Heb niet alles gelezen maar herken wel een gedeelte hoor. Ik ben ook bang dat de kleine overprikkeld raakt en niet slaapt terwijl ze dat wel nodig heeft. Familie woont op 45min afstand en ga daarom ook maar 1x per week en niet voor haar of mezelf hoor maar voor opa/oma. Ik kan daar toch niet ontspannen of genieten want ik zit de hele tijd met een jengelige baby die niet kan slapen... Heb besloten dat ik weer wat meer weg ga als ze meer wakker is, ga niet meer met haar ergens naar toe om andere te plezieren, ik zit savonds met de gebakken peren. Gezellig even wandelen of naar de supermaakt is ook prima. Dus gewoon doen wat voor jezelf en hem het beste is, lekker dicht bij mama en papa zijn dat is het belangrijkste. En die uitstapjes komen echt wel weer .
Ik bedoel dit niet lullig want ik begrijp je maar al te goed, maar: Wat gebeurt er als hij niet voldoende slaapt? Wat gebeurt er als het allemaal te druk voor hem wordt? Stel dat ie een x wat oververmoeid is en daardoor moeite heeft met in slaap vallen, is dat dan 'erg'? Wat voor reacties kun je krijgen? Ik was zelf ook bang voor die overprikkeldheid en oververmoeidheid (hier een soort-van huilbaby: ze huilde heel veel maar liet zich goed troosten dus zo lang wij troostten hadden we geen huilbaby ). Wij zaten dan met een huilend meisje waar geen land mee te bezeilen viel... Maar gelukkig werd dat minder, en was het gek genoeg zo dat naarmate ze meer aan dingen werd blootgesteld en ouder werd dit allemaal afnam. Dus dat ook hierbij gold dat het aangaan ervoor zorgde dat het minder werd - al lijkt dat niet kloppend omdat het tegen je gevoel in gaat. Nogmaals veel sterkte, kleine stapjes, neem je tijd, doe wat ok tot goed voelt!
Ik was destijds ook bang voor niet slapen en overprikkeld raken, aangezien wij ook een erg onrustige baby hadden. Ik maakte bij "verplichte" bezoekjes gebruik vn mn draagzak. Voordelen: -Dan kon niemand erbij of hem op de arm hebben -had ik en hij de rust dat we bij elkaar waren -was de baby er toch "bij" en had ik hem toch "meegenomen" -kon hij zelfs slapen tegen mij aan
Wow meid, dit lijkt wel alsof ik dit zelf geschreven heb. Enige wat ik gedaan heb en nog steeds doe, is tegen mijzelf zeggen loslaten het komt allemaal goed, ik moet vertrouwen hebben. En dat is ow zo moeilijk! ik heb precies als jij!! en ik weet hoe het kan zijn, in het begin was ik net een leeuwin die overbeschermend mijn kleine meisje aan het beschermen was. Weet je sommige mensen zijn zoieso soms te enthousiast , ik herken dat ook, k ben ook erg van de drie R's. Maar ja wat ik gedaan heb , is dan even wel in contact met haar kwamen, maar dat ik weer in de wandelwagen/maxi cosi zette en afgezonderd in een kamertje, ik nam dan ook de babyfoon mee.ik heb wel 100 keer gekeken, en ieder x wou ik vroeg naar huis, ik had er totaal geen zin in. Het blijft lastig, en helemaal afzonderen is niet de oplossing, ik heb geen oplossing voor je daarom blijf ik ook meelezen omdat jou verhaal exact als die van mijne is in ieder geval heel veel sterkte !
Ik herken dit heel erg. Ik had dan wel geen PND maar ik was ook superbeschermend de eerste maand(en). Sowieso hebben wij geen kraambezoek gehad tot 2 maanden na de bevalling, we hebben alles heel rustig gehouden omdat we aan elkaar moesten wennen. Mijn dochter sliep vrijwel door alles heen dus ik ben heel snel relaxter geworden, maar die eerste maanden dus niet en ik denk dat dat ook echt aan de hormonen ligt. Heel veel sterkte in ieder geval! Laat je niet ontmoedigen. Ik hoop dat je snel geholpen wordt want die PND maakt alles natuurlijk ook wel een tikkeltje zwarter. Ik denk dat als je de angst eenmaal onder controle hebt je beter kunt relativeren.
Depressie heb ik ook nu. Het valt me op, nu ik er mee aan het genezen ben dat het een erg ingewikkeld proces is, juist door te genezen ga je anders met dingen om. Veel dingen heb ik eerst geforceerd en het hielp niet. Nu forceer ik het niet en het gaat stapje voor stapje vanzelf. Dus het zal wellicht niet helemaal goed zijn om je zoontje steeds zo dichtbij je te houden, maar forceren zal ook niet helpen. Plus dat ik weleens gehoord heb dat als je je naar of rot voelt, je je kind niet weg moet leggen, maar bij je moet houden, het kind voelt het toch ook al leg je het weg. Probeer goed naar jezelf te luisteren, en niet te denken aan wat anderen wel niet van je moeten denken. Voor je echt een beetje aan het genezen bent zou ik naar je gevoel handelen. Je zult dat erge beschermen niet voor niets hebben... Eerst goede hulp, en dan maar eens over deze vraag verder denken... Sterkte meid...