Je slaat de spijker op zn kop, wij hebben dit 5 maanden lang dag en nacht gedaan, tussen hoop en vrees geleefd en van de spaarzame momenten dat we met hem mochten buidelen genoten. En eenmaal thuis brak een nieuwe onzekere periode aan omdat zoonlief getraumatiseerd was door maandenlang alarmen, piepjes, slangen, geprik en gepor in zn kleine lijfje. Nu na 3 jaar hebben we een vrolijk mannetje maar we weten pas over een paar jaar wat het echt zal betekenen voor hem zo ter wereld te zijn gekomen. Wij, en de ouders in de serie, zijn niet zielig maar wel zielsgelukkig en dankbaar dat deze zorg op de nicu's bestaat. Bottom line is, dat hoe en waar je kind ook ter wereld komt, gezondheid is het dierbaarste bezit kan je kan hebben.
Heftige serie hoor! Ik begrijp dat ouders die dit ook met hun kind hebben meegemaakt het moeilijk vinden om te zien. Is er voor deze ouders eigenlijk ook iets van nazorg? Ik bedoel, je hebt een bijzonder traumatische periode meegemaakt, en of je kind nu thuis is of niet, die periode heeft nog jaaaaarenlang impact lijkt me.
bij de eerste konden wij het ook niet goed aanzien, maar deze serie wil het wel. wij kregen alleen op het moment dat onze oudste op de neo lag gesprekken met maatschappelijk werk. toen hij naar de kinderafdeling ging was dat ook weer voorbij. ik heb later hulp gekregen via ggz
Wij hebben gesprekken met maatschappelijk werk gehad in het streekziekenhuis na overplaatsing vanuit de nicu. Dit werd aan alle ouders aangeboden die een kindje op de Neonatologie had liggen. Ik heb er veel aan gehad, die man had alle verhalen al zo vaak gehoord dat hij precies verwoorde hoe ik me voelde. Maar dan nog...het is heftig en maakt je flink ouder (mij in ieder geval wel )
Goed te lezen dat er wel iets van zorg of nazorg is (hoewel nog niet genoeg denk ik tussen de regels door te lezen), lijkt me in een behoorlijk grote behoefte te voorzien.
Ook hier maatschappelijk werk in het ziekenhuis. Al had ik achteraf gezien , toen mijn zoontje eenmaal thuis was, graag meer nazorg willen hebben. Op dat moment, toen hij thuis was, deed ik het allemaal wel (de zorg etc) maar als ik nu terug kijk, is het me bizar zwaar gevallen en heb ik er op de dag van vandaag nog steeds last van, hoe pittig ook. Komt ook nog eens bij dat mijn zoontje niet geheel 'ongeschonden uit de strijd' is gekomen... Maarja, dat is niet anders. Hij is m'n lieverd, mijn wonderkind, mijn superheld!
Ja, dat hadden wij ook graag gezien. Wij kregen onze zoon na een klein jaar half mee en wij waren zo langzamerhand zelf doktoren geworden maar over de zorg thuis werden we nagenoeg niet geinformeerd. Dat was idd behoorlijk zwaar. Wij moesten ook leren ons zoontje als kind te zien en niet meer als 'patientje' zeg maar. We hebben hem steevast onze kleine grote man genoemd want dat was ie zeker. Hij woog bij de geboorte 600 gram maar werkelijke iedere dag deed hij ons verbazen.. Het zijn zeker superhelden!
Ja 'gek' is dat he? Toen mijn held thuis was, dacht ik in het begin alleen maar in dokter-termen als er iets met hem was. Ik moest heel erg wennen aan het 'moeder-zijn' en de extreme angsten los laten. Jouw mannetje was nog een stuk kleiner dan mijn mannetje, maar het is allemaal heel heftig en achteraf had het men het 'ons' makkelijker kunnen maken denk ik, door échte nazorg te bieden. Thuis papa en mama kunnen zijn en niet ook een dokter moeten zijn voor je gevoel... Hopelijk begrijp je een beetje hoe ik het bedoel?
Het komt er vanavond niet voor? Terwijl ze vorige keer toch een vooruitblik voor 'volgende week' gaven toch? ik kan het niet vinden in tvgids...
Snap zeker wat je bedoelt en natuurlijk hebben wij uiteindelijk geleerd hem als ons kindje te zien in plaats van patiënt, het hielp alleen niet mee dat er de eerste jaren nog van alles met hem gebeurde en wij het ziekenhuis talloze keren nog van binnen hebben gezien. En nu helpt het ons eigenlijk ook wel dat wij veel weten, zorginstellingen/artsen/specialisten kunnen ons van alles vertellen maar wij zitten er als ouders werkelijk bovenop. Want ons zoontje heeft nu eenmaal de stempel van te vroeg en te klein te zijn geboren waardoor er altijd wel wat 'gevonden' wordt, met name nu zijn ontwikkeling grote rol speelt. Het gaat nu goed hoor, maar we hebben zijn ontwikkeling dmv therapieën enorm moeten stimuleren en daarbij merkten we dat men snel vond dat bepaalde zaken ook nog wel achterliepen. Terwijl hij ook gewoon een kind van inmiddels 3 is. Lastig om daar een balans in te krijgen maar het lukt ons. Ook in de 5 maanden nicu zaten wij als ouders niet alleen naast de couveuse maar we wilden, hoe moeilijk en emotioneel dat soms ook was, alles weten van de artsen. Helaas bleek dat niet overbodig te zijn want ook op de nicu worden fouten gemaakt, soms hele erge.. Maar goed, dat is weer een ander verhaal. Wij zijn nu bezig voor een tweede en de angst weer op de nicu te belanden is enorm. De kans op een normale zwangerschap is ook groot dus we gaan ervoor en tsja, als het dan toch verkeerd gaat, dan weten we wat ons te wachten staat. Hoe gaat het nu met jouw mannetje?
Bij mij staat er in de gids op tv dat om half 10 exotische liefde erop komt... Ze waren toch net vorige week begonnen met een nieuwe serie?