Ik geloof niet dat deze jongen überhaupt ooit kinderen wil. Je bent 32 en de tijd begint te dringen, kies je voor een abortus en en hij 'wil wel in de toekomst' dan zou ik ervan uitgaan dat zolang jullie samen zijn het niet meer gaat gebeuren. Dus je kunt de gok nemen of het te houden en of hij draait bij of hij gaat weg. En het alleenstaand moederschap is goed te doen, ik heb er zelfs een tweede keer voor gekozen. Probeer wel mensen om je heen te hebben voor tijdens de zwangerschap en de eerste tijd want dan is hulp het handigst. Daarna gaat het vanzelf vaak. En wees eerlijk, hoeveel voegt een man toe aan de opvoeding? Ik bedoel het niet negatief maar in mijn omgeving zie ik zelden mannen die er snachts uitgaan of in het weekend de kleine nemen zodat vrouwlief even tijd voor zichzelf heeft.
Pff en dan zeggen ze ook nog dat vrouwen tegenwoordig baas in/over eigen buik zijn. Wat die vent nu doet is gewoon chantage. Ik vraag me überhaupt af wat je bij zo'n persoon te zoeken hebt. Liever met z'n tweetjes verder (en met twee bedoel ik dan kind + moeder) dan bij zo'n vent blijven terwijl je zoveel spijt hebt dat je relatie daarvan toch wel vroeg of laat kapot gaat.
wat vind je nou belangrijker? Een kind krijgen of een vent willen behouden die geen kinderen wil?? Jij weet best wat je wil, dus handel ernaar.
Ik krijg van zulke berichten altijd opstaande haren. Het mooiste is dat het altijd zo gedraaid word dat de man de monster is. Als je het zo zou lezen denk je dat het iemand van 16 is. Je vriend wil geen kinderen jij stop met de pil want jij wil wel kinderen. Dat is het punt waar op het al mis gaat!. En daar Komt het verhaal bij mij op neer! Dat is dus eigenlijk al chantage voor je man. Want jij besluit om te stoppen. En je bent oud genoeg om te weten dat je dan zwanger raak! Je vriend had ook voor bescherming kunnen kiezen maar in zulke verhalen zijn er altijd 2 schuldig. En als jij gezecht heb dat je niet zwanger raak omdat je je cyclus weet blablabla.
ik ben blij dat ik niet de enige ben! Mijn haren gaan recht overeind staan met dit verhaal.. ik kan dit gewoon niet begrijpen. Steeds als ik erover denk of weer iets lees begint mn bloed al te koken, ik ben om dit verhaal echt heel boos geworden. wat je zegt. Je zou denken dat ze beide nog op de middelbare school zitten! Dit is geen teken van liefde naar je kind of je vriend. Dit is weer typisch een geval van: ik neem wel even een kind, past leuk bij mn tas.. Sorry dat ik dit erg bot zeg. Maar hier kan ik geen begrip voor hebben. En er blijven altijd voor- en tegenstanders
Sorry maar TS is met zulke meningen niets. Wie niets liefs kan zeggen kan beter zwijgen, hier help je niet mee. TS: Ik kan me best voorstellen hoe je je voelt en voelde op het moment dat je met de pil stopte. Ik zou ook niet kunnen leven met het feit mss nooit kinderen te hebben of na mijn 35ste hier nog aan te moeten beginnen. Ik kan er ook inkomen dat je dacht dat je vriend wel zou bijdraaien. Of je het nu met opzet gedaan hebt of niet, maakt niet uit, gedane zaken maken geen keer. Nu moet je beslissen hoe je je leven ziet: met of zonder kinderen. Een 2de abortus zal sowieso fysiek en psychisch heel hard zijn. Ook voor je relatie. Maar ik zou er aan denken of je ooit nog kinderen ziet in je toekomst. Kan jij er mee leven eventueel geen kinderen meer te hebben? Indien niet, dan weet je het antwoord al. Persoonlijk twijfel ik er ten zeerste aan dat je vriend ooit nog zal bijdraaien, gezien dit de 2de maal is dat hij abortus eist en jullie toch geen 20 jaar meer zijn...
^ nee een volwassen vrouw pamperen helpt, ze is geen 13!! ze wist heel goed wat ze deed, dus kun je 'onaardige' reacties verwachten!
Podiki25 bedankt voor je reactie. Het is inderdaad niet leuk de gemene opmerkingen te lezen. Al eerder zei ik in een reactie dat ik heel zeker wel zelf weet dat ik verantwoordelijk ben. Ik ben niet met opzet zwanger geworden om hem klem te zetten. Als ik dat gedaan had zou ik mij nu niet zo rot voelen onder deze situatie. Mensen maken soms verkeerde keuzes, en het leven kan je overvallen. De situatie waarin ik mij nu bevind is een samenloop van keuzes die ik heb gemaakt. Dat weet ik dondersgoed. In het leven is mij ook dingen overkomen, het verlies van mijn ouders heeft mijn kijk op het leven veranderd. Dit maakt het niet altijd makkelijk. De dames die alleen maar hun eigen mening willen ventileren en daarna lekker verder gaan met hun leven wil ik alvast heel veel sterkte wensen mocht het leven hun ooit gaan overvallen. Niemand wens ik toe zich in een situatie te bevinden waarin je je niet meer raad weet of een situatie waarin je een klein beetje sterft van verdriet.
Sorry hoor maar ik weet heus wel dat het leven soms je kan overvallen op je 17de een hartstilstand krijgen daar na elk jaar een hartoperatie en dan uit eindelijk te horen krijgen dat je niet beter zal worden! Daar na een jaar lang onderzoeken en overleg en of je überhaupt aan kinderen mag beginnen!!! En dan kies iemand zoals jij om geen anticonceptie te gebruiken want je weet je cyclus!. Je moet terug lezen naar wat je zelf zeg en mensen mogen hun mening geven ik vind gewoon dat je heel kinderachtig bezig ben en totaal niet volwassen als je geen anticonceptie slik of gebruik kan je zwanger raken dat weet iedereen! En als je partner dan duidelijk heeft gezecht geen kinderwens te hebben vind ik dat en vele anderen niet slim!
Dit kun je natuurlijk niet echt onder de noemen 'het leven overvalt je soms' scharen. Je hebt wel degelijk bewust het risico genomen zwanger te raken. En dan is het nu het punt dat je die verantwoordelijkheid moet dragen, met of zonder de verwekker. Want jij wilt helemaal geen abortus, toch? je gaat toch niet voor een 2e x een abortus doen voor een vent?? Dat zou ik echt onbegrijpelijk vinden. Ik ben zelf zwanger geraakt van een man die dat niet kon accepteren. Toen niet en nu nog steeds niet. Mijn zoon is 3 jaar en de verwekker heb ik sinds 3 maanden zwangerschap nooit meer gezien. Toen ik er achter kwam dat ik zwanger was ben ik bij mezelf te rade gegaan: wat wil ik? Is abortus een optie? Alles in me schreeuwde dat ik geen abortus wilde maar ik weet natuurlijk ook dat het idee van alleenstaand moeder worden best eng is. Zwanger zijn is sowieso al zo ingrijpend, laat staan als het ongepland gebeurd EN je er ook nog eens alleen voor komt te staan. Ik heb wel familie maar die wonen ver weg, dus ik sta er hier in het dagelijkse leven alleen voor. Het is niet altijd makkelijk, het eerste jaar vond ik best zwaar, maar ik had het niet anders gewild. Ik ben dolgelukkig met mijn zoontje en samen hebben wij het prima. Ik heb geen seconde spijt van de keuze die ik destijds gemaakt heb.
Ik weet heel goed dat Christine82 het over mij heeft. En dat maakt me niet uit. Wanneer je geen negatieve reacties wil moet je iets niet op Internet zetten. @Maantje93 wat gun ik jou je zwangerschap zo van harte! Mensen zoals jij zijn de beste ouders!
Ik heb oprechte medelijden met al die kindjes hier in dit subforum die uit liefdeloze, wankelende en ongefundeerde relaties voortkomen.Zo'n kindje staat vanaf geboorte al met 10-0 achter. Ongelukjes, vind ik al discutabel maar zonder anticonceptie seks hebben en dan verbaasd zijn zwanger te raken, nee! Misschien vervul je je eigen wens op deze manier maar niet die van een kindje
ik denk dat TS zelf al weet wat ze gaat doen en het feit dat ze met de pil gestopt is, geeft dat ook wel aan... ze wilt een kind en is samen met iemand die zelfs niet openstaat voor een gesprek daarover, dus wou ze de situatie wat forceren. en ja, de logische gang van zaken voor een buitenstaander is dan: eerst de relatie verbreken (want hij wilt gewoon geen kind) en dan iemand zoeken om samen een kind te krijgen. alleen werkt het emotioneel niet altijd zo en houdt iemand zich voor dat de ander wel zal bijdraaien... toegegeven, niet meteen de beste methode want nu blijkt dat hij niet bijdraait. maar eigenlijk heeft ze bij het stoppen met de pil de beslissing al genomen en al is het nu even heel beangstigend, weet ze best wel dat ze het kind zal houden. de vraag is hoe lang ze haar vriend nog geeft vooraleer ze beseft dat hij echt wel nooit gelukkig zal worden met haar beslissing? mijn advies is dan ook het volgende: laat je geluk over het feit dat je nu eindelijk zwanger bent niet langer overschaduwen door je soon-to-be ex-vriend, en maak de keuze gewoon voor hem. zoals reeds hiervoor gezegd, komt hij heus wel opdraven als hij een change of heart heeft! wat jammer is in dit verhaal, is dat jij wel degelijk de keuze voor je vriend hebt gemaakt (ma bon, als hij geen kind van hem op aarde wil hebben rondlopen moet hij zelf dan ook maar iets gebruiken) in mijn ogen is hij dus eigenlijk gewoon donor... en vrijwillig want hij wist dat je gestopt was met de pil!
Jeetje je gaat wel lekker los hier. Nou gelukkig mag jij je wel gelukkig prijzen met je droomvent en zal jullie kindje zeker niks te kort komen. Maar dat een kind al 10-0 achter staat als er nu geen pappa in beeld is slaat nergens op. Als je nu alleenstaand moeder wordt betekend dat echt niet dat je nooit meer een man krijgt. @TS tja je hebt wel een enorm risico genomen maar dat betekend niet dat je er niks meer van kan maken. Wat ik wel klote vind is dat je al 5 jaar een relatie hebt met een man die erg onduidelijk doet over de tijd dat hij klaar is voor een kindje. Ik snap best als jullie relatie verder fijn is je het moeilijk vind om bij hem weg te gaan. Misschien is het een goed idee om een weekje bij een vriendin te gaan logeren zodat je vriend even rustig kan nadenken en in te zien wat hij gaat missen of juist niet. Wat ik niet begrijp is dat als hij bang is net als z'n vader voor z'n verantwoording weg zal lopen hij dat nu bij voorbaat al doet. Ondanks dat de keus voor abortus voor iedereen persoonlijk is denk ik dat je het er wel erg moeilijk mee gaat krijgen. Zeker als je over 3 jaar nog steeds met deze man samen bent en hij nog steeds geen kinderen durft te nemen.
Speciaal een account aangemaakt om je mening hier over te geven? En als je een topic opent zoals deze kun je verwachten dat er ook negatieve reacties komen. Niet iedereen reageert vanuit het oogpunt van TS. Als je weet dat een man (nog) geen kinderen wil,eerder een abortus hebt laten doen en klakkeloos stopt met de pil om het mom van "als hij geen condoom gebruikt,eigen schuld!" vind ik dat ook erg onverantwoord en had je zijn reactie kunnen verwachten. Het jammere ervan is is dat sommige vrouwen die het op deze manier doen ervan uit gaan dat de man bij een positieve test staan te juichen dat ze vader worden en "poef,paf" hun mening/gevoel veranderd is. Helaas is dit in werkelijkheid niet zo! Mijn man was afgelopen oktober ook niet blij toen ik "per ongeluk" zwanger bleek. Ook wij wisten beiden dat ik niet aan de pil was op dokters advies en we dus een paar keer onveilig gevreeën hadden. Ik bleek zwanger en dacht ook dat hij zou schrikken maar niet negatief zou reageren. Het tegendeel was waar en meneer wilde ook abortus. Daar zit je dan,10jaar samen,8jaar getrouwd en hij wil-de geen 3de kind....dan moest ik maar "gaan". Gelukkig kwam hij bijgedraaid thuis van de een op de andere dag...helemaal gelukkig was ik....ik zou nooit voor abortus gekozen hebben!! Helaas werd het een miskraam en zijn we na een mand alsnog ervoor gegaan en in blijde verwachting van ons 3de kindje. Hoe is het nu met jou TS,al gesproken met je vriend?