Ik denk ook niet dat ze het zelf opzoekt, maar wel vreemd dat ze uberhaupt meedoet aan zo'n documentaire. Ik heb het idee dat ze het verdriet levendig wil houden. Mensen zullen altijd vol afschuw aan die tijd terugdenken, maar ik geloof niet dat het verdriet nog zo hoog zit bij mensen. Zulke documentaires zijn pure sensatie en dat weet ze dondersgoed. Ik blijf het maar vreemd vinden
Ik heb anders niet eerder zoveel van haar kant gehoord/gezien/gelezen, dus volgens mij staat ze er niet altijd voor open. En dat ze hier aan meewerkt of dondersgoed weet dat het pure sensatie is, tja, Joost mag weten wat ik zou doen als mijn leven zo'n gruwelijke wending nam. Rouwverwerking, de herinnering aan je kinderen levend houden, je verhaal eens uitgebreid doen, zodat de media je niet meer op zoekt, kan vanalles zijn. Vreemd vind ik het niet dat ze hier aan meewerkt. Vreselijk triest allemaal.
Linkje! Radio, televisie en internet voor stad en provincie Utrecht | RTV Utrecht Moeilijk om te zien zeg, dat wel..
Ik heb het ook gezien en het blijft een verschrikkelijk gebeuren.. Ik heb trouwens totaal niet het idee dat zij de media expres opzoekt hoor,juist het idee dat ze heel goed weet dat heel Nederland zo heeft meegeleefd en dus open staat om te laten zien hoe het nu verder is. Iets gedetailleerder is het allemaal. Ik kan me er nog steeds met mijn hoofd gewoon niet bij.. puur het idee dat dit vantevoren gepland is,te idioot voor woorden. Verschrikkelijk,wat een nachtmerrie voor haar en ik vraag me serieus af wat haar het gevoel geeft om door te moeten vechten....
Ik heb het ook gezien en ik ben wel iemand die nog heel vaak aan die twee knulletjes denk zonder dat ik ze ken. Waarom? omdat ik een labiele ex heb en mijn jongste heel erg veel op Julian lijkt. En daarbij dat de eerste dag dat die kinderen in het nieuws kwamen als vermist mijn ex met mijn kinderen op hemelvaart vakantie vertrok. (de ergste 4 dagen van mijn leven) Hierdoor hebben deze jongens mij nooit meer losgelaten. een week later ben ik dan ook hals over kop met mijn jongens uit ons huis gerend om te ontkomen aan het huiselijk geweld in ons huis. (wat later zelfs nog vele malen erger bleek dan ik ooit voor mogelijk heb gehouden!) dus voor mij persoonlijk was dit een hele prettige docu. Ik vind niet dat ze de media opzoekt want dit is de eerste keer dat ze haar verhaal doet. Dat anderen hun mening (al dan niet gerechtvaardigd) over haar in de media gooiden wil niet zeggen dat zij de media opzocht he. maar goed dat is ieder zijn eigen mening. Ik denk op deze manier dat ze af wil van alle media die toch echt nog wel bezig is ermee. nu is het een jaar geleden dus word alles weer opgerakeld kan me voorstellen dat ook zijn wil afsluiten voor zover het af te sluiten is.
Ik heb gekeken, maar waar ik normaal zeer emotioneel ben had ik dat nu dus niet. Ondanks dat deze zaak mij enorm aangrijpt, brengt de moeder het juist zonder emotie ondanks de tranen. Ze heeft alle details al zo vaak opgesomd dat het op de automatische piloot gaat. Zonder sensatiebelust te willen overkomen,had dit een veel indrukwekkende documentaire kunnen zijn. Gemiste kans voor de makers.
Sterker nog, deze verslaggever (werkzaam bij RTV Utrecht) is de énige die ze zodanig vertrouwd, dat ze heeft toegestemd. Dit had ze bij menig ander niet gedaan. Nog nooit is Iris eerder in de media verschenen - dus dit is een aanname die nergens op slaat. Op sensatie is ze ook niet uit. Diegene die gekeken hebben zullen ook wel gemerkt hebben dat ze respectvol en terughoudend bleef als het over Jeroen ging. Dat er nu dus ook een docu is, is niet zo vreemd. Het is nu een jaar geleden. Heel Nederland heeft intens meegeleefd. Ik heb mij op mijn plaats altijd afgevraagd hoe het nu met Iris zou gaan. Ik vind haar sterk. Geloof het of niet, was dit mij overkomen dan was ik mijn kinderen achterna gegaan. Wat een onmenselijk verdriet moet zij met zich meedragen.
Ze kwam op mij ook een beetje emotieloos over inderdaad. Vond het zelfs vreemd dat ze zo weinig huilde. Kan me echt niet voorstellen dat als je over je kind praat in de zin van het vinden van een lijk, identificeren daarvan etc. je zo 'nuchter' eronder blijft... Inderdaad misschien omdat ze het vaker heeft moeten vertellen ofzo? Heb ook wel iets van dat Oostenrijkse meisje gezien dat jarenlang ontvoerd bleek te zijn, hoe die moeder erover praatte, dat was met veel meer emotie (al is dat natuurlijk niet echt te vergelijken hiermee).
Ik heb bewust niet gekeken, misschien later nog... Het heeft me zo aangegrepen, en het was voor mij zo dichtbij huis, als ik er aan terugdenk word ik weer koud van binnen... Die periode zal ik nooit vergeten, als ik buiten was met de honden, in het bos, keek ik rond, ze woonden immers vlakbij me in de buurt, wat als ze gewoon hier ergens lagen? De zoektochten, de constante informatiestroom, de hoop & vrees, de theorieeën, en uiteindelijk de vondst, het staat in mijn geheugen gegrift... Ik weet idd nog Blis dat jouw man een aantal keer mee heeft meegezocht, wat een respect had ik voor hem...
Wauw ik was echt onder de indruk van hoe ze in staat was om hier over te praten. Ik vind dat ze het heel mooi verteld heeft. Het was een integere documentaire. Ze hebben wel haar grenzen bewaakt en niet de sensatie-onderwerpen naar voren gebracht.
Ik vond het een nette docu.. Als ik sommige reacties lees, lijkt het juist wel of jullie meer sensatie wilden, dan dat zij deed. Ik vind namelijk dat ze heel respectvol praatte over Jeroen, wat zich daar heeft afgespeeld is verschrikkelijk, maar Jeroen kan zijn verhaal niet meer doen en dat heeft ze ook laten rusten. Ik zag wel degelijk een hele hoop emotie.. Op sommige vragen is geen antwoord te krijgen, ik denk dat de antwoorden die er te geven zijn nu ook gegeven zijn en dat het goed is zo. De rest is voor de familie en vrienden en dat moeten we ook accepteren..
je weet niet met hoeveel pijn ze dit vertelde. ik zag een moeder met intens verdriet die zich sterk hield en houdt om niet compleet in te storten. Moet ze dan altijd maar huilen omdat mensen vinden dat dat hoort? Ze zal het met een masker van zelfbescherming vertellen.....
Inderdaad. Ik zag een vrouw die soms adem tekort kwam van het verdriet, alsof ze er in stikte. Mooie docu ( voor zover je zoiets mooi kan noemen ).
Nou echt he... wat een reacties zie ik (overal) voorbij komen. Ze toont te weinig emoties,ze heeft er zelf voor gezorgd dat hij dit deed etc etc... Te walgelijk voor woorden,hoe of wat dan ook had HIJ met zijn fikken van die kinderen af moeten blijven! Niets of niemand geeft je het recht te doen wat hij heeft gedaan,dat maakt je gewoon een monster. Verschrikkelijk,deze moeder is allebei haar kinderen kwijt,hoe zal dat voelen? Fijn,omdat ze in een vechtscheiding zat? Heeft ze dat expres gedaan? Walgelijke gedachtes naar mijn mening... Hoe zal dat wel niet voelen.. schuldgevoel,boosheid,verdriet... ik geloof maar al te graag dat zij in een achtbaan van verschrikkelijke emoties zit... ik heb werkelijk met haar te doen. Ik was mijn kinderen achterna gegaan denk ik.