Ik zou toch eens een poging wagen tot een gesprek. Want het klinkt niet echt alsof je het écht afgesloten hebt. Ik heb ook geen échte band met mijn biologische moeder, maar ik heb het pas goed af kunnen sluiten toen ik een moment had om terug te kijken en te realiseren dat ik er echt niets mee kon. Tot die tijd dácht ik dat ik er klaar mee was, maar in de werkelijkheid waren er regelmatig nog tranen, en gedachtes in mijn hoofd. Nu heb ik het al jaren wel écht afgesloten. Jaren geleden zocht ze contact, ik heb toen zooooo lelijk naar haar teruggeschreven. Toen ik het later las, dacht ik jeetje wat een boosheid, kon me niet voorstellen dat ik dat zelf geschreven had. Nu ergens voel ik een puntje medelijden. Ze is ziek, klein wereldje. Enige kleinkinderen die ze ooit zal hebben heeft ze nooit gezien. (ja oke, mijn oudste 1x toen ik haar voor het laatst zag, toen was hij enkele weken oud). Ik zou het heel erg vinden als dat mijn leven was. Mjah ergens denk ik dan weer, dat zou mijn leven nooit worden, want ik ben mijn moeder niet.
Het is heel erg herkenbaar wat je schrijft. Ik ben er ook helemaal nog niet klaar mee, dat kan ook niet, zo lang ze leeft, is ze mijn moeder en zou ik contact met haar kunnen hebben. Maar we hebben elkaar niets te melden. Het is gewoon zo complex. Ik heb t/m 4 jaar bij haar gewoond, toen ik een jaar of 8 was heb ik haar nog eens gezien, toen leefde ze al op straat (ze heeft in totaal 12 jaar op straat gewoond). Ze is uiteindelijk opgenomen en ik heb haar (ik was toen 21) daar 1 keer ontmoet, 1 keer bij mijn tante en 1 keer in haar nieuwe huisje. Maar ik kon het echt niet aan. En ja het vreet best aan me. En hoe ga ik het later mijn kinderen uitleggen. Ik vind dat echt heel moeilijk. Het lijkt me vreselijk je kind niet meer te zien, geen band met haar te hebben. Maar het lijkt haar weinig te doen. Mijn hele leven heeft zij in psychoses geleefd, psychoses zijn begonnen na mijn geboorte, ik heb als baby een hele tijd bij een oom en tante gewoond omdat het thuis niet kon. Enige dat ik hoop is dat ik mijn kinderen een betere basis kan geven en zoals het er nu naar uitziet, slagen we daar gelukkig heel goed in!
Jeetje ik wordt er helemaal naar van gewoon..... Dat arme kleine meisjes, geen mama niemand in de buurt, en dan ga je zo dood, bah wat een monster die moeder. Fijn bij die medegevangene neerzetten en snel!!! Ze kan er misschien niets aan doen, maar dat kleine baby-tje al helemaal niet!