Heb jij weleens het gevoel je kind tekort te doen?

Wij doen echt niet vaak iets bijzonders hoor in het weekend. Vaak gaan we wel even met z'n 4en naar de stad, maar verder rommelen we over het algemeen gewoon wat aan in huis, we bakken koekjes, gaan samen kleuren, stoeien wat, of we doen een bezoekje aan opa en oma. Pas ben ik met mijn dochter wezen zwemmen en is mijn man met ons zoontje even naar Schiphol geweest. En soms gaan we naar het strand. Dingen als een pretpark etc. moeten in mijn ogen bijzonder blijven en hoeven dus echt niet op regelmatige basis bezocht te worden. In juni hebben we vakantie en gaan we bijv. een dagje naar dat Sprookjeswonderland (heet het zo?) in Enkhuizen.

Ik voel me hier nooit schuldig over. Volgens mij zijn mijn kinderen gelukkig en ik ben ervan overtuigd dat ze niks tekort komen.

 

Om je laatste vraag te beantwoorden: ja het komt vaak genoeg (vaker wel dan niet) voor dat we helemaal niets bijzonders doen in het weekend. Gewoon boodschapjes, lekker spelen, evt. een stukje lopen ofzo en dat is het echt wel. We hebben de middelen eenvoudigweg niet om elke keer iets bijzonders te gaan doen en bovendien vind ik dat ook absoluut niet nodig, zeker niet met kinderen van deze leeftijd. Vaak zijn ze zo fijn aan het spelen dat ze eigenlijk niet eens mee willen om boodschappen te gaan doen ofzo. Dus nee, ik heb daar ook geen schuldgevoel over. Wij deden dat vroeger ook niet en ik vind uitjes naar een binnenspeeltuin ofzo ook echt iets voor af en toe en zeker niet elke week of 2 weken. Dierentuin is de oudste nog maar 2 keer in haar leven geweest, etc. Daarentegen gaat ze wel fulltime naar school en regelmatig bij vriendinnetjes spelen dus ze heeft de rust van het weekend eigenlijk ook wel heel hard nodig. En, behalve als het echt slecht weer is, we gaan elke dag wel ergens naartoe. Even naar de bibliotheek of de eendjes is voor die kleintjes net zo leuk als iets 'duurs'. Ik vind sowieso dat daar tegenwoordig heel erg de nadruk op wordt gelegd terwijl het voor mij vroeger al een enorm iets was als we een keer een ijsje kregen en dat is ook wat ik mijn kindjes wil meegeven. En ik wil mijn kinderen niet altijd 'entertainen' met dit soort activiteiten, ik vind het juist belangrijk dat ze genoeg tijd krijgen om 'vrij' te spelen en dat kunnen ze ook heel erg goed.

 

Herkenbaar...
Vooral als ze een dag hebben dat ze niet luisteren en van alles uitvreten en ik daardoor veel op ze gemopperd heb voel ik me schuldig, ga ik me afvragen of ik het wel goed doe en ga ik me afvragen of ze niks te kort komen.. Nu weet ik wel dat het onzin is maar soms kan ik me ineens onzeker voelen.

Wij zijn niet zo van het plannen, wel gaan we vaak wandelen, dochter gaat op haar fiets mee, naar de eendjes, speeltuin hier in de buurt, bibliotheek, naar neefjes/ nichtjes dat soort dingen..
Dochter kan nu zelf aangeven wat ze wilt doen, dat vind ik wel handig, ze houd van zwemmen, dat doe ik geregeld alleen met haar, erg leuk!

 

JA. Helaas wel ja.

Heb vaak het gevoel ze te kort te doen. Of het verkeerd te doen.

Soms moet ik echt voor mij zelf uit maken wat ik dan wel doet met de kinderen in plaats van wat niet.

Vind wel dat ik ze beide wat meer aandacht zou moeten geven. Maar kan niet meer geven dan dat ik nu al doet. De wens blijft wel bestaan om meer te doen meer en meer.

Maar ja ik tel wat ik wel doe dan idd. En denk wel na over de opvoeding( gaat niet altijd goed of perfect) .

 

Ik ben nu lang met verlof en aangezien ik niet het type ben om thuis te zitten, doe ik door de week wel veel met ze. Twee of drie keer per week hebben wel wel een 'uitje': kinderboerderij, wandeling langs speeltuintjes en onderweg de eendjes brood geven, tuincentrum (vindt m'n zoon ook leuk), bibliotheek. Meestal gewoon gratis dingen dus. We hebben een een abbo op "de grote speeltuin" eenmalig 15 euro maar nu verder 'gratis'.
Omdat mijn man ook nog één dag door de week thuis is, maken we deze periode ook iets vaker 'grotere' uitstapjes met het hele gezin. Anders moet je dat allemaal in de weekende proppen en dan is het overal zo druk. Dus de afgelopen maanden zijn wel al naar de Efteling geweest, regelmatig ergens lunchen bijv. bij het vliegveld in de buurt of naar aan pannenkoekenrestaurant, strand e.d. Maar normaal komen dat soort dingen er niet van omdat ik dat in de weekenden vaak zo druk vind en daar houden man en ik allebei niet van.

Ik voel me eigenlijk niet vaak schuldig. Zeker niet omdat ik ga sporten ofzo. Sterker nog: ik vind het heerlijk om er even tussenuit te zijn. Maar goed, als je fulltme thuis zit doe je dat misschien ook makkelijker. Ze komen echt geen mama-tijd tekort.
Ook voor andere dingen voel ik me niet schuldig. Ja, als ik per ongeluk op de vingers van de oudste ga staan ofzo, dan wel. Voor 'lompe' dingen zeg maar. Maar niet omdat we te kort schieten in de opvoeding. We maken vast wel fouten hoor. Maar niks dramatisch. En dat hoort erbij, doen we allemaal. Het gaat er dan ook nog eens om, hoe je met die fouten omgaat.

There's no way to be a perfect mother.
But a milion ways to be a good one.

(Er is geen enkele manier om de perfecte moeder te zijn.
Maar een miljoen manieren om een goede te zijn.)

 

Wij doen niet echt veel met de kinderen. Ze hebben heel veel vriendjes in de straat. spelen altijd buiten en de weekenden zitten we op de camping. Zoals nu en dat is voor hun ook al een feestje.

 

Nee, sinds ze op school zit, doe ik niet veel meer met haar. Ze gaat 2x naar de bso, 1x zwemmen en verder spreekt ze meestal af met schoolvriendinnetjes. Soms speelt ze in de buurt.
Op zaterdag is het meestal met papa boodschappen doen en op zondag doe ik wel eens wat met haar. Fietsen ofzo, als t mooi weer is naar een speeltuin. Maar vaak genoeg ook niet.

In de vakantie zorg ik ook wel voor afspraakjes met vriendinnetjes, neefje/nichtje of oma's. Een keer zwemmen (oefenen ) of naar een speeltuin. Maar echt veel minder 'grote' dingen, dan toen ze nog niet naar school ging. Toen verveelde ze zich ook meer en sneller.

Nee, ik voel me zeker niet schuldig. Ik vind t wel vervelend dat we gaan verhuizen en ze haar beste vriendin gaat missen. Maar ik denk en hoop dat ze nog jong genoeg is om daar snel overheen te zijn..

 

Ik vraag me wel eens af of ik ze te kort doe, ja. Zolang dat niet te vaak is, vind ik dat ook geen ongezonde gedachte: het zorgt er voor dat ik 'alert' blijf. Als iets echt niet goed voelt en niet goed blijft voelen, dan is dat voor mij ook een teken dat ik er mee moet stoppen. Of dat ik moet proberen er anders tegen aan te kijken.

Als voorbeeld sporten of eens afspreken met een vriendin zonder kinderen. Als ik me daar schuldig over voel, dan heeft niemand daar iets aan: ik niet en mijn kinderen ook niet. Dan kan ik het dus beter of niet doen (maar dan moet ik er ook niet van balen dat ik het niet doe) of het wel doen, maar me dan ook niet schuldig voelen.

Hoe vaak we leuke dingen doen...geen idee. Wisselt heel erg. In schoolweken helemaal... Ze moet vijf dagen naar school, twee dagen naar de BSO en heeft een keer zwemles en een keer dansles (laatste is in het weekend), vaak spreekt ze ook nog één of twee keer per week af en in het weekend doen we de weekboodschappen. We proberen ieder weekend wel iets te doen, wat kan variëren van naar de speeltuin in de buurt of naar opa en oma tot naar de dierentuin of een pretpark en alles wat daar tussen zit. We doen ook regelmatig een weekend niets: vinden ze vaak heerlijk. Als we het te druk hebben gehad, vraagt de oudste daar ook echt zelf om ("Mama, ik wil gewoon thuis blijven, hoeven we vandaag nergens naar toe?").

 

Nee, ik heb niet het gevoel dat ik mijn kind tekort doe.

Ik fiets van hot naar her met hem naar vriendjes, speeltuinen, bos, museum, etc. Laat met hem de hond uit en doe boodschappen met hem.
Dan op woensdag een sportclubje.

In het weekend gaat papa met hem naar zwemles en in die tijd race ik door het huis.

Sporten en afspreken met vriendinnen, doe ik lekker als hij op school zit.

Na schooltijd en in het weekend doe ik ook nog heel veel met hem; bouwen, knutselen, tekenen, in de tuin werken, etc.

Papa doet nog véél meer met hem in het weekend; die heeft nooit tijd voor zichzelf.

 

Dat gevoel heb ik regelmatig maar is eigenlijk nergens op gebaseerd, praat ik echt mezelf aan...

Zoontje en ik zwemmen elke maandagochtend, op woensdag- en vrijdagochtend gaat hij naar de psz en op zaterdagochtend naar judo met papa en ik sport op woensdagochtend wanneer zoontje dus op de psz is...dat zijn de vaste activiteiten. Verder doen we boodschappen, gaan naar de speeltuin, ergens op visite, wandelen met de honden...maar niet elke dag hoor. Ik heb ook wat lichamelijke beperkingen waardoor ik ook niet elke dag iets kan ondernemen en dat geeft wel een dubbel gevoel...aan de ene kant voel ik me dan schuldig maar aan de andere kant hoef je toch ook niet elke dag weg. Met mooi weer gaan we dan lekker de tuin in, met slecht weer blijven we binnen en soms komen de buurkinderen 'm halen om de hond mee uit te laten of gewoon om te spelen...heel fijn. In het weekend gaat het niet veel anders. Gaan eens in de zoveel tijd naar een dierentuin of grote (binnen)speeltuin of zwemmen met z'n drietjes. In de zomervakantie staat de Apenheul en Artis op het programma, mede mogelijk gemaakt door de Jumbo en de Postcodeloterij

 

nee, ik heb niet het gevoel dat ik mijn dochter te kort doe.
ik ga als het lukt drie keer in de week sporten, een avond, dan is mijn vriend er voor haar. Dan zegt ze wel eens dat ze niet wil dat ik ga maar ik laat haar niet alleen aan haar lot over, mijn vriend(haar vader) kan prima voor haar zorgen dus naar mijn idee niets om mij schuldig over te voelen.
Dan op zaterdag ochtend, dan is haar papa ook thuis en een keer op donderdagmiddag en dan zit ze op school dus merkt ze er niets van.
als ik uit eten ga met een vriendin(is niet zo heel vaak) is haar vader er voor haar.
verder gaan we door de week na schooltijd wel eens naar de grote speeltuin, daar zijn altijd wel kinderen van haar klas.
of ze speelt met vriendjes uit de buurt of heeft een afspraak met een kindje uit haar klas.
Ik zeg regelmatig dat ze een middag niet mag afspreken omdat als ze alle dagen na school een speelafspraak heeft ze eind van de week niet meer te genieten is.
Hier maakt ze soms een enorm drama van, dat vind ik wel vervelend voor haar maar ik weet dat het beter voor haar is dat ze dan niet afspreekt. En hoe groter het drama is hoe meer ik weet dat ik gelijk heb en het beter is voor haar.
Vaak doen we dan lekker een spelletje samen of hangen we lekker tegen elkaar aan voor de tv.
Op zaterdag heeft ze zwemles en op zondag mag ze daar gratis zwemmen om te "oefenen" dat doen we meestal dan op zondag.
als het al een poosje slecht weer is ga ik wel eens met haar naar balorig, dan spreek ik daar af met een vriendin die ook een kindje heeft. Twee vliegen in een klap want wij kunnen bijkletsen en de kinderen samen spelen.
Voor mij staat voorop dat ik als ik weg ga,ik er voor zorg dat ze veilig is en goed verzorgd wordt en er balans is tussen de tijd dat ik er voor haar ben en weg ben.
Dit is eigenlijk altijd het geval behalve eind van het schooljaar, dat is een drukke periode en dan ben ik meer weg dan me lief is.
Dan is ze evengoed op een veilige plek en weet ik zeker dat er goed voor haar gezorgd wordt maar dan is de balans zoek en dat is niet fijn.
Echt schuldig voel ik me dan evengoed niet, want ik weet dat het goed met haar gaat en daar gaat het om, het is dan even niet anders....
daarna heb ik 6 weken vakantie met haar dus we halen de tijd ruimschoots in samen haha

 

Daarbij komt nog dat ik elke middag thuis ben voor haar als ze uit school komt en dat papa haar s' morgens even ziet en vanaf het avond eten.
En ik/wij het dus zien als exclusieve tijd voor dochter en papa, ze gaan onwijs goed samen.
Ik ga dus met een gerust hart weg en kan op afstand genieten van de tijd die zij samen doorbrengen.
En het is ook wel eens minder gezellig tussen die twee, maar dat hebben mijn dochter en ik ook wel eens, dan is er helemaal niets mis mee dat papa dit ook wel eens heeft met haar en zijn eigen oplossingen en weg moet vinden met haar.

 

wat is dat dat moeders denken dat ZIJ iets met hun kind moeten doen om een gelukkig kind te hebben....

ik probeer er echt voor mijn kids te zijn.. niet alleen fysiek maar vooral en juist mentaal. Er echt zijn maar mijn dochter is het gelukkigst als zij kan verkleden of knutselen...alleen

zoon wil bouwen.... alleen

en we spelen heel veel spelletjes, lezen boeken, koken samen en kletsen, kletsen, kletsen. En op vakantie.... heerlijk

maar ik geloof niet dat IK de de bepalende factor van het geluk van mijn kinderen ben... ik faciliteer hun leven en geluk. Ik voel me dus vrij om ook mijn eigen dingen te doen... papa, opa en oma, oma, tantes en vrienden kunnen dat namelijk ook heel goed. Net zoals school, clubjes etc bijdragen.

Ik kan me van vroeger niet herinneren dat we in de Efteling geweest zijn, wel dat ik samen met mijn moeder kookte... Het gaat er niet om wat je met ze doet of hoeveel maar dat je wanneer je samen bent er ook echt bent (en niet half op je telefoon of zoals ik nu op de tablet... ik sluit dus NU af )

 

Dat ik een avond uit ga of dag zelf ga winkelen maakt dat ik een blije mama kan zijn

 

Ik voel me elke dag wel schuldig, schiet elke dag wel naar minimaal 1 kind tekort.
En ja ik weet dat dit niet anders kan met vier kinderen, dat ik niks verkeerd doe, dat ik heel veel (vooral aandacht en liefde) aan ze geef, dat ik ook fouten mag maken, dat ik mezelf als moeder niet overal op moet afrekenen, dat mijn kinderen hun geluk niet alleen door mij bepaald wordt etc etc.

Kortom: aard van beestje (van mij dus) en aan mij de uitdaging om dit te herkennen, er niet teveel naar te handelen want anders valt er weinig te genieten van die prachtige kinderen die ik toch met behoorlijke wat moeite en vooral pijn op de wereld heb gezet.

Oja ik verwen ze te pletter zonder dat ze verwend of verwaand zijn, das toch heerlijk eigenlijk ?

 

Ik voel me wel eens schuldig dat ik mn kind niet genoeg kans geef om alleen te leren spelen omdat ik te vaak toegeef aan "mama, kom je met me spelen?"

Maar gelukkig gaat dat de laatste tijd een heel stuk beter, dus ik heb haar niet verpest... pfioew

 

Oh, mijn dochter wil ook meestal dat ik haar naar bed breng. Ook liefst op de dagen dat ik na t eten direct weg moet om te sporten. Maar daar voel ik me echt niet schuldig om hoor. Niet alles hoeft in het teken van haar te staan en het is ook goed voor haar band met papa als zij af en toe echt alleen zijn (anders trekt ze toch vnl naar mij).

Soms zegt ze wel eens dat ze t op de bso niet leuk vindt. Maar ook dan voel ik me niet schuldig ofzo dat ik werk en haar naar de bso breng. Sterker nog, ik laat haar daar naartoe gaan, zodat zij lekker kan spelen, buiten en met veel kinderen, in een groep (en ik vind t ook fijn om naar mijn werk te kunnen gaan).
Ik probeer dan natuurlijk wel uit te zoeken wat er is en waarom ze het mogelijk niet leuk vindt en wat we daar aan kunnen doen. Maar ík voel me dan echt niet schuldig ofzo.

 

Ik heb dat gevoel eigenlijk niet echt. In de weekenden doen wij meestal niet zo veel bijzonders, gewoon lekker in en rond het huis spelen en boodschappen. Wel gaan we regelmatig wandelen in de Loonse en drunense duinen, met meestal pannenkoekenhuis er achter aan. De meeste 'echte' uitjes zijn in het weekend altijd zo druk, dus dat doen we niet. Ik ben iedere week 1 of 2 dagen vrij, en mijn man kan zijn uren flexibel indelen, dus die kan ook wel eens een dagje door de week vrij zijn, grotere uitjes bewaren we voor die dagen. Zo zijn we de afgelopen paar maanden oa naar de Efteling, dierenpark Amersfoort en Blijdorp geweest. Op mijn vrije dagen ga ik vaak even met ze naar de bibliotheek, kinderboerderij, winkels, dierentuin (abbo) of speeltuintjes in de wijk. Daarnaast gaat mijn oudste regelmatig met opa en oma naar monkeytown. Ik vind het een fijne balans tussen leuke dingen doen en ook gewoon lekker thuis zijn, altijd de deur uit is ook niet meer leuk.

 

Vind ik ook en het gebeurd niet vaak maar als ik een keertje zonder hem weg ga voel ik me niet schuldig maar ik vraag mezelf juist af of ik wel een leuke moeder ben als ik thuis ben...en ik ben thuisblijfmoeder dus ben er wel altijd maar of ik dan genoeg leuke dingen samen doe, dat ik niet teveel met het huishouden of de laptop of wat dan ook bezig ben...daar kan ik me dan schuldig over voelen