ook veel te weinig genoten en dat vind ik echt heel verdrietig. Maar ik kan er ook niet zo veel aan veranderen. In het weekend gaat het meestal wel beter want dan is mijn man er natuurlijk ook. Dan is de zorg verdeeld en kan ik beter genieten. Maar de laatste 2 weekenden ben ik toch ook best down geweest. En zo voelde ik me vanmorgen en toen ik dit hier schreef ook erg down. Vanmiddag zat ik ff met de boys in het zonnetje en voelde ik me juist weer beter. Ik wordt zo heen en weer geslingerd van de ene emotie naar de andere, slopend! Maar dank je wel voor je steun! Missmara Tijd voor mezelf is er weinig. Ja savonds, als ze op bed liggen, vanaf een uur of 20.00 meestal. Maar dan is manlief er ook nog. Al zijn we beiden te moe om dan iets te ondernemen en zakken we meestal op de bank voor de tv. Mijn man is echt een topper en steunt me waar nodig! Hij staat elke werkdag op om 4.45 om naar zijn werk te gaan. Als hij thuis komt gaat hij vaak koken en zorg ik voor de kinderen (of andersom). Savonds legt hij de jongens in bed. Ik heb helaas geen werk en zit al thuis sinds 1 mei 2013!!! Helaas geen contractverlenging gehad door een conflict met mijn baas over mijn miskraam. Maar dat is weer een ander verhaal. Ik ben dus al een jaar op zoek naar werk en dat schiet ook totaal niet op. Voor mijn WW moet ik elke week solliciteren dus daar gaat soms ook een hoop tijd in zitten. Ik heb nog tot eind juni WW en dan moeten we gaan leven op t salaris van mn man. Daar denk ik liever nog niet over na. Ik ben dus inderdaad 24/7 bij mijn kids en ik zit er dus continu in. Ik wil dus graag werken om even wat anders te hebben. Al heb ik niet zoveel energie en zal ik dan de zorg voor de jongens aan anderen moeten overlaten. Toch denk ik dat het goed voor me zou zijn als ik ook wat anders om handen heb. Nu ben ik alleen maar moeder en daarin voel ik me dan ook nog regelmatig falen.... Zolief Ja dat slapen.... ik ben nooit echt een goeie slaper geweest maar op t moment is het echt waardeloos. Toen ik nog hulp kreeg ging het wel wat beter, al was ik dan nog druk omdat de jongens regelmatig moeilijk bij de ander dronken. Robijntje1982 Nee dat is waar van die wolk, daar hoor ik ook regelmatig. Het lucht wel op om te lezen dat ik niet de enige ben met zulke gedachten/gevoelens. Maar toch vind ik het vreselijk! Een schande is het denk ik ook niet, maar toch is de drempel om naar de ha te gaan toch hoog. Vind het moeilijk om hierover te praten met een ander. Maar bedankt voor je aanmoediging!
Ik herken het ook! Mijn kinderen sliepen ook al na 3-4 weken door van 11 tot 7 (en ook echt elke nacht!) maar ik lag maar wakker en te tobben en te woelen... Ik denk dat ik ook best wel een control-freak ben...ik stippel dan in gedachten helemaal uit hoe alles zal gaan etc en als er dan iets anders gebeurd raak ik eigenlijk gewoon van slag. En met zulke kleine kindjes gaat niets zoals je dat van te voren bedenkt! Sterkte meid en vraag hulp aan familie/vrienden als je meer tijd voor jezelf nodig hebt. Maar het komt uiteindelijk goed, echt waar!
Je komt er wel hoor! En veel dingen lossen zichzelf op. Dus probeer niet teveel te piekeren. Je doet je best en dat is OK. Je niet schuldig voelen of je schamen. Is niet nodig!
natuurlijk ben je niet de enige, maar zoals je zelf ook zegt er is een drempel voor jou om naar de ha te gaan. die drempel hebben veel meer, niet iedereen kan het hebben als je zegt dat je het niet altijd even leuk vind. maar een heleboel hebben die gedachtes/gevoelens ook. als je naar je ha gaat bedenk dan ook dat je niet de enige bent. en bedenk je ook dat ookal is er een drempel het is wel goed om heen te gaan. je merkt nu zelf dat je op bent, als je niks doet zal dat alleen maar erger worden. het is goed om er op tijd bij te zijn.
Kitty07 wauw sliepen ze al zo vroeg door joh! Wat knap! Herkenbaar wat je verder schrijft, zo'n controlfreak ben ik ook en als er iets anders loopt als anders schiet ik compleet in de stress.... wordt er gek van dat ik 24/7 aan het bedenken ben wat ik moet doen als.... en als de mannen slecht slapen of slecht drinken of noem maar op ben ik continu aan het bedenken wat het kan zijn en hoe we het kunnen oplossen... Dank je wel bereke ik schaam me wel, ik ben niet meer wie ik was, lijkt wel of er een ander persoon 'bezit' van me heeft genomen.. Thanx robijntje! Ik heb vanmorgen de ha gebeld en heb morgen een afspraak. Het gaat echt steeds slechter. Ik had dinsdag eigenlijk een prima dag. Alleen smorgens in flinke stress boodschappen gedaan, mn moeder die hier op de jongens pastte verklaarde me voor gek dat ik zo snel terug was. (ik dacht en was bang dat het thuis niet liep) Maar verder had ik een goeie dag, was vrolijk en de jongens ook. Gistermiddag ging het opeens echt niet goed. Ik was ff het avondeten aan het voorbereiden en een van mn jongens lag maar te jammeren (is erg van het aandacht willen) en ik zei steeds: ik kom er zo aan, moet dit echt even afmaken. Maar hij ging steeds harder brullen en ja hoor, zn broer ook helemaal overstuur. Ik kreeg ze vervolgens niet meer rustig. Dus ik heb gauw de een naar bed gebracht. Allebei schreeuwen en opeens had ik mezelf niet meer in de hand en ik schop echt heel hard de luieremmer door de kamer heen. Zo veel woede (eigenlijk dus onmacht) voelde ik door me heen gaan. Uiteindelijk beide mannen naar bed gebracht en na 20 min ofzo gingen ze slapen. Ik was helemaal op en heb aan een stuk door gehuild. Mn man kwam thuis en trof mij zo aan maar ja, we moesten echt verder met het eten want we eten altijd op t moment dat de mannen hun eind vd middag slaapje doen. Toen de mannen savonds naar bed gingen hebben ze weer enorm gehuild en zijn we 3 kwartier bezig geweest om ze in slaap te krijgen. (gelukkig heeft mn man het grootste gedeelte opgevangen) Daarna probeerde mn man een beetje los te krijgen wat er aan de hand was maar stelde compleet de verkeerde vragen dus ik werd alleen maar bozer.. vervolgens heb ik de rest van de avond boven gezeten. Manlief en ik hebben nauwelijks een woord meer gewisseld. Vanmorgen voelde ik me zo verschrikkelijk dat ik toch met lood in mn schoenen heb gebeld naar de ha. Ben nu nog oppas aan t regelen. En daar schiet ik ook al weer over in de stress want wat als de jongens dan nog niet slapen (heb om 9.30 afspraak en ze gaan meestal rond 9.00 uur naar bed. maar is nu al 2 ochtenden achter elkaar dat ze pas rond 9.30 slapen en ik blijf er altijd bij om de spenen in te blijven doen, ja die houden ze nog steeds niet in, zo apart) En ik heb ook een afspraak bij een vervangende ha die ik dus niet ken, dus daar zie ik ook een beetje tegenop... Pff het gaat echt niet goed, en ben echt een wandelende huilbui, voel me zo verdrietig en waardeloos! Pffffff
Ja, blijf vertrouwen houden! Het is ook zo'n inmense verandering in je leven....geen wonder dat veel vrouwen hierdoor van slag raken! Heb ooit eens een artikel gelezen dat "moeder worden" soms regelrecht als traumatisch gezien kan worden in sociaal-psychologische onderzoeken. Nou.....ik was er op dat moment ook echt helemaal mee eens! Houd voor ogen dat je over een tijdje een stuk beter in je vel zal zitten en beter gewend zal zijn, echt waar! Hier trouwens mss een link waar je wat aan hebt: Natuurgeneeskundige praktijk voor vrouwen - Home Sterkte meid!
Als je twijfelt zou ik bellen! Al moet ik zeggen dat vermoeidheid zeker een grote rol kan spelen in je gemoedstoestand, bij mij dan. Voor mij doet een nacht goed slapen wonderen. Maar als je niet kan slapen van de stress zou ik toch even de dokter bellen, misschien kan hij je helpen!
Super dat je een afspraak hebt gemaakt! Misschien kun je met je man afspreken dat je een dagdeel per week voor jezelf hebt, of misschien 1 dag in de 2 wk opvang of laten oppassen door ouders oid? Want je hebt duidelijk tijd voor jezelf nodig! Onthoud alsjeblieft dat je niet faalt als moeder, zolang je het beste wilt kun je echt niet falen. Ik vind dat thuisblijfmoeders ondergewaardeerd worden en je mag trots op jezelf zijn dat je 24/7 'werkt'. Ik vind het ook jammer dat dat in onze maatschappij niet echt erkent wordt, terwijl het de belangrijkste taak in je leven is. Ik ben ook nog op zoek naar de balans. Overdag gaat het prima met me, maar zodra mijn man thuiskomt stort ik echt in, dan ben ik zo ontzettend bekaf! En dat is niet goed voor je relatie Ik hoop dat je doorverwezen wordt, zodat je even kan spuien bij een psycholoog. Daar heb ik zulke goede ervaringen mee! veel sterkte meid! En bedenk dat je super waardevol bent voor je gezin! Maar dat ook jij tijd nodig hebt om even bij te tanken.
Zelf ben ik net gisteren tijdens het intakegesprek met een therapeute erachter gekomen dat ik het afgelopen jaar aan een PPD heb geleden. Wist ik eigenlijk wel, maar ik ontkende het voor mezelf en durfde met niemand te delen hoe ik me echt voelde.. Ik herken echt alles in wat je schrijft, dus ik wil je zeker op het hart drukken hier hulp voor te zoeken. Hoe eerder hoe beter. Je bent echt geen slechte moeder, maar je lijf en je geest hebben een klap gehad die tijd nodig heeft om verwerkt te worden. Als je begrijpt waar het vandaan komt, hoef je jezelf ook niet meer zo op de kop te geven en zal de frustratie (die zich uit in zulke uitbarstingen) afnemen. Ik wil je vooral heel veel sterkte wensen!
Weer bedankt voor de reacties meiden! Ja het klopt dat ik tijd voor mezelf nodig heb. Dat heeft de HA me gisteren ook zeer aangeraden. En me doorverwezen naar een psych. Daar ga ik maandag heen bellen, hoop toch echt dat hun wachtlijst niet te lang is!! De HA heeft zich niet uitgesproken over wat ze denkt, alleen dat ik hulp nodig heb. Ze had ook het centrum voor jeugd en gezin gebeld waar het cb bij in zit. Daar bleken ze iets van maatschappelijk werk aan te bieden maar dat leek haar niet goed voor me. Ze had de vp gesproken die ons kent van de cb controles. Zij zou nog contact met mij op gaan nemen over praktische ondersteuning. Geen idee waar ze dan op doelt maar ik hoor het wel. Ben blij dat ik de stap heb gezet en dat ik geholpen ga worden. Ga me steeds slechter voelen. Zo werd ik gisteravond en vanmorgen alweer woest op manlief terwijl dat echt niet nodig was. Ik kan het niet tegenhouden! En als ik dan weer rustig ben voel ik me zo schuldig. Net als naar de jongens toe... bah heb op t moment zo'n hekel aan mezelf! MissMara en Martine, ik hoop dat het bij jullie in de toekomst weer goed mag komen!
Fijn dat je hulp krijgt, hopelijk hoef je daar niet al te lang op te wachten en heb je een goede klik met die persoon. Jij ook nogmaals heel veel sterkte de komende tijd!
Hallo, Ik las jullie verhalen en herken hier heel veel in. Ik ben in januari bevallen van een prachtige zoon, hou ontzettend veel van hem en ben super blij met hem. Helaas is het een huilbaby, hij is extreem onrustig, verborgen reflux, KMA, eczeem, darmkrampen, vaak de hik, krijsen... Ziekenhuis in ziekenhuis uit... Afgelopen woensdag bij de osteopaat geweest blijkt dat zijn middenrif helemaal verkrampt is waardoor zijn maagje continu half afgesloten is. Hier komen dus alle klachten vandaan... Tijdens de bevalling heeft Jessey vast gezeten een paar minuten, heb ook een stressvolle zwangerschap achter de rug... Vriendlief had maa 2 dagen verlof, waarna ik alleen achter bleef met een huilbaby... Ik heb na de bevalling veel last gehad van nachtmerries dat ik Jessey pijn doe, echt opzettelijk. Dit is alleen maar erger geworden, nu zijn het ook dwanggedachtes overdag. Ik slik Sint janskruid maar helpt niet heel veel... Inmiddels ben ik weer aan het werk, heb 0uren contract in de zorg. Werk ongeveer 15 tot 20 uur per week. Maar is behoorlijk heftig met een huilbaby erbij... Helaas hebben we mijn inkomen echt nodig... Ik durf dit tegen niemand te zeggen want ik schaam me diep hiervoor Ik zou mijn kleine smurf nooit willen missen, zou ook niet meer zonder hem kunnen snap ook echt niet waarom ik zo raar denk, ik wil niet zo denken maar het komt gewoon naar boven... Ik schaam me zo hiervoor
Wat goed TS dat je bent gegaan! Ik ben nu 3 maanden moeder en het werd steeds erger, tot ik eigenlijk vaker dacht dat mijn man en dochter beter af waren zonder me dan met me. Ik heb maandag het eerste gesprek met de psycholoog. Gingertjuh, bel je huisarts en schaam je niet!!! Ik deed (en doe) dat ook, maar er is echt een oplossing! En des te eerder je richting die oplossing gaat werken, des te eerder is het over. Ik kijk ook uit naar het moment dat het beter gaat, maar geloof er echt in dat het beter wordt. Het ligt niet aan jou en je bent echt niet de enige!