Verdrietig

Ik geloof dat je je gevoel moet volgen!

Je kan ook morgen aangereden worden. Wil ermee zeggen dat je dan nergens meer aan begint en voor gaat.
Je kan 101 redenen bedenken om het niet te doen,je kan er ook 101 bedenken om het wel te doen.

 

Hmm hier niet helemaal mee eens, de redenen die ze noemt zijn nou niet bepaald kattenpis. Ratio is wel degelijk nuttig in deze.
Maar ik geloof dat ze ook vooral haar verhaal kwijt wil en hoopt op toekomstige eigen acceptatie van haar keuze, niet zozeer adviezen over wat wel of niet te doen?

 

Snap heus dat het geen makkelijke keus is maar als je zelf echt voelt er hoort een 3e bij vraag ik mij af of je dat zo maar naast je neer kan leggen.als dat gevoel zooo sterk is he.
Vraag me af of dat gevoel dan minder word!

Sorry als het hard over komt niet zo bedoelt

 

Ik denk dat wat jij voelt op deze leeftijd heel normaal is. De biologische klok begint te tikken. Instinctief weet je dat er keuzes gemaakt moeten gaan worden. Je jongens worden SNEL groter en het besef dat je van alles mogelijk al "voor het laatst" hebt meegemaakt (zwanger zijn, de verrassing van het geslacht, de verrassing van hoe zal de baby eruit zien, hoe zal de baby qua karakter zijn, eerste stapjes, eerste woordjes ect etc etc) is enorm confronterend! Dat kan mede dat gevoel van een incompleet gezin geven. Je wilt het nog een keer meemaken!
Zoals je je gezin beschrijft, klinkt het wel compleet! Je twee jongens zijn twee handen op één buik en verschillen qua leeftijd niet veel van elkaar. Je man is tevreden zoals het is. Dus het is echt een gevoel van jou, waarvan de wortel naar mijn idee ligt in de zwaarte van het besef dat je al die mooie dingen nooit meer mee zult maken als het bij je twee zoons blijft.

Ik denk dat het goed is je ratio hier aan te spreken. Als ik het zo lees, brengt het gaan voor een derde meer nadeel met zich mee en kan het averechts gaan werken. En de kans dat je na een derde opnieuw met het gevoel van "incompleetheid" geconfronteerd wordt, blijft altijd. Want ja, het is een oneven aantal, de derde bungelt er een beetje bij, misschien is de derde een meisje, dan zou nog een meisje wel heel fijn zijn... Ach ja, dan zijn er wel andere redenen voor gezinsuitbreiding.

Het is ontzettend moeilijk, dat besef ik goed hoor. Niemand kan deze keuze voor jou maken, alleen advies geven. Ik zou niet 100% op je gevoel varen. Zeker onder invloed van hormonen en tijdsdruk kan je gevoel je wel eens tot beslissingen doen komen waar je later (enige) spijt van krijgt.

 

Waarom niet:
- De twee jongens schelen maar 11 maanden, zijn twee handen op één buik en wanneer een derde geboren zou worden, zou die er een beetje bijhangen, want de jongste is dan al minstens 3. Dat zou ik echt geen reden vinden en hoeft ook helemaal niet zo te zijn. Het leeftijdsverschil vind ik ook niet super groot. Mijn broer en ik schelen vijf jaar en ik kon het met hem vroeger beter vinden dan met mijn zus die een jaar jonger is.
- Door wisselende werktijden zijn we 6 dagen per week alleen met de kinderen. Twee kinderen in je eentje is nog net te doen, met drie kom ik handen te kort. Niet voor de praktische zaken, maar wel voor speel-, lees- en troostmomenten. Ik denk dat dat wel mee zal vallen, het gaat om kwaliteit niet om kwantiteit.
- De afgelopen drie jaar zijn zo heftig en slopend geweest met heel slechte slapers, dat al onze reserves op zijn en mijn man net herstellende is van een heftige burn-out. Om nog een keer zo'n periode in te gaan, terwijl we er net bovenop beginnen te krabbelen. Dit zou ik wel zwaar mee laten wegen, je wil niet dat een derde kind het einde van je relatie en daarmee je gezin is.
-Beide kinderen waren prematuur (33 en 35 wkn), enorme kans dat de derde dat ook is. Zij hebben er niks aan over gehouden, maar die garantie hebben we natuurlijk niet nog een keer. Bovendien ga ik inmiddels richting 35 en is mijn baarmoeder na twee zwangerschappen nog zwakker, bovendien zullen de complicaties nog vroeger beginnen (zw.diabetes/vroege weeën), het risico op een vroeggeboorte voor de 30 weken wordt hiermee nog groter. Ik weet niet wat de artsen je hebben geadviseerd, maar ook dit zou voor mij zwaar mee wegen. Je hebt twee andere kinderen waar je rekening mee moet houden. Zij kunnen hier niet over meebeslissen maar een zwaar gehandicapt brusje zal wel veel impact op ze hebben.
- Het huis en de auto zijn groot genoeg, maar financieel hebben we maandelijks niet veel speelruimte. We kunnen hier en daar echt wel wat besparen, maar minder werken is geen optie en bovendien zullen we dan een aantal zaken die we onze kinderen graag willen meegeven moeten laten varen (muziekles/reizen/studie bekostigen). Bovendien genieten we enorm van even op een terras kunnen zitten met de jongens etc., dat is dan financieel geen optie meer. Denk dat hier wel uit te komen is.
- Mijn man is tevreden zo. Hij laat de keus echter bij mij, omdat hij naar eigen zeggen nooit spijt zal krijgen van een kindje dat er is, maar het niet aan kan om te zien dat ik spijt heb van een kindje dat er nooit is gekomen. Mannen moeten een kind vaak eerst "hebben", vrouwen kunnen houden van een kind dat ze nog niet hebben maar waar ze wel naar verlangen.

Waarom wel:
- Voor mijn gevoel is mijn gezin niet compleet. Ik ben zo bang dat dit gevoel aan het einde van de rit nooit is weggegaan en zwaarder weegt dan alle bovenstaande redenen. Ik denk dat veel vrouwen dit gevoel blijven houden tijdens hun hele vruchtbare periode. Maar ik herken het wel.
-Ik hou zoveel van mijn jongens, dat ik heel graag nog zo'n leukerd erbij wil. Logisch
- Deze durf ik nauwelijks neer te zetten, nogal beschamende emotie.. Net als iedere moeder, denk ik, ben ik soms heel bang dat er iets met één van de jongens gebeurt. Het idee dat er dan één alleen overblijft, vind ik onverteerbaar. Ik vond/vind het enig kind zijn verschrikkelijk. Een soort risicospreiding dus, klinkt vreselijk I know. Herkenbaar. Bij de gedachte dat mijn dochter iets overkomt schiet ik gelijk in de stress en dan denk ik ook: "en dan heb ik helemaal niets meer". Toch maakt het denk ik niets uit als er straks echt iets met één van je jongens gebeurt. Want hoe lief en leuk je andere twee kinderen ook zijn, dat ene kind is toch uniek en het verdriet zal niet minder zijn. Natuurlijk moet je dan wel door voor je andere kinderen, maar er zal denk ik altijd een gemis zijn.

Dus wat zou ik doen? Ik denk dat ik het medische risico te groot zou vinden en ook het risico op een nieuwe burnout met alle gevolgen van dien voor de rest van het gezin te groot zou vinden.

Ik zou er zelf ook graag nog een kindje bij willen dus ik herken je gevoel wel. Bij mij speelt dat we helaas sterk verminderd vruchtbaar zijn en het lastig zal worden om spontaan zwanger te worden van een tweede. Omdat de mmm echter grote impact had op onze relatie wil ik dat liever niet meer. Maar zit daarbij ook met de vraag: wat als dat betekent dat we nooit een kindje erbij krijgen? Dus ik herken je gevoel, het blijft lastig, omdat je in je hart blijft verlangen naar dat kindje dat er niet is.