Het wordt vooral herhalen, herhalen, herhalen, denk ik... en af en toe uit mijn plaat gaan. Waar ik ook woest van kan worden: als ik weer eens kwaad ben omdat het een onnodige rotzooi is, schuift mijn man triomfantelijk onze vreselijk chaotische la open: kijk dan, het kan NOG erger. Toen ben ik ook echt boos geworden en heb gevraagd of hij soms verwacht dat ik hier alles van A tot Z regel, want dat gaat dus niet.
Oh jaaaaa, mijn man kan dan ook, als ik eens een keer iets vergeten ben op te ruimen, echt op zo'n toontje waarmee hij het bloed onder mijn nagels vandaan haalt, vragen of ik dát nog op ga ruimen. *GROM*
Whahahaha als jij jou kuipje op hebt mag je weer boter uit de koelkast ROTFLOL Hier is het andersom. Ik ruim op als ik dat nodig vind en dat is ietsjes later als vriendlief maar ik doe het wel.
Voor we samen woonde, maar hij wel de hele week 'logeerde' bij mij, heb ik hem haarfijn uitgelegd dat het geen hotel is en hij gewoon mee te helpen heeft. En als hij zelf te kippig is de stofwolken te signaleren, hij vooral niet moet gaan zeiken als ik vraag wat te doen als het MIJ uitkomt 😁 Nu is het huishouden mij pakkie-an en vraag ik zijn hulp als dat nodig is. 1x had hij het lef uit zijn werk te komen en te vragen waarom er niet gezogen was (ik liep met zweet op m'n rug van het de hele dag rondsjouwen van een moppie van 3 weken oud met de hele dag extreme kramp en krijsen), ik heb heel kalm gevraagd of ik de stofzuiger misschien even daar moet plaatsen waar het heel donker is. En zo kalm dat ik op m'n gevaarlijkst ben 😁😁😁 O en hardnekkige schoenen laten slingeren tic heb ik opgelost door te melden dat ik ze in de container pleur als ik ze nog ik keer op die plek vind. Bluffen doe ik niet en dat weet hij 😁
1. Een serieus gesprek voeren met elkaar. Dus niet alleen op de momenten dat je baalt maar juist als er niets aan de hand is. Je bent beide volwassen en verantwoordelijk voor het huis(houden). Spreek je verwachtingen naar elkaar uit over wie wat doet. 2. Laat hem ervaren dat hij een grote jongen is en jij zijn moeder niet bent. Hou op met rommel achter zijn kont opruimen. 3. Accepteer dat hij minder oog heeft voor netheid dan jij. Dat is voor iedereen anders. Dus niet direct mopperen als iets niet gaat zoals jij wil.
Dames, ik kan me goed voorstellen dat jullie best wel heeel moe van jullie mannen worden... Om even de andere kant te belichten: ik woon samen met mijn vriend a.k.a. mevrouw Helderder! Bij thuiskomst scant hij het huis eerst op (in zijn ogen) troep. Als het niet naar zijn zin is hoor ik hem boven"scharrelen" dus dan weet ik dat hij eerst nog wat aan het opruimen is. Soms roept ie "het is hier een chaos!" en echt,ik heb wel eens een foto genomen en die aan een vriendin laten zien,die "chaos"...geen chaos te bekennen natuurlijk. De schone was,op zolder (waar geen kip het ziet) is ook altijd een irritatie bron. Dat moet eigenlijk meteen opgeruimd... Voorheen liep ik dus het huis aan kant te maken zodat hij geen op of aanmerkingen had (en werd daar best zenuwachtig van),maar nu,met 3 kids....ja tuurlijk is het wel opgeruimd maar wel binnen wat mogelijk is.
Niet om jou hoor, echt niet, want bovenstaande klinkt geweldig, maar...... Soms (VAAK) werkt een schop onder zijn kont en een fikse snauw bij de meeste mannen veel effectiever dan de vriendelijke en beleefde bovenstaande manier. Echt waar, als je, zoals ik al ruim 20 jaar een relatie hebt, waarvan 2x gehuwd, dus met verschillende partners, weet je inmiddels uit ervaring dat dit gewoon echt bij de meeste mannen niet werkt.....Ja, de eerste week, maar niet op de lange duur :x
mamabri; ben je in te huren? Die vent van mij kan volgens mij wel even een terror-attack gebruiken! Schijnbaar word ik zelf niet kwaad genoeg, namelijk...
Lees mijn vorige berichtje....geloof me, langzamerhand krijg je met de jaren ervaring (ik meen dit serieus) Als je 20 bent, ben je een stuk liever, vriendelijker en zit je veel meer nog op je roze wolk.... Ben je 30, trap je lang niet meer overal in en wordt je toch echt wel een stuk assertiever. Ben je, zoals ik, bijna 40, ken je de klappen van de zweep wel (gna gna ) In elk geval trap je in geen enkel smoesje meer. Bovendien heb je dan ook oudere kinderen (Mijn oudste is de deur al uit, mijn jongste is 2) dus ook dat ken je inmiddels
Dan gaat of het gesprek niet goed of je hebt een ongevoelige eikel van een vent Je bent toch verdorie beide volwassen, je kan toch normaal praten of dit soort dingen (zonder direct te verwijten en te zeiken). Ik kan me niet voorstellen dat het bij de gemiddelde man werkt om afgesnauwd te worden door zijn vrouw. Ja, als je een zeikhuwelijk wil en daar vervolgens grappen over worden gemaakt op een verjaardag..
Goh mamabri, ik zou jouw tactiek toch ook weleens aan den lijve willen ondervinden (of mijn mans lijf in dit geval ) En maja82, praten en verwachtingen uitspreken doen we genoeg, het werkt alleen niet echt. Daarbij is mijn man geen verwend moederskindje, hij is een groot deel van zijn leven zelfstandig geweest en heeft heus verantwoordelijkheidsgevoel. Qua koken, zorg voor onze dochter etc. heb ik echt niks te klagen. Het zijn de kleine dingen, bijv. iets niet direct opruimen als je klaar bent, waar ik me aan erger. Dus misschien moet ik nr. 3 in ogenschouw nemen en zelf wat losser worden, maar dat gaat zoooo tegen mijn natuur in.
Geloof me, wij kunnen in alle redelijkheid een gesprek hebben van 2 uur, maar vervolgens gebeurt het de volgende dag weer. Is hij dan hardleers, ik denk het niet. Ik denk dat hij gewoon niet snapt of kan inzien WAAROM die dingen mij storen, en hij weet dus ook niet dat hij me echt een groot plezier kan doen om die dingen te veranderen. Ik ben ook niet van het snauwen want ik word dan zelf chagrijnig, maar er zijn grenzen. Wat hier wel werkt is vragen. Dus steeds weer vragen om routineklusjes te doen, terwijl dat toch inmiddels een automatisme zou moeten zijn... zucht .
Alleen de OP gelezen. Mijn tip: toch eens in de zoveel tijd een ENORME ruzie schoppen. Huilen, brullen, janken, snotten, blehren, boos zijn vertellen, dan terugkrabbelen en zeggen dat je zo teleurgesteld bent in hem. Dat hij je kwetst. Vertellen dat je de boosheid voorbij bent. Dat je in godsnaam niet weet waar jij het respectloos behandelen op verdiend hebt. Etc. Hier plusminus een uur in door gaan. Ondertussen heel veel tranen en snot. Succes gegarandeerd. Onze schuur is weer opgeruimd, hij pakt weer uit zichzelf de stofzuiger, de was wordt ook weer door hem weggewerkt. Hij heeft dat ene slechte stopcontact gerepareerd, een stukje tuim bestraat. Kortom: ik hoef pas weer over een paar maanden boos te worden. Correctie: me teleurgesteld en gekwetst te voelen
Ik denk toch dat daar dan wel de sleutel ligt. Mijn man en ik zijn ook totaal verschillend wat dat betreft. Maar dan net andersom. Hij is supernetjes en ik veel chaotischer en kan wel tegen wat rommel. Dat betekent dus dat ik wat meer rekening met hem probeer te houden maar andersom houdt hij ook rekening met mij door niet overal om te lopen zeuren Dat is voor jezelf net zo vermoeiend als voor hem.
Hahaha maartje zo eindigt het soms wel ja. Maja, ik was vroeger ook altijd rommelig en ik stoorde me daar absoluut niet aan. Maar nu is het zo dat die rommel echt het huis ongezellig maakt, of dat is mijn ervaring (ben over meer dingen in huis niet bepaald tevreden nu,maar dat gaan we aanpakken). Ik verwacht echt geen Dettol palace van ons huis, er wordt hier geleefd en dat mag gezien worden, maar die verrommeling vind ik zo onnodig.
Nou, het is hier thuis ook precies hetzelfde hoor! In principe ben ik verantwoordelijk voor het huishouden en hij hoeft niet heel veel te doen (zijn wel een aantal dingen die hij doet vanwege rugklachten etc). Ik verwacht van hem eigenlijk alleen dat hij de honden 's ochtends en 's avonds uitlaat, de kattenbakken doet (nu ik zwanger ben), de container aan de weg zet (ik krijg dat ding de stoep niet op) het huisvuil verzamelt en in de container dumpt en... zijn rommel achter zijn reet opruimt. Zijn vaste taken doet hij, maar het liefst stelt hij alles zo lang mogelijk uit. Vuilnisbakken worden liever tien keer aangestampt dan dat hij ze leeghaalt. Wij hebben in de keuken een ladesysteem voor het afval. Het liefst zie ik die bakken om de dag ofzo geleegd - maar hij vindt dat niet nodig. Als ik tegen hem zeg dat ze bijna vol zitten, stampt hij ze nog eens een paar keer extra aan, tot het moment komt dat de restbak overloopt in de groenbak en plasticbak, en hij zuchtend en kreunend in actie komt. Intussen meuren die dingen een ongeluk - al dagen... Op mijn vraag 'RUIK je ze dan niet?!' geeft hij ontkennend antwoord. En echt.. ze meuren een uur in de wind. Altijd maar dat getouwtrek! Word er niet goed van! Als we ruzie hebben gaat dat zelden over iets dat er toe doet, alleen maar over dat stomme huishouden. Het verziekt de sfeer. Ook ik weet niet meer wat ik moet doen/zeggen.
heel herkenbaar, en hier helpt uit mn stekker gaan dus echt niet.. heb ik al een paar keer gedaan en dan doet mn vriend even een dag zn best ik weet ook eeecht niet wat ik eraan moet doen!
ik denk net als bij een kind: herhalen herhalen herhalen maar wel met het besef dat een kind bijleert en een man niet Zo komt het hier wel eens tot de situatie dat mijn 5 jarige haar vader verzuchtend verzoekt zijn schoenen op te ruimen omdat zij erover struikelt En anders in trainingskamp bij mamabri
Geloof mij maar dat bij de meeste mensen in de praktijk het als volgt zo werkt: wij vrouwen zijn over het algemeen veel en veel te lief. Je loopt tegen dingen aan die je graag anders wilt hebben en praat erover met elkaar, dan gaat het een week goed. Dan loopt het na die week langzaam weer terug, tot je het na een maand weer beu bent en je praat er weer over. Etc... Dat heeft niets met zeiken te maken en ook in eerste instantie niet met afsnauwen. Maar als je als vrouw zijnde iets regelmatig moet zeggen of vragen want manlief ziet het weer eens niet en de man roept voor de miljoenste keer: Dat doe ik zo schatje, terwijl je het zelf in die tijd al 10x gedaan kon hebben, ben je dat op een gegeven moment gewoon BEU. En ik ken echt maar weinig echtparen waar bovenstaande compleet anders gaat. (kan natuurlijk aan mij liggen ) En eigenlijk heeft het niet eens met ongevoeligheid te maken, maar met pure gemakzucht volgens mij. Want als hij het niet doet, doen meestal de vrouwen het zelf maar.......onder gezucht en boze woorden. En geloof mij maar: Dan werkt zo nu en dan een flinke ECHT boze uitbarsting best goed. En nee, ik heb geen zeikhuwelijk, mijn man doet ook best dingen hier uit zichzelf. Maar af en toe zet ik hier wél de puntjes op de I....gewoon omdat het blijkbaar nodig is